ใครลิขิต

 
 
                    สภาพชายหนุ่มที่ไม่ได้หลับไม่ได้นอน เพราะร้องไห้ตลอดทั้งคืน นั่งพิงขอบเตียง ยืดเท้า ปลอยตัวเอง ผมผ้าวรุงรัง ขอบตาดำช้ำ ร่างกายผอดแห้ง เพราะทานอะไรไม่ลง  เมื่อสภาพลูกชายคนโตเป็นได้ถึงขนาดนี้ ผู้เป็นพ่อจำต้องย้ายกลับมาอยู่เป็นเสาหลักให้เขาได้พักพิง
 
 
 
        "  ทำไมถึงได้เป็นหนักขนาดนี้  " พ่อโทโมะ ยืนมองสภาพลูกชายตัวเอง 
 
 
 
         " ช่วยลูกหน่อยเถอะนะพ่อ  แม่ทนเห็นสภาพลูกแบบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว  " แม่โทโมะพูด
 
 
 
        "  นี่ก็เกือบสองอาทิตย์แล้ว เรายังหาแก้วไม่เจอเลย  " พ่อพูด
 
 
 
          " แล้วเราจะทำยังไงดีหละพ่อ  "  แม่พูด พ่อได้แต่ส่ายตาไปมา เพราะจนปัญญาที่จะช่วยลูกแล้วจริงๆ 
 
 
 
           "  นี่พี่โทโมะ ยังไม่ดีขึ้นอีกหรอแม่  " ท๊อฟที่เพิ่งกลับจากมหาลัย เอ่ยถาม
 
 
 
           " ก็เป็นอย่างที่เห้นและลูก เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมออกไปไหน ข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน " แม่พูด 
 
 
            "  ก็สมควรแล้ว ที่พี่แก้วทิ้งไป " ท๊อฟพูดจบก็เดินออกไป แม่พ่อ มองตามท๊อฟอย่างไม่เข้าใจ
 
 
 
 
                            คอนโดของถ่าน  ตลอดระยะเวลาที่แก้วมาอยู่ที่นี้ ถ่านคอยดูแลแก้วหมดทุกย่าง ทั้งเรื่องอาหารการกิน เรื่องดูแลบ้านเรือน  เขาทำทุกอย่างเพื่อให้เธอมีความสุขที่สุด  จนแก้วแทบจะลืมผู้ชายคนที่เธอรักหมดใจอย่างโทโมะ 
 
 
              " ถ่าน แก้วอยากกินเนื้อสัตว์บ้าง  " แก้วอเดินมาอ่อนถ่านที่ทำกับข้าวอยู่ในครัว 
 
 
              " ไม่เอา เดี๊ยวนี้เนื้อสัตว์มันไม่ค่อยปลอดภัย เดี๊ยวก็ใส่สารนู้นบ้างนี้บ้าง กินผัก กินเนื้อปลานี้แหละมีประโยชน์สุดแล้ว  " ถ่านพูด พลางหันผักต่อไป 
 
 
               "  ถ่านไม่เหนื่อยหรอที่ต้องมาดูแลแก้วแบบนี้  "  แก้วพูด น้ำตาคลอด ซึ้งใจที่ถ่านดูแลเธอดีมาตลอด 
 
 
              " ไม่มีใครเหนื่อยที่ต้องมาดูแล คนที่เรารักหรอกนะแก้ว  "  ถ่านวางมีด หันหน้าไปมอแก้ว ก่อนจะพูดออกมาอย่างจริงจัง เขาบอกมันและส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรักไปให้เธอ
 
 
              "  ถ่าน  " แก้วร้องไห้เดินเข้ามากอดถ่าน ถ่านกอดแก้วไว้แน่น น้ำตสซึมออกมาเล็กน้อย 
 
 
              "  ถ่าน พรุ่งนี้เราไปที่บ้าน ดวงใจแก้วกันนะ แก้วอย่างไปหาน้องๆ  " แก้วผละกอดออกจากถ่าน 
 
 
              " เป็นความคิดที่ดี พรุ่งนี้ไปตั้งแต่เช้าเลยนะ  เดี๊ยวแวะซื้อขนมไปให้น้องๆด้วย  เออ  แล้วจะช่วยมะลิกับเขื่อนไปมั้ย "  ถ่านพูด              "  ไม่ดีกว่า ปล่อยให้คู่นั้นเค้าสวีทกันต่อไปเถอะ  " แก้วพูด ถ่านขยี้ผมอยางหมั่นเคี้ยว
 
 
             " อิจฉาเค้าหละซิ " ถ่านพูด
 
 
                 "  ก็มันหน้าอิจฉามั้ยหละ  เฮียป๊อปกับฟางก็จะแต่งงานกันอาทิตย์หน้า  ส่วนเขื่อนกับมะลิ ก็หาฤกษ์หมั่น  เห้อออ ทุกคนทิ้งแก้วไปหมด  "  แก้วพูดอย่างน้อยใจ ถ่านมองอย่างเข้าใจ
 
 
                 "  ก็ยังมีผู้ชายคนนี้อีกคนนึง จะไปกลัวอะไร  "  ถ่านพูด มองตาซึ้ง
 
 
                 "  แล้วถ่านไม่อยากแต่งงานหรอ   "  แก้วพูด มองถ่านย่างคนรอคำตอบ
 
 
                "  ก็ว่าจะขอผู้หญิงแต่งงานอยู่เนี่ยแหละ  " ถ่านพูดอย่างมีเลศนัย
 
 
                "  ถ่านจะทิ้งแก้วไปอีกคนหรอ  " แก้วน้ำตาคลอ
 
 
 
               "  ก็ไม่ได้ทิ้ง ก็อยู่ด้วยกันไง  "  ถ่านพูด ก่อนจะหันหน้ามาหั่นผักต่อ  แก้วร้องไห้ทันทีที่ถ่านหันหลังให้
 
 
                 "  จะอยู่ได้ยังไงหละ ถ่านแต่งงาน  ถ่านก็ต้องอยู่กับภรรยา  แก้วก็ต้องออกไปจากที่นี่ซิ  "  แก้วพูดเสียงสั่น
 
 
                 "  ก็คงต้องเป็นงั้นแหละมั้ง  "  ถ่านทำเป็นไม่สนใจ  แต่ในใจสงสารแก้วและรู้สึกผิดกับตัวเองใจจะขาด  แก้วอึ้งไปกับคำพูดของถ่าน  เธอร้องไห้อย่างเงียบๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องตัวเองไป 
 
 
                "  ถ่านขอโทษนะ " ถ่านมองตามหลังแก้วที่เดินเข้าไปในห้อง ก่อนจะพูดกับตัวเองเบาๆ 
 
 
 
 
                          ทางด้านโทโมะ ที่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง แม่เรียกลงมาทานข้าวก็ไม่ยอมลงมา  
 
 
               "  ปล่อยไปเถอะแม่   อายุปูนนี้แล้ว ยังคิดไม่ได้อีก  " ท๊อฟเริ่มหงุดหงิด
 
 
              "  พี่ก็ไม่ว่าพี่โทโมะทำไม  ก็เค้าเสียใจ จะให้ทำยังไง  "  ทีน่าที่ทนเห็นอาการของโทโมะทุกๆวัน ก็เริ่มเห็นใจโทโมะขึ้นมา
 
 
              "  เออ รู้ ว่าเสียใจ  แต่ถ้ารักแล้วทำไมไม่ลุกขึ้นสู้วะ มานั่งทำตัวอย่างกับคนใกล้ตายแบบนี้มันมีประโยชน์อะไร  ดูดิ เป็นคนเดียวยังไม่พอ ยังทำให้คนทั้งบ้านเค้าเครียดกันไปอีก  " ท๊อฟอารมณ์ขึ้น
 
 
             "  ท๊อฟ เข้าใจพี่เค้าหน่อยนะลูก  "  แม่ร้องไห้ พูดเสียงสั่น
 
 
            "  ผมบอกแล้วไงครับ ว่าผมเข้าใจที่พี่เสียใจ  แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไม่สู้ ถ้าไม่อยากสู้ก็ต้องทำใจ ไม่ใช่ทำตัวเหมือนคนใกล้ตายแบบนี้  แล้วพ่อกับแม่ก็เหมือนกัน ไม่ต้องไปช่วยเค้า ให้เค้าทำเอาเอง้าง สร้างปัญหาแต่ไม่เคยคิดแก้ปัญหา เค้าทำให้พี่แก้วจากไป แต่แทนที่จะหาตัวพี่แก้ว  กลับมานั่งตรอมใจรอวันตาย  ปล่อยให้แม่กับพ่อหาพี่แก้วอยู่เป็นอาทิตย์ได้ยังไง  " ท๊อฟสัดไม่ยั้ง
 
 
            " แกไม่มีวันเข้าใจหรอกไอท๊อฟ  "  โทโมะที่ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ก็ลงมาก็ได้ยินท๊อฟพูด 
 
 
            "  ผมไม่เข้าใจอะไร " ท๊อฟลุกขึ้นเดินไปเผชิญหน้ากับโทโมะ
 
 
            "  แกไม่มีวันเข้าใจว่าชั้ลเสียใจมากแค่ไหน  แกไม่มีวันเข้าใตว่าการสูญเสียมันเป็นยังไง "  โทโมะพูดแล้วร้องไห้ออกมา 
 
 
            "  พี่รู้ว่าพี่เสียใจ  แล้วพี่ไม่รู้หรือไง ว่าต้นเหตุของการเสียใจมันคืออะไร " ท๊อฟพูด
 
 
           "  ต้นเหตุ ก็เพราะว่าชั้ลต้องเสียแก้วไป " โทโมะพูด 
 
 
           "  เสียไป  แล้วทำไมไม่ทำให้ได้กลับมา  " ท๊อฟพูด
 
 
           " ชั้ลไม่รู้จะไปตามหาเค้าได้ที่ไหน  ชั้ลไม่รู้ว่าเค้าไปอยู่ที่ไหน  ชั้ลไปมาหมดทุกทีที่เค้าเลยอยู่ ชั้ลไปมาหมดทุกทีที่เค้าเคยไป  แต่สุดท้ายมันก็มีแต่ความว่างปล่าว แก้วไม่ได้อยู่ที่นั้น  ชั้ลไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหน  ชั้ลไม่รู้ว่าชั้ลต้องทำยังไงต่อไป แกเข้าใจชั้ลมั้ยไอท๊อฟ แกเข้าใจชั้ลมั้ย !" โทโมะร้องไห้ฟูยฟาย  ทุกคนมองอย่างสงสารและเห็นใจเป็นที่สุด 
 
 
           " ถ้าพี่ยังรักเค้าอยู่ พี่ไม่ควรทำตัวแบบนี้ มันเหมือนคนไร้ค่า พี่รู้มั้ย " ท๊อฟพูดอ่อนลง
 
 
             " ก็เพราะชั้ลไร้ค่าไง เค้าถึงได้ทิ้งชั้ลไปแบบนี้  " โทโมะพูดทั้งน้ำตา
 
 
            "  งั้นผมถามพี่คำเดียว  " ท๊อฟระอา กับการยอมแพ้ของโทโมะ
 
 
            " พี่ยังอยากได้พี่แก้วกลับคืนมาอยู่รึปล่าวว "  ท๊อฟถาม โทโมะมองหน้า ก่อนจะเอ่ยตอบ
 
 
            " ชั้ลอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแก้วว " โทโมะพูด
 
 
 
            "  งั้นพี่ก็ทำตัวซะใหม่  แล้วผมจะช่วยพี่เอง  " ท๊อฟพูด  
 
 
            " แกจะช่วยชั้ลได้ยังไง " โทโมะพูด
 
 
            "  พี่อย่าลืมว่าผมสนิทกับพี่ถ่าน  ผมรู้จักคอนโดของพี่ถ่าน  และสถานทีที่พี่ถ่านชอบไป  ผมมั่นใจว่าพี่แก้วต้องอยู่กับพี่ถ่าน "  ท๊อฟพูด โทโมะยิ้มอกมาทั้งน้ำตา
 
 
              "  ได้สิ ชั้ลจะเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่  พรุ่งนี้แกจะพาชั้ลไปหาแก้วใช่มั้ย "โทโมะถามอย่างมีความหวัง  
 
 
            " ใช่  แต่ตอนนี้พี่ต้องไปกินข้าว  "  ท๊อฟออกคำสั่ง  โทโมะพยักหน้าแล้วรีบเดินไปทานข้าว  แม่กอดพ่อ ยิ้มทั้งน้ำตา  ทีน่ามองดูโทโมะ อดสงสารไม่ได้ 
 
 
 
 
 
                        คอนโดถ่าน  ถ่านเก็บเสื้อผ้า เพื่อที่จะไปค้างแรมที่บ้านดวงใจแก้ว  แก้วก็เก็บเสื้อผ้าอยู่ในห้องตัวเอง เสร็จแล้วก็ออกมานั่งรอถ่านยู่ที่ห้องโถง  ไม่นานถ่านก็เดินออกมา
 
 
 
 
                "  พร้อมยังครับ คนสวย  "  ถ่านมีสีหน้าร่าเริง ผิดกับแก้วที่สีหน้าแววตาดูเศร้า  แก้วพยักหน้าเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร  ถ่านมองหน้าอยางสงสาร เพราะรู้ต้นเหตุของเรื่องดี 
 
 
               "  งั้นไปกันเลยนะ  "  ถ่านพูด แก้วไม่พูดไม่จา ถือกระเป๋า เดินนำถ่านลงไปข้างล่าง 
 
 
 
 
                          ที่จอดรถ ถ่านขอกระเป๋าจะเก็บให้แก้ว แต่แก้วรั้งไว้เพราะอยากจะทำด้วยตนเอง ก่อนจะเดินไปนั่งเงียบๆในนรถ  ตลอดระยะการเดินทาง ไม่มีคำพูดหลุดออกจากปากของแก้วแม้แต่น้อย 
 
 
                 กริ๊งง  กริ๊งงงง  เสียงโทรศัพท์ของถ่านดังขึ้น
 
 
               " ครับ ผมเอง  "  ถ่านพูด
 
 
              (  ..........  )  แก้วพยามชะเง้อฟังแต่ก็ไม่ได้ยิน
 
 
               "  ผมให้เพื่อนไปเอาแหวนแล้วนะครับ  " ถ่านพูด ยิ้มไปด้วย แก้วมองอย่างน้อยใจ 
 
 
           
             (  ............  )
 
 
               "  แหวนขอสาวแต่งงานทั้งที จะไม่ให้สวยได้ยังไง "  ถ่านพูดไปเขิลไป   แก้วอึดอัด ทำตัวไม่ถูก
 
 
 
              ( ............  ) 
 
 
 
                "  ก็เจอเค้านานแล้วครับ แต่เพิ่งจะคุยกัน รู้จักกันจริงๆ  ก็ไม่นาน  แต่ผมก็รักเค้ามากนะครับ  รักจนยมทิ้งทุกอย่างเพื่อเค้า   "  ถ่านพูด 
 
 
               '  รักมากจนยอมทิ้งทุกอย่าง แม้กระทั้งเพื่อนที่ไม่เหลือใครเลยสินะ '  แก้วได้แต่พูดกับตัวเองในใจ
 
 
             "  ถ้าเค้าตกลงก็แต่งเลยแหละครับ  ผมไม่อยากรอนาน อนาคตมันเป็นสิ่งไม่แน่นอน "  ถ่านพูด  แก้วอึดอัดจนแทบจะทนไม่ไหว น้ำตาคลอเบ้า 
 
 
              "  ครับผม ขอบคุณมากครับ "  ถ่านวางสายก็หันมามองแก้ว  แก้วหันหน้าไปทางอื่น
 
 
            "  แก้วไม่เห็นรู้เลยว่าถ่านมีแฟน  "  แก้วอึดอัดจนต้องพูดออกมา
 
 
            "  ก็ไม่ได้มีแฟน "  ถ่านพูด
 
 
             "  ไม่มีแฟน  แล้วจะแต่งงานได้ยังไงหละถ่าน   "  แก้วพูด  
 
 
             "  แก้วว  เราคุยเรื่องอื่นกันดีกว่านะ  " ถ่านพูด เพราะรู้ว่าแก้วกำลังโกรธ พูดไปก็มีเรื่องกันปล่าวๆ 
 
 
            "  แก้วจะย้ายไปอยู่ที่อื่น  "  แก้วพูด
 
 
            "  ตามใจแก้วก็แล้วกัน  กลับจากไปบ้านดววงใจแก้วแล้ว  แก้วค่อยตัดสินใจอีกที ถ่านจะไม่บังคับแก้วว "  ถ่านพูดเหมือนคนไม่สนใจ  แก้วเสียใจมากอย่งบอกไม่ถูก
 
 
           "  ถ่านมาทำดีกับแก้ว  ถ่านทำเหมือนถ่านรักแก้ว  แต่มันไมใช่ นี้แก้วคิดไปเองอีกแล้วใช่มั้ย  ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ตลอดเลย  "  แก้วร้องไห้  ถ่านเองก็เสียใจไม่น้อย แต่ต้องทำเหมือนคนไม่เสียใจ
 
 
           "  อย่าร้องไห้เลยแก้วว  "  ถ่านพูดอย่างเย็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  
 
 
           "  ถ่านไม่น่าทำกับแก้วแบบนี้เลยนะ "  แก้วเช็ดน้ำตา ระงับสติอารมณ์ออกตัวเอง ก่อนจะพูดอย่างอ่อนลง
 
 
           "  แล้วที่ผมทำไป คุณไม่ชอบหรอ  " ถ่านพูดอย่างเฉยชา  แก้วอึ้งไป เมื่อได้ยินถ่านแทนตัวเองว่าม และเรียกแก้วว่าคุณ มันฟังดูเหมือนคนไม่สนิทกัน  
 
 
           "  ผม งั้นหรอถ่าน  "  แก้วผิดหวังอย่างมาก ผิดหวังอย่างที่ไม่ทันตั้งตัว
 
 
            "  แก้ว  คือ ถ่านน "  ถ่านพูดยังไม่จบ
 
 
             "  แก้วเข้าใจแล้วถ่าน  แก้วเข้าใจแล้ว  ถ่านไม่ต้องลำบากใจนะ  กลับไปแก้วจะย้ายออกจากห้องถ่านไปให้เร็วที่สุด  ถ่านไม่ต้องคิดมากนะ  แก้วจะไม่อยู่ให้เป็นภาระของถ่าน  "แก้วทั้งมึนทั้งงง ทั้งเสียใจ ทั้งผิดหวัง ที่ถ่านทำเหมือนไม่แคร์เธอเลยแม้แต่น้อย  
 
 
             "  แก้วว  " ถ่านจะพูดต่อ แต่พอหันไปมองแก้ว  แก้วก็นอนหลับตาซะแล้วว
 
 
 
 
 
                   บ้านดวงใจแก้ว  แก้วเปิดประตูลงจากรถ ก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋า ท้ายรถ แล้วเดินเข้าบ้านไปไม่รอถ่าน  ถ่านรีบหยิบกระเป๋าแล้วเดินตามไป 
 
 
 
                 " สวัสดีค่ะครูใหญ่  "  แก้วยกมือไหวครูใหญ่ของบ้านหลังนี้
 
 
                  "  สวัสดีค่ะคุณแก้ว  ไม่ได้มานานเลยนะค่ะ  เด็กๆบ่นคิดถึงทุกคนเลย  " ครูใหญ่พูด
 
 
                  "  เด็กๆเป็นยังไงกันบ้างค่ะ "  แก้วพูด 
 
 
                   "  เด็กทุกคนสนใจในการเรียนมากเลยนะค่ะ  คุณแก้วเลือกครูผู้สอนได้ดีจริงๆ ครูทุกคนรักและใส่ใจเด็กเป็นอย่างดีค่ะ "  ครูใหญ่พูด
 
 
                   "  แก้วต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเด็กอยู่แล้วค่ะ  เดี๋ยวแก้วขอตัวเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะค่ะ  "  แก้วพูดก่อนจะหันไปเห็นถ่านที่เดินตามมาก็รีบหนีไปทันที
 
 
                  " สวัสดีครับครูใหญ่  "  ถ่านเอ่ยทัก แต่สายตายังมองแก้วอยู่
 
 
                "  ไม่ได้มาพร้อมกันหรอค่ะคุณถ่าน  "  ครูใหญ่มออย่าง งง ๆ  เพราะปกติแก้วกับถ่านจะเดินเข้ามาพร้อมกันเสมอ 
 
 
                "  มาพรอมกันแหละครับ   แต่แก้วเค้าเดินเข้ามาก่อน  ผมขอตัวไปเก็บกระเป๋าก่อนนะครับ   "  ถ่านพูด แล้วเดินออกไป 
 
 
 
 
                      ระหว่างที่อยู่ในบ้านดวงใจแก้ว ทั้งคู่ไม่คุยกันเลย แก้วไม่มองถ่านแม้แต่น้อย  ผิดกับถ่านที่มองแก้วอยู่เป็นระยะ 
 
 
 
              "  ครูถ่านกับครูแก้วทะเลาะกันหรอค่ะ "  เด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างถ่าน เอ่ยถาม ก่อนจะมองไปยังแก้ว
 
 
              "  นั้นสิครับ  ผมไม่เห็นครูคุยกันเลย ไม่กินข้าวเที่ยงข้างๆกันด้วยนะ  ปกตินั่งใกล้กันตลอดนิครับ  "  เด็กชายอีกคนเสริม  ถ่านยิ้มเจื่อนๆ 
 
 
              "  ไม่มีทะเลาะกันหรอกครับ    "  ถ่านพูด 
 
 
 
               "  เห้ยย !  นางฟ้าาาาาาาาาาา  "  เด็กผู้ชายคนหนึ่งพุด พร้อมกับชี้นิ้วไปที่ประตูของบ้าน ทั้งหมดมองตาม  
 
 
               "  เรียกพี่ว่านางฟ้าหรอค่ะ  "  มะลิที่ยืนอยู่หลังผู้หญิงคนหนึ่งโผล่หน้ามา
 
 
              "  ไม่ใช่พี่มะลิ  แต่เป็นพี่ผู้หญิงคนนี้ต่างหาก  สวยเหมือนนางฟ้าเลยย " เด็กผู้ชายคนนั้น เดินเข้าไปจับมือผู้หญิงสวย  ถ่านลุกขึ้นเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น  แก้วมองตามอย่างสังเกต
 
 
 
               "  พี่ผู้หญิงคนนี้ชื่อ ฟ้านะครับ  วันนี้พี่ฟ้าจะมาพักกับพวกเราที่นี่ด้วยนะ  สวัสดีพี่ฟ้าสิครับ  "  ถ่านพูด พลางหยิบกระเป๋าออกจากมือฟ้า  แก้วมองการกระทำของถ่านทุอย่าง
 
 
 
              "  สวัสดีครับ/ค่ะ  พี่ฟ้า  " เด็กทุกคนชอบฟ้า  
 
 
              "  ฟ้าขึ้นไปเก็บของข้างบนก่อนนะ เดี๋ยวถ่านพาไป " ถ่านพูด พลางโอบเอวฟ้าขึ้นไปข้างบน 
 
 
 
              '  คนนี้สินะ ว่าที่ภรรยาของถ่าน  ' แก้วมองตามอย่างน้อยใจ มะลิ เขื่อนเดินมาหาแก้ว
 
 
             "  เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนไม่คิดจะบอกชั้ลเลยนะแก้ว  "  มะลิพูด
 
 
              " ก็ชั้ลไม่อยากขัดความสุขของแกกับพี่เขื่อนนิ "  แก้วพูดแต่เสียงเศร้ากว่าปกติ 
 
 
             "  เออ ไม่เปนไร  "  มะลิพูด
 
 
            "  ว่าแต่แกมาได้ยังไง มาทำอะไร ไม่เห็นบอกชั้ลเลย  " แก้วพูด
 
 
            "  คืนนี้ถ่านจะขอผุ้หญิงแต่งงาน เลยขอร้องให้ชั้ลกับพี่เขื่อนมาช่วย  "  มะลิพูด แก้วหน้าเศร้า
 
 
            " ชั้ลว่าชั้ลจะย้ายออกจากห้องถ่าน  "  แก้วพูด
 
 
            "  ย้ายไปทำไม ก็อยู่กับถ่านนั้นแหละ  "  มะลิพูด
 
 
            " ก็เดี๋ยวถ่านแต่งงาน ชั้ลก็ต้องย้ายออกอยู่นี้  ย้ายออกไปตอนนี้ก็เหมือนกันนั้นแหละ "  แก้วพูด
 
 
           "  ก็แล้วแต่นะ  แกค่อยตัดสินใจแล้วกัน  "  มะลิพูด ก่อนจะเดินไปหาเขื่อนที่นั่งเล่นกับเด็กอยู่  แก้วมงอย่างไม่เข้าใจ ปกติเวลาแก้วเครียดมะลิจะเป็นที่ปรึกษาให้ตลอด แต่ทำไมครั้งนี้มันถึงไม่เปนแบบนั้น
 
 
 
 
                         ตลอดวัน ถ่าน มะลิ และเขื่อนหายไปกันหมด เหลือแต่ฟ้า กับแก้วที่อยู่ในบ้าน  แก้วคอยมองหาถ่าน มะลิ และเขื่อน มองไปกี่ครั้งก็ไม่เจอ 
 
 
            "  คุณฟ้าค่ะ คุณถ่านฝากมาให้ค่ะ  " ชุดราตรีสั้นสีขาวในถุงคลุมเสื้ ถูกยื่นให้แก่เจ้าของ  แก้วมองอย่างถอดใจ
 
 
            "  ขอบคุณมากนะค่ะ "  ฟ้ารับชุดมา แล้วกลับเข้าห้องไปแต่งตัว  
 
 
            "  เด็กๆทานมื้อค่ำที่โต๊ะได้เลยครับ  "  ครูคนหนึ่งเดินมาเรียกเด็กทุกคนไปทานข้าว
 
 
            " ครูแก้วค่ะ  แล้วครูถ่าน ครูมะลิ ครูเขื่อนหายไปไหนหละค่ะ ไม่มาทานข้าวกับพวกเราหรอ   "  เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยถาม
 
 
              "  ครูคงมีธุระนะค่ะ "  แก้วพูด  เด็กคนนั้นพยักหน้ารับฟัง  แก้วเดินออกจากห้องทานข้าวมาเดินเล่นหน้าบ้าน 
 
 
              " คุณแก้วไม่ทานข้าวหรอค่ะ  " ฟ้าที่อยู่ในชุดสวยสง่าเดินมาทักแก้วที่ยืนเหม่ออยู่
 
 
               "  ชั้ลยังไม่หิวนะค่ะ  คูณฟ้าจะไปไหนหรอค่ะ  "  แก้วถามทั้งที่น่าจะรู้คำตอบดี
 
 
               " ถ่านเค้าส่งข้อความมานะค่ะ ให้ชั้ลออกไปทานข้าวกับเค้าที่ริมหาด คุณแก้วไม่ไปหรอค่ะ คุณมะลิกับคุณเขื่อนก็อยู่ด้วยนะค่ะ  "  ฟ้าพูด  แก้วอึ้งไป  เพราะปกติ มะลิกับถ่านไม่เคยทำอะไรกับเธอแบบนี้เลยสักครั้ง  แก้วน้อยใจและเสียใจแต่ต้องกลั้นน้ำตาไว้
 
 
               "  ชั้ลไม่กล้าเสียมารยาทหรอค่ะ  เค้าไม่ได้ชวนชั้ล  " แก้วพูด  ฝืนยิ้มออกมา
 
                "  งั้นชั้ลไปก่อนนะค่ะ " ฟ้าพูด แล้วเดินจากไป   แก้วนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน  เธอเดินไปเก็บเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องถ่าน ก็พบว่ากุญแจรถวางอยู่ แก้วหยิบกุญแจรถ แล้วเดินออกจากห้องมา
 
 
                " ครูใหญ่ค่ะแก้วกลับก่อนนะค่ะ  "  แก้วพูด  จบก็เดินออกไป  ครูใหญ่หน้าตาตื่น กดโทรศัพท์ทันที
 
 
                "  ผิดแผนน กลับมาด่วนเลยนะค่ะ  "  ครูใหญ่พูดหน้าเครียด