ปราบเกรียน Mafia son !!

 
 
 
 
 
 
+โ ล ม า+
 
"ไม่ ยังไงผมก็ไม่ออก"
 
"..." ผมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ สะอึกสะอื้นไม่หาย มือหนาอุ่นที่กุมมือผมไว้กระชับให้แน่นขึ้นเมื่อเห็นนัยน์ตาสีดำขลับของผมไหววูบเมื่อเปลวเทียนที่ไม่มั่นคง
 
"ไม่เอานะ..." น้ำเสียงสั่นเครือตามทำให้ใจผมวูบไปด้วย ทำไมกัน...ทำไมมันต้องมารู้สึกแบบเดียวกับผม เราเป็นอะไรกัน...ทำไมผมถึงไม่อยากให้ใครต้องรู้สึกแบบผม โดยเฉพาะมัน
 
"อย่าทำยังงี้ดิ..." มันขว้ามืออีกข้างของผมมาประสานกันแล้วกุมไว้แน่น ผมทำได้เพียงก้มลงซบมือนั้นแล้วร้องไห้ออกมาเบาๆ พยายามไม่สะอื้นแต่ยิ่งต่อต้านร่างกายยิ่งสั่นเทาจนร่างตรงหน้าต้องเปลี่ยนเป็นกอดผมเอาไว้
 
"อย่าร้องไห้ดิ..." 
 
เพราะมึงนะ...ที่กูร้อง
 
....เพราะมึงนะ
 
"ไม่ต้องอ่อนแอ แล้วก็ไม่ได้เข้มแข็ง" มันผละออกจากผมแล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาผมออกอย่างเบามือ 
 
"คืนนี้ผมอยู่เป็นเพื่อน...ได้มั้ย" 
 
"ทำไม..."
 
"เพราะผมอยากดูแลพี่" 
 
"...!!!" ไหนบอกว่าไม่ต้องอ่อนแอไง ไม่ต้องเข้มแข็ง...ผมไม่เข้าใจ
 
"นะ..."
 
"อืม"
 
"ยิ้มสิ..." บอกให้ผมยิ้ม มันเองก็น้ำเสียงสั่นเหมือนกันนิ แต่เพราะยังงั้นผมเลยหัวเราะออกมาเบาๆทั้งน้ำตา นี้แหละตัวผมจริงๆ ไม่ได้เก๊กเฟคเกรงหรือทำอะไรแต่อย่างใด นี้แหละผม...
 
"ไม่" ผมกลับมาทำหน้าขรึมเหมือนเดิม ยิ่งมีน้ำตาไหลอาบแก้มยิ่งเหมือนผมไม่ต้องการมัน
 
"ทำไม ?!" คำถามปนตกใจทำไมผมหลุดขำอีกครั้ง แกล้งมันเล่นนะ อย่างน้อยก็อยากคงความน่าเกรงขามในฐานะรุ่นพี่ไว้บ้างละนะ 
 
"จริงๆเชียว" ว่าแล้วมือหนาก็เอื้อมมาโยกหัวผมเบาๆ นี้รุ่นพี่นะเว้ยเล่นหัวเลยรึ -0- เคารพกันบ้างก็ได้ แค่เรื่องเดียวเนี่ย!
 
"เอาอีกมั้ย?"
 
"?"
 
"ช็อกโกแลต" 
 
ยังจะให้กิน - -"
 
"เหอะ" ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะมองออกไปนอกหน้าระเบียง อยากออกไปข้างนอกแฮะ แต่สภาพแบบนี้แค่ขยับตัวอย่างแสบถึงทรวงเลย เฮ้อ...แต่อยู่เฉยๆมันก็อึดอัดนะ ถึงจะชินกับการเข้าออกโรงพยาบาลแล้วก็ตาม แต่ไอ้นอนนานๆก็เหมื่อยเป็นเหมือนกันนะครับ _ _*
 
"งั้น...ออกไปข้างนอกกันมั้ย"
 
"ไม่"
 
"ทำไมอีกละ" น้ำเสียงผมยังเด็ดขาดอยู่งั้นรึ มันถึงถามแบบนั้น?
 
"แค่ลุกขึ้นนั่งยังลำบากเลย...แค่ในนี้เหมือนมันอึดอัดนิดหน่อย ช่างมันเถอะ"
 
"อากาศข้างนอกคงดีกว่าเยอะ"
 
"...!!!" ร่างผมถูกช้อนขึ้นอย่างทะนุถนอม ถูกพาอกมานอกระเบียงโดยยังมีสายน้ำเกลือที่แขวนไว้กับเสาติดมาด้วย 
 
"ตัวเบามาก"
 
"แล้วยังไง"
 
"ก็ไม่แล้วไง เอ้า เป็นไงสบายขึ้นมั้ย" ผมมองตามนัยน์ตาสีมรกตไปสบกับตัวเมืองยามเย็น อากาศเย็นสบายโชยมาปะทะเข้ากับใบหน้าของผมทำให้หายใจได้สะดวกขึ้นกว่าในห้องเป็นหลายเท่า 
 
"ไม่เหมื่อยไง แค่นี้ก็พอแล้ว" ผมสะกิดมันเบาๆ ร่างสูงส่ายหน้าแล้วยิ้มให้
 
"ให้พูดตรงๆมั้ย"
 
"เออ"
 
"ตัวโครตเบาเลย"
 
อึ้ส! เจ็บแปบ -*-
 
Last 10 minute
 
"งั้นเดี๋ยวลงไปหาไรกินแปบ ไม่กินไรแต่เช้าละหิวไส้จะกินกันเองแล้วเนี่ย"
 
"ใครใช่ให้มึงเฝ้ากูขนาดนี้ละ" ผมบ่นอุบ ก็ไม่ได้ขอสะหน่อย ผมโตแล้วนะ ให้อยู่คนเดียวคงไม่ตายหรอกแล้วก็ไม่ไปกลัวที่ต้องอยู่คนเดียวแบบเด็กๆด้วย ไม่งั้นผมจะย้ายออกมาเองได้เหรอ 
 
"งั้นอย่าดื้อละกัน"
 
"อ่า"
 
ครืด...
 
หลังจากประตูปิดตัวลง ผมก็ก้มหน้าก้มตาสำรวจตัวเองว่ามีส่วนไหนที่ยังไม่หายดี อย่างแรกเลยคือปวดระบมตรงต้นคอกับขมับมากๆ ต่อมาตามตัวผมมีแผลถลอกไม่ใช่น้อยแล้วก็ตรงแขนที่มีรอยช้ำเป็นวงกว้าง นี้ผมตกบันไดกี่ชั้นเนี่ย 
 
ครืด...
 
"หื้ม?" เนื่องจากเตียงที่ผมอยู่ไม่สามารถมองเห็นว่าใครเข้ามาในห้อง เสียงประตูที่ดังทำให้ผมรีบชโงกดูว่าใครม าปรากฏเป็นคุณลุงในชุดคนไข้ตัวซีดเซียว ในมือถือ...
 
มีด!?
 
"เอ่อ...ลุงเป็นใครครับ" ผมถามอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ร่างนั้นหัวเราะตัวงอไปด้านหลัง ก่อนที่จะเด้งตัวกลับมาจนผมสะดุ้ง ที่แย่กว่านั้นคือผมเผลอสบเข้ากับตาที่ขวางอย่างน่ากลัว อะไรละเนี่ย ?!!
 
"ตาย...ตาย...ตาย..."
 
"ห๊ะ" 
 
เสียงหลงเลยตรู T^T
 
คือปกติผมไม่กลัวหรอกนะ แต่นี้ผมไม่มีทางสู้ เพราะร่างกายเต็มไปด้วยอะไรก็ไม่รู้ที่เหนี่ยวตัวผมไว้บนเตียงรวมถึงร่างกายที่แม้แต่ขยับก็เจ็บแปร๊ด
 
"ละ...ลุง เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
 
ถามไม่ห่วงตัวเองเล๊ย TT^TT!!
 
เพราะอยู่ๆลุงแกนิ่งไปไงเลยถามออกไป แต่ผมยังไม่ทันขยั บร่างนั้นก็โยนมีดไว้บนที่นอนแล้วพุ่งตัวมาบีบคอผมไว้ แม้จะพยายามแกะมือนั้นออก แต่กำลังของผมตอนนี้มันไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลย การหายใจของผมเริ่มขาดห้วง น้ำตาไหลอาบแก้มอีกครั้ง ในสมองเต็มไปด้วยความกลัว
 
ผลั่ก!
 
แรงเฮือกสุดท้ายที่รวบรวมได้ถีบร่างชราที่ไม่รู้ว่าเอาแรงมาจากไหนสุดแรง แต่เพราะรนเกินทำให้มีดตกไปอยู่ข้างมือร่างที่ถูกถีบเมื่อกี้
 
ชิปหายละ !!
 
"ตาย...ตาย...ตาย..."
 
เอาไงต่อละเนี่ย!!
 
มือเหี่ยวเอื้อมไปหยิบมีดแล้วง้างขึ้นสุดแขน กรรมละ!! ขยับตัวไม่ได้!!
 
วูบ...
 
'จำไว้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นความปลอดภับของโลมาต้องมาก่อนชีวิตพวกนาย'
 
'ครับ!'
 
'พี่ฮะ...' ร่างเล็กเอื้อมมือไปจับชายเสื้อผู้เป็นพี่ชายเมื่อเห็นว่ามีสีหน้าเคร่งเคีรยดกับเรื่องที่ตัวเองไม่เข้าใจ ทั้งๆที่ทุกคน ทำเพื่อปกป้องเด็กคนนั้น...
 
'ว่าไงครับ'
 
'เกิดอะไรขึ้น ทำไมทุกคน...'
 
ปัง!
 
'มันมาแล้วครับนายน้อย!!'
 
'ชิ!' ร่างสูงสถบออกมาก่อนจะอุ้มร่างเล็กส่งให้การ์ดข้างตัว
 
'พี่ฮะ ไม่นะ ปล่อยผม!!' แม้จะพยายามดื้นและไขว่ขว้แต่ร่างตรงกลับหันมายิ้มให้แล้ววิ่งฝ่าลูกกระสุนไป จากนั้น...หลังจากนั้น ทุกคน...
 
'ทำไม...ทำไมทุกคนต้องทิ้งผมไป ฮึก พี่ฮะ...' ต่อให้ร้องไห้หนักแค่ไหนทั้งร่างที่นอนจมกองเลือดตรงหน้าและชายที่เขารอคอยให้กลับมาอุ้มเขาแล้วบอกว่าปลอดภัยแล้ว...ทุกคนก็ไม่ฟื้นขึ้นมาอยู่ดี
 
ผลั่ก!
 
เสียงอะไรบางอย่างกระแทกร่างชราปลุกผมจากภวังค์ ก่อนที่ภาพตรงหน้าคือคน...คนนั้น
 
พี่ไซเรน...
 
"พี่โลมา!"
 
"อ่ะ...?" ไม่ใช่...ไม่ใช่พี่ไซเรนแต่เป็นไอ้วาฬนั้น ร่างชรานั้นลุกขึ้นอีกครั้งแต่เสียงที่ถูกกลืนหายไปไม่สามารถร้องอะไรออกไปได้ ทำให้ร่างตรงหน้าโดนแทงจากด้านหลัง
 
"ไอ้วาฬ!" ผมโถมตัวลงจากเตียงทันที เข็มเย็นเฉียบที่ก่อนหน้าอยู่ใต้ผิวหนังหลุดออกทำให้มีเลือดซิปๆ 
 
"เป็นไงมั่งวะ!" 
 
"โธ่เว้ย ลงมาทำไมเนี่ย!" เพราะความเร็วที่ต่างกันแต่ผมหันไปมีดนั้นแหวกอากาศมาใกล้ สิ่งที่คิดได้ในชั่ววินาทีนั้นคือ
 
ฉึก!
 
"พี่โลมา!!" ผมพลิกตัวรับมีดแทน โชคดีที่แทงบริเวณเอวไกลหัวใจ...ไม่ตายหรอก
 
"ทำอะไรของพี่เนี่ย"
 
"ระ...ระวัง" มีดนั้นง้างเตรียมแทงลงมาอีกครั้งแต่ถูกฟาดเข้าที่ก้านคอด้วยหน้าแข้งหนักๆแล้วก็ลงไปนอนสลบกับพื้น คนเตะหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันมามองหน้าผม
 
"ไหวมั้ย" น้ำเสียงทุ้มต่ำปนอาการหอบถามพลางช้อนตัวผมขึ้นมาวางไว้บนเตียงแล้วเช็ดคราบน้ำตาผมเบา
 
"ทำไมทำแบบนี้ละพี่"
 
"ก็แค่...ไม่อยากให้นายต้องเป็นเหมือน..."
 
"เหมือน?"
 
"ช่างเถอะ" ผมหลบตามันทันที ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ไปมากกว่านี้แล้ว เพราะที่ผมจะอ่อนแอก็ขอแค่วันนี้เท่านั้น 
 
"เกิดอะไรขึ้นครับ!!" ชายในชุทสูทสองสามคนวิ่งเข้าพร้อมปืนในมือ ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าป๊าส่งมาเฝ้าผม ชายคนนึงเดินไปเช็คสภาพร่างชราที่นอนสลบก่อนจะลากออกไปส่วนที่เหลือหันมาโค้งให้ผมกับไอ้วาฬแล้วเดินออกเช่นกัน
 
"ร้องไห้อีกแล้ว...ห่วงผมขนาดนั้นเลย?"
 
"เยอะแล้วมึง"
 
"แล้วถ้าไม่ห่วงผมทำไมต้องเอาตัวเองรับมีดแทนด้วย"
 
อัจจะอ่ะ -*-!
 
หน้าซื่อถามผม แล้วก็ไม่รู้จะตอบคำถามมันยังไงผมเลยเบี่ยงเบนความสนใจที่ควรจะสนใจตั้งนานแล้ว
 
"แผลมึงอ่ะ เป็นไงมั่ง"
 
"เออไม่พูดก็ลืมไปเลยนะเนี่ย ห่วงคนอื่นดูตัวเองก่อนเถอะ"
 
"อ๊ะ!?!" ตัวผมถูกผลักลงนอนก่อนที่มือหนาจะล้วงเข้ามาในเสื้อ ไล่ไปตามบาดแผลทำให้ผมเจ็บซี๊ดขึ้นมาทันที พอแสดงออกทางสีหน้าเจ้าของมือก็โน้มหน้ามาใกล้แล้วประกบริมฝีปากนุ่มเบาๆ ตวัดลิ้นไปมาเพื่อขอให้ผมเปิดทางเพราะตอนนี้ผมกัดฟันแน่น แม้พยายามสอดแทรกเข้ามาเท่าไรผมก็ไม่ยอมอ่อนข้อลงซะทีเลยผละออก นัยน์ตาสีมรกตจ้องลึกเข้ามาในตาผม มืออีกข้างนึงลูบหัวผมเบาๆ
 
"เจ็บขนาดต้องร้องไห้เลยเหรอ ไหนว่าโตแล้วไง"
 
"มึงมัน...ไอ้บ้า ฮึก ไอ้บ้า..." ผมต่อยมันซ้ำๆซบหน้าลงบนไหล่กว้าง ด่ามันไอ้บ้าๆซ้ำๆแต่ท่อนแขนหนายังกอดผมอยู่อย่างนั้น จนผมหมดแรง เหงื่อเม็ดเล็กซึมเต็มหน้าผากถูกเช็ดออกด้วยนิ้วเรียว ผมหายใจหอบแฮกในอ้อมกอดที่ร้องเพลงให้ฟัง รู้สึกจะเป็นเพลงจีนที่ผมไม่เข้าใจ แต่พอถึงท่อนฮุค ความหมายของมันกระจ่างทันที
 
"Baby Don’t Cry Tonight ~ ตาง เฮ เย่อ จ้าย ชี่ เลี่ยง ฉี่ หลาย..."
 
"only toniht?"
 
"all night :')" มันหยุดร้องแล้วตอบคำถามผมพร้อมส่งยิ้มหวานให้ ผมที่ยังโกรธมันอยู่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรก็นอนนิ่ง
 
"when the?"
 
"I said goodbye..." 
 
"...!!!" ผมใจหายเฮือกกับคำตอบของมัน มันต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ ที่มันมาวนเวียนรอบตัวผม คอยดูแลเอาใจใส่แม้กระทั้งช่วยชีวิตผม...มันต้องการอะไรจากผมกันแน่....
 
"Can I be your boyfriend ?"
 
__________________________________________________________
MSC: ยังไม่จบนะ ต่อๆๆๆ