ความลับของซุปตาร์ pf

"คุณเป็นใคร"ฟางถามผู้ชายที่ยืนตรงหน้าเมื่อเขาหันหน้ามาให้ฟางก็ตกใจ
 
 
 
"คุณ!"เมื่อผู้ชายที่หันมาคือคนๆเดียวกับที่นั่งในรถกับหวาย
"คุณมีอะไรค่ะ"ฟางถามอย่างไม่ไว้ใจ
"ฉันมาให้ไอป๊อปปี้"เควินบอกพยายามแรกตัวเข้าบ้านแต่ฟางรั้งเอาไว้
"โทษนะค่ะ! คุณป๊อปปี้ไม่อยู่ค่ะ!"ฟางบอกโดยกางเเขนไม้ให้เควินเข้าบ้าน
"คุณมีอะไรก็บอกฉันสิ"ฟางพูดอย่างโมโห
"หึ! งั้นฉันฝากไอ้เนี่ยให้ไอป๊อปปี้ด้วย"เควินยื่นแผ่นซีดีบางอย่างให้ฟาง
"นี่อะไรค่ะ"ฟางถาม
"เธอไม่จำเป็นต้องงรู้หรอก พอไอป๊อปปี้นั่นเห็นมันก็จะรู้ความจริง"เควินพึมพำอย่างคิดแค้น ก่อนจะเดินเข้ารถแล้วขับออกไป      ฟางมองแผ่นซีดีอย่างสงสัย
 
 
 
 
 
 
"คัท!"
 
 
 
 
"หวายหิวน้ำมั๊ย นี่จ้ะ "ป๊อปปี้ยื่นน้ำให้หวาย
"ขอบคุณค่ะ"หวายหยิบน้ำจากมือป๊อปปี้แล้วดื่ม
"ทำไมวันนี้เควินไม่มาหวายรู้รึเปล่า"ป๊อปปี้ถามหวายถึงกับสำลักน้ำ
"แอ่ม แอ้ม "หวายสำลักน้ำเมื่อป๊อปปี้พูดถึงเควิน
"เอ่อ หวายก็ไม่ทราบค่ะ วันนี้รู้สึกว่าจะไม่มีฉาก"หวายพยายามอ้าง
 
 
"มีครับ วันนี้ผมมีฉาก"จู่ๆเควินก็เดินเข้ามา
"เควิน"หวายเห็นแล้วตกใจ
"เอ้า เควิน มาด้วยหรอนึกว่าจะไม่มาซะอีก"ป๊อปปี้บอกแล้วยิ้มให้
"คุณป๊อปคงคิดผิดแล้วแหละครับวันนี้ผมมีฉากที่ต้องแสดงกับคุณหวายนิครับ"เควินบอกแล้วหันไปสบตายิ้มเจ้าเล่ห์ให้หวาย ป๊อปปี้เริ่มสังเกตพฤติกรรมที่เควินกับหวายเริ่มมีอาการแปลกๆ
"แอ่ม แฮ่ม "ป๊อปปี้รีบขัดจังหวะ
"เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับ"เควินบอกแล้วสบตาหวายยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเดินออกไป   ป๊อปปี้หันไปมองหน้าหวายที่เริ่มทำตัวไม่ถูก
"เอ่อ งั้นหวายขอตัวก่อนนะค่ะ"หวายบอกไม่กล้าสบตาป๊อปปี้ ก่อนจะเดินออกไปตามเควิน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
              ฟางมองแผ่นซีดีในมืออย่างพินิจพิจารณาจะเปิดดีไม่เปิดดีแล้วเริ่มสงสัยว่าในแผ่นซีดีมีอะไร
 
 
"หึ!งั้นฉันฝากไอเนี่ยให้ไอป๊อปปี้ด้วย"
"นี่อะไรค่ะ"
"เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอกพอไอป๊อปปี้นั่นเห็นมันก็รู้ความจริง"
 
 
"สิ่งที่คุณคนนั้นพูดมันหมายถึงอะไรกันแน่"ฟางนึกถึงบทสนทนาระหว่างฟางกับเควิน จึงตัดสินใจลองเปิดแผ่นซีดีดู
 
 
"ลองดูหน่อยแล้วกัน"ฟางหยิบแผ่นซีดีแล้วใส่ในเครื่องdvd
 
 
"โอ้ย  โอ้ะ อร้าย "
   สิ่งที่ฟางเห็นคือหวายกับเควินกำลังมีอะไรกันฟางเห็นอย่างนั้นถึงกับตกใจ รีบปิด dvd ทันที
 
"ไม่น่าเชื่อ"ฟางตกใจกับสิ่งที่ตนเองเห็นเมื่อกี้ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง จึงรีบนำแผ่นซีดีไปเก็บและคิดว่าจะไม่ให้ป๊อปปี้ดู
"ไม่!  เราจะไม่ทำให้คุณป๊อปปี้เสียใจเพราะไอ vdo บ้าๆนี่ "ฟางตัดสินใจถึงแม้ว่าตัวเองจะเจ็บปวดก็ตามฟางรีบนำแผ่นซีดีไปซ่อนที่ห้อง
 
 
 
 
 
 
"คุณหนู!"ชายหนุ่มวิ่งมากอดหญิงสาวที่ยืนร้องไห้
"ฮือๆๆๆ  ฉันรักนาย ฉันรักนาย!"หญิงสาวกอดชายหนุ่มอย่างดีใจ
 
 
"คัท! เก่งมาก ฉลอง! ปิดกล้อง!"ผู้กำกับปรบมือให้ป๊อปปี้และหวายที่แสดงดีมาก  ฮิ้วๆๆ  โฮ้ววว
 
 
"เอ่อ น้องหวายกับป๊อปปี้เล่นเก่งมากเลยนะ พี่หวังว่าโอกาศน่าเราจะได้ร่วมงานกันอีก"ผู้กำกับบอกก่อนจะกอดหวายและป๊อปปี้อย่างซาบซึ้ง
 
 
 
"ปิดกล้องซักทีนะค่ะพี่ป๊อป"หวายเดินควงป๊อปปี้
"จ้ะ พี่ก็รอวันนี้มานานเหมือนกัน"ป๊อปปี้บอก 
"พี่ว่าพี่จะไปบ้านแม่น่ะ หวายจะไปรึเปล่า"ป๊อปปี้ถามหวาย
"ไหนว่าวันนี้พี่ป๊อปจะไปผับกับหวายนิค่ะ"หวายบอกเพราะก่อนหน้านี้ป๊อปปี้สัญญากับหวายว่าจะไปเที่ยวผับเป็นเพื่อนหวาย
"พี่ขอโทษนะ คือ แม่พี่พึ่งโทรมาตามให้ไปพบน่ะจ้ะ พี่คงไปไม่ได้"
"พี่ป๊อปอ่ะ หวายไปคนเดียวก็ได้ เชอะ "หวายน้อยใจเดินไปแต่ป๊อปปี้กลับไม่สนใจเธอเลย  ป๊อปปี้กลับรีบขับรถออกไป
 
 
 
 
 
"เฮ้อ ทำไมวันเกิดเราต้องมานั่งคนเดียวแบบนี้นะ"ฟางนั่งเหม่อมองดาวหลังบ้านคนเดียวอย่างเหงาๆ
 
 
 
 
       ป๊อปปี้เดินเข้าบ้านเพื่อไปหาฟางแต่ในระหว่างทางเดินก็เจอของบางอย่าง
"เอ้ะ"ป๊อปปี้สงสัยจึงหยิบตกตาหมีน่ารักตัวหนึ่งที่ตั้งบนโซฟาในบ้านแล้วเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งติดกับตุ๊กตา
"Happy Birth Day to fang มีความสุขมากๆ เป็นห่วงนะ เพื่อนรัก จาก ธามไท" ป๊อปปี้อ่านข้อความในกระดาษแล้วนึกภาพ
 
"นายเป็นใคร"
"ผมชื่อธามไทเรียกสั้นๆว่าธาม ผมเป็นเพื่อนสนิทของฟางตั้งแต่มัธยม"
 
"ผมกับฟางเราเป็นเค่...เพื่อน....กัน ที่ผมมาวันนี้ก็เพราะวันนี้เป็นวัน...."
"ธาม!" "ไม่มีธุระแล้ว ธามกลับไปเถอะ"
"ฟางทำไม..."
"กลับไป!"
 
 
 
"ยัยบ๋อง "ป๊อปปี้ลำดับเหตการณ์จึงรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดฟาง
 
 
 
 
    ป๊อปปี้แอบมองฟางจากทางด้านหลังแล้วยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปหาฟาง
"ทำไมมานั่งคนเดียวห่ะ"ป๊อปปี้เดินเข้ามาทัก
"คุณป๊อป!"ฟางตกใจเมื่อเห็นหน้าป๊อปปี้
"ตกใจอะไร"ป๊อปปี้เดินไปนั่งข้างๆฟาง
"ทำไมกลับเร็วล่ะค่ะ เห็นคุณบอกว่าวันนี้จะกลับดึก"ฟางถม
"ก็ เอ่อ คือ...ฉัน...ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ เลยรีบกลับบ้าน"ป๊อปปี้อ้าง เขาก็เพิ่งมารู้ตัวว่าคิดถึงฟางขนาดนั้น
"ปวดหัวหรอค่ะ แล้วทานยาแล้วยังค่ะ เดี๋ยวฟางไปเอามาให้"ฟางลุกขึ้นเพื่อไปเอายาแต่ป๊อปปี้จับมือรั้งเอาไว้
"ไม่ต้อง"ฟางมองมือตัวเองที่กำลังจับกับป๊อปปี้อยู่ก็หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว ฟางจึงต้องเดินกลับมานั่งที่เดิม
"คุณป๊อปหายแล้วหรอค่ะ"ฟางถามโดยไม่กล้าสบตา
"อืม ฉันหายแล้ว ทำไมเธอไม่ยอมบอกฉัน"
"บอก? บอกอะไรหรอค่ะ"
"ก็วันนี้วันเกิดเธอไม่ใช่รึไง"
"คุณป๊อป...ทราบได้ไงค่ะ"ฟางสงสัย
"ตุ๊กตาบนโซฟาของนายธามไทนั่นวางอยู่ฉันเห็นข้อความบนกระดาษเลยรู้"ป๊อปปี้บอก
"อ๋อ ค่ะ ที่ฟางไม่บอกเพราะฟางเห็นว่ามันไม่ได้สำคัญอะไรหรอกค่ะ"ฟางพูดแบบแอบน้อยใจ
"ทำไมจะไม่สำคัญ"ป๊อปปี้บอกแล้วสบตาฟาง ฟางอึ้ง หน้าแดง
"เอ่อ คือฉันหมายถึง วันที่แม่เบ่งเราออกมามันก็ต้องสำคัญอยู่แล้วใช่มั๊ย "ป๊อปปี้รีบแก้ตัว แต่ฟางกลับทำหน้าเศร้า
"เธอเป็นอะไร"ป๊อปปี้เริ่มเห็นแววตาฟางเศร้า
"ฟางแค่ คิดถึงแม่ ไม่รู้ตอนนี้แม่ฟางจะเป็นยังไง เค้าอาจจะลืมด้วยซ้ำว่าวันนี้ เป็นวันอะไร"ฟางเริ่มน้ำตาไหลป๊อปปี้เห็นอย่างนั้นก็สงสารจับใจ
"ตอนนี้เธอกำลังหว้าเหว่ และอ่อนแอ ไม่ว่าแม่เธอจะรู้หรือไม่รู้ เธอก็จำแค่ว่าแม่เธอรู้ดีว่าแม่เธอมีลูกคนนี้อยู่เสมอ ไมว่าแม่เธอจะลืมรึเปล่าแต่ฉันเชื่อว่าเธอไม่เคยลืมแม่เธอแน่"
"ฮือๆ "ฟางร้องไห้หนักขึ้นด้วยความเหงาและความอ่อนแอของเธอ ป๊อปปี้เห็นใจค่อยๆโอบกอดฟางอย่างเบาๆ แต่อบอุ่น
"ไม่เป็นไรนะ"ป๊อปปี้ลูบหัวฟางอย่างเอ็นดู
"ฮือๆๆๆ" ฟางยอมให้ป๊อปปี้กอดเพราะเธอรู้ดีว่าตอนนี้เธอต้องการกำลังใจที่สุด
 
 
 
 
 
จบแล้วนะอีกตอน ฟินมั๊ย อย่าลืมเม้นนะ