ปราบเกรียน Mafia son !!

 
 
 
 
 
 
+ป ล า ว า ฬ+
 
"พี่โลมา!" รางสังหรณ์แปลกๆปรากฏขึ้นในใจให้ผมเดินตามขึ้นไปก่อนจะพบร่างบางนอนสลบอยู่พื้นระหว่างบันไดชึ้นสองกับชั้นแรก เลือดไหลนองจากศีรษะกับร่างที่นอนแน่นิ่งทำให้ผมพุ่งตัวเข้าแบบไม่ต้องคิดจะหาตัวช่วย
 
"พี่โลมา พี่โลมา!" แต่แม้จะเรียกสักกี่ครั้ง ร่างที่เต็มไปด้วยแผลถลอกก็ไม่ยอมได้สติ อยู่ๆสายตาผมก็สะดุดกับเงาที่หายตัวไปอย่างรวดเร็วก่อนที่กลุ่มนักเรียนจะกรูกันเข้ามามุงดู ไม่เคยเห็นคนตกบันไดรึไง!!
 
"เฮ้ยนั้นมันพี่โลมานิหว่า!"
 
"เออทำไมเป็นแบบนี้วะ"
 
"ไอ้วาฬ! นี้พี่แกเป็นไรวะ" ไอ้ฟอร์นวิ่งเข้ามาถามทันทีก่อนจะช่วยเคลียร์ทางให้ผมอุ้มร่างนี้ไปส่งห้องพยาบาลย่างสะดวก
 
"คงตกบันไดน่ะ" ระหว่าววิ่งผมหันตอบไปเพื่อนที่วิ่งตามมาติดๆ
 
"อย่างพี่โลมาเนี่ยนะตกบันได กูว่าไม่ใช่แล้วแหละ" เออใช่ อย่างพี่โลมาเนี่ยนะ
 
"เฮ้ยไอ้วาฬเลือดออกเยอะแล้ว"
 
"งั้นกูใส่เกียร์วิ่งก่อนนะเว้ย"
 
"เออ" ผมหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาวิ่งสุดแรง อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะเว้ย....
 
.
 
.
 
.
 
+โ ล ม า+
 
"อืม..." เสียงคล้ายผ้ากำลังกะพรือดังก้องในโซนประสาทสักพักปลุกให้พยายามฝืนลืมตาขึ้น กว่าจะปรับสายตาให้เข้ากับแสงได้ก็ใช้เวลาสักพัก ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ใดที่นึงซึ่งเป็มไปด้วยอุปกรณ์ช่วยชีวิตสารพัดอย่าง
 
"เฮ้ยพี่แกฟื้นแล้วเว้ย"
 
"จริง ?!" พอสมองเริ่มประติดประต่อเรื่องได้ ร่างสูงที่ยืนอยู่ปลายเตียงเรียกอีกคนที่ยังไม่ทันจบประโยคก็พุ่งตัวมาหาผมอย่างรวดเร็ว
 
"เป็นไงพี่"
 
"..." สมองผมชาไปหมดรู้สึกปวดระบมไปั้งตัวทำให้เวลาจะพูดอาการทรมานก็วิ่งปรี๊ดไปทั่วร่างกาย
 
"เฮ้ยใจเย็นก่อนวาฬพี่เขาเพิ่งฟื้นนะเว้ย" ร่างที่ยืนอยู่ปลายเตียงก่อนนะตบบ่าเบาๆแล้วหันมามองหน้าผมสื่อความรู้สึกแปลกๆออกมา มันคือใคร - -
 
"ยังปวดอยู่รึเปล่า" ผมพยักหน้าตอบแล้วพยายามดันตัวลุกขึ้น เจ็บสึส T^T!
 
"อย่าฝืนดิพี่" 
 
"กูเป็นไรไปวะ" เสียงอันน้อยนิดจนเกือบจะไม่ได้ยินของผมเล็ดรอดจากเครื่องช่วยหายใจ 
 
"ก่อนหน้านี้พี่ตกบันได จำได้มั้ย"
 
"เหอะ" ผมส่ายหน้าไม่รู้เรื่อง จำไม่ได้จริงๆว่าก่อนหน้ามันเกิดอะไรขึ้น 
 
"เอ้า ?"
 
"กูจำเรื่องก่อนหน้าไม่ได้เลยวะ" เสียงผมเบาลงเรื่อยๆเพราะเริ่มเจ็บคอ ถ้าผมตกบันไดจริงคงเอาคอลงละมั้งถึงได้เจ็บขนาดนนี้ =___=
 
"เอาเถอะ ช่วงนี้ก็พักมากๆละกัน"
 
"มึงพูดอย่างกับกูจะกลับไปเรียน - -"
 
"กรรมโทษ -*-" 
 
ไอ้นี้เดี๋วนี้ประชดกันเว้ย =[]=
 
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม่งแล้วนี้ผมกินไปกี่คาบเรียนแล้วเนี่ย แล้วก่อนหน้าเรื่องมันเป็นยังไงไปยังไงก็ลืมซะหมด ตายห่าละกูจะลืมเรื่องที่ต้องจำก่อนสอบด้วยมั้ยเนี่ย
 
"ทำไมต้องทำหน้าเครียดด้วย"
 
"กูทำ?" ผมชี้หน้าตัวเองงงๆ ผมทำหน้าเครียดตอนไหนวะ
 
"เออไง"
 
เอ้าไอ้นี้ เล่นเออกับรุ่นพี่เลยนะเว้ย ถึงจะไม่น่านับถือก็เถอะ =^= นึกแล้วงอน!
 
 
"กูเปล่าเครียดซะหน่อย"
 
"หราาา"
 
"ไอ้..."
 
"ฟอร์นครับ" 
 
คุ้นๆกันมั้ยเอ่ย...
 
มันมาแนวเดียวกันเลยยย !! แต่คราวนี้ไม่มีรอยยิ้มกวนประสาทแต่เป็นใบหน้านิ่งรอเป็นที่สำหรับจอด(ตีน)ผม แม่ง! มาอีร็อบเดิมแสดงกวนว่าทั้งกรุ๊ปเลยใช่มั้ยเนี่ยจะได้เลิกนับมันเป็นน้องร่วมโรงเรียนกันไปเลย แหม่!
 
"แล้วเป็นไงมั่ง"
 
"มึงถามกูรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย"
 
"สอง"
 
"จำด้วยเน้อะ -0-"
 
"เกี่ยวกับพี่ผมจำหมดแหละ - -" 
 
......
 
กูเป็นบ้าอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยย TT[]TT ทำไมต้องใจเต้นวูบด้วยวะ เอาเหอะถ้ากูหวั่นไหวกับผู้ชายโลกนี้แม่งเกย์ยกโลกแล้วววว(ไม่อ้างอิง)
 
"เป็นไรไปอีกอ่ะ"
 
"ปะ...เปล่าเว้ย" ผมโบกมือรนๆ ทำไมต้องรนวะ ไม่เว้ยๆๆๆตั้งสติ /(>_<)\
 
"เอ้าๆ กูว่าพี่แกกระทบกระเทือนหนักวะ ดูแลดีๆละกัน"
 
"อืมๆ ไปไหนวะ"
 
"นายใหญ่โทรมา บอกว่าทางนั้นอารวาทแล้ว"
 
"รู้สึกงานมึงจะหินกว่ากูนะ"
 
"ให้มันแน่เถอะ" พวกมึงพูดเรื่องไรกัน กูตามไม่ทัน... ผมยกมือขึ้นจับเครื่องช่วยหายใจก่อนจะมองอุปกรณ์รอบตัว เอาตามตรงถึงผมจะเข้าโรงพยาบาลบ่อยแต่ไม่เคยใช่เครื่องอะไรเยอะขนาดนี้มาก่อน
 
"มีไรโทรมาละกัน"
 
"เออๆ" แล้วไอ้ฟอร์นเลวก็เดินออกไป เหลือไว้เพียงผม(ไปไหนไม่ได้อยู่แล้วไม่ใช่ไง?)กับวาฬเลว(มึงเจอใครด่าเลวหมดเลยเน้อะ-0-) ที่นั่งบนเตียงข้างตัวผม
 
"เฮ้อ...ช่วงนี้ก็เลิกดื้อสักพักสินะ"
 
"อย่าให้กูหายนะ"
 
"หายแล้วคิดว่าทำไรผมได้เหรอครับคุณเมีย"
 
"เมีย?"
 
"ก็ตอนหลับผม..."
 
"มึง!!"
 
"หลอกกกก ^O^"
 
สึส! กูใจหาย! T^T
 
"เล่นไรของมึงเนี่ย!" ผมปาหมอนใส่มันทีนึงก่อนจะดึงกลับ(เพื่อ?)
 
"ฮ่าๆๆๆ โอ๋ๆ รักหรอกเลยหยอกเล่น" มันว่าพลางเอื้อมมือมาโยกหัวผมที่นั่งอมลมเป็นเด็กๆ ทำไมวะ ปกติผู้ชายคนเดียวที่ผมทำแบบนี้ด้วยคือป๊านิหว่า แล้วทำไม...
 
"เดี๋ยว เมื่อกี้มึงว่าไรนะ"
 
"รักหรอกเลยหยอกเล่น?"
 
"คำแรก"
 
"รัก"
 
"..."
 
"..."
 
"อ้ายยยยยยยยยยยวาฬฬฬฬฬฬฬฬฬฬฬฬเลวววววววววววววว!!!!"
 
.
 
.
 
.
 
+ป ล า ว า ฬ+
 
แก้วหูผมเกือบแตกแหน่ะกว่าจะหนีออกมได้ เข้าไปอีกรอบมีหวังได้อารวาทหนักเหมือนเดิมแน่ๆ จะทำไงให้พี่แกสงบดีเนี่ย โอยยย ไม่น่าเล่นไรแผลงๆเล๊ยยย
 
"อ้าว ว่าไงละ"
 
"นายใหญ่!"
 
"อ่าฉันเอง แล้วโลมาเป็นไงบ้าง"
 
"งอนผมไม่หายเลย T^T"
 
"ทำไมละนั้น" นายใหญ่ที่ว่านี้คือ 'เสี่ยใหญ่' พ่อของไอ้ที่อารวาทเมื่อกี้ เขาเป็นคนว่าจ้างให้ผมมาดูแลแล้วก็ดัดนิสัยลูกเขา คือเรื่องยาวแฮะแต่เล่าตามนี้นะ
 
....มันมีอยู่ว่า
 
"อ่า...พอเขาคิดไปเองแหละคงเพราะเห็นฉันทำงานแบบนี้เลยคิดว่าถ้าตัวเองทำตัวเหยาะแหยะคงถูกโกรธเอา เลยกลายเป็นแบบนี้ซะได้"
 
"อ้าว...แล้วไหง๋ถึงอยากให้เขากลับมาเป็นคนเดิมละครับ"
 
"ก็โลมาคนเดิมก็น่ารักดีอยู่แล้ว จริงๆกิจการแบบนี้ให้พี่ชายเขาทำก็ได้ ไม่อยากดึงเขาเข้ามาเกี่ยวด้วยหรอก แต่ดันสายไปซะแล้วนะสิ" ร่างตรงหน้าถอนหายใจ ก่อนจะมองผมด้วยสายตาที่คิดว่าเต็มเปลี่ยมไปด้วยความหวังลึกๆ อย่าคาดเอาอะไรกับผมเลยคร๊าบบบ -0-
 
"เอาเป็นว่าฉันจ่ายไม่อั้น อย่างน้อยถึงเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ก็ขอแค่เขาอุ่นใจที่มีคนอยู่ข้างๆ ฉันรู้สึกไม่ดีจริงๆที่เขาต้องอยู่คนเดียว"
 
"ฮืม...ดูจากวีรกรรมที่เขียนมาสามหน้ากระดาษแล้วงานแล้วยังไม่หมดนี้ผมก็...นะ" ผมพลิกกระดาษในมือไปมาด้วยสีหน้าเอือมสุดๆ เด็กอะไรวะวีรกรรมเยอะว่าผมสมัยเรียน ม.ต้นอีก
 
"มีแผนในหัวรึยังละ"
 
"มีคร่าวๆแล้วครับ" 
 
"งั้นก็ฝากด้วยนะ"
 
"ครับ"
 
และนั้นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมต้องมาค่อยติดส้อยห้อยตามพี่แก ซึ่งตอนนี้ผมก็ได้กระทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงไปแล้ว 
 
"โลมาน่ะ...ตอนเด็กๆฉันชอบซื้อช็อกโกแลตมาให้หลังจากทำงานเสร็จ เขาดีใจมากเลยแหละ" ชายวัยกลางคนตรงหน้าผมเหยียดยิ้มเมื่อนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุข ที่ได้อยู่กับลูกชายตัวน้อยที่รักเพียงเขา เพราะปกติแล้วพี่โลมาเป็นเด็กขี้กลัว อ่อนแอเปราะบางและน่าทะนุถนอม
 
"ช็อกโกแลต..." ผมทวนคำก่อนจะลุกขึ้นโค้งตัวให้นายใหญ่แล้วบึ่งมาชั้นล่างของโรงพยาบาลทันที จำสเร็จมั้ยเนี่ย