ฝันรักเงาอสูร

ฟางค่อยๆถอดอาภรณ์ทีละชิ้น จนเหลือแค่บราเซียตัวสวยกับแพนตี้ตัวจิ๋ว
ติดกาย ชายหนุ่มนิ่งอึ้งด้วยความตกตะลึงในความงามไม่มีที่ติของร่างบาง
ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
"ใส่เสื้อผ้าซะ"จู่ๆเขาก็เปลี่ยนคำสั่ง ฟางชะงัก
"ทำไมล่ะคะ ก็พี่ป๊อปอยากให้ฟางชดใช้ไม่ใช่เหรอ"
"บอกให้ใส่ก็ใส่สิ!"ป๊อปปี้ตะคอกเสียงดัง เธอหยิบผ้าใส่กลับอย่างลนลาน
"พี่ป๊อป จะให้ฟางทำอะไรต่อคะ"
"ขอเวลาคิดก่อนได้ไหม ให้มันสาสมกับสิ่งที่เธอทำ"ป๊อปปี้พูด
"ฟางยินดีจะทำทุกสิ่งที่พี่ต้องการ"
"งั้นระหว่างที่ฉันคิด เธอก็ช่วยทำความสะอาดบ้านฉันไปพลางๆก่อนล่ะ
กันนะ"ป๊อปปี้บอก ฟางอึ้ง เพราะบ้านเขาไม่ใช่เล็กๆเลย
"ฟางทำได้ค่ะเพื่อพี่ป๊อป"ฟางเดินออกไปทำทันที ป๊อปปี้มองตาม
ก่อนจะหันไปมองรูปพิชชี่ที่กอดคอถ่ายรูปกับเขาและเขื่อน
"ฉันจะจัดการผู้หญิงที่ทำร้ายแกเอง ไอ้พิช แกไม่ต้องห่วงนะ"
"โอ๊ย..."เสียงหวานใสร้องลั่น ป๊อปปี้จึงรีบเดินไปดูข้างนอก
"เป็นอะไร สำออยอะไรขึ้นมาล่ะ"
"ฟางไม่ได้สำออยนะ แต่มันเจ็บจริงๆ"ฟางก้มมองข้อเท้าที่โดนเศษแก้ว
บาดเมื่อตะกี้
"ไหน "ป๊อปปี้จับข้อเท้าเธอแรงๆ จนเธอเบ้ปากด้วยความเจ็บ
"เบาๆสิคะ พี่ป๊อป ฟางเจ็บเป็นนะ"
"คนอย่างเธอน่ะมันมีความรู้สึกด้วยเหรอ"ป๊อปปี้มองหน้าเธอ ฟางหลบ
สายตาคมนั่นอย่างคนรู้สึกผิดในใจ
"งั้นฟางขอตัวไปทำงานนะคะ "ฟางพยุงตัวเองเดินออกไปโดยเลือด
ที่ข้อเท้าก็ไหลออกมาตามทาง
"ไปทำแผลก่อน บ้านฉันเลอะหมดแล้ว"เขาเดินตามมาช้อนร่างบางขึ้น
ก่อนจะพาไปทำแผลที่ห้อง
 
อย่างน้อยป๊อปก้อยังพาไปทำแผลนะ ยังดีบ้าง