ปราบเกรียน Mafia son !!

 

 

+โล มา+

 

ชิ ! ไอ้เด็กตรรลัยนั้นทำผมปั่นป่วนไปทั้งวันจนจะเรียนก็ไม่รู้ เหม่อในคาบพละ วิชาดนตรีจับโน้ตไม่ถูก เดินลงอาคารยังนึกหน้ากวนประสาทจนก้าวเกือบพลาด แค่มันโผล่มาวันเดียวชีวิตเหมือนโดนพายุปั่นไม่เหลือกซากเลย ทำไมกันวะ!!

 

"ถ้าจะขยี้หัวให้หายหงุดหงิดก็คิดผิดแล้ว" พูดถึงหมาหมาก็มา =____= สรุป! กูหนีไม่พ้นมึงจริงใช่มั้ยครับคุณน้อง 

 

"อะไรอีกละ"

 

"กลับบ้านกัน"

 

"!!"

 

"ตกใจอะไรเล่า...แค่ไม่อยากเห็นรุ่นพี่ตัวน้อยกลับบ้านคนเดียวนิ^^"

 

สึส!-*-

 

"ใครรุ่นพี่ตัวน้อยแกวะ!!" ว่าแล้วผมก็เหวี่ยงกระเป๋าไปอีกทางก่อนจะโดดง้างหมัดเข้าใส่หน้าที่ยังยับไม่หาย แน่ละ เพิ่งโดนอัดไปเมื่อตอนพักตอนเลิกเรียนก็ไม่วายมาให้ผมซัดอีก โรคจิตรึเปล่าวะ

 

"เหนื่อยแล้วก็กลับบ้าน" 

 

ไอ้ตรรลัยนี้!

 

"วุ่นวายไรชีวิตกูนักวะ!!"

 

"ไม่เจ็บคอบ้างรึไง ตะคอกเอาๆแบบนั้น" มันเลิกคิ้วถามแถมยังมองผมด้วยสายตาที่สื่อว่าผมมันก็แค่เด็กธรรมดาคนนึง ไอ้สายตานั้น...เดี๋ยวพ่อจะทำให้ลืมไม่ขึ้นไปสามวันเจ็ดวันเลยคอยดู!!

 

"เลิกดื้อซะทีเหอะน่า"

 

"กงการอะไรของมึง" 

 

"โอเค เลิกตะโกนซะที - -"

 

อึส! -*-

 

"รีบพูดกูจะกลับบ้าน"

 

"ลิ้วล้อพวกนั้นละ"

 

"..." พวกมันนะเหรอ ที่มาเกาะแข้งเกาะขาผมเพราะชื่อพ่อผมเท่านั้นแหละ เอาตัวรอดไปวันๆ ผมรู้หรอกแต่ก็ไม่ได้อะไรกับมันเพราะไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้อยู่แล้วไง

 

"หายไปไหนกับซะแล้ว"

 

"มึงต้องการจะสื่ออะไร"

 

"แค่จะบอกว่าเพื่อนไม่เพื่อนเข้าวัดกันที่เลิกเรียน"

 

"ก็ไม่ได้บอกว่าพวกมันคือเพื่อนกูนิ" ผมเลิกคิ้ว...แปลกแฮะทำไมน้ำเสียงดูสบายๆต่างจากเวลาคุยกับคน มันมีอิทธิพลอะไรกับผมรึเปล่าเนี่ย ชักไม่แน่ใจ

 

"แล้วที่เกาะแข้งเกาะขานั้นแหละ"

 

"อยากรู้มั้ยละ" ผมหยิบ galaxy s4 ขึ้นมาเปิดข้อความในเฟสร่วมถึงโซเชียลแคม ที่พวกมันนินทาผมแล้วโพสไว้ สีหน้าที่พร้อมจะกวนอวัยวะเบื้องล่างอ่อนลงก่อนจะหันมาสบตาอย่างสงสาร

 

มึงสงสารกูงั้นเหรอ...หึ ตลก

 

"ตรัสรู้แล้วก็หลบไป กูจะกลับบ้าน"

 

"งั้นเดี๋ยวเดินไปเป็นเพื่อน"

 

"ไม่ต้อง!!"

 

"ดื้อจริง -*-"

 

เรื่องของกูครับ!

 

"ว่าแต่มึงเหอะ กลับเองรึว่าไงเนี่ยถึงได้มาเดินตามกูแบบนี้" หลังจากลงมาชั้นล่างผมก็เงยหน้าขึ้นถามมัน อะไรจะว่างขนาดนั้น ม.4 ไม่มีการบ้านจะทำกันรึไงวะ 

 

"ผมเพิ่งย้ายมาเพื่อนก็ยังไม่มี จะให้ผมกลับกะใครละ"

 

"เออนั้นก็เรื่องของมึง"

 

"แต่พี่ถามผม"

 

"นั้นก็เรื่องของกู" ผมแผงฤทธิ์เอาแต่ใจใส่แม่ง แล้วเดินนำลิวโดยไม่หันมาสนใจมันเลย นี้แม่งจะตามไปส่งผมถึงบ้านจริงดิ โอยตายละชีวิตกู - -

 

"แล้วที่บ้านเป็นไงละ"

 

"มึงจะสมัครเป็นคนใช้บ้านกูรึไง ถามจริง" ผมพ่นลมหงุดหงิดระหว่างรอข้ามถนนพอสัญญาไฟเปลี่ยนไปสีเขียวผมก็รีบข้ามทันทีโดยไม่ทันสังเกตว่ามีรถคันนึงที่เหยียบมิดชนิดไม่คิดจะเบรกเลยแล่นมาในจังหวะเดียวกัน

 

เอี๊ยดดดดดด!

.

 

.

 

.

 

ผมลืมตาขึ้นช้าๆพบวาตอนนี้ตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดใครสักคน ลมหายใจร้อนรดหน้าผากผมบ่งบอกถึงระยะห่างระหว่างใบหน้าผมกับมัน นั้นทำให้อุณหภูมิรอบตัวสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

"จะฆ่าตัวเลยรึไง"

 

"มึง!!" ผมรีบลุกพรวดทันที พอสำรวจร่างกายตัวเองก็หันไปมองหน้าไอ้เด็กตรรลัยนี้ที่เขามาช่วยผมเอาไว้ แขนซ้ายของมันมีแผลถลอกเป็นทางยาวก่อนจะมีเลือดไหลซิดๆออกมา

 

"เฮ่ย เหลือดออกแล้ว" ผมฉีกแขนเสื้อตัวเองแล้วนั่งยองจัดการกับแผลนี้ 

 

"โฮ...ทำแผลเก่งแฮะ"

 

"เพราะกูได้แผลบ่อยไง"

 

"นักเลงนี่หว่า"

 

"มึงเห็นกูเป็นเด็กไง!" ผมผูกผ้าแน่นขึ้นระบายอารมณ์(เสีย)ใส่มัน ใบหน้าคมแสดงอาการเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนมาหัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องตลก

 

ตลกพ่องมึงสิครับ!

 

"เสร็จแล้ว ทีนี้มึงก็กลับบ้านไป"

 

"คนอุส่าจะไปส่ง"

 

"อย่ายุ่งกับกูให้มันมากนักได้"

 

"คงไม่ได้"

 

"คิดไรกับกูป่ะเนี่ย -*-" ผมถามกวนๆ แล้วลุกขึ้นยืน

 

"โฮ้ ผิวเนียนใช่เล่นเลยนิ" มันลุกตามแล้วชี้มาที่ผิวบริเวณต้นแขนที่ผมฉีกผ้าส่วนนั้นไปพันแผลให้มัน ผิวเนียนแล้วไงว่ะ - -*

 

"แล้วไง"

 

"ไม่ค่อยเห็นผู้ชายผิวเนียน^ ^"

 

เรื่องของคุณมึงเถอะครับ!!

 

ผมจะประสาทหลอนตายถ้ามันยังไม่เลิกวุ่นวายกับผมไปซะทุกส่วน เริ่มแลกมันกวนประสาทผม คราวนี้มันวุ่นวายกับผิวผม คราวหน้ามันไม่มากระชากหัวกูไปเล่นเลยละครับ แหม่!

 

"ป่ะ กลับบ้าน"

 

"บ้านมึงบ้านกูคนละทางเลยนะเว้ย"

 

"รู้ได้ไง"

 

"ก็กูไม่ได้อยู่บ้านเดียวกับมึง"

 

"-*-"

 

นั้นแหละ! เจอก็ส่วนกลับบ้าง จะได้เจียมซะบ้างว่ามันเล่นกับใครอยู่ ไอ้นิสัยปีนเกลียวของมันนิผมจะดัดยังไงดีเนี่ย รำคาญโวยยย

 

"เมื่อไหร่จะเลิกดื้อน้าาา"

 

"มึงนั้นแหละครับ เลิกตื้อซะที"

 

"ไม่ได้ตื้อ แค่เป็นห่วง"

 

"ห่วงไรกูวะ" ผมเดินคุยกับมันไปพลางๆระหว่างเดินกลับบ้าน ตอนนี้ผมมาหยุดอยู่หน้าบ้านสไตล์โมเดินเรียบๆ ตัดกับสวนย่อมที่ปลูกดอกทิวลิปหลายสี 

 

"บ้านพี่เหรอ"

 

"เออ ถึงบ้านกูแล้ว"

 

"อ้าวทำไมอยู่คนเดียวละ"

 

"ก็กูอยากอยู่ -*-" อันนี้มันความอยากส่วนบุคคลที่พ่อแม่มีตังค์ซื้อให้ 

 

"โอเคงั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมารับ รออยู่หน้าบ้านละกัน"

 

"เหอๆๆๆกูคงรอ" ผมหัวเราะกวนตีนแล้วเดินเข้าบ้านทัน วุ่นวายจริงเว้ยยยยยย!!

 

__________________________________________________________

 

MSC: รอบนี้พี่โลมาน่ารักขึ้นวุ้ย อร๊ายยยยย >////<