A deceitful friend... เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ

               THE DECEITFUL FRIEND ... เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อ

ร่างบางยืดตัวบิดขี้เกียจหลังจากที่ นอนท่าเดิมเป็นเวลานานๆ เเต่เมื่อลืมตาขึ้นมาก็ไม่เห็นเเม้เเต่เงาของคนที่พาเธอมาที่นี่
เห็นเพียงน้ำทะเลสีคราม . . . ไกลสุดลูกหูลูกตา

 

" โทโมะ ... โทโมะๆ นายอยู่ไหน "

 

 

" . . . . "

 

ไม่มีเสียงตอบรับจากใครทั้งนั้น มีเพียงเสียงคลื่นน้ำกระทบกับฝั่ง เเละเสียงลมทะเลเท่านั้น

 

 

" โทโมะๆ โทโมะนายอยู่ไหน ฮึกๆ "

 

น้ำตาเริ่มไหลรินหลงมาช้าๆ ความกลัวประเดเข้ามาในหัว ในขณะนั้น ... ที่ขนะอาทิตย์ค่อยๆขยับลับขอบฟ้า

. . เหลือเพียงความมืดเเละความว่างเปล่า . . .

 

 

" ฮึก ฮือๆ โทโมะ ฮึกๆ "

 

" เเก้ว เเก้วๆ เป็นอะไรเเก้ว ฉันอยู่นี่ "

 

ร่างบางค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ เพื่อพบกับความเป็นจริงว่าเธอเพียงเเค่ฟันร้าย

 

 

" เเก้ว เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม "

น้ำเสียงติดจะเป็นห่วงของเจ้าตัวทำเอาเเก้วรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

 

 

" เปล่าหรอก ฉันเเค่ฝันร้ายน่ะ "

 

" เหรออ .. " ร่างสูงลากเสียงในลำคอ เหมือนกับว่ากำลังจับเด็กเลี้ยงเเกะได้อย่างนั้นเเหละ

 

 

" เเล้วนี่นายพาฉันมาที่ไหนเนี่ย " เลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเขา เเต่เปลี่ยนเรื่องคุยเเทน

 

 

" บ้านเเม่ฉันเองเเหละ อยู่เชียงใหม่ "

 

 

" ป่ะ เข้าไปข้างในกัน "

 

ภายในบ้านมีฝุ่นเกาะเเต่ไม่ได้ดูเก่าเลยเเม้เเต่น้อย ผนังที่มีลวดลายของไทยเดิมยังคงประดับไว ข้าวของถูกจัดเก็บอย่างเป็นระเบียบ
เรียบร้อย

 

" นี่ๆ ที่นี่ไม่มีคนอยู่นานเเค่ไหนเเล้วอ่ะ "

 

 

" ก็ตั้งเเต่ที่เเม่ฉันเสียก็น่าจะ 4-5 ปีได้เเล้วมั้ง "

 

เมื่อเก็บของเสร็จเเก้วก็ออกมายืนรับลมอยู่ที่ระเบียง ห้องนี้ถ้ามองลงไปจะเห็นสวนดอกไม้เป็นไร่ๆ กลิ่นหอมสดชื่นลมเย็นสะบาย ส่วนตอนกลางคืนโทโมะบอกว่ามุมนี้เป็นมุมที่มองเห็นดาวเยอะที่สุดเเละสวยที่สุด

ร่างบางยืนอ้าเเขนรับลมอยู่ขณะเดียวกันเสียงทุ้มที่เเสนจะคุ้นดังจากด้านหลัง

 

" ชอบไหม ? "

 

" ชอบสิ ฉันนะชอบอยู่กับธรรมชาติมากกว่าอยู่กรุงเทพอีก อากาศดีกว่าตั้งเยอะ "

 

 

" ถ้าชอบก็ย้ายมาอยู่เลยซะเลยสิ "

 

" อ่ะ.. อะ.. ไร "

น้ำเสียงที่ตะกุกตะกักเเละเเผ่วเบา เเสดงถึงอาการใจสั่นของเจ้าตัวได้เป็นอย่างดี โทโมะ ! จะบอกอะไรก็บอกได้มั้ย ให้มันชัดเจนกว่านี้อ่ะ

 

 

" เเก้วเธอรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงพาเธอมาที่นี่ "

 

 

" นายเป็นคนพาฉันมา เเล้วฉันจะรู้ได้ไงล่ะ ถามเเปลกๆ "

 

" เเก้ว ฉันมีอะไรจะถาม "

 

 

" ก็ถามมาสิ "

 

" สัญญาก่อนว่าจะตอบ "

 

" ก็ถามมาก่อนสิ ถ้าไม่ถามฉันจะรู้ได้ไงว่าตอบได้ ไม่ได้ "

 

" เอางี้ ถ้าเธอตอบได้ เธอต้องตอบ "

ร่างบางพยักหน้าเล็กน้อยเป็นการรับคำของเขา ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตารอฟังคำถาม

 

 

" เธอรู้สึกยังไงกับฉัน "

 

 

" อ้ะ "

 

เเค่คำถามเเรกก็ทำเอาเธอเเทบกระอักเลือด โทโมะ ! นายถามบ้าอะไรเนี่ย !

 

 

"ระ รู้สึก ? รู้สึก อะ อ่ะไร "

ร่างบางพยายามเก็บเสียงที่สั่นเพราะอาการหวั่นไหว เเต่ ! เก็บไม่อยู่ !

 

" รู้สึกยังไง ? ชอบฉันรึเปล่า ?"

ร่างสูงถามพลางขยับเข้ามาใกล้ สองเเขนเเกร่งตวัดคนตัวเล็กเข้าหาอ้อมกอด ในขณะที่คนในอ้อมเเขนตัวเเข็งทื่อ เกร็งไปหมด ใบหน้าขึ้นสีเเดงเป็นลูกตำลึง ตอนนี้ใจมันสั่นรัวเป็นกลองชุด เเละคำตอบที่เขาได้กลับมาคือความเงียบ . . .

 

" . . . . "

 

คางเรียวเกยอยู่กับไหล่บางของคนในอ้อมกอดพร้อมกระซิบเบาๆ

 

" ฉันชอบเธอ "

 

0//////0

 

 

คนตัวเล็กหันหน้ามาพร้อมกับกระโดกอดคนตัวโต ในที่สุดเเก้วก็สมหวังซะทีเเอบรักเขาข้างเดียวมานาน เสียใจก็บ่อยที่เขาไม่เคยมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเเค่เพื่อนสนิทเเบบเธอ น้อยใจที่เขาเอาเเต่บอกใครต่อใครว่าเธอเป้นเพื่อน นี่สินะที่เขาว่ากันว่า ' ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ '

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

~ THE END ~