ปราบเกรียน Mafia son !!

 
 
+โล มา+
 
ชิ ! ไอ้เด็กตรรลัยนั้นทำผมปั่นป่วนไปทั้งวันจนจะเรียนก็ไม่รู้ เหม่อในคาบพละ วิชาดนตรีจับโน้ตไม่ถูก เดินลงอาคารยังนึกหน้ากวนประสาทจนก้าวเกือบพลาด แค่มันโผล่มาวันเดียวชีวิตเหมือนโดนพายุปั่นไม่เหลือกซากเลย ทำไมกันวะ!!
 
"ถ้าจะขยี้หัวให้หายหงุดหงิดก็คิดผิดแล้ว" พูดถึงหมาหมาก็มา =____= สรุป! กูหนีไม่พ้นมึงจริงใช่มั้ยครับคุณน้อง 
 
"อะไรอีกละ"
 
"กลับบ้านกัน"
 
"!!"
 
"ตกใจอะไรเล่า...แค่ไม่อยากเห็นรุ่นพี่ตัวน้อยกลับบ้านคนเดียวนิ^^"
 
สึส!-*-
 
"ใครรุ่นพี่ตัวน้อยแกวะ!!" ว่าแล้วผมก็เหวี่ยงกระเป๋าไปอีกทางก่อนจะโดดง้างหมัดเข้าใส่หน้าที่ยังยับไม่หาย แน่ละ เพิ่งโดนอัดไปเมื่อตอนพักตอนเลิกเรียนก็ไม่วายมาให้ผมซัดอีก โรคจิตรึเปล่าวะ
 
"เหนื่อยแล้วก็กลับบ้าน" 
 
ไอ้ตรรลัยนี้!
 
"วุ่นวายไรชีวิตกูนักวะ!!"
 
"ไม่เจ็บคอบ้างรึไง ตะคอกเอาๆแบบนั้น" มันเลิกคิ้วถามแถมยังมองผมด้วยสายตาที่สื่อว่าผมมันก็แค่เด็กธรรมดาคนนึง ไอ้สายตานั้น...เดี๋ยวพ่อจะทำให้ลืมไม่ขึ้นไปสามวันเจ็ดวันเลยคอยดู!!
 
"เลิกดื้อซะทีเหอะน่า"
 
"กงการอะไรของมึง" 
 
"โอเค เลิกตะโกนซะที - -"
 
อึส! -*-
 
"รีบพูดกูจะกลับบ้าน"
 
"ลิ้วล้อพวกนั้นละ"
 
"..." พวกมันนะเหรอ ที่มาเกาะแข้งเกาะขาผมเพราะชื่อพ่อผมเท่านั้นแหละ เอาตัวรอดไปวันๆ ผมรู้หรอกแต่ก็ไม่ได้อะไรกับมันเพราะไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้วไง
 
"หายไปไหนกับซะแล้ว"
 
"มึงต้องการจะสื่ออะไร"
 
"แค่จะบอกว่าเพื่อนไม่เพื่อนเข้าวัดกันที่เลิกเรียน"
 
"ก็ไม่ได้บอกว่าพวกมันคือเพื่อนกูนิ" ผมเลิกคิ้ว...แปลกแฮะทำไมน้ำเสียงดูสบายๆต่างจากเวลาคุยกับคน มันมีอิทธิพลอะไรกับผมรึเปล่าเนี่ย ชักไม่แน่ใจ
 
"แล้วที่เกาะแข้งเกาะขานั้นแหละ"
 
"อยากรู้มั้ยละ" ผมหยิบ galaxy s4 ขึ้นมาเปิดข้อความในเฟสร่วมถึงโซเชียลแคม ที่พวกมันนินทาผมแล้วโพสไว้ สีหน้าที่พร้อมจะกวนอวัยวะเบื้องล่างอ่อนลงก่อนจะหันมาสบตาอย่างสงสาร
 
มึงสงสารกูงั้นเหรอ...หึ ตลก
 
"ตรัสรู้แล้วก็หลบไป กูจะกลับบ้าน"
 
"งั้นเดี๋ยวเดินไปเป็นเพื่อน"
 
"ไม่ต้อง!!"
 
"ดื้อจริง -*-"
 
เรื่องของกูครับ!
 
"ว่าแต่มึงเหอะ กลับเองรึว่าไงเนี่ยถึงได้มาเดินตามกูแบบนี้" หลังจากลงมาชั้นล่างผมก็เงยหน้าขึ้นถามมัน อะไรจะว่างขนาดนั้น ม.4 ไม่มีการบ้านจะทำกันรึไงวะ 
 
"ผมเพิ่งย้ายมาเพื่อนก็ยังไม่มี จะให้ผมกลับกะใครละ"
 
"เออนั้นก็เรื่องของมึง"
 
"แต่พี่ถามผม"
 
"นั้นก็เรื่องของกู" ผมแผงฤทธิ์เอาแต่ใจใส่แม่ง แล้วเดินนำลิวโดยไม่หันมาสนใจมันเลย นี้แม่งจะตามไปส่งผมถึงบ้านจริงดิ โอยตายละชีวิตกู - -
 
"แล้วที่บ้านเป็นไงละ"
 
"มึงจะสมัครเป็นคนใช้บ้านกูรึไง ถามจริง" ผมพ่นลมหงุดหงิดระหว่างรอข้ามถนนพอสัญญาไฟเปลี่ยนไปสีเขียวผมก็รีบข้ามทันทีโดยไม่ทันสังเกตว่ามีรถคันนึงที่เหยียบมิดชนิดไม่คิดจะเบรกเลยแล่นมาในจังหวะเดียวกัน
 
เอี๊ยดดดดดด!
.
 
.
 
.
 
ผมลืมตาขึ้นช้าๆพบวาตอนนี้ตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดใครสักคน ลมหายใจร้อนรดหน้าผากผมบ่งบอกถึงระยะห่างระหว่างใบหน้าผมกับมัน นั้นทำให้อุณหภูมิรอบตัวสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว
 
"จะฆ่าตัวเลยรึไง"
 
"มึง!!" ผมรีบลุกพรวดทันที พอสำรวจร่างกายตัวเองก็หันไปมองหน้าไอ้เด็กตรรลัยนี้ที่เขามาช่วยผมเอาไว้ แขนซ้ายของมันมีแผลถลอกเป็นทางยาวก่อนจะมีเลือดไหลซิดๆออกมา
 
"เฮ่ย เหลือดออกแล้ว" ผมฉีกแขนเสื้อตัวเองแล้วนั่งยองจัดการกับแผลนี้ 
 
"โฮ...ทำแผลเก่งแฮะ"
 
"เพราะกูได้แผลบ่อยไง"
 
"นักเลงนี่หว่า"
 
"มึงเห็นกูเป็นเด็กไง!" ผมผูกผ้าแน่นขึ้นระบายอารมณ์(เสีย)ใส่มัน ใบหน้าคมแสดงอาการเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนมาหัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องตลก
 
ตลกพ่องมึงสิครับ!
 
"เสร็จแล้ว ทีนี้มึงก็กลับบ้านไป"
 
"คนอุส่าจะไปส่ง"
 
"อย่ายุ่งกับกูให้มันมากนักได้"
 
"คงไม่ได้"
 
"คิดไรกับกูป่ะเนี่ย -*-" ผมถามกวนๆ แล้วลุกขึ้นยืน
 
"โฮ้ ผิวเนียนใช่เล่นเลยนิ" มันลุกตามแล้วชี้มาที่ผิวบริเวณต้นแขนที่ผมฉีกผ้าส่วนนั้นไปพันแผลให้มัน ผิวเนียนแล้วไงว่ะ - -*
 
"แล้วไง"
 
"ไม่ค่อยเห็นผู้ชายผิวเนียน^ ^"
 
เรื่องของคุณมึงเถอะครับ!!
 
ผมจะประสาทหลอนตายถ้ามันยังไม่เลิกวุ่นวายกับผมไปซะทุกส่วน เริ่มแลกมันกวนประสาทผม คราวนี้มันวุ่นวายกับผิวผม คราวหน้ามันไม่มากระชากหัวกูไปเล่นเลยละครับ แหม่!
 
"ป่ะ กลับบ้าน"
 
"บ้านมึงบ้านกูคนละทางเลยนะเว้ย"
 
"รู้ได้ไง"
 
"ก็กูไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับมึง"
 
"-*-"
 
นั้นแหละ! เจอก็ส่วนกลับบ้าง จะได้เจียมซะบ้างว่ามันเล่นกับใครอยู่ ไอ้นิสัยปีนเกลียวของมันนิผมจะดัดยังไงดีเนี่ย รำคาญโวยยย
 
"เมื่อไหร่จะเลิกดื้อน้าาา"
 
"มึงนั้นแหละครับ เลิกตื้อซะที"
 
"ไม่ได้ตื้อ แค่เป็นห่วง"
 
"ห่วงไรกูวะ" ผมเดินคุยกับมันไปพลางๆระหว่างเดินกลับบ้าน ตอนนี้ผมมาหยุดอยู่หน้าบ้านสไตล์โมเดินเรียบๆ ตัดกับสวนย่อมที่ปลูกดอกทิวลิปหลายสี 
 
"บ้านพี่เหรอ"
 
"เออ ถึงบ้านกูแล้ว"
 
"อ้าวทำไมอยู่คนเดียวละ"
 
"ก็กูอยากอยู่ -*-" อันนี้มันความอยากส่วนบุคคลที่พ่อแม่มีตังค์ซื้อให้ 
 
"โอเคงั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมารับ รออยู่หน้าบ้านละกัน"
 
"เหอๆๆๆกูคงรอ" ผมหัวเราะกวนตีนแล้วเดินเข้าบ้านทัน วุ่นวายจริงเว้ยยยยยย!!
 
__________________________________________________________
 
MSC: รอบนี้พี่โลมาน่ารักขึ้นวุ้ย อร๊ายยยยย >////<