รักร้ายๆของนายจอมเถื่อน

โรงยิมเวลา 16.00 น.

 

ใครๆก็น่าจะรู้ว่า สาวน้อยนามว่า"ฟาง"ผู้เรียนดีเด่นมากแต่กลับด้อยทางด้านการกีฬา ต้องมาฝึกเดาะลูกวอลเลย์บอลทุกวันเพื่อสอบซ่อม

 

 

ทำตามที่อาจารย์สอนก็ไม่เห็นจะได้เรื่องเลย ซ้อมอยู่ดีๆในโรงยิใคนก็หายไปหมดอย่างลึกลับ

 

 

 

ป๊อปปี้นั่นเองที่เดินเข้ามาเป็นจังหวะที่ฟางเดาะลูกวอลเลย์ ทำให้ลูกวอลเลย์ไปโดนหัวป๊อปปี้

 

 

 

"ชั้นเดินตามหาเธอทั่วโรงเรียนรู้มั้ย ยัยอาหารวัว ที่แท้ก็มาซุกหัวมี่นี่นี้เอง"

ป๊อปปี้ยังคงแผดเสียงใส่ฟางลั่นโรงยิม

 

 

"นี่ระวังปากหน่อยไอปากปีจอ นายเรียกชั้นว่า อาหารวัว ไม่หยาบไปหน่อยหรอ"

ฟางค่อยๆลุกขึ้นเผชิญหน้ากับป๊อปปี้ ด้วยความไม่เกรงกลัว

 

 

"ชั้นไม่เห็นว่ามันจะหยาบตรงไหนเลย เมื่อเอามาเทียบกับคนอย่างเธอ"

ป๊อปปี้ปรายตามองฟางอย่างดูแคลน และวางท่าว่าตัวเองเหนือกว่าคนอื่น จนไม่มีใครเทียบได้

 

 

"คนอย่างชั้นมันเป็นอย่างไงไม่ทราบ"

อย่างน้อยๆชั้นก็เรียนเก่งล่ะกันล่ะ นายจอมเถื่อน

 

 

"ยังให้ต้องบอกอีกหรอ เธอน่ะสร้างปัญหาให้ชั้น บังอาจ!!"

น้ำเสียงอันทรงพลังของป๊อปปี้พูดออกมา เอ๊ สร้างเรื่องให้นายป๊อปปี้เดือดร้อนหรอ

 

 

"ชั้นทำอะไรให้นายเดือดร้อนห๊า"

ฟางเ่อ่ยด้วยความงุนงงและไม่พอใจที่ป๊อปปี้ขึ้นเสียงใส่

 

 

"เธอไปมีเรื่องกับเด็กนักเรียนโรงเรียนอื่นไง อาเธอเลยสั่งให้ชั้นมาดูแลเธอไงยัยเซ่อ"

ป๊อปปี้พูดพร้อมชี้นิ้วมาทางฟาง จนเกือบทิ่มตาชองฟางอยู่ร่อมร่อ

 

 

"นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไงเนี่ย"

ฟางมองป๊อปปี้อย่างสงสัยที่เขารู้เรื่องเธอที่ไปมีเรื่องกับเด็กนักเรียนโรงเรียนอื่น

 

 

"เธอพอจะเล่าเหตุการ์ณให้ชั้นฟัง นอกจาก อาของเธอได้ไหมวะ"

ป๊อปปี้ใส่อารมณ์ในการพูดให้ฟางตกใจอีกแล้วครับท่านผู้อ่าน นางเอกเราก็กลัวเป็นนะ

 

 

"ก็ชั้นยืนรอรถเมล์อยู่ พวกนั้นก็เดินมาบอกว่า มองหน้าหาเรื่องหรอ ชั้นรีบวิ่งหนี โชคดีที่

รถเมล์มาพอดี ชั้นเลยหนีพวกนั้นทัน อาบอกนายหรอเนี่ย แต่ชั้นดูแลตัวเองได้ย่ะ"

 

 

"ไม่ต้องทำมาเป็นปากเก่งเลยยัยเตี้ย อาเธอสั่งชั้นต้องทำตามคำสั่ง ไปเก็บของเร็วเราจะ

กลับบ้านพร้อมกันทุกวันตั้งแต่นี้ อาเธอสั่ง"

 

 

คำพูดอันเฉียบขาดของป๊อปปี้ทำให้ฟางตะลึงปนตกใจ ทุกวันตอนเย็นเธอต้องกลับบ้านพร้อม

เขารึไงเนี่ย ป๊อปปี้เป็นผู้ชายคนสุดท้ายบนโลกที่เธอจะกลับบ้านด้วยเลยนะ บ้าจริง

 

 

"ชั้นบอกให้ไปเก็บของ ยังมายืนเซ่ออยู่อีก หรือว่าเธอเเดินไม่ได้ต้องให้ชั้นอุ้มห๊ะ"

ป๊อปปี้อารมณ์ขึ้นอีกแล้ว วันนั้นของเดือนมารึไงย่ะ อุ้ยนายเป็นผู้ชาย555

 

 

"มะไม่ต้อง ชั้นไปดูนี้แหละ"

ฟางพูดก่อนที่จะวิ่งไปที่ล็อกเกอร์ตัวเอง เก็บของใส่กระเป๋าอย่าง บรรจงและประณีต

 

 

"นี่ยัยเซ่อ เก็บเร็วได้ไหม ชั้นไม่มีเวลามาเสียเวลากับคนอย่างเธอนะเว้ย หึ่ย หลบไป"

ป๊อปปี้ผลักฟางออกไปก่อนจะเอาชอง ของฟางยัดใส่กระเป๋าแบบลวกๆไม่ได้เรียงราย

ก่อนที่จะจับมือฟาง พาลากไปที่ป้ายรถเมล์

 

 

"นี่นายไม่ต้องมาจับมือชั้นก็ได้นะย่ะ ปล่อย"ฟางพยายามจะสบัดออกแต่ก็ไร้ผลเสียจริง

ที่ป้ายรถเมล์แฟนคลับป๊อปปี้ต่างมองมือป๊อปปี้ที่กุมมือฟางไว้'ตายจริง ลืมไปว่านายนี่นะ

hot ไม่ฟางไม่อยากเป็นข่าวนะ

 

 

"ชั้นก็ไม่ได้อยากจะจับหรอกนะ แต่เพื่อความปลอดภัย นั่นใช่คนที่มาหาเรื่องเธอป่าววะ"

ป๊อปปี้มองไปยังกลุ่มนักเรียนชาย จนพวกนั้นเอาแต่หลบหัว ไม่กล้ามองหน้าสบตาป๊อปปี้

 

 

"อือ ใช่พวกนั้นแหละที่มาหาเรื่องชั้นก่อน"ฟางตอบไปได้ไม่นานก็ถูกป๊อปปี้ลากขึ้นรถเมล์

โดยผลักให้ฟางไปนั่งด้านใน(ด้านที่ติดหน้าต่าง)เพราะกลัวยัยตัวแสบหนี ฟางไม่มีทางยอม

 

 

ดีที่ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว บนรถเมล์เลยไม่ค่อยมีคนนั่ง ป๊อปปี้เลยยังทะเลาสะกับฟางได้อย่างดี

เพราะยังมีที่นั่งอีกเยอะ จนป๊อปปี้ทนไม่ไหวดันฟางเข้าไปแล้วตัวเองก็นั่งตาม ปล่อยให้ฟางนั่ง

 

 

คิดเรื่องอฟนคลับป๊อปปี้ที่เห็นเธอจับมือกับป๊อปปี้ ป๊อปปี้ถือกระเป๋าให้ ขึ้นรถลับบ้านกับป๊อปปี้

โอ๊ย พรุ่งนี้ที่โรงเรียนต้องเม้าท์กันเยอะแน่ๆเลย

 

 

เอี๊ยด

 

 

รถเมล์เบรกกะทันทันทำให้ ฟางหน้าจะพุ่งไปข้างหน้า แต่ยังดีที่ป๊อปปี้เอามือมากันให้ ไม่งั้นดั้ง

หักแน่เลย

 

 

ในที่สุดก็มาถึงบ้านสักที เย้

 

 

"นี่บ้านเธอหรอ ดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลยนะ"ป๊อปปี้มองบ้านฟางที่ดูเงียบงัน สงบ เหมือนไม่มีคน

 

 

"์อือ ชั้นอยู่กับน้องชายสองคนน่ะ ตอนนี้คงยังไม่กลับ พ่อแม่ทำงานต่างประเทศ"ฟางพูด

พร้อมที่จะเข้าบ้านแต่ทว่า ป๊อปปี้กลับคว้าไหล่ฟางไว้

 

 

"นี่ยัยอาหารวัว เมมเบอร์ชั้นด้วยที่โทรหาเธอตอนเลิกเรียนแล้ว ยัยเซ่อคนนั้นก็ไม่รับ"

ป๊อปปี้ได้แดกดันฟาง สร้างความแปลกใจให้ฟาง ว่าป๊อปปี้มีเบอร์เธอได้ยังไง แต่ลืม

ไปว่าคุณอาของเธอนั่นเอง

 

 

"เออ รู้แล้วแหละน่า ปล่อยได้แล้ว ชั้นจะเข้าบ้าน"ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้ยังไม่ปล่อยมือจากไหล่

ของเธอ

 

 

"ไม่ได้อยากจะจับหรอกนะ เข้าบ้านแล้วล็อกประตูบ้านด้วยล่ะ เพื่อความปลอดภัย"ป๊อปปี้

ส่งสายตาดุๆมาให้ฟาง นั้นแหละสิ่งที่ทำให้ฟางเซ็ง คือการเจอหน้าไม้เบื่อไม้เมา

 

 

"ค่ะ คุณพ่อคนที่สอง"ฟางพูดก่อนที่จะวิ่งเข้าบ้านไปโดยไม่ลืมล็อกประตู

 

 

"นี่พรุ่งนั้ ชั้นหวังว่าจะไม่มียัยเซ่อคนไหนรอชั้นหน้าบ้านให้ไปส่งโรงเรียนนะ"ป๊อปปี้ตะโกน

ไล่หลังกลับมา

 

 

'ใครจะอยากไปกับนายล่ะ นายจอมเถื่อน :P'

 

 

เรื่องเก่าไม่มีเม้นเลยอัพเรื่องใหม่แทน ขอเม้นด้วยนะก้ะ เป็นกำลังใจให้หน่อนนะ