ฝันรักเงาอสูร

ฟางค่อยๆถอดอาภรณ์ทีละชิ้น จนเหลือแค่บราเซียตัวสวยกับแพนตี้ตัวจิ๋ว

ติดกาย ชายหนุ่มนิ่งอึ้งด้วยความตกตะลึงในความงามไม่มีที่ติของร่างบาง

ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น

"ใส่เสื้อผ้าซะ"จู่ๆเขาก็เปลี่ยนคำสั่ง ฟางชะงัก

"ทำไมล่ะคะ ก็พี่ป๊อปอยากให้ฟางชดใช้ไม่ใช่เหรอ"

"บอกให้ใส่ก็ใส่สิ!"ป๊อปปี้ตะคอกเสียงดัง เธอหยิบผ้าใส่กลับอย่างลนลาน

"พี่ป๊อป จะให้ฟางทำอะไรต่อคะ"

"ขอเวลาคิดก่อนได้ไหม ให้มันสาสมกับสิ่งที่เธอทำ"ป๊อปปี้พูด

"ฟางยินดีจะทำทุกสิ่งที่พี่ต้องการ"

"งั้นระหว่างที่ฉันคิด เธอก็ช่วยทำความสะอาดบ้านฉันไปพลางๆก่อนล่ะ

กันนะ"ป๊อปปี้บอก ฟางอึ้ง เพราะบ้านเขาไม่ใช่เล็กๆเลย

"ฟางทำได้ค่ะเพื่อพี่ป๊อป"ฟางเดินออกไปทำทันที ป๊อปปี้มองตาม

ก่อนจะหันไปมองรูปพิชชี่ที่กอดคอถ่ายรูปกับเขาและเขื่อน

"ฉันจะจัดการผู้หญิงที่ทำร้ายแกเอง ไอ้พิช แกไม่ต้องห่วงนะ"

"โอ๊ย..."เสียงหวานใสร้องลั่น ป๊อปปี้จึงรีบเดินไปดูข้างนอก

"เป็นอะไร สำออยอะไรขึ้นมาล่ะ"

"ฟางไม่ได้สำออยนะ แต่มันเจ็บจริงๆ"ฟางก้มมองข้อเท้าที่โดนเศษแก้ว

บาดเมื่อตะกี้

"ไหน "ป๊อปปี้จับข้อเท้าเธอแรงๆ จนเธอเบ้ปากด้วยความเจ็บ

"เบาๆสิคะ พี่ป๊อป ฟางเจ็บเป็นนะ"

"คนอย่างเธอน่ะมันมีความรู้สึกด้วยเหรอ"ป๊อปปี้มองหน้าเธอ ฟางหลบ

สายตาคมนั่นอย่างคนรู้สึกผิดในใจ

"งั้นฟางขอตัวไปทำงานนะคะ "ฟางพยุงตัวเองเดินออกไปโดยเลือด

ที่ข้อเท้าก็ไหลออกมาตามทาง

"ไปทำแผลก่อน บ้านฉันเลอะหมดแล้ว"เขาเดินตามมาช้อนร่างบางขึ้น

ก่อนจะพาไปทำแผลที่ห้อง

อย่างน้อยป๊อปก้อยังพาไปทำแผลนะ ยังดีบ้าง