ความลับของซุปตาร์ pf

"ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ"หวายได้แผนการ
 
 
 
ปี๊ดๆๆ
 
 
 
"คุณป๊อปกลับมาแล้วค่ะ"ฟางจึงรีบวิ่งไปเปิดประตู
"เหอะ"หวายรีบเดินตามออกไป
 
 
 
"พี่ป๊อป"หวายวิ่งแซงหน้าฟางแล้วรีบไปกอดป๊อปปี้ ฟางชะงัก
"เอ้า หวาย ยังไม่กลับหรอ"ป๊อปปี้ถาม
"เอ่อ คือ หวายมีบางอย่างที่ต้องให้คนใช้ของป๊อปทะน่ะค่ะ"หวายหันไปมองฟางที่ยืนหน้าซีดอยู่
 
 
 
 
 
"ลงไป"หวายบอกฟาง
"คุณหวายว่าไงนะค่ะ"ฟางอึ้งๆเมื่อเธอไม่รู้ว่าหวายจะให้เธอลงน้ำ
 
"หวาย พี่ว่าแค่แหวนตกน้ำไม่ต้องขนาดนั้นหรอกเดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่ก็ได้"ป๊อปปี้บอก
"ไม่ได้ค่ะ! พี่ป๊อปไม่เห็นแหวนนั้นมีค่าหรอค่ะ "หวายแกล้งงอน
"เปล่านะ พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น"ป๊อปปี้พูดอะไรต่อไม่ถูก
"งั้นเธอ ฟางเธอลงไปเอามาให้ฉัน"หวายสั่งฟาง
 
"หวายพี่ว่า..."ป๊อปปี้ชักจะเป็นห่วงฟาง
"ทำไม! เธอจะทำเพื่อพี่ป๊อปไม่ได้รึไง"หวายขู่ฟางเกี่ยวกับป๊อปปี้เพราะเหมือนหวายจะรู้ว่าฟางคิดยังไงกับป๊อปปี้   ฟางมองหน้าหวายทีป๊อปปี้ทีสลับกันไปมาแล้วฟางก็ตัดสินใจได้
 
"ฟาง เธอไม่ต้อง..."ป๊อปปี้พูดไม่ทันจบฟางก็แทรก
"ค่ะ เดี๋ยวฟางลงไปเอามาให้เองค่ะ"ฟางบอกแล้วกระโดดลงน้ำทันที
 
 
 
 
ตุ้ม
 
 
 
 
"ฟาง!"ปีอปปี้ตะโกนแต่ฟางไม่ฟังรีบดำน้ำหาแหวนทันที
 
"เหอะ ไปเถอะค่ะพี่ป๊อป ไปกินข้าวกันดีกว่าป่านนี้คงเย็นหมดแล้ว"หวายเชิ่ดหน้าสะใจแล้วควงป๊อปปี้ออกไปทันที  ป๊อปปี้เหล่มองฟางเป็นพักๆแล้วเดินออกไป
 
"คุณป๊อป"ฟางผุดขึ้นเหนือผิวน้ำแล้วเรียกชื่อป๊อปปี้ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเหมือนเธอรู้ดีว่าต้องเจียมตัว
จากนั้นเธอไม่อยากคิดอะไรจึงรีบดำน้ำหาแหวนต่อไป
 
 
 
 
 
เวลาผ่านไปสองชั่วโมง
 
"หว้าาา แย่จังป่านนี้แระ ฟางยังหาแหวนไม่พบอีกรึไงนะ"หวายแอบสะใจ
"พี่ว่าพอเถอะหวาย เดี๋ยวฟางเค้าจะไข้ขึ้นซะเปล่าๆ"ป๊อปปี้มีความู้สึกเป็นห่วงฟางขึ้นมา
"เหอะ อย่าไปสนเลยค่ะ เค้าก้เป็นแค่ คนใช้ พี่ป๊อปท่องไว้นะค่ะว่าเค้าเป็นแค่ คนใช้!"หวายพยายามย้ำเตือนป๊อปปี้เพื่อไม่ให้พลาดพลั้งไปรักฟาง
 
 
"แค่คนรักที่หล่นหายแค่ความรักนึงผ่านไป..."
 
"ฮัลโหล ค่ะพ่อ ค่ะหวายจะรีบไป"หวายวางสายจากพ่อแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าอย่างเดิม
 ป๊อปปี้เหมือนรู้จังหวะว่าหวายต้องออกไปหาพ่อข้างนอกจึงแอบดีใจว่าจะได้ไปช่วยฟาง
"หวายต้องไปหาพ่อใช่มั๊ย"ป๊อปปี้ถาม
"ค่ะ พอดีพ่อมีงาให้หวายช่วย แย่จังเลยนะค่ะ หวายคงต้องฝากแหวนไว้ที่พี่ป๊อปก่อนแล้วละค่ะ "หวายพูด
 
"อ๋อ งั้นเดี๋ยวพี่เดินไปส่งที่รถนะ"ป๊อปปี้ลุกขึ้นแล้วเดินไปส่งหวายนอกบ้าน
 
 
"ขอบคุณนะค่ะที่เดินมาส่ง งั้นหวายไปนะ"หวายหอมแก้มป๊อปปี้ทีนึงแล้วรีบขึ้นรถขับออกจากบ้านทันที
 
"เฮ้อ!"ป๊อปปี้โล่งใจ 
"ฟาง"ป๊อปปี้นึกขึ้นได้ว่าฟางอยู่ในสระน้ำจึงรีบวิ่งไปทันที
 
 
 
"ฟาง! ขึ้นมาได้แล้ว"ป๊อปปี้ตะโกนเรียกเธอแต่เธอกลับนิ่งอยู่ใต้น้ำ
"ฟางเธอเป็นอะไรน่ะ!"ป๊อปปี้ชักเป็นห่วง
"ไม่รอแล้วเว้ย"ป๊อปปี้กระโดดลงน้ำเพื่อไปเอาตัวฟางมา
 
 
 
 
ตุ้ม!
 
 
 
 
 
ป๊อปปี้ว่ายน้ำลงไปแล้วเมื่อเห็นฟางสลบอยู่นิ่งจึงรีบเข้าไปช่วยแล้วอุ้มขึ้นจากสระทันที
 
"ฟางๆๆๆ"ป๊อปปี้เรียกฟางที่นอนแน่นิ่งอยู่ ป๊อปปี้เริ่มใจหายรีบผายปอดฟางทันที
"ฟางๆๆ"ป๊อปปี้ผายปอดอีกครั้งจนสำเร็จ
"แฮ่ก แฮ่กก!!"ฟางสำลักน้ำออกจากปาก ป๊อปปี้โล่งใจ
"คุณป๊อป"ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยน้ำเสียงแทบไม่ได้ยินด้วยซ้ำ
"นี่ค่ะ"ฟางแบมือข้างขวาของตัวเองแล้วป๊อปปี้ก็พบว่ามีแหวนของเขาอยู่ในมือของฟาง
 
"โถ่ ยัยโง่เอ้ย ของแค่นี้เอง เธอนี่มัน..."ป๊อปปี้โมโหกับการกระทำที่ไม่เอาไหนของฟาง
"ก็ มันเป็นของสำคัญสำหรับคุณป๊อปนิค่ะ"ฟางพูด ป๊อปถึงกับชะงัก 
" เหอะ ยัยโง่ เธอนี่มันโง่สิ้นดี"ป๊อปปี้ยิ้มมุมปากเหมือนรู้สึกดีที่ได้ยินคำนี้จากปากของฟาง ป๊อปปี้มองหน้าฟางแล้วอดยิ้มไม่ได้โดยที่ฟางก็สลบไปแล้ว
 
 
 
"ตายจริงตาป๊อป ทำไมหนูฟางถึงได้เปียกแบบนี้ห่ะ"แม่ของป๊อปปี้เห็นสภาพของฟางก็ตกใจรีบเรียกป้าน้ำมาพบทันที
"เอ่อ คือเรื่องมันยาวครับผมว่าพาฟางไปพักก่อนดีกว่า"ป๊อปปี้อุ้มฟางขึ้นห้องทันที
 
 
"คุณแม่ครับผมคงต้องฝากฟางไว้ที่นี่สักวัน ให้ป้าน้ำเปลี่ยนผ้าให้ก็แล้วกันนะครับ"ป๊อปปี้บอกแม่ก่อนจะหันหน้าไปบอกป้าน้ำที่ยืนอยู่ข้างๆ
" ค่ะ คุณป๊อปเดี๋ยวป้าจัดการเองคุณป๊อปไม่ต้องห่วงนะค่ะ"ป้าน้ำเดินไปนั่งข้างเตียงแล้วรูบหัวฟางอย่างเอ็นดู
"ฟางเค้าเป็นเด็กดีมากจิงๆ ป้าเลี้ยงดูแกมาตั้งแต่เล็กๆ ใครกันที่ทำให้ฟางต้องอยู่ในสภาพแบบนี้"
ป้าน้ำมองหน้าฟางแล้วสงสารแทนที่แม่ของเธอและพ่อต้องแยกทางกันตั้งแต่เล็กๆ  ป๊อปปี้ก็มอง
ฟางในสภาพเปียกแล้วนึกสงสัยเช่นกัน
 
 
 
อุ๊ต้ะ! ป๊อปปี้ห่วงฟางขนาดนี้คิดไรกับฟางป่ะเนี่ย  ลุ้นๆนะค่ะ  คอมเม้นกันด้วยน้าาาา