รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฟาง ตื่นๆ”เสียงกราฟที่ดังก้องในฝันทำให้ฟางสะดุ้งตื่นมาแล้วมองไปรอบๆบ้าน พบว่านี่ผ่านไป
จะ2ชั่วโมงแล้วป๊อปปี้ยังไม่กลับมาอีกเลย
 
 
 
 
“หรือว่าป๊อปปี้ได้รับอันตราย”ฟางพึมพำเบาๆแล้วขึ้นไปบนห้องนอนที่ป๊อปปี้เก็บปืนไว้ที่ห้องแล้ว
เผลอปัดโดนกรอบรูปป๊อปปี้ตกลงมาแตก ฟางเห็นรูปป๊อปปี้แตกก็ใจไม่ดี ปัดเศษแก้วแล้วเอารูป
ป๊อปปี้มากอดเเนบอก
 
 
 
 
 
ตึง
 
 
 
 
แกรก
 
 
 
 
 
เสียงดังมาจากชั้นนอก ฟางชะงักแปลกใจที่ได้ยินเสียงแปลกๆก็รีบหยิบปืนแล้วเดินมาที่ประตูแล้ว
ค่อยๆเปิดประตูอย่างเบามือ
 
 
 
 
 
“ไหนนายว่านังเลดี้มันอยู่ในบ้านนี้ไงวะ”ชายชุดดำคนแรกพูด
 
 
 
 
“เราลืมดูที่ห้องนายน้อยนิ บางทีนังเลดี้อาจจะอยู่ที่ห้องนั่นก็ได้”ชายคนดำอีกคนพูดแล้วเดินมาที่
ห้อง ฟางตกใจรีบไปมุดใต้เตียง สักพัก พวกชายชุดดำ3คนเดินเข้ามาในห้อง ฟางมองตาเท้า
คน3คนที่เดินเข้ามาก็ใจเต้นรัว
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีใครอยู่เลยนิหว่า รึว่านังนั่นมันหนีไปแล้ว”เสียงชายชุดดำคนแรกพูด
 
 
 
 
 
“ไม่น่านะ เพราะนายใหญ่บอกว่าถ้านายน้อยไม่กลับบ้านนังนั่นไม่มีทางไปไหนแน่นอน”ชายชุดดำ
อีกคนพูด ฟางนิ่งฟังนายน้อยที่พูดหมายถึงป๊อปปี้รึเปล่า แล้วนายใหญ่คือใครล่ะ
 
 
 
 
 
“งั้นก็ตามหาให้จบๆ แล้วจัดการซะ เพราะตั้งแต่นายน้อยไปคลุกคลีกับนังนั่น นายน้อยกลายเป็นคน
ใจอ่อนไปเลย แถมยังถูกนายใหญ่ทำร้าย เพราะนังเลดี้นั่นแท้ๆ ถ้าไม่มีมัน นายน้อยคงไม่โดนแบบ
นั้นหรอก”ชายคนที่3พูด ฟางนิ่งฟังตกใจ ชาย3คนนี้ถูดส่งตัวให้มาฆ่าเธอ แล้วใครคือนายใหญ่
นายใหญ่ทำอะไรป๊อปปี้ ป๊อปปี้อยู่ที่ไหนกัน
 
 
 
 
 
“งั้นจะรออะไรอยู่ล่ะ ตามหา แกไปหาอีกห้อง แกหาที่หลังบ้าน ชั้นไปหาห้องนายหญิงแสงตะวัน
เอง”ชายชุดดำสั่งพรรคพวกแล้วแยกย้าย เมื่อเห็นจากเท้าว่าชายชุดดำพวกนั้นออกไปข้างนอกห้อง
แล้วฟางก็รีบออกมาจากใต้เตียงแล้วเริ่มหาทางหนีทีไล่
 
 
 
 
 
“กะแล้วว่าแกต้องอยู่ในนี้ หึๆ นี่น่ะหรอ เลดี้มังกรดำที่คอยยุยงปั่นหัวให้นายน้อยป๊อปปี้เปลี่ยนไป
แบบนี้ สวยอย่างที่คุณทีเจว่าเลย”ชายชุดดำโผล่พรวดเข้ามาหาฟาง ฟางตกใจถอยหลังจะชิดติด
ขอบตียง
 
 
 
 
 
 
“ป๊อปปี้อยู่ที่ไหน พวกแกจะทำอะไรน่ะ อย่านะ”ฟางมองเห็นปืนที่มือชายชุดดำคนนั้นก็รีบพูด
 
 
 
 
 
“แหมๆ ทำอะไร ก็ทำให้นายน้อยกลับมาเป็นคนเดิมไงล่ะ เพราะเธอทำให้นายน้อยเปลี่ยนไป และ
ทำให้นายใหญ่ทำร้ายนายน้อย”ชายคนนั้นตวาดใส่ฟาง ฟางตกใจ
 
 
 
 
 
“ทำร้าย นายใหญ่คือใครอย่าบอกนะคือพ่อของป๊อปปี้น่ะ แล้วพ่อของป๊อปปี้ทำอะไรเค้า นายบอก
ชั้นมานะ”ฟางถามรัวทันทีเพราะตกใจและเป็นห่วงคนรักมาก
 
 
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
 
 
ชายชุดดำคนนั้นตบหน้าฟางล้มลงไป
 
 
 
 
 
“อย่ามาพูดมาก หมดเวลาของเธอแล้วล่ะเลดี้มังกรดำ”ชายชุดดำคนนั้นพูดก่อนจะเหนี่ยวไกมาทาง
ฟาง ฟางตกใจหลับตาปี๋
 
 
 
 
 
ปัง ปัง
 
 
 
 
 
เสียงปืนดังมาจากด้านล่างทำให้ชายชุดดำคนนั้นเผลอหันไปมอง เป็นจังหวะที่ฟางคว้าโคมไฟหัว
เตียงมาฟางแล้วเตะผ่าหมากชายชุดดำคนนั้นทันที
 
 
 
 
 
“ตราบใดที่ชั้นไม่เจอป๊อปปี้ ชั้นไม่มีวันยอมให้ตัวเองเป็นอะไรเด็ดขาดหรอก”ฟางพูดแล้วใช้โคมไฟ
ตีชายชุดดำคนนั้นไม่ยั้งจนชายชุดคำคนนั้นสลบไปก่อนจะยึดปืนชายชุดดำคนนั้นออกมานอกห้อง
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนเลดี้ อย่าอยู่เลย”ชายชุดดำอีกคนวิ่งมาแล้วชักปืนจะยิงฟาง
 
 
 
 
 
ปัง
 
 
 
 
 
ชายคนนั้นล้มลงไปกองกับพื้น
 
 
 
 
 
“พี่โทโมะมาได้ยังไงคะ”ฟางตกใจปนดีใจเมื่คนที่ยิงชายชุดดำคือโทโมะและตามมาด้วยเขื่อนที่เอา
พวกเสือขาวมาช่วยเธอ
 
 
 
 
“ป๊อปปี้โทรหาพี่บอกว่าให้มารับฟาง เพราะฟางกำลังตกอยู่ในอันตราย”โทโมะพูดทำให้ฟางอึ้งไม่
คิดว่าป๊อปปี้จะห่วงเธอขนาดนี้
 
 
 
“พวกของเดอะ ซันมาฆ่าแกแล้วไหงแกถึงยังมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะมันอันตรายนะรู้มั้ย”เขื่อนพูด
 
 
“ชั้นมาอยู่กับป๊อปปี้ แต่เค้าบอกว่าพวกของเค้าทำร้ายโบว์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น”ฟางถาม
 
 
 
 
“ตอนนี้โบว์ถูกพวกของนายทีเจทำร้ายและอยู่ที่โรงพยาบาล พี่ว่านน่าจะเป็นความขัดแย้งกันในแก้ง
ค์นี่ล่ะ ตอนนี้เราไปจากที่นี่กันเถอะ”โทโมะพูดก่อนจะพาฟางมาที่โรงพยาบาลแล้วฟางก็เข้าไปใน
ห้องของโบว์พบว่าโบว์หลับอยู่โดยมีกั้งกุมมือโบว์ไว้และดูแลไม่ห่าง
 
 
 
 
 
“อ๊ะ โบว์ค่อยๆนะ”กั้งพูดเมื่อเห็นโบว์ลืมตาและจะลุกขึ้นมาจึงจะเข้าไปประคอง
 
 
 
 
 
 
“ยะ อย่านะ อย่าทำโบว์นะ ฮือๆ”โบว์ยังหลอนกับเหตุการณ์ร้ายๆก็พยายามจะหนีกั้งแล้วร้องไห้ กั้ง
อึ้งทันที
 
 
 
 
“ไม่มีใครทำร้ายเธอนะโบว์นี่พวกชั้น มังกรดำอยู่ที่นี่เธอปลอดภัยแล้ว”ฟางเดินเข้าไปแตะมือโบว์
แล้วพูดเพื่อให้สติ
 
 
 
 
 
“ฮึก ฮือๆ พวกนั้นมันน่ากลัวมากเลย ฮือๆ”โบว์เมื่อเห็นท่าทีเป็นมิตรของฟางก็ยอมสงบลงแล้ว
ร้องไห้เหมือนเด็กๆ
 
 
 
 
“ไม่เปป็นไรแล้วนะ รอบๆตัวเธอนี้มีแต่พวกของชั้น เค้าจะดูแลเธอไม่ให้เธอเป็นอะไรแน่นอน”ฟาง
พูดแล้วให้โบว์มองไปรอบๆ โบว์มองหน้าทุกคนก่อนจะหันไปมองคนที่ข้างๆเธออย่างกั้ง
 
 
 
“นายนักเลง นายไม่ทำอะไรชั้นจริงๆนะ”โบว์ถาม
 
 
 
 
“น้องโบว์น่ารักขนาดนี้พี่ไม่ทำอะไรน้องโบว์หรอก”กั้งยิ้มให้โบว์อย่างจริงใจ โบว์รู้สึกอบอุ่นอย่าง
ประหลาดเมื่อกั้งเอื้มมือมาจับมือโบว์
 
 
 
 
 
“ทีนี้บอกชั้นได้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น”ฟางถามโบว์
 
 
 
 
 
“พวกนั้นค่ะ พวกของคุณทีเจกับคุณมดเค้าบอกว่าถ้าบอสไม่เลิกยุ่งกับเลดี้ พวกเค้าจะฆ่าบอส โบว์
พยายามติดต่อบอสโบว์ติดต่ไม่ได้ พอออกมาจากบริษัทโบว์เห็นพวกลูกน้องพูดกันว่ามิสเตอร์ไมค์
พ่อของบอสกับคุณโซ่กลับมาจากฮ่องกงแล้วและจะมาจัดการเรื่องงานประมูลที่จะถึงนี้แทนบอส
หมดทุกอย่าง”โบว์เล่าทุกอย่างให้ฟางฟัง
 
 
 
 
“ทำไมแก้วถึงไม่รับสายก็ไม่รู้แฮะ”โทโมะพูดแล้วนิ่วหน้าสงสัยปนเป็นห่วง
 
 
 
 
“หรือจะมีอะไรเกิดขึ้นที่บ้านของเดอะ ซัน”ฟ้าสันนิษฐานขึ้นลึกๆลงไปรู้สึกห่วงโซ่ขึ้นมาทันที
 
 
 
“จะไปไหนน่ะฟาง”เขื่อนถามเมื่อเห็นฟางหุนหันจะออกจากห้องโทโมะและฟ้ารีบห้าม
 
 
 
 
“ต้องมีอะไรเกิดขึ้นกับป๊อปปี้แน่ๆหลีกไป ชั้นจะไปหาเค้า”ฟางพูดแต่โทโมะและฟ้าไม่หลีกทางให้
 
 
 
 
“คุณฟางคะ พวกเรารู้ค่ะว่าคุณฟางเป็นห่วงคุณป๊อป แต่พวกเราเองก็ห่วงคุณฟางเหมือนกันนะคะ จะ
ทำอะไรต้องตั้งสติใจเย็นๆอย่าใจร้อน”ฟ้าเตือนสติฟาง ทำให้ฟางนึกถึงป๊อปปี้ที่เคยพร่ำสอนฟางให้
ตั้งสติเสมอก็น้ำตาไหลออกมา
 
 
 
“ขอบใจมากนะฟ้าที่เตือนชั้น แต่ชั้นต้องอยู่ไม่ได้แน่ๆถ้าป๊อปปี้เป็นอะไรไปเพราะพ่อของเค้า”ฟาง
พูดแล้วปาดน้ำตาแห่งความอ่อนแอนั้นทิ้ง
 
 
 
 
“แต่ทุกคนในนี้ไม่มีใครเข้าออกบ้านของเดอะ ซันได้สักคน และโบว์เองก็เข้าไปไม่ได้แล้วเพราะถูก
ตามล่าตัวอีก”เฟย์ที่แอบฟังมานานก็เดินเข้ามาพูด
 
 
 
“ทำอย่างกับเธอเข้าไปในบ้านเดอะ ซันได้ว่างั้นล่ะ”เขื่อนพูด
 
 
 
 
“เฟย์รู้ค่ว่าเฟย์อยู่ในนามคู่หมั้นจอมปลอมของพี่ เฟยืไม่มีสิทธิเข้าไป แต่เฟย์คิดว่าเจฟเค้าน่าจะ
เข้าไปได้เพราะเจฟคือเพื่อนสนิทของแก้วเค้า”เฟย์พูด แล้วเจฟเดินเข้ามา เขื่อนที่สะอึกกับคำประ
ชดของเฟย์แล้วรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นเฟบ์จูงมือเจฟเข้ามาในห้อง
 
 
 
 
 
“เอาเป็นว่าผมจะทำทีไปหาแก้ววันพรุ่งนี้ ส่วนพวกคุณก็อยู่เงียบๆเตรียมตัวกับการประมูลมะรืนนี้
เถอะครับ ไม่ต้องห่วง”เจฟบอกทุกๆคนให้เข้าใจและร่วมกันวางแผนการทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
 
 
มิสเตอร์ไมค์เดินเข้ามาในโกดังหลังบ้านที่เป็นที่ขังของป๊อปปี้ แก้ว มายด์ และโซ่ แล้วมองดูป๊อปปี้
ที่ถูกล่ามโซ่ๆขึงพืดห้อยไว้ มองดูแก้วที่ถูกมัดมือมัดเท้าข้างๆโซ่และมายด์
 
 
 
 
“ถ้าแกไม่เห็นแกนังเด็กนั่น แกก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก ไอ้ลูกอกกตัญญู”มิสเตอร์ไมค์พูด
 
 
 
 
“ที่ผมทำมาตลอดชีวิต มันมีแต่เรื่องเลวๆมันถึงเวลาแล้วที่ผมจะต้องปล่อยวาง เดอะ ซันได้ทุกอย่าง
มามากแล้วนะครับ และมังกรดำก็ถูกทำร้ายมามากเกินพอแล้ว”ป๊อปปี้พูดไม่ทันจบก็ถูกตบหน้าซ้ำ
เข้ารอยเดิมทำให้เลือกซึมออกมา
 
 
 
 
 
“แกทรยศกับพวกตัวเองเพื่อนังเด็กนั่นงั้นหรอห้ะ ชั้นเป็นพ่อแท้ๆของแก แกนี่โตมากับไอ้ลีด้วยล่ะสิ
ถึงได้อ่อนแอแบบนี้”มิสเตอร์ไมค์ว่าถึงมิสเตอร์ลีที่เอาป๊อปปี้ไปเลี้ยงดูที่ฮ่องกงตอนเด็ก
 
 
 
 
 
“ผมไม่ได้อ่อนแอ ผมยอม ถ้าผมออกไป ผมไปแต่ตัวก็ได้ครับพ่อ สมบัติของเดอะ ซันทุกอย่างผม
จะไม่เอามันไปสักชิ้น”ป๊อปปี้พูดตามความรู้สึกที่เก็บมานาน
 
 
 
 
 
“เห็นมั้ยครับนายพ่อ อย่างที่ผมบอกไม่มีผิด หลงนังเลดี้ โดนเลดี้นั่นเป่าหูเพื่อให้พวกเราแตกคอกัน
เป็นไงล่ะครับ”ทีเจและมดเดินเข้ามาแล้วพูดเยาะใส่ป๊อปปี้และพวกที่ถูกมัด
 
 
 
“ฟางไม่ได้เป่าหูชั้น ทุกอย่างชั้นคิดดีมาแล้ว แกอย่าพูดพล่อยๆนะ ทำไม เห็นชั้นบริหารงานทุก
อย่างแทนแกดีหมดแกเลยอิจฉาชั้น หาเรื่องยุยงให้พ่อเกลียดชั้นล่ะสิ”ป๊อปปี้ว่าทีเจโมโหที่ป๊อปปี้
พูดความจริงก็ซัดป๊อปปี้จนได้เลือดและแทบยืนไม่ได้
 
 
 
 
 
“พอได้แล้วทีเจ เราเป็ยพวกเดียนวกันนะ”แก้วพูดขึ้นเพราะเห็นสภาพป๊อปปี้ไม่ไหวแล้ว
 
 
 
 
“ใครเป็นพวกเดียวกัน บอสเป็นคนบอกเองว่าอยากจะเลิกดังนั้นสัญลักษณ์นี่ก็คงไม่มีความหมาย
แล้วล่ะ”มดพูดแล้วชักมีดสั้นขั้นแล้วฟันที่อกข้างซ้ายตรงรอบสักของป๊อปปี้ ชายหนุ่มร้องด้วยความ
เจ็บปวด
 
 
 
 
“พอได้แล้วพี่มด ทำเกินไปแล้วนะ”มายด์แรงทั้งหมดกระโดดพุ่งเข้าชนมดจนล้ม
 
 
 
 
“แก นังน้องชั่ว แกทำชั้น”ด้วยความโมโหร้ายของมดก็ตบมายด์ไม่ยั้งจนมายด์ไม่มีแรงลุกทรุดลง
นอนใกล้ๆป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“พอได้แล้ว เลิกบ้าได้แล้ว เท่านี้พวกนี้คงจะสำนึกแล้วล่ะ อดข้าวอดน้ำสักวัน2วันก็ไม่ตายหรอก
เอาล่ะทีเจ มด ไปเตรียมตัวกับงานประมูลมะรืนนี้ซะ”มิสเตอร์ไมค์สั่งแล้วเดินออกจากห้องขัง เมื่อ
ทุกคนออกไปหมดแล้ว โซ่และแก้วรีบมาหามายด์ทันที
 
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะพี่ป๊อป ยังไหวมั้ย”โซ่ถาม
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรพี่ยังไหวดูแลมายด์ด้วย เพราะเมื่อกี้มดมือหนักเอาการอยู่เหมือนกัน”ป๊อปปี้พูดแล้วดู
มายด์ที่ช้ำไปทั้งตัวแล้วร้องไห้ออกมาโดยมีแก้วดูแลอยู่
 
 
 
 
 
 
 
 
“สวัสดีครับ ผมมาหาแก้วครับ”เจฟมาหาแก้วในวันต่อมาถามจากมด
 
 
 
 
“แก้วไม่อยู่หรอกค่ะ มีธุระอะไรรึเปล่าคะ”มดโกหก
 
 
 
 
 
“ผมไปไต้หวันมาน่ะครับเอาของที่แก้วฝากซื้อมาให้ ถ้าไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรครับ”เจฟพูดแล้วเดินออก
ไป มดมองพักนึงก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง
 
 
 
 
“ใครมาหรอที่รัก”ทีเจถาม
 
 
 
 
 
“เพื่อนนังแก้วน่ะค่ะไม่มีอะไรหรอก ว่านั่นอะไรคะ”มดถามทีเจที่ถือหลอดยาสีเขียวหลอดหนึ่ง
 
 
 
 
“ยาตัวใหม่น่ะจ้ะ ที่แลปเพิ่งส่งมาแต่ไม่รู้ตัวยาจะแรงแค่ไหน”ทีเจพูดก่อนจะยิ้มอะไรออกมา
 
 
 
 
 
 
 
ไม่รู้ว่ายังจะมีคนอ่านอยู่รึเปล่านะเรื่องนี้อ่ะ ถ้าไม่มีอาจจะต้องตัดตอนหายๆตอนออกไปอ่ะ
เพื่อให้มันจบเร็วๆนะ เพราะเราะอัพทุกเรื่องให้ตบ ถ้าเรื่องไหนไม่สนุกคนเม้นน้อยก็จะตัด
ให้สั้นๆจบไวทันที