ใครลิขิต

 

 

 

                      บ้านแม่ของโทโมะ ถ่าน มะลิ  เขื่อน  นั่งคุยกับแม่และพ่อของโทโมะอยู่ในห้องรับแขก ส่วนฟางและป๊อปเฝ้าแก้วอยู่ที่ โรงพยาบาล

 

 

       " พ่อต้องขอโทษทุกคนด้วย ที่ไม่ได้บอกความจริงเรื่องแม่ชีคนนั้น ไม่คิดว่ามันจะบานปลายได้ขนาดนี้ "  พ่อโทโมะพูด ใบหน้ารู้สึกผิดอย่างมาก

 

        "  ไม่เป็นไรหรอกครับ ยังไงแก้วก็ปลอดภัยแล้ว แต่ที่ผมมาวันนี้ เพื่อขอความร่วมมือจากคุณพ่อคุณแม่ ผมอยากให้ทุกอย่างมันจบเร็วที่สุด " ถ่านพูด 

 

        " จะให้เราช่วยอะไรหรอถ่าน " แม่โทโมะพูด

 

         " แก้วเค้าตัวคุนเดียวนะค่ะ พ่อแม่ก็เสียไปตั้งนานแล้ว ก่อนหน้านี้ก็อยู่กับหนู แต่เพิ่งมาแยกกันก็ตอนมาอยู่กับพี่โทโมะ แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็จบแล้ว แก้วเค้าต้องการหย่า ส่วนเรื่องดวงชะตาก็ไม่มีอยู่จริง นั้นก็แปลว่า ถ้าทั้งคู่แยกกัน พี่โทโมะก็ไม่ได้มีอันตรายอะไร หนูเลยอยากให้แก้วย้ายที่อยู่ เพื่อความสบายใจของแก้วค่ะ " มะลิพูด 

 

          " แล้วแก้วจะไปอยู่ที่ไหน " แม่ถาม

 

          " แก้วจะไปอยู่กับผมครับ " ถ่านพูดอย่างจริงจัง

 

          " แล้วทำไมไม่ไปอยู่กับมะลิหละ ผู้หญิงผู้ชายอยู่ด้วยกันมันจะดีหรอ " แม่พูด เพราะในใจก็รักและเป็นห่วงแก้วไม่น้อย

 

          " ถ้าปล่อยให้อยู่กับมะลิ เดี๋ยวโทโมะก็ตามมาอีก แต่ถ้าให้อยู่กับถ่าน โทโมะคงไม่กล้ามายุ่งแน่นอน และที่สำคัญ ถ่านรักแก้วมาก มันคงไม่ทำให้แก้วเสียใจอย่างแน่นอนครับ " เขื่อนพูด

 

          " งั้นก็ตามใจแล้วกันนะ แต่ขอแม่ไปเยี่ยมแก้วบางได้มั้ย " แม่โทโมะพูด หวังอยากได้ที่อยู่ของถ่าน แต่ถ่านรู้ทัน

 

          " ได้ครับ ถ้าคุณแม่จะไปเมื่อไหร่ เดี๋ยวผมจะมารับที่บ้านครับ " ถ่านพูด

 

          " เอาหละ ตกลงตามนี้แล้วกันนะ แล้วมีอะไรให้พ่อช่วยอีกหรือเปล่า " พ่อโทโมะพูด

 

          " เราจะไปเก็บของให้แก้วนะค่ะ แต่ว่า... " มะลิยังพูดไม่จบ

 

         " เดี๋ยวพ่อไปด้วย ไปกันเลยมั้ย " พ่อพูด

 

          " ไปกันเลยค่ะ " มะลิพูด ทุกคนลุกขึ้นและไปที่บ้านของโทโมะ 

 

 

           หน้าบ้านของโทโมะ ประตูบ้านเปิดโล้ง ทุกคนลงจากรถ พ่อตะโกนเรียกจากหน้าบ้าน แต่ก็ไม่มีใครขานรับ ทุกคนจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้าน แต่ก็ต้องชะงักหยุดยืนนิ่งกับสภาพที่เห็น โทโมะนอนราบไร้สติอยู่กับพื้น ในสภาพที่เมาจนไม่รู้เรื่อง พ่อโทโมะเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วนั่งลงข้างๆ 

 

           " โมะ โมะ ทำไมอยู่ในสภาพแบบนี้เนี่ย " พ่อสกิดเรียก โทโมะได้สติมาบ้าง แต่ก็ยังไม่ส่างเมา

 

           " อ้าว พ่อ เข้ามาทำไม แล้วนี้แก้วกลับมาแล้วยัง ผมรอตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ทำไมยังไม่กลับมาอีก " โทโมะพูดในสภาพที่เมาแจ โดยไม่ทันได้สังเกตคนรอบข้าง 

 

           "  ไปอาบน้ำ ล้างหน้า ล้างตาได้แล้ว จะได้มีสติมาบ้าง " พ่อโทโมะพูด

 

          " ก็เวลามีสติ มันทุกข์ใจ อยู่แบบไม่มีสตินะดีแล้ว จะได้ไม่ต้องคิดอะไรให้มันวุ่นวายใจ " โทดมะพูด ถ่านเห็นใจ แต่ก็ไม่อยากฝากชีวิตแก้วไว้กับคนแบบนี้ เขเดินเลี้ยงเข้าไปในห้องของแก้ว มะลิและเขื่อนเดินตามไป ปล่อยให้โทโมะ นอนเมาแจอยู่เหมือนเดิม

 

 

            ทั้งหมดช่วยกันเก็บของอย่างรีบเร่ง มะลิที่เห็นกล่องสีขาว หยิบขึ้นมาเปิดดู เมื่อเห็นว่ามันเป็นเรื่องในอดีตของแก้วและโทโมะ ก็รีบเก็บไว้ในลิ้นชัก ไม่อยากให้ใครรู้  ถ่านเก็บเสื้อผ้าจนเสร็จ ก็หันมาเห็นรูปถ่ายของพ่อแม่แก้วที่ตั้งอยู่ ก็เก็บใส่กระเป๋า ก่อนจะเจอกับกล่องของขวัญของตนที่มีรอยถูกแกะแล้ว พอเปิดมันออกมาดูก็เจอสมุดบันทึกที่ยังมีเชือกผูกไว้อยู่ ถ่านยิ้มเล็กน้อยที่เห็นว่าแก้วยังเก็บมันไว้อยู่ แต่ก็แอบน้อยใจอยู่เหมือนกันที่แก้วไม่อ่าน เขาเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าให้เธอ ทั้งสามเดินออกมาโดยเธอกระเป๋าของแก้วคนละใบ

 

         " จะเอาของแก้วไปไหน จะเอาไปไหน !! " โทโมะที่นอนอยู่บนโซฟา โดยมีพ่อที่ค่อยเช็ดหน้าให้อยู่ เมื่อเริ่มส่างเมาก็หันมาเห็นทั้งสาม ที่กำลังถือกระเป๋าเดินออกจากห้องแก้ว ทั้งหมดไม่ตอบ แต่เดินหน้าต่อไป โทโมะลุกขึ้นและเดินโซเซไปที่ทั้งสามคน

 

        " เอาของแก้วมานี่นะ เอามานี่!! บอกให้เอามา !! " โทโมะพยามแย่งกระเป๋าจากถ่าน แต่ก็ถูกถ่านพลักจนก้มไปกองยู่ที่พื้น  ทั้งสามเดินออกจากบ้าน โทโมะเดินโซเซตามไปติดๆ 

 

        " เอากลับมาซิ แก้วกลับมาแล้วแก้วจะใส่อะไร เอาของแก้วกลับมา เดี๋ยวแก้วก็กลับมาแล้ว เอากลับมา !!! " เขาพูดไล่หลังคนที่เดินถือกระเป๋าไป น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว 

 

       " เอาของแก้วกลับมาสิ เอากลับมา ! บอกให้เอากลับมา !!! " ทั้งสามเก็บกระเป๋าใส่ท้ายรถแต่โทโมะพยามยื้อไว้ แต่เพราะยังไม่ส่างเมา เขาถึงทำอะไรไม่ได้เลย ทั้งสามขึ้นรถและขับออกไป โทโมะวิ่งไล่ตามรถไปอย่างไม่คิดชีวิต

 

       " หยุด !! หยุดก่อน !! อย่าเอาไป อย่าเอาแก้วไป !! หยุดก่อน !! อย่าเอาไป !!! " เขาวิ่งตามรถไปเรื่อยๆ ทางด้านถ่านก็เร่งเครื่องเร็วและไม่คิดที่จะจอดรถ โทโมะวิ่งมาได้สักพักก็ล้มลงเพราะหมดแรงที่จะวิ่งต่อไป โทโมะคุกเข่าร้องไห้อย่างหนัก เพราะกลัวเหลือเกินที่จะเสียแล้วไป พ่อโทโมะที่วิ่งตามออกมา เดินเข้ามาพยุงข้างของลูกชายตัวเองให้ยืนขึ้น โทโมะเช็ดน้ำตา ลุกขึ้นยืน

 

       " ผมผิดมากใช่มั้ย ที่ผมเพิ่งรู้ใจตัวเอง " น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ก่อนที่ร่างสูงจะหันมามองหน้าผู้เป็นพ่อ และเดินผ่านเขาไป 

 

      " โทโมะ โทโมะ ! " พ่อโทโมะ เรียกแต่โทโมะไม่หัน ร่างสูงเดินไปตามถนนเรื่อยๆ คามรู้สึกเหมือนใจหาย มีแต่ความว่างเปล่าเข้ามาแทนที่ ร่างสูงเดินกลับเข้าไปในบ้านของตัวเอง เขาเดินเข้าไปในห้องห้องแก้ว ที่มีเพียงโต๊ะ มีเพียงเตียงนอนเปล่าๆ ตู้เสื้อผ้าที่ยังเปิดค้างอยู่ที่ไร้ซึ่งเสื้อผ้าใดๆ โต๊ะ ที่ว่างเต็มไปด้วยสมุด ปากกาและรูปถ่ายของเธอตอนนี้มันลับว่างเปล่าไม่เหลืออะไรไว้เลย ตุ๊กตาตัวเล็กที่นอนเรียงรายอยู่บนเตียงเล็กๆของเธอ แต่ตอนนี้มันกลับไม่เหลือไว้ให้มองแม้แต่ตัวเดียว ห้องนี้มันช่างว่างเปล่าเหลือเกิน ห้องเล็กแต่มันเหมือนห้องที่กว้างมากสำหรับเขาในตอนนี้  โทโมะทรุดตัวลงนั่งบนเตียงของแก้ว มือหนาค่อยๆเลื่อนไปลูบหมอนที่แก้วเคยหนุมนอน 

 

      " จะไปจากพี่จริงๆหรอแแก้ว " น้ำตาเริ่มไหลรินออกมาเรื่อยๆ ใจหดหู่จนแทบจะทนไม่ได้ ร่างสูงไร้ซึ่งเรี่ยวแรงปล่อยตัวเองให้นอนแผ่ราบอยู่กับเตียงของแก้ว เขานอนขดตัวเหมือนนที่หนาวจัด กอดหมอนของแก้วแอบอกไว้แน่น แล้วปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก โทโมะนอนร้องไห้อยู่นานจนหลับไป

 

 

 

              ที่คอนโดของถ่าน ถ่าน มะลิ และเขื่อน  กำลังจัดของเข้าตู้ให้แก้ว

 

 

         " คิดไปคิดมาก็สงสารไโทโมะนะมะลิ เพิ่งจะมารู้ใจตัวเองก็ตอนจะเสียแก้วไปให้คนอื่น " เขื่อนพูดพลางเอาเสื้อใส่ไม้แขนให้แก้ว

 

        " หยุดเลยนะพี่เขื่อน ช่วยไม่ได้ ตอนมีก็ไม่รักษาพอจะเสียไป ก็นึกจะรักนึกจะเสียดายขึ้นมา สมน้ำหน้า " มะลิพูด

 

 

       " เห้ออ คิดแล้วสงสารหว่ะ " เขื่อนถอนหายใจ

 

       " หลังจากนี้แก้วต้องมีความสุขในทุกๆวัน ชั้ลไม่อยากให้แก้วทุกข์อีก " ถ่านพูดจบก็ลุกขึ้นไป มะลิกับเขื่อนมองหน้ากัน อย่าง งงๆ 

 

       " ถ่านพูดแปลกๆ " เขื่อนพูด

 

       " นั้นสิ ... เออเดี๋ยวพี่เขื่อนเรื่องแม่ชีหนะ พี่รู้ว่าก่อนหน้านี้แล้วใช่มั้ย มะลิจำได้ พี่หลุดากพูดตอนที่อยู่หน้าห้องไอซียู " มะลิมองตามถ่านที่เดินออกไป แต่ก็ชะงักเมื่อนึกถึงข้อข้องใจได้

 

        " เอ่อออ " เขื่อนหนักใจ

 

       " เล่ามาเลยนะพี่เขื่อน ถ้าไม่เล่าระวังจะเศร้าตามไอพี่โทโมะไปอีกคน" มะลิพูดขู่ๆ

 

      " โอเคๆ แต่ถ้าเล่าแล้ว ห้ามโกรธนะ สัญญาก่อน " มะลิพยักหน้ารับ เขื่อนเริ่มเล่า

 

        " หลังจากที่ไอโทโมะมันรู้ว่าป้าคนนั้นไม่ใช่แม่ชี ทีแรกมันก็จะเลิกกับแก้วเลย แต่พอมันจะเลิกมันก็รู้ว่าฟางยังรักป๊อปอยู่ แล้วฟางก็บอกเลิกมัน มันพยามขอฟางแต่งงานแต่ฟางก็ปฏิเสธมันทุกครั้ง มันเลยคิดจะแก้แค้นโดยให้แก้วเป็นเครื่องมือ " เขขื่อนพูด มะลิฟังอย่างตั้งใจ

 

       " แล้วเกี่ยวไรกับแก้ว " มะลิถาม

 

      " ก็ตอนนั้นมันคิดว่าแก้วกับไอป๊อปชอบๆกันไง มันเลยคิดที่จะรั้งแก้วไว้ เพราะอย่างให้ไอป๊อปเจ็บ แต่ม่รู้ว่ารั้งเอาอิถ้าไหนถึงได้รักแก้วเอามากขนาดนี้ " เขื่อนพูด

 

      " อาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้นะพี่เขื่อน " มะลิพูด

 

      "จำตอนที่มันประสบอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาลได้มั้ย " เขื่อนหันไปถาม มะลิพยักหน้า เขื่อนเล่าต่อ

 

      " ตอนนั้นมันรู้แล้วว่าคนที่ชอบแก้วหนะไม่ใช่ไอป๊อป แต่เป็นถ่าน แล้วมันก็เริ่มหวั่นๆ เพราะพักหลังๆ แก้วไม่ค่อยเอาใจ ไม่ใส่ใจมันเหมือนเมื่อก่อน มันเลยขับรถไปชนเอง ก็เลยเข้าโรงพยาบาล พี่ก็เลยรู้ว่ามันเริ่มรักแก้วแล้้ว แต่ตัวมันเอง มันไม่ยอมรับ พร่ำแต่บอกว่าทำเพื่อแก้แค้น อยากให้ฟางเจ็บเหมือนมันบ้างหละ อยากทำให้แก้วเจ็บเพราะพรากฟางไปจากมันบ้างหละ แต่ที่จริง ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจ พอมันป่วย แก้วก็มาเฝ้ามัน  มันโทรมาบอกกับพี่ว่าสะใจอย่างนู้นอย่างนี้ เป็นไปตามแผนยังงั้นอย่างงี้ แต่พอแแก้วอยู่กับไอถ่าน ก็หึงเป็นฟืนเป็นไฟ " เขื่อนพูด

 

      "ถ้ารักแก้ว แล้วทำไมวันนั้นพี่โทโมะถึงได้ผิดนัดแก้ว แล้วไปหาฟาง " มะลิถาม

 

      " พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน มันอาจจะรักแก้วแต่ลืมฟางไม่ได้ หรืออาจจะไปธุระกลับฟาง โอ้ยย ปวดหัวไม่อยากคิด " เขื่อนพูด

 

     " ก็มะลิอยากรู้หนิ " มะลิพูด

 

     " ถ้าอยากรู้ก็ไปถามมันเอาเองแล้วกัน " เขื่อนพูดจบก็เดินออกจากห้องไป มะลิหน้างอล จัดเสื้อผ้าให้แก้วต่อไป 

 

      " โทโมะจะรู้สึกยังไงกับแกก็ช่าง แต่ที่แน่ๆ ถ่านรักแกมากเลยนะแก้ว " พอเขื่อนเดินออกไป มะลิก็จัดของให้แก้วจนเสร็จแล้วหันมาสนใจห้องนนอนห้องนี้ ทุกอย่างถูกประดับไปด้วยรูปถ่าย และรูปวาดของแก้วเต็มไปหมด ห้องถูกจัดโทนสว่างอย่างที่แก้วชอบ มันดูโรแมนติกมากสำหรับการที่ผู้ชายคนนึงจะทำให้แก่ผู้หญิงคนนึง มะลิเดินสำรวจไปก็ยิ้มไป 

 

      "เพื่อนชั้ลนิโชคดีจริงๆที่มาเจอกับผู้ชายแบบถ่าน " มะลิพูด

 

      " บ่นอะไรหนะมะลิ " ถ่านที่เพิ่งเดินเข้ามา ได้ยินเสียงแหว่วๆ แต่ก็ไม่ชัด

 

      " ถ่าน ใครวาดรูปนี้ " มะลิถาม พลางชี้ไปยังรูปวาดผู้หญิงนอนในเปลริมทะเล

 

      " ถ่านนี้แหละวาด ตอนนั้นเราไป สร้างบ้านด้วยกัน แก้วแอบไปงีบหลับ อยู่ที่เปลริมหาด ถ่านตามไปเห็น เห็นแก้วหลับบสนิท เลยแอบวาดซะเลย เป็นไง เหมือนมั้ย " ถ่านพูดไปก็ยิ้มไป 

 

     " เหมือนมาก แล้วนี้รู้ไ้ไงว่าไอแก้วมันชอบห้องสไตล์นี้ " มะลิถาม

 

      " แล้วมีอะไรบ้างหละที่ไม่รู้ " ถ่านตอบยิ้มๆ มะลิยิ้มหวานเขิลแทนเพื่อน

 

      " ถ่านจะไม่ทำให้แก้วเสียใจใช่มั้ย " มะลิเปลี่ยนโหมดเป็นจริงจัง

 

      "  ไม่มีใครอยากทำร้ายหัวใจตัวเองหรอกมะลิ " ถ่านพูดอย่างจิงจัง

 

      " อุ้ย ! เท่ห์หว่ะถ่าน " มะลิเขิล

 

      " พอๆ หยุดถามได้แล้ว ถ้าจัดของเสร็จแล้ว ก็ไปโรงพยาบาลได้แล้ว นี้ก็ออกมาทั้งวันแล้ว " ถ่านพูด พลางดันมะลิให้ออกจากห้อง 

 

 

 

 

                         โรงพยาบาล หน้าห้องของแก้ว โทโมะที่ยืนด้อมๆมองๆอยู่ เมื่อเห็นฟางและป๊อปเดินออกมาจากห้องและเข้าไปในลิฟ โทโมะก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องอย่างเร็ว  เสียงเปิดและปิดประตูดังอย่างเร็ว แก้วที่นอนหันหลังให้อยู่นึกว่าเป็นถ่าน

 

 

       " มาเร็วจังเลยถ่าน เห็นเฮียบอกว่าถ่านโทรมาบอกว่ากำลังออกจากคอนโด " แก้วพูดแต่ก็ยังนอนหันหลังให้อยู่

 

       " ถ่าน ทำไมไม่พูดกับแก้ว " แก้วพูดจบก็หันหน้ามา พอเห็นหน้าโทโมะก็สะดุ้งลุกขึ้นมานั่งทันที โดยลืมไปมาแผลที่หน้าท้องยังไม่หายดี

 

       " โอ้ยย !! " แก้วร้อง มือจับที่แผลของตัวเอง โทโมะวิ่งเข้ามาดูอย่างเป็นห่วง

 

 

       " แก้ว เจ็บมากรึเปล่า ขอพี่ดูแผลหน่อยสิ " มือหนากำลัเลื่อนไปแตะแผลของเธอ  แต่ก็ถูกมือเล็กปัดออกอย่างแรง

 

      " ออกไปเลยนะ ไม่ต้องมายุ่ง ออกไปจากห้องเลยนะ ไป !!! " แก้วอาละวาด โทโมะหน้าเสีย ทำตัวไม่ถูก เสียใจมากที่แก้วไล่เขาออกไป 

 

      " อย่าไล่พี่แบบนี้สิแก้ว " โทโมะมองอย่างอ้อนวอน

 

       " แล้วทำไมชั้ลถึงไล่ไม่ได้ คนแปลกหน้ามันเข้ามาในห้อง ชั้ลไม่ไว้ใจ ชั้ลไล่ให้มันออกไป แล้วมันแปลกตรงไหน " แก้วพูดอย่างชิงชัง 

 

      

       " แก้ว อย่าพูดแบบนี้กับพี่สิ " โทโมะแทบทรุดกับคำพูดของแก้วที่ได้ยิน

 

 

 

       " อย่ามาแทนตัวเองว่าพี่ เพราะชั้ลเป็นลูกคนเดียว ชั้ลไม่มีพี่ ออกไปได้แล้ว " แก้วพูดแต่ไม่มองหน้า เพราะตัวเองก็กล้ำกลืนสุดทนที่ต้องฝืนพูดอะไรแบบนี้ออกไป

 

 

 

       " พี่เพิ่งรู้ใจตัวเอง ว่าพี่รักแก้วมาก ขอโอกาสให้เราได้เริ่มใหม่อีกครั้งนะแก้ว พี่สัญญาว่าจะไม่ทำให้แก้วเสียใจอีก นะแก้วนะ " โทโมะพูด อย่างจริงจัง เขาเดินเข้าไปหาแก้ว จับมือแก้วไว้อย่างอ้อนวอน 

 

 

 

       " คนมันไม่มีหัวใจ มันจะรักใครได้ยังไง  " แก้วน้ำตาไหล หันมามองหน้าโทโมะอย่างเลือดเย็น เธอปล่อยให้น้ำตาไหออกมา อย่างแต่ไม่สะอึกสะอื้นเหมือนอย่างเคย

 

 

 

      " ถ้าคนมันไม่มีหัวใจ มันไม่เจ็บเจียนตายแบบนี้หรอกนะ " โทโมะเองก็ปล่อยให้น้ำตาตัวเองไหลออกมาเหมือนกัน เขามองหน้าเธออย่างอ้อนวอน 

 

 

      " ที่จริงชั้ลน่าจะตายๆไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว ชั้ลจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียน้ำตาให้กับผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าชั้ลอีก " แก้วพูดไป น้ำตาก็ไหลไป โทโมะได้ยินก็ร้องไห้สะอื้น ทั้งโกรธตัวเอง ทั้งเสียใจที่ทำให้แก้วต้องเจ็บ ทั้งกลัวว่าแก้วจะจากไป 

 

 

      " พี่ไปหาฟาง แต่อยากขอหัวใจของพี่คืน แต่พี่เพิ่งรู้ตอนจะเสียแก้วไป ว่าพี่ ฮึก ฮึก ได้ให้มันไปกับแก้วตั้งนานแล้ว  แต่พี่ไม่คิดว่าทุกอย่างมันจะเป็นแบบนี้" โทโมะสะอื้นไห้อย่างหนัก  แก้วเองก็ร้องไห้หนักไม่แพ้กัน

 

 

     " ไม่จริง !! ฮืออ ฮืออ ไม่จริง พี่ไม่เคยรักแก้วหรอก พี่แค่เหงา พี่แค่เหงา พี่ไม่เคยรักแก้วหรอก ฮือ ฮือ ฮือ ออกไปได้แล้ว ออกไปได้แล้ว  ออกไปจากชีวิตแก้วได้แล้ว แก้วไม่อยากเสียใจอีกแล้ว ออกไป !!! ฮืออ ฮืออ ฮืออ ออกไป๊ !! ฮืออ ฮืออ ฮืออ " หมอนหนาถูกเขวี้ยงใส่โทโมะ ข้างของที่อยู่ใกล้ตัวแก้ว แก้วเขวี้ยงใส่เขาอย่างไม่ยั้งมือ รวมทั้งแจกันดอกไม้ ที่แก้วเขวี้ยงใส่เขาอย่างแรง จนหน้าผากแตก เธอตกใจที่เห็นเลือดไหลออกจากหน้าผากของเขา แต่ก็ยังนั่งนิ่งทำเหมือนไม่สนใจ

 

 

 

      " เกิดอะไรขึ้นค่ะ " พยาบาลที่วิ่งเข้ามาในห้องเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย แต่ก็ต้งชะงักเมื่อเห็นสภาพห้องที่รกไปด้วยเศษกระเบื้อง และของใช้ต่างๆ 

 

 

      " พาเค้าออกไป และไม่ต้องให้เค้าเข้ามาอีก " แก้วพูด ก่อนจะหันไปมองหน้าโทโมะ ภายในใจก็เป็นห่วงเขาไม่ใช่น้อย แต่ก็ยังปั้นหน้าทำเหมือนไม่คิดอะไร โทโมะมองแก้วอย่างอาลัยอาวร ทั้งเสียใจ ทั้งน้อยใจ ทั้งเป็นห่วง ทั้งกลัวจะเสียแก้วไป 

 

 

       " เชิญคุณทางนี้นะค่ะ " พยาบาลให้โทโมะออกไป โทโมะหันมามองแก้วก่อนจะเช็ดน้ำตาตัวเอง แก้วนอนหันลังให้ แต่พอโทโมะันหลังเดินออกไป แก้วก็พลิกตัวหันมามองและปล่อยโฮ ออกมาอย่างหนัก