ใครลิขิต

 

 

                 2 วันผ่านไป แก้วยังคงนอนรักษาตัวอยู่ในห้องไอซียู มะลิ เขื่อน ถ่าน ป๊อป และฟาง ยืน นั่ง นอน เฝ้าอยู่หน้าห้องไม่ยอมไปไหน โทโมะได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ 

 

 

        " ไอถ่าน กลับไปนอนบ้างเถอะหวะ แกนั่งอยู่แบบนี้ 2 วันแล้วนะ " ป๊อปพูด

 

       " กลับไม่ได้หรอก ชั้ลทิ้งแก้วไม่ได้ " ถ่านพูดทั้งน้ำตา ป๊อปเอามือมาแตะบ่า ให้กำลังใจ ถ่านเช็ดน้ำตาลูกผู้ชาย แล้วเดินไปมองแก้วผ่านกระจกที่หน้าห้องไอซียู 

 

              ร่างเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง มีเครื่องมือทางการแพทย์ ระโยงระยางอยู่เต็มตัว ใบหน้าที่มีรอยเขียวช้ำ มันเรียกน้ำตาของผู้ชายที่ยืนแอบมองเธออยู่หน้าห้องให้ไหลของมาไม่ขาดสาย เพราะเขาผู้นั้นได้แต่โทษตัวเองว่าเขาดูแลคนที่เขารักไม่ดีพอ ถ่านยืนมองแก้วผ่านกระจก น้ำตาไหลเป็นสายธาร หากแต่ไร้ซึ้งเสียงสะอื้นไห้ของเขา มะลิที่นั่งร้องไห้อยู่เช่นเดียวกัน เดินมาหาถ่าน แตะบ่าเขาเพื่อให้กำลังใจ ก่อนที่ตัวเองจะหันไปมองเพื่อนผู้เป็นที่รัก

 

 

            ทางด้านโทโมะ ก็ปวดใจไม่น้อยไปกว่าใคร เพราะการเจ็บตัวครั้งนี้ของแก้ว เป็นความผิดของเขาทั้งสิ้น โทโมะมองตรงไปยังห้องไอซียูอย่างไม่ละสายตา ดวงตาแดงกร่ำ ภายในใจหดหู่อย่างที่ตัวเขาเองไม่เคยเป็นมาก่อน โทโมะลุกขึ้นยืน หันหลังแล้วเดินออกมาจากโรงพยาบาลเขาเดินไปเรื่อยๆ เหมือนคนไร้จุดหมายปลายทาง เดินอย่างคนไม่มีสติ อยู่อย่างคนไร้วิญญาณ เธอเจ็บ แต่ทำไม เขาถึงเจ็บและกลัวได้ขนาดนี้ ในเมื่อตัวเขาเองก็ไม่เคยคิดที่จะรักเธอ แต่ทำไมใจของเขาถึงบอบช้ำได้ถึงเพียงนี้  โทโมะเดินต่อไปเรื่อยๆ จนมาถึงบ้านของเขาเอง ร่างที่อ่อนแรงเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องของแก้ว  โทโมะค่อยๆบิดประตูห้องและเปิดเข้าไป  ห้องนอนเล็กๆ กับเตียงเล็กๆ ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย กินน้ำหอมอ่อนๆประจำตัวของเธอที่มันยังคงหลงเหลืออยู่เพียงเล็กน้อย มันชวนให้เขาต้องการที่จะสัมผัสกับกลิ่นเดิมๆที่คุ้นเคยนี้อีกครั้ง แม้วาเจ้าของกลิ่นจะไม่อยู่ในห้องนี้ก็ตาม โทโมะเดินเข้าไปในห้องของแก้วอย่างช้ๆ มองไปรอบๆห้อง ก่อนจะหยุดและนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือเล็กของเธอ กล่องสีขาวที่วางเด่นสง่าภาใต้แสงไฟริบหรี่ ทำให้โทโมะเกิดความสนใจอย่างบอกไม่ถูก มือหนาหยิบกล่องสีขาวขึ้นมาดู ก่อนที่จะตัดสินใจเปิดมันออกมา เขาหยิบภาพต่างๆ ที่มีนับร้อยภาพออกมาดูเรื่อยๆ ดวงตาที่เคยแดงกล่ำกลับมีหยดน้ำตาไหลรินออกมา เขามองรูปภาพไป ยิ้มไป น้ำตาก็ไหลไปพร้อมๆกัน ความรู้ึกภายในใจตีกันจนมั่วไปหมด เขาทั้งดีใจ และเสียใจไปพร้อมกๆกัน 

 

            เขาหยิบ ขึ้นมาดู เป็นรูปแอบถ่ายตอนที่เขาแข่งฟุตบอล พร้อมกับมีข้อความอยู่หลังภาพ ' แอบมาดู พี่แข่งฟุตบอล ท่าดีใจของพี่ตอนที่แตะบอลเข้าประตู น่ารักเป็นบ้าเลยวะ  ^^'  โทโมะหวนคิดถึงอดีตที่เขาแข่งฟุตบอลกับเพื่อนในห้อง เขามองเห็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่มานั่งอยู่ขอบสนาม ร้องเชียร์อย่างไม่อายใคร ตอนที่เขาทำประตูได้ ก็เด็กผู้หญิงคนนั้นแหละ ที่กระโดดลุกขึ้นเต้นอย่างดีใจ

 

           รูปถัดไปที่เป็นภาพวาด ผู้ชายที่คล้ายคลึงกับเขามาก นั่งทานข้าอยู่ที่โต๊ะอาหารของโรงเรียน พร้อมข้อความใต้ภาพ ' กินข้าวเยอะๆ จะได้อ้วนๆ ' ในอดีต โทโมะต่อแถวซื้ออาหารอยู่ภายในโรงอาหาร โดยที่แก้วแอบมองอยู่ตลอด เธอมองอยู่ตลอดจนเขาทานข้าวเสร็จ โทโมะที่เห็นแล้วว่าแก้วกำลังมองอยู่ ก็ทำเป็นเฉยๆเหมือนมองไม่เห็น แต่ก็เหลือบมองแกวอยู่เป็นระยะ

 

           รูปถัดไปเป็นภาพวาด ผู้ชายที่นั่งซ้อนท้ายรถจักรยานยนต์ ผ่านไป แต่หันหน้ากลับมามอง พร้อมข้อความใต้ภาพ ' พี่จบ ม 3 แล้ว แก้วคงไม่ได้เจอพี่อีกซินะ '  ในอดีต โทโมะที่กลับจากไปเที่ยวกับเพื่อน ฉลองที่จบ ม 3 เขาขับรถผ่านเธอที่เดินอยู่ริมฟุตบาท รถขับผ่านไปแต่โทโมะหันหน้ากลับมามองแก้ว ที่ยังมองตามรถของเขาไป ทั้งคู่ยิ้มหวานให้กัน 

 

 

          รูปถัดไปเป็นรูปที่เด็กผู้หญิงคนนึ่งกำลังค้นดูเอกสารภายในห้องห้องหนึ่ง พร้อมข้อความใต้ภาพ ' หาเบอร์พี่อยู่นาน สุดได้ก็ได้มา  '  ภาพในอดีต โทโมะเดินผ่านห้องแนะแนว เห็นแก้วกำลังค้นตู้อะไรบ้างอย่างอยู่  โทโมะหัวเราะลั่นทันทีที่คิดถึงอดีต ก่อนจะหยิบปากกาบนโต๊ะมาเติมท้ายข้อความเดิม ' วันนั้นพี่คิดว่าแก้วไปชวนจัดเอกสารให้ครูซะอีก ที่ไหนได้ไปแอบขโมยเบอร์โทรศัพท์ของพี่มานี่เอง ' 

 

 

           รูปถัดไป เป็นรูปขอเด็กผู้หญิงหลายหน้า ตั้งแต่หน้ายิ้มดีใจ หน้ายิ้มแห้งๆ หน้าเศร้าๆ และหน้าที่มีน้ำตา พร้อมข้อความ ' ได้เบอร์มาแล้วก็ต้องโทรไปหาซิ  แต่คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหละ เพราะพ่อพี่โทโมะดุเกิ๊นน  TT '  ในอดีต แก้วกดโทรศัพท์หาโทโมะ 

 

                   '  ขอสายแอนหน่อยค่ะ ' แก้ว

 

                   ' ไม่ใช่เบอร์แอนครับ '  โทโมะ 

 

                    ' แล้วนี่เบอร์ใครหรอค่ะ ' แก้ว 

 

                   ' เบอร์โทโมะ ครับ โทรผิดแล้วนะครับ ' โทโมะ

 

                   ' อ่อ งั้นโทรถูกแล้วหละค่ะ ^^ ' แก้วยิ้มร่า ดีใจอย่างสุดขีด

 

                  ' แล้วไหนบอกว่าโทรหาแอน ' โทโมะ

 

                   ' น้องจะโทรหาพี่นั้นแหละ แต่ไม่กล้า กลัวว่าคนอื่นจะรับ เลยบอกว่าขอสายแอนไง ' แก้ว

 

                 ' แล้วนี่ใครพูดอยู่ครับ ' โทโมะ

 

                 ' น้องไง  แก้วเอง ' แก้วพูด 

 

                 ' แก้ว  แก้ว  อ่อ ที่อยู่คล้ายทอมนั้นหรอ  ' โทโมะนึกถึงอดีตก็นั่งขำไม่หยุด 

 

 

            ภาพต่อไปเป็นภาพ ของโทโมะในชุดนักเรียนของโรงเรียนใหม่ ที่ถ่ายคู่กับแก้ว พร้อมข้อความหลังภาพ '  เกือบปีที่เราไม่ได้เจอกัน พี่ตัวเองขึ้นมาก แต่สำคัญกว่านั้น คือแก้วคิดถึงพี่มาก ' ในอดีต แก้วที่หลบซ่อนๆแอบมองโทโมะอยู่ห่างๆ โดยที่โทโมะก็รู้ตัวว่าแก้วแอบมองอยู่ แต่พอเขาหันกลับไปหาเธอ เธอก็ทำฟอร์ม หลบหน้าเหมือนไม่ได้แอบมองเขา แต่สุดท้ายก็ยอมทิ้งฟอร์มมาขอเขาถ่ายรูป

 

 

           ภาพต่อไปเป็นภาพที่ แก้วคุยโทรศัพท์อยู่ที่ระเบียง พร้อมข้อความ ' วันนี้คุยกับพี่ ดีใจที่สุดเลย คืนนี้คงจะนอนหลับฝันดีแน่ๆ ' 

 

           ภาพต่อไปเป็นภาพที่ แก้วยืนโชว์ใบเกรดของตัวเอง ใบหน้ายิ้มแย้ม '  เกรดออกแล้วนะ ได้สี่ทุกตัวเลย แก้วอยากดีพอสำหรับพี่นะ แก้วอยากเรียนเก่งๆ อยากให้พี่ชอบแก้ว '

 

          ภาพต่อไป เป็นภาพแก้วกับมะลิ ที่นอนมาร์คหน้าอยู่บนเตียง พร้อมข้อความ ' ปรุบปรุงตัวเองให้สวย เห็นแล้วพี่จะได้หลงไหล 555 + ' 

 

 

          ภาพต่อไปเป็นภาพ แก้วที่นอนคุยโทรศพท์อยู่บนเตียง ใบหน้ายิ้มแย้ม มีความสุข พร้อมข้อความหลังภาพ '  วันนี้พี่ถามว่าแก้วเคยชอบพี่รึเปล่า  บอกเลยว่าไม่ได้ชอบ แต่รัก รักมากด้วย แต่ก็ไม่ไดตอบไปแบบนั้นหรอกนะ แก้วกลัวเราใจไม่ตรงกัน แก้วกลัววาพี่จะหายไป แก้วทนไม่ได้จริงๆ TT ' ในอดีตที่เขาเองก็จำได้ทุกอย่าง ความลังเลมันเกิดขึ้นภายในใจของเขา มันทำให้ตัวเขาเองตัดสินใจที่จะถามเธอออกไป เพราะตอนนั้นโทโมะเองก็กำลังจีบฟางอยู่ แต่ใจของเขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้ ว่าคุยกับแก้วแล้วเขาไม่มีความสุข คืนวันนั้น เขาเองก็ผิดหวังไม่น้อยกับคำตอบของเธอ ทุกอย่างที่เธอทำ ทุกครั้งที่โทรมาหา เหมือนว่าเธอชอบเขา แต่ทำไมเธอไม่ยอมพูดมันออกมา 

 

 

         ภาพต่อไป เปนภาพ วาดสีน้ำ สีเทาอ่อนๆ พร้อมข้อความ ' เหมือนทุกอย่างจะเปลี่ยนไป  เธอหายไปไหน ใยไม่กลับมา ' โทโมะนึกถึงอดีตที่ตัวเขาทิ้งห่างจากแก้ว โดยหันไปจนใจฟาง ใบหน้าของโทโมะ ณ เวลานี้ดูเศร้าหมอง รู้สึกผิด 

 

 

         ภาพต่อไป เป็นภาพวาดสีน้ำ สีเทาเข้มพร้อมข้อความ '  กลับคืนมาหาฉัน กลับมาทำให้โลกของชั้ลสดใสอีกครั้ง ' ดวงตาชายหนุ่มเริ่มแดงกล่ำอีกครั้ง 

 

        

         ภาพต่อไป เป็นภาพวาดสีน้ำ สีเทาเข้มไล่สีไปจนถึงสีดำสนิท '  หรือเธอจะจากไป ทิ้งชั้ลไปจริงๆ  อย่าทำแบบนี้เลย ชั้ลกลัวจะขาดใจ ' ช่วงเวลาที่สุดแสนทุกข์ทรมานของเธอ เขาเปลี่ยนเบอร์หนีไปไม่เคยติดต่อกลับมา แก้วเป็นห่วงโทโมะมาก แต่กลับทำอะไรไม่ได้เคย จากที่เคยโทรหากันทุกวัน แต่ทำไมเขาถึงหายไป ใจมันทรมาน ความเป็นห่วงมันมีมากเกินไป เธอไม่รู้จะแก้ไขปัญหานี้ยังไง โทรหาเขาก็ไม่ได้ รอให้เขาอนเอ็มเขาก็ไม่ออน มันทรมานเหลือเกิน ณ เวลาที่เขาหายไป เธอทุกข์ใจ แต่เขามีความสุขอยู่กับผู้หญิงที่ชื่อฟาง เขาจีบฟางติด และฟางก็ตกลงที่จะเป็นแฟนกับเขาอย่างง่ายดาย แล้วผู้หญิงที่ชื่อ แก้ว หละ แก้วอยู่ตรงไหนของหัวใจเธอ โทโมะ 

 

 

         ภาพวาดสีน้ำ สีดำทั้งแผ่น ไม่มีสีใดมาเจือปน ข้อความ ' พี่หายไป น้องเป็นห่วงมาก กลัวพี่ะเป็นอะไรไป กลัวพี่ประสบอุบัติเหตุ กลัวพี่ไม่สบาย กลัวี่มีปัญหา คิดไปต่างๆนาๆ แต่มารู้ทีหลังว่าพี่เปลี่ยนเบอร์  แล้วทำไมไม่บอกกัน ไม่รู้หรือไงคนที่รอมันทรมาน รอ โดยไม่รู้ว่าพี่จะกลับมาเมื่อไห่ รอ โดยที่ไม่รู้ถึงสาเหตุของการจากไป พอกลับมาอีกครั้ง ก็มาพร้อมกับข่าวดีอย่างสุดซึ้ง  พี่มีแฟนแล้ว  มีแฟนแล้วก็บอกกันตรงๆ อย่าหายไป อย่าปล่อยให้รอ คนรอมันเจ็บมันทรมานมันเสียใจ ' 

 

 

         เขาดูมันจนหมดทุกภาพ จนมาถึงสมุดบันทึกเล่มบาง เขาเปิดมันอ่านอย่างเร็ว ภายในใจรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป กับหัวใจที่เขาได้รับมาแต่ไม่เคยดูแลมันให้ดีเลยแม้แต่น้อย 

 

 

          ' ไม่คิดเลยว่าจะได้อยู่ในบ้านหลังเดียวกับพี่ น้องดีใจมากนะ แต่ก็ทุกข์มากเหมือนกันที่การอยู่ด้วยกันมันจะทำให้พี่เกลียดน้องมากขนาดนี้  พี่ไม่รัก ยังไม่เจ็บเท่าพี่เกลียดน้องเลยนะ '

 

 

         '  ไปเรียนทำอาหารมาเป็น สองสามปี เรียนจนทำเป็นกินอร่อยเกือบทุกอย่าง เพราะหวังว่าสักวันจะทำให้พี่ทาน  แต่ก็ได้ทุนกับมานะ น้องได้ทำให้พี่ แต่อาจจะไม่ได้กำไร เพราะทุกครั้งที่ทำ ก็ต้องเททิ้งตลอด เราะพี่ไม่ยอมแตะมันเลย ' 

 

 

         '  วันหนึ่ง แค่มองหน้ากันสักครั้งก็ยังดี อย่าทำเหมือนน้องไม่มีตัวตนในบ้านหลังนี้เลยนะ มันเจ็บ '

 

 

         ' ทำทุกอย่าง ยอมทุกอยางให้ครอบครัวของพี่ยอมรับ และน้องก็ชนะใจได้ทุกคน ยกเว้นพี่ สิ้นหวังแล้วจริงๆ มันคงไม่มีวันนั้น ถ้ามีก็คงไกลเหลือเกิน น้องอาจสิ้นใจตายก่อนมั้ง หรือไม่ตายไปก็ยังไม่ชนะใจอยู่ดี '

 

 

        '  รักแท้แพ้ใกล้ชิด  มันไม่มีจริงๆหรอกนะ  ' 

 

   

         '  ถ่านดีกับน้องมากเลยนะ แต่พี่อย่ากังวล ยังไงใจน้องยังคงอยู่กับพี่เสมอนะ '

 

 

        '  พี่ประสบอุบัติเตุ เป็นห่วงแทบแย่ แทบจะบ้าตาย แต่สุดท้ายก็รอดมาได้ หนัเหนียวสุดๆอะ >< '

 

        ' ประสบอุบัติเหตุครั้งนี้ สมองพี่กระทบกระเทือนบ้างป่าวนะ ทำไมถึงได้ทำดีกับน้อง แปลกใจจัง อย่าคิดมากๆ เดี๋ยวจะผิดหวังอีก ( แอบเตือนตัวเองตัวๆ ) ' 

 

 

       '  ดีใจจัง หายดีแล้วเนอะ แข็งแรง หล่อเป๊ะ เหมือนเดิม แต่ใจอย่าเหมือนเดิมได้ป่ะ เปลี่ยนมารักกันบ้างก็ได้นะ คนรอจะรอไม่ไหวอยู่แล้วเนี่ย ' 

 

 

        ' ทำยังไงก็ไม่ชนะใจ วิ่งตามไปจนเหนื่อย ขอพักเดินเรื่อยๆบ้างนะ TT ไม่ไหวแล้วจริงๆ เริ่มจะท้อ ' 

 

 

       '  เริ่มจะรู้สึกดีกับถ่านมากขึ้นแล้วนะ ขอใจแก้วคืนมาหน่อยนะ แก้วจะเก็บไว้ที่ตัวเองสักพัก รักษาแผลให้หายดี ต่อไปคงอยู่ที่มัน ว่าจะเลือกไปอยู่กับใคร '

 

 

      ' วันนี้วันเกิด ไม่คิดว่าถ่านจะทำให้ขนาดนี้ ถ่านน่ารักมาก ถ่านแอบบอกรักเราด้วย คนอะไรน่ารักเป็นบ้าเลย  แต่อีกคนกลับจำไม่ได้เลยว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเรา แปลกจัง ในวันเดียวกัน มีทั้งเรื่องที่ทุกข์มาก และสุขมากในวันเดียวกัน ' โทโมะอ่านข้อความนี้ก็ใจหายวาบ เมื่อรู้วาแก้วเริ่มจะมีใจให้ถ่าน 

 

      ' พี่โทโมะเอาของขวัญมาให้ทำไม ใจเริ่มเขวอีกแล้ว แถมยังนัดไปกินข้าวอีก โอ้ยย เอาเว้ย ครั้งสุดท้ายแล้วนะที่จะใจอ่อน ครั้งหน้าไม่มีอีกแล้ว สัญญากับตัวเอง ' 

 

         

             ข้อความสุดท้ายที่เจอได้บันทึกลงไป ทำเอาโทโมะแทบทรุด ความรักที่เธอมีให้มันมากจริงๆ มันจะสายเกินไปรึเปล่าถ้าเขาจะรับรัก รับดูแลหัวใจของเธอ แล้วตอนนี้ใจของเธอยังอยู่ที่เขารึเปล่า เธอยังรอเขาอยู่อีกรึเปล่า  โทโมะเช็ดน้ำตาที่มันไหลออกมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ เขาตัดสินใจกลับไปหาแก้วที่โรงพยาบาล

 

 

 

                     ณ โรงพยาบาล แก้วฟื้นตัวแล้ว ถ่าน เข้าไปเยี่ยมในห้องไอซียู ป๊อป ฟาง มะลิ เขื่อนรออยู่ข้างนอก โทโมะที่วิ่งเข้ามาหน้าห้องไอซียูอย่างเร็ว แต่ก็ถูกขวางไว้ไม่ให้เข้าไป โดยคนทั้งสี่ที่ยืนรอเข้าเยี่ยมอยู่หน้าห้อง

 

         

         " แก้วฟื้นแล้ว ชั้ลขอเข้าไปหาแก้วหน่อยนะ " โทโมะพูดพลางชะเง้อมองแก้วที่นอนอยู่ในห้อง 

 

         " มึงจะไม่ได้เจอแก้วอีก " เขื่อนพูด

 

          " แก้วเป็นเมียชั้ล ทำไมชั้ลจะเจอไม่ได้ " โทโมะหัวเสีย โกรธที่เขื่อนไม่เข้าข้างตน

 

          " อีกไม่นานหรอกไอโทโมะ อีกไม่นาน แก้วก็จะหลุดพ้นจากขุมนรกแล้ว " ป๊อปพูด โทโมะโกรธ แทบจะพุ้งเข้าชก

 

          " แกหมายความว่ายังไง " โทโมะพูดจบ ถ่านก็เดินออกมาจากห้องไอซียู  ทุกคนหันไปมองถ่าน 

 

          "  เดี๋ยวเข้าจะพาแก้วไปห้องพิเศษ ทุกคนไปรอแก้วที่นั้นเลยก็ได้ เดี๋ยวชั้ลจะตามไปพร้อมกับแก้ว " ถ่านพูด 

 

          " ไม่ต้อง เรื่องแก้วเดี๋ยวชั้ลจัดการเอง " โทโมะเสนอ 

 

         " อย่าเลย อย่ามายุ่งกับแก้วอีก " ถ่านพูดอย่างอ้อนวอนจิงๆ 

 

         " ชั้ลจะไม่เลิกยุ่งกับแก้ว ตราบใดที่แก้วยังรักชั้ลอยู่ " โทโมะพูดอย่างจริงจัง

 

        " ดูซะ แล้วหวังว่าแกคงจะเข้าใจ " ถ่านยื่นกระดาษแนหนึ่งให้กับโทโมะ โทโมะหยิบมันมาอ่าน ก็ขยำทิ้งลงตรงหน้า ป๊อปโกรธจะเข้าไปชกหน้าโทโมะ แต่ฟางห้ามไว้ 

 

        " แก้วรักชั้ล แก้วไม่มีวันหยากับชั้ล แก้วไม่มีวันยอมเซ็นใบหย่าแน่นอน " โทโมะพูด ดวงตาแดงกล่ำ น้ำตาเอ่อ ๆ ทั้งกลัว ทั้งระแวง ทั้งหวง ทั้งห่วงแก้วอย่างบอกไม่ถูก

 

 

        " แก้วมันทนมานานแล้วพี่  มันเหนื่อยมากแล้ว มันเจ็บมากแล้ว ปล่อยมันไปเถอะ ให้ชีวิตมันได้มีความสุขบ้าง " มะลิพูดอย่างอ้อนวอน 

 

        " ชั้ลปล่อยแก้วไม่ได้ ชั้ลปล่อยไม่ได้ แก้วต้องอยู่กับชั้ล ต้องอยู่กับชั้ล " โทโมะโวยวายเหมือนคนบ้า  ไม่นานบุรุษพยาบาล ออกมาจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับแก้วที่ลืมตาอยู่ แก้วมองมาที่โทโมะ มองด้วยสายตาที่ผิดหวัง หมดหวัง หมสิ้นทุกอย่าง ไม่หลงเหลืออะไรอยู่เลย โทโมะรับรู้สายตาอันว่างเปล่าของเธอ ตาคู่นี้ไม่เคยมองเขาด้วยสายตาแบบนี้ ตาคู่นี้ไม่เคยว่างเปล่าแบบนี้ ตาคู่นี้ไม่เคยมองเขาอย่างเย็นชาแบบนี้ 

 

        " แก้ว พี่ขอโทษ  แก้ว แก้ว ให้อภัยพี่ได้มั้ยแก้ว พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่ได้มั้ยแก้ว  แก้ว ! " โทโมะเดินตามแก้วไป แต่ก็ถูกเขื่อนกับป๊อปรั้งเอาไว้ ถ่านมองแก้วที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง รีบพาเธอไปที่ห้องอย่างเร็ว โดยฟางและมะลิวิ่งตามไป 

 

        " ไอเขื่อน ช่วยชั้ลอีกครั้งนะ ชั้ลไม่อยากให้แก้วจากชั้ลไป ชั้ลไม่อยากหย่ากับแก้ว ช่วยชั้ลหน่อยนะไอเขื่อน แกเป็นเพื่อนชั้ลไม่ใช่หรอวะ ช่วยชั้ลหน่อยสิ ไอเขื่อน " โทโมะพยามอ้อนวอนเขื่อน แต่เขื่อนกลับเดินหนี ป๊อปเดินตามเขื่อนไป โทโมะทรุดลงนั่ง คิดถึงสายตาที่แก้วมองเขาก็รู้สึกใจหายวาบ ความกลัวเริ่มเข้ามาสู้หัวใจของเขา อย่าจากเขาไปในวันที่เขารู้ใจตัวเอง 

 

        " ให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหมแก้ว  " โทโมะพร่ำร้องหาแก้ว เขานั่งพิงฝาอยู่หน้าห้องไอซียู จะไปหาก็ไม่กล้า แต่ภายในใจทั้งห่วงหา ทั้งอาทรเหลือเกิน เขาเพิ่งรับรู้ถึงความรู้สึกของแก้วที่เขาเคยทำกับเธอเอาไว้ ตอนที่เขาเปลี่ยนเบอร์หนีเธอ แล้วไปคบกับฟางโดนไม่คิดจะบอกเธอสักคำ เขารู้สึกว่าการที่คิดถึง เป็นห่วง แต่ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง มันเป็นยังไง แล้วความรู้สึกที่แก้วเคยได้รับ กับการที่แก้ต้องสูญเสียเขาไป เขารับรู้มันแล้ว เพราะไม่นานตัวเขาเองคงจะต้องเสียแก้วไปให้กับคนอื่น 

 

 

               ภายในห้องพิเศษ แก้วนอนร้องไห้อยู่บนเตียงไม่ยอมพูดจากับใคร ถ่านใจคอไม่ดี ไม่ชอบเวลาเธอร้องไห้ มะลิ เขื่อน ป๊อป และฟาง ต่างเป็นห่วงแก้ว แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร

 

         " แก้ว ไม่สงสารถ่านบ้างหรอ " ถ่านเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา สุดทนที่เห็นน้ำตาเธอไหลออกมา

 

        " ถ่านน  ฮืออ ฮืออ ฮือออ " แก้วพยุงร่างตัวเองขึ้น ถ่านเดินเข้าไปหาใกล้ๆ เธอโผล่เข้ากอดถ่านไว้แน่น ร้องไห้อย่างหนัก 

 

        " แก้วหลุดร้องไหได้แล้วนะ " ถ่านกอดแก้วไว้แน่น เขาถ่ยทอดทั้งความรัก ความห่วงใย ผ่านออ้อมกอดของเขา 

 

        " ถ่านน ฮืออ ฮือออ ฮืออ  อยู่กับแก้วได้มั้ย ฮืออ ฮืออ ฮืออ อย่าให้เค้าเข้ามา ฮือออ ฮือออ ฮือออ " แก้วกอดถ่านไว้แน่น ร่างเล็กร้องไห้หนักจนสั่นไหวไม่ทั้งตัว 

 

        " ถ่านไม่ทิ้งแก้วไปไหนหรอก " ถ่านน้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว ทั้งเจ็บ ทั้งหวง ทั้งห่วง ทั้งโกรธตัวเองที่ดูแลเธอไม่ดี 

 

        " แก้วหยุดร้องไห้ได้แล้ว " มะลิ เดินเข้าไปหาแก้ว แก้วผละตัวออกจากถ่านแล้วหันมากอดมะลิ ทั้งคู่กอดกันแน่น 

 

        " แกอยู่กับชั้ลนะมะลิ " มะลิลูบผมแล้วอยากอ้อนโยน เธอพยักหน้ารับทั้งน้ำตา เฮียป๊อปเดินมาหาแก้ว ป๊อปลูบผมแก้วอย่างอ้อนโยน 

 

       " เป็นน้องเฮีย อย่าขี้แย เข้าใจมั้ย " ป๊อปพูด 

 

       " เฮียเป็นห่วงแก้วมั้ย " แก้วถามเสียงสั่น

 

        " ชั้ลคงจะเสียใจมากถ้าแกเป็นอะไรไป " ป๊อปพูด แก้วยิ้มทั้งน้ำตา 

 

       " หายไวๆนะแก้ว " ฟางพูด  แก้วพยักหน้ารับ 

 

         " พักผ่อนเยอะๆนะแก้ว พี่จะแวะเข้ามาบ่อยๆ " เขื่อนพูด แก้วพยักหน้ารับ

 

       " ที่นี้ก็กลับกันได้แล้ว ให้แก้วพักผ่อน พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ ไปๆ  " ป๊อปไล่ทุกคนออกจากห้อง ให้เหลือไว้แค่ถ่านกับแก้ว

 

        " หย่ากับเค้าแล้ว ถ่านช่วยหาห้องพักให้แก้วหน่อยนะ " แก้วพูด

 

        " ห้องสำหรับแก้ว มันมีอยู่แล้วนะ เพียงแต่แก้จะไปอยู่หรือไม่ไปก็เท่านั้นเอง " ถ่านพูด 

 

       " ที่ไหนหรอถ่าน " แก้วถาม

 

       " ก็ห้องในคอนโดถ่าน ที่แก้วเคยถามว่ามันเป็นห้องอะไร ถ่านก็จะบอกว่ามันเป็นห้องของแก้ว ถ่านมีไว้สำหรับแก้วนะ " ถ่านพูด แก้วดีใจจนร้องไห้

 

       " ถ่าน "

 

       " แก้วอยากไปอยู่กับถ่านหรือเปล่า แก้วไว้ใจถ่านรึเปล่า " ถ่านถามอย่างจริงจัง

 

       " ถ้าถ่านอนุญาต แก้วก็โอเค " เธอยิ้มทั้งน้ำตา

 

       " อนุญาตสิ  สมุดบันทึกของถ่าน อยู่ที่ไหน " ถ่านถามแก้วนิ่งไปนึกอยู่

 

      " อยู่ในห้องของแก้วที่บ้านของเค้า " แก้วพูดสีหน้ารู้สึกผิด

 

      " นี่ ไม่ต้องทำหน้ารู้สึกผิด ถ่านไม่โกรธแก้วหรอกนะ แล้วก็นอนได้แล้ว เดี๋ยวถ่านจะเฝ้าแก้วเอง " แก้วพยักหน้ารับ ก่อนจะหลับตาลง ถ่านมองหน้าแก้วที่นอนหลับสนิท ใบหน้าของถ่านดูเศร้า น้ำตาของเขาไหลรินออกมาอีกครั้ง