รักที่เป็นไปไม่ได้

 
 
 
 
 
 
 
“ว่าแต่คุณน้องฟางคะ ผู้ชายคนนั้นเป็นใครทำไมถึงมาช่วยคุณน้องฟางได้คะ”ขนมจีนถามต่อ
 
 
“เค้าก็ เอ่อ ไม่รู้เหมือนกันค่ะฟา งเจอเค้า ก็เกิดพอดีแล้วเราก็วิ่งหนีตายกันมา เลยไม่ได้ถามไถ่
อะไรต่ออีก”ฟางพูด
 
 
 
“แต่ว่า ผู้ชายคนนั้นหน้าคุ้นๆอยู่นะครับคุณหนู”กราฟพูด
 
 
“ใช่ผู้ชายที่เราเจอที่สนามบินเมื่อวันก่อนใช่มั้ยครับ”โทโมะพูด
 
 
“ใช่ค่ะ ไม่รู้บังเอิญรึว่าซวย เจออีตานี่ทีไร มีแต่เรื่องทุกที”ฟางพูด
 
 
“เอ รึว่าจะเป็นพรหมลิขิตของคุณฟางคะ”ฟ้าพูดทำเอากราฟหน้าเจื่อนลงไปทันที
 
 
 
“เวรกรรมน่ะสิฟ้า ผู้ชายอะไร ปากร้าย นิสัยแย่ ขี้เก็ก สู้กราฟก็ไม่ได้เนาะ ดีกับฟางตั้งเยอะ”ฟางพูด
แล้วหันไปหากราฟเล่นเอาชายหนุ่มยิ้มดีใจทันที
 
 
 
“เอาล่ะค่ะๆ ตอนนี้ชั้นว่าพวกเรากลับบ้านกันดีกว่าค่ะ นายใหญ่รอที่รถแล้ว”ขนมจีนพูดก่อนจะเดินนำ
ทุกคนมาขึ้นรถกลับบ้านทันที
 
 
 
 
“พวกที่มาทำร้ายเรา พอรู้มั้ยว่าใครส่งพวกมันมา”ปู่ของฟางถามเมื่อกลับมาถึงที่บ้าน
 
 
“จากที่พวกเราตรวจดูที่ศพพวกชายชุดดำแล้ว ไม่มีหลักฐานของแก๊งค์ที่เรารู้จักเลยนะครับ”กราฟ
พูด
 
 
 
“การกระทำที่อุกอาจแบบนี้ผมว่าไม่น่าใช่พวกแก๊งค์ที่เรารู้จักนะครับ น่าจะเป็นพวกไม่ประสงค์ดีกับ
มังกรดำ”โทโมะสันนิษฐาน
 
 
 
“เดี๋ยวขนมจีนจะลองให้คนของเราตรวจดูอย่างละเอียดนะคะว่าพวกนั้นเป็นใคร”ขนมจีนพูดก่อนจะ
ขอตัวไปสั่งลูกน้อง
 
 
“แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ความปลอดภัยของฟางเราต้องคุ้มกันให้แน่นหนากว่าเดิม2เท่า”ปู่ของฟางสั่งทุก
คนก่อนจะขึ้นไปที่ชั้นบนของบ้าน
 
 
 
“งั้น ฟางก็อดช้อปปิ้งน่ะสิคะ โหย พรุ่งนี้มีมิดไนท์เซลล์ด้วยอ่ะ”ฟางบ่นอุบ
 
 
“แต่ว่าเรื่องความปลอดภัยของเรา”โทโมะยังคงห่วงความปลอดภัย
 
 
 
“กุชชี่ ปราด้า แอเมส แช้ป ชาแนล วันสุดท้ายแล้วแท้ ยังไม่ได้ไป ฮือๆ”ฟางร้องไห้โวยวาย เล่น
เอาโทโมะเหวอทันที
 
 
 
“อ่ะๆ พรุ่งนี้พี่ให้เราไป แต่ต้องให้กราฟกับพี่ไปดูแล เข้าใจมั้ย”โทโมะพูด ฟางเงยหน้ามายิ้มให้กับ
โทโมะทันที
 
 
 
“น่ารักที่สุดเลยพี่โทโมะ เนี่ย”ฟางพูดก่อนจะรีบขึ้นไปชั้นบนแล้วตรียมตัวจะอาบน้ำ
 
 
 
 
กึก
 
 
 
สร้อยของป๊อปปี้ตกมาจากกระเป๋าของฟาง
 
 
 
 
“ขอบใจนะ อีตาขี้เก็ก”ฟางพูดกับสร้อยของป๊อปปี้แล้วนึกสนุก เอามาลองใส่ที่คอเล่นๆก่อนจะถอด
มันเก็บไว้ที่ข้างเตียงตัวเองแล้วไปอาบน้ำ
 
 
 
 
 
วันต่อมาฟางมาที่ห้างสรรพสินค้าพร้อมกับฟ้า เขื่อน โทโมะและกราฟ ส่วนขนมจีนนั้นกำลังหาหลัก
ฐานว่าใครเป็นคนส่งคนมาทำร้ายพวกมังกรดำเมื่อวานนี้
 
 
 
“ดีจังเลย ได้มาเที่ยวกับตัวเอง”เขื่อนพูดแล้วเดินไปจับมือฟ้าไว้
 
“บ้าหรอ เดี๋ยวคนอื่นเห็นแล้วคุณเฟย์ก็รู้หรอกค่ะ”ฟ้าบอก
 
 
“แต่เค้าอยากจับมือตัวเองนินา น้าๆ วันเดียวเองนะครับ”เขื่อนพูดแล้วยิ้มให้กับฟ้า
 
 
 
 
“ว้าวๆ รองเท้า”ฟางวิ่งที่ร้านขายรองเท้าแล้วรีบไปซื้อรองเท้าทันที
 
 
 
“คู่ที่บ้านมีเกือบร้อย พอได้ละมั้งฟาง”โทโมะเดินมาปรามๆฟางที่ช้อปปิ้งแล้วซื้อรองเท้า นี่ก็ปาไป
เป็นคู่ที่4ของวันนี้แล้ว
 
 
“ก็แทนคู่เก่าที่มันพังไปเมื่อวานนี่คะ เอาน่าพี่โทโมะ ดูกราฟสิ ไม่เห็นจะบ่นเลย เนาะกราฟเนา
ะ”ฟางหันไปยิ้มหวานให้กราฟ ทำเอาชายหนุ่มที่ถือของให้ฟางอมยิ้มด้วยความเขิน
 
 
 
“อ่ะๆ นี่พี่ให้คู่สุดท้ายนะ แล้วจะได้รีบกลับ”โทโมะพูดแล้วมองถุงเสื้อผ้าใน2มือของเขาก็ส่ายหน้า
 
 
 
“ได้ไงอ่ น้ำหอมกลิ่นใหม่ของดิออร์ ฟางยังไม่ได้ไปสอยมาเลยนะ”ฟางโวยวายก่อนจะเดินออกร้าน
ไปที่ร้านเสื้อผ้า
 
 
 
 
 
“ก็แค่เพียงเธอนะแอบสงสัย ก็ถือว่าเธอใส่ใจฉันแล้ว”เสียงร้องเพลงหนึ่งทำให้ฟางต้องหยุดฟังแล้ว
เดินตามเสียงเพลงนั้นไปเรื่อยๆที่โซนGชั้นล่าง
 
 
 
“จะอะไรที่ฉันทำมา เธอก็ปล่อยให้ฉันทำไป พอใจแล้วแค่นั้น”ฟางยืนมองป๊อปปี้ที่ดีดกีต้าร์แล้วร้อง
เพลงบนเวทีนี้ทึ่งๆ
 
 
 
“ไม่ได้หวังอะไรมากมาย ไม่ได้ต้องการให้เธอรักฉัน ต่อให้เธอไม่ค่อยเข้าใจ เธอก็เพียงแค่รับมัน
ไป เพียงเท่านี้ก็พอ”ป๊อปปี้ร้องเพลงจบก็มองไปที่ฟางที่ยืนอยู่หน้าเวทีตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทั้งคู่
สบตากันนิ่ง
 
 
 
 
 
“กรี๊ดดด พี่ป๊อปปี้น่ารักจังเลยค่า”เสียงกรี๊ดของสาวๆทำให้ฟางและป๊อปปี้ออกากภวังค์ก่อนที่ฟางจะ
แอบเดินไปหาป๊อปปี่หลังเวทีเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินลงมา
 
 
 
“ไม่ยักจะรู้ว่าร้องเพลงเพราะ”ฟางพูดขึ้น ป๊อปปี้ที่กำลังเก็บกีต้าร์เงยหน้ามามองฟางแล้วส่ายหน้านิด
นึง
 
 
 
“ชั้นเป็นนักร้อง ถ้าร้องเพลงไม่เพราะแล้วชั้นจะเป็นนักร้องทำไมล่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปรับค่า
จ้างแล้วเดินออกมา ฟางรีบเดินตามมาทันที
 
 
“แล้วนายจะไปไหนต่ออ่ะ”ฟางถามป๊อปปี้ทันที
 
 
“ชั้นจะไปไหนมันก็เรื่องของชั้น เธอน่ะว่างมากรึไง มาเดินตามชั้นแบบนี้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ใครเดินตามนาย เปล่าซักหน่อย พอดีชั้นจะไปทางนี้เหมือนกัน”ฟางรีบพูดแล้วเชิดหน้าใส่ป๊อปปี้
 
 
 
 
“ห้องน้ำชายเนี่ยนะ อ๋อ นี่ไม่ยักจะรู้ว่าเธอมีรสนิยมชอบเป็นถ้ำมองแอบมองผู้ชายเข้าน้ำแบบนี้ ยัย
มาเฟียโรคจิต”ป๊อปปี้เท้าสะเอวว่าฟาง ฟางเงยหน้ามองป้ายห้องน้ำชายแล้วสะดุ้งก่อนจ้ะองหน้า
ป๊อปปี้ทันที
 
 
 
 
“ชั้นไม่ใช่โรคจิตนะอีตาบ้า เอ่อ ชันก็แค่มาทวงค่ารองเท้าของชั้นากนายไงล่ะ”ฟางรีบพูด
 
 
“ยัยหน้าเลือด นี่ชั้นช่วยชีวิตเธอแล้วนะ ยังจะมาทวงค่ารองเท้าอีก”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
“ไม่รู้ล่ะ นายมานี่เลย”ฟางพูดจบก็ล๊อคแขนป๊อปปี้ลากมาด้านนอกทันที
 
 
 
 
“คุณหนูฟาง เกิดอะไรขึ้นครับเนี่ย พวกผมตามหาซะทั่วเลย”กราฟหอบแฮ่กๆ แล้ววิ่งมาหาฟางที่มา
กับป๊อปปี้
 
 
“นั่นน่สิ อยู่ดีๆก็เดินหายมาเนี่ย ถ้าเป็นอะไรจะว่ายังไง”โทโมะดุฟาง
 
 
“เอาล่ะ บอดี้การ์ดเธอมาละเนี่ย ปล่อยชั้นได้แล้ว”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ไม่ย่ะ ชั้นจะเอารองเท้าๆๆๆๆๆๆๆ นายทำรองเท้าชั้นพังนะ ไปซื้อมาคืนเดี๋ยวนี้”ฟางโวยวายไม่ยอม
ป๊อปปี้ก่อนจะออกคำสั่ง
 
 
 
“อ๋อ รองเท้า แปปนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินหายไปสักพักก็เดินมาพร้อมกับรองเท้าแตะหูคีบคู่หนึ่ง
 
 
“99ใส่ได้ทนแดดทนฝน เอาไปสิ”ป๊อปปี้พูดแล้ววางรองเท้าตรงพื้น
 
 
 
“กรี๊ดดดดด ไอ้บ้า ชั้นไม่เอา ชั้นจะเอารองเท้ากุชชี่ที่นายทำพัง เอามานะ”ฟางโวยวาย
 
 
 
“ไม่มีเงินโว้ยยย ถึงมีน่ะชั้นก็ไม่เอาเงินมาซื้อของปัญญาอ่อนไร้สาระงี้แบบเธอหรอกนะ เคยคิดบ้า
งมั้ยเนี่ย ว่าคนที่เค้าไม่มีจะกินน่ะ เค้าลำบากกว่าเธอเยอะ รองเท้าคู่99นับว่าแพงสำหรับเค้า
เลย”ป๊อปปี้ว่า
 
 
 
“ไหน ใคร ใครลำบากไหน”ฟางกอดอกแล้วพูดเชิดๆ
 
 
 
“อ๋อ อยากเห็นใช่มั้ย ขอโทษนะบอดี้การ์ด ยืมตัวคุณหนูของเธอแปป”ป๊อปปี้พูดจบก็ลากฟางไปกับ
ตัวเองทันที
 
 
 
“นายจะพาชั้นไปไหนนะ ปล่อยชั้นนะอีตาบ้า”ฟางดิ้นโวยวาย
 
 
 
“นี่ ชั้นไม่พาเธอไปฆ่าหรอกน่า เพราะดูแล้วไม่มีประโยชน์อะไรเลย เสียดายลูกกระสุน”ป๊อปปี้พูด
ก่อนจะมาถึงรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของเขา
 
 
 
“เอ้า ใส่ซะละตามชั้นมา”ป๊อปปี้พูดฟางสวมหมวกกันน๊อคก่อนจะควบซ้อนรถมอเตอร์ไซค์ของป๊อปปี้
ไป
 
 
 
 
“กรี๊ดดดด ช้าๆหน่อยยย”ฟางร้องแล้วเผลอกอดป๊อปปี้แน่นเมื่อป๊อปปี้ออกรถ ชายหนุ่มขี่รถมาเรื่อยๆ
จนมาถึงบ้านหลังหนึ่งในย่านชุมชน
 
 
 
“เร็วๆดิ ยืนอะไรอยู่ล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วหันไปมองฟางที่ลงจากรถมาแล้วขาสั่นไปหมด
 
 
“แกะไม่ออกอ่ะ”ฟางพูด ป๊อปปี้ส่ายหน้าก่อนจะเดินไปแกะหมวกกันน๊อคให้ฟาง แล้วลมหายใจของ
ป๊อปปี้ก็รดโดนฟางทำเอาฟางหน้าแดงไปหมด
 
 
 
“เอ้า ออกแล้ว เป็นอะไรเนี่ย หน้าแดงเชียว”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ระ เรื่องของชั้นน่า ไหนจะให้ดูอะไร”ฟางเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินนำมาที่หน้าบ้านหลังนั้น
 
 
“ป๊อปปี้มาแล้วหรอ”สาวสวยคนหนึ่งเดินออกมาจากบ้านพร้อมเด็กเกือบ20คน
 
 
 
“พี่ป๊อปปี้”เด็กพวกนั้นวิ่งมากอดป๊อปปี้แล้วพาป๊อปปี้กับฟางเข้าไปด้านใน
 
 
“นี่มันอะไรกัน เด็กพวกนี้คือใครหรอ”ฟางถามเด็กๆที่เล่นกันในบ้าน
 
 
 
“ที่นี่คือบ้านเลี้ยงเด็กแสงตะวัน เป็นบ้านของครูแสงตะวัน ครูที่รับเลี้ยงเด็กๆกำพร้าหรือไม่มีที่อยู่
รวมทั้งชั้นกับป๊อปปี้ด้วย ลืมแนะนำตัวไป ชั้นชื่อจินนี่นะ”หญิงสาวคนนั้นยิ้มเป็นมิตรให้กับฟาง ฟาง
ยิ้มให้กับจินนี่ตอบก่อนจะหันไปมองป๊อปปี้ที่เล่นกับเด็กๆอย่างสนุกสนาน รอยยิ้มของเขาทำให้ฟาง
เผลอยิ้มออกมา
 
 
 
 
“พี่สาวเป็นแฟนพี่ป๊อปปี้หรอคะ”เด็กสาวคนหนึ่งเดินมาสะกิดถามฟาง
 
 
“หา เอ่อ ไม่ใช่หรอกค่ะ พี่ไม่ใช่แฟนพี่ป๊อปปี้หรอก”ฟางรีบพูดทันที ป๊อปปี้หันไปมองก่อนจะลุก
จากเด็กๆแล้วเดินมาหาฟาง
 
 
 
 
“ยัยเตี้ย แกล้งอะไรน้องน้ำหวาน”ป๊อปปี้พูดแขวะ
 
 
 
“ป๊อป ไปเรียกเค้าแบบนั้น”จินนี่ดุป๊อปปี้
 
 
 
“ก็เตี้ยจริงๆนิ อ่ะ นี่ค่าจ้างวันนี้นะจินนี่เอาไปซื้อของให้น้องด้วยล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วควักเงินค่าจ้างให้
จินนี่
 
 
 
“พี่ป๊อปปี้ฮะ หลังคาห้องน้ำมันรั่วอ่า”เด็กชายคนหนึ่งพูด
 
 
“จริงดิ วันก่อนพึ่งซ่อมไปนะรั่วอีกแล้วหรอ”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ทำไมไม่จ้างช่างซ่อมล่ะจะได้ไม่พังอีก”ฟางถาม
 
 
 
“ถ้าชั้นรวยแบบเธอชั้นบอกแล้วไง ว่าชั้นจะไม่เอาเงินมาใช้จ่ายอะไรปัญญาอ่อนไร้สาระแบบเธอเด็ด
ขาด”ป๊อปปี้พูด ทำเอาฟางนิ่งอึ้งแล้วมองไปรอบๆบ้านที่เก่าๆผุๆของบ้านนี้แล้วคิดอะไรบางอย่าง
 
 
 
 
คู่นี้บอกได้เลย ถ้าไม่เถียงกันก็ไม่ใช่ป๊อป ฟาง
 
 
ส่วนคืออื่นรอกันไปก่อนนะ
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้ล่ะ