ปมรักหนี้แค้น ลูกสาวมาเฟีย

" ฟาง ! " ป๊อปปี้เรียกชื่อฟางทันทีที่ได้ยินเสียงฟางกริ๊ดด แล่วรีบวิ่งขึ้นไปดูเหตุการณ์ทันที
 
" โธ่ สุดท้ายพี่ก็หลอกตัวเองว่าไม่รักฟาง อาการมันฟ้องเลยนะเนี่ย " โทโมะบ่นอุบอิบก่อนจะวิ่งตาม
ขึ้นไป
 
ปัง~
 
" เป็นอะไร ! " ป๊อปปี้ถามฟางแล้ววิ่งเข้าไปจับแขนฟางที่ถูกกีด
 
" ฮึกๆ..เมื่อกี้..มีคนเข้ามา..แล้วๆ แล้ว แล้ว ฮึก..." ฟางพูดกะอึกกะอักแล้วแกล้งสลบเพื่อที่จะ
สื่อให้ป๊อปปี้รู้ว่าฟางไม่ไหวแล้ว
 
" พี่ พาฟางส่งโรงพยาบาลเถอะ " โทโมะรีบพูด
 
" ไม่! ทะ..ทำไมชั้นต้องส่งยัยนี่ด้วยล่ะ ให้ทรมานแบบนี้ก็ดีแล้ว..มะ..ไม่ใช่หรอไง " ป๊อปปี้พูด
ติดขัดเพราะคำพูดที่ป๊อปปี้พูดออกมานั้นไม่ตรงกับใจเลย
 
" อย่าหลอกใจตัวเองเลยพี่ ผมรู้นะว่าพี่ยังรักฟางอยู่ ฟางอาจเสียเลือดมากนะ ดูสิ เต็มพื้นเลย "
โทโมะอ้อนพี่ชายสุดที่รัก จนป๊อปปี้เริ่มหน้าแดง แต่ก็ต้องยอมในเมื่อฟางคือคนรัก เอ๊ะ! ไม่ใช่สิ
เพราะโทโมะอ้อนต่างหากล่ะ
 
" โอ๊ยยย~ เร็วๆสิ ชั้นชักจะไม่ไหวจริงๆแล้วนะ " ฟางบ่นกับตัวเองในใจ
 
" อืม.. ส่งก็ส่ง ที่ชั้นส่งไม่ใช่เพราะรักยัยนี่ ชั้นเห็นใจนาย "ป๊อปปี้พูดแล้ววางฟางลงปล่อยให้โท
โมะเป็นคนพาส่งโรงพยาบาล
 

 
ตอนนี้สั้นหน่อยน๊าา แหะๆ เมื่อวานยังคิดตอนนี้ได้อยู่เลย วันนี้ลืม ขอนึกแปป ( - -)zZ