ความลับของซุปตาร์ pf

"เธอคือเรื่องส่วนตัวของฉัน..."     

 

"ฮัลโหล ครับหวาย เดี๋ยวผมจะรีบไป"ป๊อปปี้วางสายจากหวายแล้วแต่งตัวให้เรียบร้อยจากนั้นก็เดินออกจากบ้าน

 

 

 

 

ตี๊ดดดๆๆๆ

 

 

 

 

 

"จริงสิ"ป๊อปปี้เหมือนคิดอะไรบางอย่างออกก่อนตัดสินใจขับรถมุ่งหน้าไปที่นั่น

 

 

 

 

 

 

"เมื่อไหร่พี่ป๊อปจะมาเนี่ย!!"หวายโวยวายเมื่อเธอโทรหาป๊อปปี้ทีไรเขาวางสายใส่ทุกที

"เป็นอะไรหวาย"ขนมจีนถามหลังจากสังเกตหวายที่ดูหงุดหงิด

"ก็พี่ป๊อปนะสิค่ะ หวายเรียกให้ไปทานข้าวด้วยกันอ่ะ ป่านนี้ยังไม่มาเลย"

 

"คุณหวายครับ"มีเสียงผู้ชายคนนึงเรียกชื่อหวาย

"เควิน"หวายได้ยินจึงหันหลังไปดูว่าเป็นใคร

"ผมว่าตอนนี้คุณคงรอคุณป๊อปปี้อยู่ละสิ"เควินมองตาหวายอย่างรู้ดี

"แล้วนายจะมายุ่งอะไรด้วย"หวายตอบ

 

"นี่ก็ จะสิบโมงอยู่แล้วดูท่าทางคุณจะไม่ได้กินอะไรมาที"เควินพูดหลังจากที่เขาดูนาฬิกาที่ข้อมือ

"นี่นายอย่าบอกนะว่านายจะชวนฉันไปกินข้าวน่ะ"หวายถามเหมือนรู้คำตอบ

"ถ้าคุณไม่รังเกียจละก็นะ ผมพร้อมเสมอ"

"เหอะ คนอย่างนาย ฉันไม่สนหรอก พวกดาราเด็กปั้นหน้าใหม่ที่ไม่ดังน่ะ ฉันไม่สนหรอก เอาไว้นายได้รางวัลดาราชายยอดเยี่ยมซะก่อนเถอะ"หวายตอบแบบไม่ใยดี  เควินที่ยืนอยู่โมโหมาก

"ไปเถอะหวาย เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าวเอง อยู่ตรงนี้นานๆแล้วได้กลิ่น หมาหัวเน่า!" ขนมจีนเดินควงหวายออกไปหลังจากที่มองหน้าเควินอย่างรังเกียจ

 

"โถ่เว้ย! ไอป๊อปปี้! คอยดูฉันจะแย่งผู้หญิงจากแกและทุกอย่าง คอยดูเถอะ!"เควินกำหมัดแน่นเหมือนคับแค้นใจและจะเอาชนะทุกอย่างที่ป๊อปปี้มี

 

 

 

 

"เอ้า คุณป๊อปไม่ไปทำงานหรอค่ะ"ป้าน้ำที่เดินออกมาจากครัวก็เจอป๊อปปี้พอดีจึงถาม

"อ๋อ คือ ผม...มาดู...ฟางน่ะครับ"ป๊อปปี้ไม่กล้าตอบเพราะตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงต้องมาหาเธอที่นอนไม่สบายอยู่

"อ๋อ ฟางตอนนี้นอนอยู่บนห้องน่ะค่ะ อาการไม่ค่อยดีนักตัวร้อนบ่อยค่ะ ตอนนี้ก็คงหลับอยู่"ป้าน้ำบอก  เมื่อป๊อปปี้ได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาซะเฉยๆ

 

 

 

 

แอ๊ดดดด

 

 

 

 

   ป๊อปปี้เดินเข้ามาในห้องนอนที่ฟางนอนอยู่จึงเดินไปนั่งที่ของเตียง

 

"โห ทำไมตัวร้อนแบบนี้เนี่ย"ป๊อปปี้พูดหลังจากที่เอาหลังมือไปแตะที่หน้าผากของฟางที่นอนหลับอยู่  

"ทำไงดีว่ะ  จริงดิ"ป๊อปปี้เหมือนคิดอะไรออกแล้วเดินไปในห้องน้ำ นำผ้าเช็ดตัวผืนเล็กใส่ในถ้วยแก้วขนาดกลางแล้วใส่น้ำก๊อกในห้องน้ำ

 

 

 

"เอ๊ะ นี่เราจะทำไปทำไมว่ะ"ป๊อปปี้สงสัยกับการกระทำของตัวเองที่คอยเป็นห่วงฟางตลอดเวลาถึงแม้ว่าจะเอะใจ แต่ก็ยังทำตามใจตัวเองต่อไป

 

 

  ป๊อปปี้ค่อยๆนำผ้าเช็ดตัวไปเช็ดที่แขนของฟาง หน้าของฟาง อย่างเบามือแล้วมองหน้าของเธอ ป๊อปปี้ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

 

"ทำไมฉันต้องทำเพื่อเธอด้วยน้าา  ยัยโง่"ป๊อปปี้พูดพึมพำกับตัวเองแต่หัวใจเต้นแรงเมื่อมองหน้าฟางที่หลับอยู่  

"พ่อ...แม่..."ป๊อปปี้ตกใจเมื่อได้ยินฟางละเมอออกมา

"เธอนี่  น่าสงสารไม่ใช่เล่นเลยจริงๆ"ป๊อปปี้พูดไปมองหน้าฟางไป ป๊อปปี้เริ่มหวั่นไหวเขาค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปเพื่อจูบหน้าผากฟาง แต่...

 

 

 

 

 

"เธอคือเรื่องส่วนตัวของฉัน..."

 

  ป๊อปปี้สะดิ้งเมื่อเสียงโทรศัพท์เข้า

"มาถูกจังหวะจิงๆ"ป๊อปปี้ประชด ป๊อปปี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรับสาย

"ฮัลโหล หวาย! เอ่อ พี่ขอโทษ พอดีติดธุระน่ะ เดี๋ยวพี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ "ป๊อปปี้วางสายจากหวายแล้วมองหน้าฟางก่อนจะยิ้มมุมปาก แล้วรีบวิ่งออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

"หวาย!"ป๊อปปี้รีบวิ่งมาหาหวายแต่เมื่อมาถึงหวายกลับทำหน้าบึ้งเหมือนดกรธเป็นอย่างหนัก

"เอ่อ คือ พี่..."ป๊อปปี้พยายามหาข้ออ้าง

"ติดธุระ จนลืมว่านัดหวายไว้หรอค่ะ!"หวายตะคอกใส่ทำเอาป๊อปปี้ทำตัวไม่ถูก

"พี่ไม่ได้ลืมนะ แต่เป็นธุระจิงๆ แต่ตอนนี้พี่ก็มาหาหวายแล้วไงล่ะ"ป๊อปปี้บอก

"ทำไมไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะค่ะ! หวายต้องนั่งกินข้าวกับพี่ขนมจีนสองคน ทั้งๆที่พี่ป๊อปเป็นคนนัดหวายมาด้วยซ้ำ!!"หวายโวยวายพยายามบีบน้ำตา

"หวาย พี่ขอโทษพี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำแบบนี้อีก"ป๊อปปี้เดินเข้าไปกอดหวายอย่างปลอบใจและรู้สึกผิด

"ฮือๆๆ พี่ป๊อปสัญญานะค่ะ"หวายบีบน้ำตา

"ครับ พี่สัญญา"ป๊อปปี้พูดด้วยความละอายใจ แต่หวายกลับทำหน้าสะใจแล้วหันไปมองหน้าขนมจีนที่ยกนิ้วให้กับการแสดงของหวาย

 

 

 

 

 

ตอนนี้ป๊อปฟางเริ่มมีมาให้ฟินเป็นช่วงๆ แต่ช่วงนี้ใกล้สอบไรเตอร์ต้องอ่านหนังสือก่อน  แต่จะพยายามอัพให้บ่อยๆแล้วกัน  อย่าลืมเม้นนะ