A deceitful friend... เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ

               THE DECEITFUL FRIEND ... เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ
ร่างบางยืดตัวบิดขี้เกียจหลังจากที่ นอนท่าเดิมเป็นเวลานานๆ เเต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ไม่เห็นเเม้เเต่เงาของคนที่พาเธอมาที่นี่เห็นเพียงน้ำทะเลสีคราม . . . ไกลสุดลูกหูลูกตา
 
" โทโมะ ... โทโมะๆ นายอยู่ไหน "
 
 
" . . . . "
 
ไม่มีเสียงตอบรับจากใครทั้งนั้น มีเพียงเสียงคลื่นน้ำกระทบกับฝั่ง เเละเสียงลมทะเลเท่านั้น
 
 
" โทโมะๆ โทโมะนายอยู่ไหน ฮึกๆ "
 
น้ำตาเริ่มไหลรินหลงมาช้าๆ ความกลัวประเดเข้ามาในหัว ในขณะนั้น ... ที่ขนะอาทิตย์ค่อยๆขยับลับขอบฟ้า
. . เหลือเพียงความมืดเเละความว่างเปล่า . . .
 
 
" ฮึก ฮือๆ โทโมะ ฮึกๆ "
 
" เเก้ว เเก้วๆ เป็นอะไรเเก้ว ฉันอยู่นี่ "
 
ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ เพื่อพบกับความเป็นจริงว่าเธอเพียงเเค่ฟันร้าย
 
 
" เเก้ว เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม "
น้ำเสียงติดจะเป็นห่วงของเจ้าตัวทำเอาเเก้วรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
 
 
" เปล่าหรอก ฉันเเค่ฝันร้ายน่ะ "
 
" เหรออ .. " ร่างสูงลากเสียงในลำคอ เหมือนกับว่ากำลังจับเด็กเลี้ยงเเกะได้อย่างนั้นเเหละ
 
 
" เเล้วนี่นายพาฉันมาที่ไหนเนี่ย " เลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเขา เเต่เปลี่ยนเรื่องคุยเเทน
 
 
" บ้านเเม่ฉันเองเเหละ อยู่เชียงใหม่ "
 
 
" ป่ะ เข้าไปข้างในกัน "
 
ภายในบ้านมีฝุ่นเกาะเเต่ไม่ได้ดูเก่าเลยเเม้เเต่น้อย ผนังที่มีลวดลายของไทยเดิมยังคงประดับไว ข้าวของถูกจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
 
" นี่ๆ ที่นี่ไม่มีคนอยู่นานเเค่ไหนเเล้วอ่ะ "
 
 
" ก็ตั้งเเต่ที่เเม่ฉันเสียก็น่าจะ 4-5 ปีได้เเล้วมั้ง "
 
เมื่อเก็บของเสร็จเเก้วก็ออกมายืนรับลมอยู่ที่ระเบียง ห้องนี้ถ้ามองลงไปจะเห็นสวนดอกไม้เป็นไร่ๆ กลิ่นหอมสดชื่นลมเย็นสะบาย ส่วนตอนกลางคืนโทโมะบอกว่ามุมนี้เป็นมุมที่มองเห็นดาวเยอะที่สุดเเละสวยที่สุด
ร่างบางยืนอ้าเเขนรับลมอยู่ขณะเดียวกันเสียงทุ้มที่เเสนจะคุ้นดังจากด้านหลัง
 
" ชอบไหม ? "
 
" ชอบสิ ฉันนะชอบอยู่กับธรรมชาติมากกว่าอยู่กรุงเทพอีก อากาศดีกว่าตั้งเยอะ "
 
 
" ถ้าชอบก็ย้ายมาอยู่เลยซะเลยสิ "
 
" อ่ะ.. อะ.. ไร "
น้ำเสียงที่ตะกุกตะกักเเละเเผ่วเบา เเสดงถึงอาการใจสั่นของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี โทโมะ ! จะบอกอะไรก็บอกได้มั้ย ให้มันชัดเจนกว่านี้อ่ะ
 
 
" เเก้วเธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงพาเธอมาที่นี่ "
 
 
" นายเป็นคนพาฉันมา เเล้วฉันจะรู้ได้ไงล่ะ ถามเเปลกๆ "
 
" เเก้ว ฉันมีอะไรจะถาม "
 
 
" ก็ถามมาสิ "
 
" สัญญาก่อนว่าจะตอบ "
 
" ก็ถามมาก่อนสิ ถ้าไม่ถามฉันจะรู้ได้ไงว่าตอบได้ ไม่ได้ "
 
" เอางี้ ถ้าเธอตอบได้ เธอต้องตอบ "
ร่างบางพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการรับคำของเขา ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำถาม
 
 
" เธอรู้สึกยังไงกับฉัน "
 
 
" อ้ะ "
 
เเค่คำถามเเรกก็ทำเอาเธอเเทบกระอักเลือด โทโมะ ! นายถามบ้าอะไรเนี่ย !
 
 
"ระ รู้สึก ? รู้สึก อะ อ่ะไร "
ร่างบางพยายามเก็บเสียงที่สั่นเพราะอาการหวั่นไหว เเต่ ! เก็บไม่อยู่ !
 
" รู้สึกยังไง ? ชอบฉันรึเปล่า ?"
ร่างสูงถามพลางขยับเข้ามาใกล้ สองเเขนเเกร่งตวัดคนตัวเล็กเข้าหาอ้อมกอด ในขณะที่คนในอ้อมเเขนตัวเเข็งทื่อ เกร็งไปหมด ใบหน้าขึ้นสีเเดงเป็นลูกตำลึง ตอนนี้ใจมันสั่นรัวเป็นกลองชุด เเละคำตอบที่เขาได้กลับมาคือความเงียบ . . .
 
" . . . . "
 
คางเรียวเกยอยู่กับไหล่บางของคนในอ้อมกอดพร้อมกระซิบเบาๆ
 
" ฉันชอบเธอ "
 
0//////0
 
 
คนตัวเล็กหันหน้ามาพร้อมกับกระโดกอดคนตัวโต ในที่สุดเเก้วก็สมหวังซะทีเเอบรักเขาข้างเดียวมานาน เสียใจก็บ่อยที่เขาไม่เคยมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเเค่เพื่อนสนิทเเบบเธอ น้อยใจที่เขาเอาเเต่บอกใครต่อใครว่าเธอเป้นเพื่อน นี่สินะที่เขาว่ากันว่า ' ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ '
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
~ THE END ~