ปราบเกรียน Mafia son !!

 

 

 

 

 

 

+ป ล า ว า ฬ+

 

"พี่โลมา!" รางสังหรณ์แปลกๆปรากฏขึ้นในใจให้ผมเดินตามขึ้นไปก่อนจะพบร่างบางนอนสลบอยู่พื้นระหว่างบันไดชึ้นสองกับชั้นแรก เลือดไหลนองจากศีรษะกับร่างที่นอนแน่นิ่งทำให้ผมพุ่งตัวเข้าแบบไม่ต้องคิดจะหาตัวช่วย

 

"พี่โลมา พี่โลมา!" แต่แม้จะเรียกสักกี่ครั้ง ร่างที่เต็มไปด้วยแผลถลอกก็ไม่ยอมได้สติ อยู่ๆสายตาผมก็สะดุดกับเงาที่หายตัวไปอย่างรวดเร็วก่อนที่กลุ่มนักเรียนจะกรูกันเข้ามามุงดู ไม่เคยเห็นคนตกบันไดรึไง!!

 

"เฮ้ยนั้นมันพี่โลมานิหว่า!"

 

"เออทำไมเป็นแบบนี้วะ"

 

"ไอ้วาฬ! นี้พี่แกเป็นไรวะ" ไอ้ฟอร์นวิ่งเข้ามาถามทันทีก่อนจะช่วยเคลียร์ทางให้ผมอุ้มร่างนี้ไปส่งห้องพยาบาลย่างสะดวก

 

"คงตกบันไดน่ะ" ระหว่าววิ่งผมหันตอบไปเพื่อนที่วิ่งตามมาติดๆ

 

"อย่างพี่โลมาเนี่ยนะตกบันได กูว่าไม่ใช่แล้วแหละ" เออใช่ อย่างพี่โลมาเนี่ยนะ

 

"เฮ้ยไอ้วาฬเลือดออกเยอะแล้ว"

 

"งั้นกูใส่เกียร์วิ่งก่อนนะเว้ย"

 

"เออ" ผมหันกลับมาตั้งหน้าตั้งตาวิ่งสุดแรง อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะเว้ย....

 

.

 

.

 

.

 

+โ ล ม า+

 

"อืม..." เสียงคล้ายผ้ากำลังกะพรือดังก้องในโซนประสาทสักพักปลุกให้พยายามฝืนลืมตาขึ้น กว่าจะปรับสายตาให้เข้ากับแสงได้ก็ใช้เวลาสักพัก ก่อนจะพบว่าตัวเองนอนอยู่ที่ใดที่นึงซึ่งเป็มไปด้วยอุปกรณ์ช่วยชีวิตสารพัดอย่าง

 

"เฮ้ยพี่แกฟื้นแล้วเว้ย"

 

"จริง ?!" พอสมองเริ่มประติดประต่อเรื่องได้ ร่างสูงที่ยืนอยู่ปลายเตียงเรียกอีกคนที่ยังไม่ทันจบประโยคก็พุ่งตัวมาหาผมอย่างรวดเร็ว

 

"เป็นไงพี่"

 

"..." สมองผมชาไปหมดรู้สึกปวดระบมไปั้งตัวทำให้เวลาจะพูดอาการทรมานก็วิ่งปรี๊ดไปทั่วร่างกาย

 

"เฮ้ยใจเย็นก่อนวาฬพี่เขาเพิ่งฟื้นนะเว้ย" ร่างที่ยืนอยู่ปลายเตียงก่อนนะตบบ่าเบาๆแล้วหันมามองหน้าผมสื่อความรู้สึกแปลกๆออกมา มันคือใคร - -

 

"ยังปวดอยู่รึเปล่า" ผมพยักหน้าตอบแล้วพยายามดันตัวลุกขึ้น เจ็บสึส T^T!

 

"อย่าฝืนดิพี่" 

 

"กูเป็นไรไปวะ" เสียงอันน้อยนิดจนเกือบจะไม่ได้ยินของผมเล็ดรอดจากเครื่องช่วยหายใจ 

 

"ก่อนหน้านี้พี่ตกบันได จำได้มั้ย"

 

"เหอะ" ผมส่ายหน้าไม่รู้เรื่อง จำไม่ได้จริงๆว่าก่อนหน้ามันเกิดอะไรขึ้น 

 

"เอ้า ?"

 

"กูจำเรื่องก่อนหน้าไม่ได้เลยวะ" เสียงผมเบาลงเรื่อยๆเพราะเริ่มเจ็บคอ ถ้าผมตกบันไดจริงคงเอาคอลงละมั้งถึงได้เจ็บขนาดนนี้ =___=

 

"เอาเถอะ ช่วงนี้ก็พักมากๆละกัน"

 

"มึงพูดอย่างกับกูจะกลับไปเรียน - -"

 

"กรรมโทษ -*-" 

 

ไอ้นี้เดี๋วนี้ประชดกันเว้ย =[]=

 

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แม่งแล้วนี้ผมกินไปกี่คาบเรียนแล้วเนี่ย แล้วก่อนหน้าเรื่องมันเป็นยังไงไปยังไงก็ลืมซะหมด ตายห่าละกูจะลืมเรื่องที่ต้องจำก่อนสอบด้วยมั้ยเนี่ย

 

"ทำไมต้องทำหน้าเครียดด้วย"

 

"กูทำ?" ผมชี้หน้าตัวเองงงๆ ผมทำหน้าเครียดตอนไหนวะ

 

"เออไง"

 

เอ้าไอ้นี้ เล่นเออกับรุ่นพี่เลยนะเว้ย ถึงจะไม่น่านับถือก็เถอะ =^= นึกแล้วงอน!

 

 

"กูเปล่าเครียดซะหน่อย"

 

"หราาา"

 

"ไอ้..."

 

"ฟอร์นครับ" 

 

คุ้นๆกันมั้ยเอ่ย...

 

มันมาแนวเดียวกันเลยยย !! แต่คราวนี้ไม่มีรอยยิ้มกวนประสาทแต่เป็นใบหน้านิ่งรอเป็นที่สำหรับจอด(ตีน)ผม แม่ง! มาอีร็อบเดิมแสดงกวนว่าทั้งกรุ๊ปเลยใช่มั้ยเนี่ยจะได้เลิกนับมันเป็นน้องร่วมโรงเรียนกันไปเลย แหม่!

 

"แล้วเป็นไงมั่ง"

 

"มึงถามกูรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย"

 

"สอง"

 

"จำด้วยเน้อะ -0-"

 

"เกี่ยวกับพี่ผมจำหมดแหละ - -" 

 

......

 

กูเป็นบ้าอะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยย TT[]TT ทำไมต้องใจเต้นวูบด้วยวะ เอาเหอะถ้ากูหวั่นไหวกับผู้ชายโลกนี้แม่งเกย์ยกโลกแล้วววว(ไม่อ้างอิง)

 

"เป็นไรไปอีกอ่ะ"

 

"ปะ...เปล่าเว้ย" ผมโบกมือรนๆ ทำไมต้องรนวะ ไม่เว้ยๆๆๆตั้งสติ /(>_<)\

 

"เอ้าๆ กูว่าพี่แกกระทบกระเทือนหนักวะ ดูแลดีๆละกัน"

 

"อืมๆ ไปไหนวะ"

 

"นายใหญ่โทรมา บอกว่าทางนั้นอารวาทแล้ว"

 

"รู้สึกงานมึงจะหินกว่ากูนะ"

 

"ให้มันแน่เถอะ" พวกมึงพูดเรื่องไรกัน กูตามไม่ทัน... ผมยกมือขึ้นจับเครื่องช่วยหายใจก่อนจะมองอุปกรณ์รอบตัว เอาตามตรงถึงผมจะเข้าโรงพยาบาลบ่อยแต่ไม่เคยใช่เครื่องอะไรเยอะขนาดนี้มาก่อน

 

"มีไรโทรมาละกัน"

 

"เออๆ" แล้วไอ้ฟอร์นเลวก็เดินออกไป เหลือไว้เพียงผม(ไปไหนไม่ได้อยู่แล้วไม่ใช่ไง?)กับวาฬเลว(มึงเจอใครด่าเลวหมดเลยเน้อะ-0-) ที่นั่งบนเตียงข้างตัวผม

 

"เฮ้อ...ช่วงนี้ก็เลิกดื้อสักพักสินะ"

 

"อย่าให้กูหายนะ"

 

"หายแล้วคิดว่าทำไรผมได้เหรอครับคุณเมีย"

 

"เมีย?"

 

"ก็ตอนหลับผม..."

 

"มึง!!"

 

"หลอกกกก ^O^"

 

สึส! กูใจหาย! T^T

 

"เล่นไรของมึงเนี่ย!" ผมปาหมอนใส่มันทีนึงก่อนจะดึงกลับ(เพื่อ?)

 

"ฮ่าๆๆๆ โอ๋ๆ รักหรอกเลยหยอกเล่น" มันว่าพลางเอื้อมมือมาโยกหัวผมที่นั่งอมลมเป็นเด็กๆ ทำไมวะ ปกติผู้ชายคนเดียวที่ผมทำแบบนี้ด้วยคือป๊านิหว่า แล้วทำไม...

 

"เดี๋ยว เมื่อกี้มึงว่าไรนะ"

 

"รักหรอกเลยหยอกเล่น?"

 

"คำแรก"

 

"รัก"

 

"..."

 

"..."

 

"อ้ายยยยยยยยยยยวาฬฬฬฬฬฬฬฬฬฬฬฬเลวววววววววววววว!!!!"

 

.

 

.

 

.

 

+ป ล า ว า ฬ+

 

แก้วหูผมเกือบแตกแหน่ะกว่าจะหนีออกมได้ เข้าไปอีกรอบมีหวังได้อารวาทหนักเหมือนเดิมแน่ๆ จะทำไงให้พี่แกสงบดีเนี่ย โอยยย ไม่น่าเล่นไรแผลงๆเล๊ยยย

 

"อ้าว ว่าไงละ"

 

"นายใหญ่!"

 

"อ่าฉันเอง แล้วโลมาเป็นไงบ้าง"

 

"งอนผมไม่หายเลย T^T"

 

"ทำไมละนั้น" นายใหญ่ที่ว่านี้คือ 'เสี่ยใหญ่' พ่อของไอ้ที่อารวาทเมื่อกี้ เขาเป็นคนว่าจ้างให้ผมมาดูแลแล้วก็ดัดนิสัยลูกเขา คือเรื่องยาวแฮะแต่เล่าตามนี้นะ

 

....มันมีอยู่ว่า

 

"อ่า...พอเขาคิดไปเองแหละคงเพราะเห็นฉันทำงานแบบนี้เลยคิดว่าถ้าตัวเองทำตัวเหยาะแหยะคงถูกโกรธเอา เลยกลายเป็นแบบนี้ซะได้"

 

"อ้าว...แล้วไหง๋ถึงอยากให้เขากลับมาเป็นคนเดิมละครับ"

 

"ก็โลมาคนเดิมก็น่ารักดีอยู่แล้ว จริงๆกิจการแบบนี้ให้พี่ชายเขาทำก็ได้ ไม่อยากดึงเขาเข้ามาเกี่ยวด้วยหรอก แต่ดันสายไปซะแล้วนะสิ" ร่างตรงหน้าถอนหายใจ ก่อนจะมองผมด้วยสายตาที่คิดว่าเต็มเปลี่ยมไปด้วยความหวังลึกๆ อย่าคาดเอาอะไรกับผมเลยคร๊าบบบ -0-

 

"เอาเป็นว่าฉันจ่ายไม่อั้น อย่างน้อยถึงเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ก็ขอแค่เขาอุ่นใจที่มีคนอยู่ข้างๆ ฉันรู้สึกไม่ดีจริงๆที่เขาต้องอยู่คนเดียว"

 

"ฮืม...ดูจากวีรกรรมที่เขียนมาสามหน้ากระดาษแล้วงานแล้วยังไม่หมดนี้ผมก็...นะ" ผมพลิกกระดาษในมือไปมาด้วยสีหน้าเอือมสุดๆ เด็กอะไรวะวีรกรรมเยอะว่าผมสมัยเรียน ม.ต้นอีก

 

"มีแผนในหัวรึยังละ"

 

"มีคร่าวๆแล้วครับ" 

 

"งั้นก็ฝากด้วยนะ"

 

"ครับ"

 

และนั้นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมต้องมาค่อยติดส้อยห้อยตามพี่แก ซึ่งตอนนี้ผมก็ได้กระทำเรื่องผิดพลาดครั้งใหญ่หลวงไปแล้ว 

 

"โลมาน่ะ...ตอนเด็กๆฉันชอบซื้อช็อกโกแลตมาให้หลังจากทำงานเสร็จ เขาดีใจมากเลยแหละ" ชายวัยกลางคนตรงหน้าผมเหยียดยิ้มเมื่อนึกถึงช่วงเวลาแห่งความสุข ที่ได้อยู่กับลูกชายตัวน้อยที่รักเพียงเขา เพราะปกติแล้วพี่โลมาเป็นเด็กขี้กลัว อ่อนแอเปราะบางและน่าทะนุถนอม

 

"ช็อกโกแลต..." ผมทวนคำก่อนจะลุกขึ้นโค้งตัวให้นายใหญ่แล้วบึ่งมาชั้นล่างของโรงพยาบาลทันที จำสเร็จมั้ยเนี่ย