รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ก็3ปีแล้วสินะ เมื่อไหร่พวกบอสกับแก้วจะกลับมาก้ไม่รู้ นายว่ามั้ย”มายด์พูดเมื่อมานั่งที่เรือน

กระจกกับโซ่ มายด์รู้สึกว่าโซ่ไม่ตอบก็หันขงับไปมองเลยทำให้รู้ว่าโซ่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่แถมยังใส่

หูฟังเลยไม่ได้ยินที่มายด์พูด

 

 

 

 

“นี่โซ่ ให้ชั้นพูดคนเดียวมาตั้งนานงั้นหรอ ไอ้บ้า”มายด์โมโหดึงเฮดโฟนของโซ่ออกแล้ววีนใส่

 

 

 

“โอ้ย หูชั้นได้แตกกันพอดี มีที่ไหนรดน้ำต้นไม้แล้วใจร้อนน่ะ แล้วนี่ไม่ไปเที่ยวที่ไหนหรอ”โซ่ถาม

ขณะที่วางกระถางลิลลี่ลงที่ชั้นวาง

 

 

 

 

“ก็มันเบื่อๆนินา แถมเบื่อที่ตึกใหญ่อีก ทั้งพี่มด ทั้งทีเจ โอ้ย วางอำนาจชะมัด ทำอย่างกับว่าบอสจะ

ไม่มีวันกลับมาอย่างงั้นล่ะ”มายด์แขวะมดกับทีเจ ที่ตั้งแต่ป๊อปปี้กับแก้วแต่งงานแล้วไปดูธุรกิจที่

ฮ่องกง ทางธุรกิจที่ไทยทีเจกลับวางมาดเป็นประธานแทนป๊อปปี้เหมือนตอนที่ป๊อปปี้ปลอมตัวไป

ไม่มีผิด

 

 

 

 

“เหอะๆ เมื่อก่อนก็เห็นดีเห็นงามกับพี่สาวเธอ แล้วอะไรเนี่ยทำให้คุณหนูขี้วีนแบบเธอเปลี่ยนไป

แบบนี้”โซ่มองมายด์ที่ชอบมาขลุกอยู่กับเขาแทนการไปอยู่กับมดอย่างที่ไปมาบ่อยๆ

 

 

 

“ถ้าจะเปลี่ยนก็เปลี่ยนตั้งแต่3ปีแล้วล่ะ”มายด์แล้วมองไปที่ท้องฟ้า คิดถึงคนที่จากไปอย่างกราฟ

แล้วถอนหายใจ

 

 

 

 

“นี่เธอยังไม่ลืมนายบอดี้การ์ดนั่นหรอกหรอมายด์”โซ่มองเห็นเพื่อนสาวก็ถอนหายใจ นี่สินะ สาเหตุ

ที่ทำให้มายด์เปลี่ยนไปแบบนี้ เพราะบอดี้การ์ดหนุ่มของมังกรดำคนนั้น

 

 

 

 

“นั่นน่ะสิ ทำไมชั้นถึงยังไม่ลืมก็ไม่รู้ มะรืนนี้ไปหลุมศพของกราฟเป็นเพื่อนหน่อยสิ เพราะมันเป็นวัน

ครบรอบวันตายของเค้า”มายด์พูด โซ่จึงพยักหน้าแทน

 

 

 

 

 

 

ครืดๆ

 

 

 

 

เสียงโทรศัพท์ที่โซ่เปิดสั่นไว้ทำให้มายด์และโซ่หันไปมองที่โต๊ะ พบว่าหน้าจอมือถือของโซ่ เป็นฟ้า

โทรมา

 

 

 

“นี่ตกลงนายกับยัยนั่นเป็นแฟนกันแล้วหรอโซ่”มายด์ถามโซ่ทันที

 

 

 

“เพื่อนกันน่า”โซ่พูดก่อนจะเดินออกไปพูดโทรศัพท์กับฟ้า มายด์แอบดูรอยยิ้มที่ออกมาจากใบหน้า

หนุ่มติสรักธรรมชาติอย่างโซ่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนก็ยิ่งมั่นใจว่าฟ้านี่ล่ะ ได้มายึดพื้นหัวใจของโซ่

เรียบร้อยแล้ว

 

 

 

 

“เพื่อนกันทำไมต้องตัวติดกันด้วยล่ะ นายน่ะรักยัยนั่นเข้าแล้วล่ะสิ”มายด์พูดเมื่อโซ่เดินเข้ามา

 

 

 

“เถอะน่า ถ้าชั้นจะรักแล้วไงชั้นไม่เคยคิดดจะทำร้ายมังกรดำเหมือนหมอนั่นสักหน่อย”โซ่พูดถึง

ป๊อปปี้แล้วนิ่งไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

“แหม มีความสุขมากเลยนะที่คุยกับมันน่ะ”เขื่อนเดินเข้ามาในบ้านแล้วหงุดหงิดเมื่อเห็นฟ้าพูดคุย

โทรศัพท์กับโซ่อย่างมีความสุข

 

 

 

 

“ค่ะ มีความสุขมากเพราะโซ่เป็นคนดีมาก ไม่เคยทำให้ฟ้าเสียใจ”ฟ้าพูดแล้วจะเดินหนีแต่เขื่อนมารั้ง

แขนไว้

 

 

 

“พี่ยังรักฟ้าอยู่นะ ฟ้าพี่อยากจะขอโอกาส”เขื่อนขอร้อง

 

 

 

 

“โอกาสมันไม่มีให้พี่แล้วล่ะค่ะ พี่เขื่อนอย่าลืมนะคะว่าพี่ยังมีเฟย์ที่พี่ต้องดูแล แม้ว่าตอนนี้เฟย์ไม่อยู่

ก็เถอะ”ฟ้าพูดแล้วสะบัดมือออกจากมือเขื่อนแล้วเดินไป เขื่อนเจ็บใจเมื่อฟ้าพูดถึงชื่อยัยตัวร้ายอ

ย่างเฟย์ ที่ตอนนี้ไปเรียนต่อด้านแฟชั่นที่อิตาลีอยู่

 

 

 

 

“ถ้าไม่มีเธอเข้ามา ชั้นกับฟ้าคงไม่เลิกกัน”เขื่อนพูดอย่างเจ็บใจเมื่อ3ปีก่อนที่เขาจับได้ว่าเฟย์คือคน

ส่งรูปของเขาที่นอนกับเธอไปให้ฟ้าและเป็นสาเหตุที่เขาและฟ้าต้องเลิกกัน เขาประกาศกร้าวว่าจะ

ไม่มีวันให้อภัยเฟย์ ทำให้เฟย์เสียใจหนีไปเรียนต่อที่อิตาลีทันที

 

 

 

 

 

“ไม่ได้รักกันเป็นแฟนแต่รักกันแบบพี่น้องก็ได้นินา หัวหน้าแก้งค์เสือขาว”ฟางพูดขึ้นแล้วเดินเข้ามา

หาเขื่อนที่ยืนหัวเสียอยู่

 

 

 

 

“แล้วเลดี้คนเก่งของมังกรดำล่ะครับ เมื่อไหร่จะแต่งงานกับนายแบงค์ซักที”เขื่อนถามฟางถึงแบงค์คู่

ที่มาดูตัวเธอเมื่อ3ปีก่อน ปัจจุบันก็ยังตามจีบเธออยู่นั่นล่ะ

 

 

 

“ไม่อ่ะ ตอนนี้ไม่อยากคิดเรื่องรัก เรื่องของแก้งค์กำลังวุ่นๆไหนจะธุรกิจของมังกรดำ เรื่องชุมชนที่วัด

จีนที่อยู่ใต้การดูแลของมังกรดำอีก นี่ยังไม่นับธุรกิจการเดินเรืออีกนะ เห้อ พี่ขนมจีนคะ เดี๋ยว

เอกสารซื้อขายสินค้ากับเสือขาวช่วยเอาให้เขื่อนด้วยนะคะ”ฟางพูดแล้วรีบสั่งขนมจีนทันที

 

 

 

 

 

“จ้าworking womanจริงๆเลดี้คนนี้ ที่ไม่ด่วนเลือกแบงค์เพราะมีนายไทม์ นักธุรกิจจิวเวอรี่กับตูน

ลูกนายธนาคารใหญ่รึเปล่าน้า เลดี้สาวเสน่ห์แรง”เขื่อนแซวฟางถึงเรื่องที่มีไทม์ เข้ามาจีบฟางและ

เป็นหุ้นส่วนของบริษัทของมังกรดำคนใหม่อีกด้วย ไหนจะตูนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยตอนนี้ฟางกำลังมี

ปัญหาด้านการเงินของมังกรดำและประกาศจีบอย่างเป็นทางการ สุดท้ายตอนนี้ฟางก็ยังเลือกใครสัก

คน

 

 

 

 

“นี่แกเปลี่ยนจากตำแหน่งหัวหน้าเสือขาวไปเป็นนักข่าวตั้งแต่เมื่อไหร่ยะ แค่ลำพังพวกนั้นถาม

ซอกแซกชั้นก็เหนื่อยขี้เกียจตอบอยู่แล้วเนี่ย”ฟางพูดแล้วนั่งลงที่โซฟาก่อนจะถอดสูทสีแดงสดออก

แล้วพิงลงที่โซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน

 

 

 

 

 

“แหมๆ เป็นเลดี้แห่งมังกรดำ ทั้งสวย เก่งแถมเสน่ห์แรงแบบนี้น่ะใครๆก็จับตามอง”เขื่อนแซวแล้วนั่ง

ลงข้างๆ

 

 

 

 

“ภายนอกดูเพอเฟ็กแต่ภายในน่ะขมขื่น”ฟางพูดนิ่งๆทำให้โทโมะและขนมจีนที่เช้คงานอยู่ก็มานั่งดู

อาการแล้วมองปฎิทิน มะรืนนี้สินะ วันครบรอบการจากไปของกราฟ

 

 

 

 

“อย่าเสียใจเลยนะฟางเรื่องมันผ่านไปนานแล้วกราฟรู้กราฟจะเสียใจนะ”โทโมะปลอบฟาง

 

 

 

 

“นี่ยัยคุณหนู ทีหลังล่ะหัดเก็บของออกมาให้หมดได้มั้ยห้ะ ชั้นมีแค่2มือนะ มันหนักโว่ย”กั้งโวยวาย

เดินแขกพวกกล่องกระเป๋ากับรองเท้าเข้ามาก่อนจะวางลงแล้วปาดเหงื่อ

 

 

 

“ปากก็ยังว่างนินา นายก็คาบซะสิทีหลัง”ฟางเยาะ กั้งจะเข้ามาเอาเรื่องโทโมะรีบห้าม

 

 

 

 

“โอ๊ย พอเลยค่ะคู่นี้ เจ้านายกับบอดี้การ์ดอะไรทำไมเถียงกันได้ดีแบบนี้เนี่ย ต้องทำงานด้วยกันอยู่

นะคะ อะไรที่ยอมๆกันได้ก็ยอมๆกันเถอะค่ะ”ขนมจีนห้ามฟางและกั้ง

 

 

 

 

 

“ไม่มีวัน”กั้งและฟางพูดพร้อมกันก่อนจะหันไปเขม่นใส่กันต่อ ภาพที่กั้งทะเลาะกับฟางถูกฉายซ้อน

ด้วยถาพของป๊อปปี้และฟางเหมือนเหตุการณ์ทั้งหมดมันกำลังเป็นเดจาวู

 

 

 

 

“ถึงจะไม่ยอมแต่นายก็ยอมมาทำงานแทนกราฟไม่ใช่หรอกั้ง”โทโมะพูดทำให้กั้งชะงักแล้วนิ่งไป

 

 

 

“เพราะรู้ไงว่าสิ่งที่พี่ชั้นรักที่สุดคืออะไร และน้องชายที่ดีก็ควระทำให้พี่ชายมีความสุขนิ”กั้งพูดแล้ว

แอบเหล่มองฟาง

 

 

 

 

“ขอบใจย่ะ”ฟางพูดแล้วมองกั้งก่อนจะเอามือไปเช็คแฮนด์กับกั้ง

 

 

“ไม่ต้องมาจับ ยัยเตี้ย ขนลุก ไม่ต้องมาซึ้งด้วย เธอน่ะไม่ใช่สเปคขั้นหรอก”กั้งพูดแล้วเดินหนีไป

ฟางอ้าปากเหวอกับความห่ามของกั้ง

 

 

 

 

 

“หนอย ทำเป็นอวดดี เชอะ กราฟนะกราฟมีน้องนิสัยแย่งี้ได้ไง”ฟางโวยวายไม่ยอมแพ้

 

 

 

 

“กั้งเหมือนกับป๊อปปี้เลยเนาะ ไม่ยอมเหมือนกันเลย”ขนมจีนพูดทำให้ทุกคนในบ้านชะงักมอง

ขนมจีนเป็นตาเดียว

 

 

 

 

“ไหงจู่ๆพี่ขนมจีนต้องพูดถึงเค้าขึ้นมาค่ะ”ฟางนิ่งไปทันที

 

 

 

“พี่ขอโทษค่ะน้องฟาง พี่ก็แค่เห็นกั้งไม่ยอมน้องฟางเหมือนกับเค้าเท่านั้นเอง”ขนมจีนรีบพูด

 

 

 

 

“ช่างเถอะค่ะยังไงซะก็หนีไม่พ้นอยู่ดี อย่าไปพูดถึงเค้าเลยนะคะเมื่อตอนกลางวันเห็นมีเมลมาจาก

เฮียฟลุ้คมีอะไรด่วนรึเปล่าคะ”ฟางถามโทโมะต่อ

 

 

 

 

“ถึงหมวยฟาง เลดี้มังกรดำผู้ยิ่งใหญ่ของเฮียช่วงนี้เฮียยุ่งมากเลย แถมอันดาจะต้องเรียนชั้นป.4เฮีย

เลยอยากจะฝากให้ฟางเอาหลานไปเลี้ยงก่อนได้มั้ย ให้หลานเยนต่อที่ไทยแล้วเฮียจะตามไปนะ

รักนะ เฮียฟลุ้ค”โทโมะอ่านข้อความในเมลที่ฟลุ้คส่งมาให้ฟาง ฟางฟังแล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

“เฮียนะเฮีย แล้วนี่ต้องไปรับหลานวันไหนหรอคะพี่โทโมะ”ฟางถาม

 

 

“เครื่องมาถึงไทยพรุ่งนี้ครับ”โทโมะพูดแล้วบอกไฟล์ทที่อันดามาถึงเมืองไทย

 

 

 

“ว้าว ดีจังๆงั้นคืนนี้ฟางไปมาร์คหน้าดีกว่าพรุ่งรี้ฟางจะได้หน้าใสๆไปรับหลาน”ฟางพูดอย่างอารมณ์

ดีแล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

 

 

 

 

 

 

 

 

วันต่อมาที่สนามบิน 

 

 

 

 

 “เดี๋ยวเครื่องลงประมาณ11โมงหรอคะ งั้นฟางไปเข้าห้องน้ำแปปนะคะ”ฟางบอกเมื่อมาถึงสนามบิน

แล้วเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

 

“ชั้นคงไม่เข้าผิดแล้วล่ะ”ฟางเดินมาหยุดที่หน้าห้องน้ำแล้วมองป้ายห้องน้ำชายแล้วคิดถึงวันแรกที่

เจอกับป๊อปปี้ที่นี่ก่อนจะเลือกเดินเข้าน้ำหญิงไปแล้วทำธุระจนเสร็จก่อนจะเดินออกมา

 

 

 

 

 

“ว้าย/ขอโทษครับ”ฟางเดินออกมาไม่ดูทางเพราะมัวแต่เก็บเครื่องสำอางลงกระเป๋าทำให้ชนกับใคร

คนหนึ่งเข้า และชายคนนั้นก็รับตัวฟางไว้ในอ้อมกอดก่อนที่ทั้งคู่จะอึ้งไปเมื่อรู้ว่าเป็นใคร

 

 

 

 

 

“ขอบคุณค่ะ”ฟางรีบผละออกจากอ้อมกอดป๊อปปี้และรีบลุกยืน ป๊อปปี้ลอบมองคนตัวเล็กที่3ปีที่ผ่าน

ไปไม่ได้เปลี่ยนแปลงกับตัวเธอเลย จะเปลี่ยนก็แค่ผมลอนยาวยาวถูกตัดและยืดตรงประมาณไหล่

กับหน้าที่ถูกแต่งให้เข้มขึ้นให้ดูดุและคมเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

“อาป๊า”เสียงเล็กๆของเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมากอดป๊อปปี้ทำให้ฟางหันไปมองเด็กผู้ชายที่วิ่งมากอด

ป๊อปปี้นั้นทันที

 

 

 

 

“กั้มฟ์ แล้วม๊าแก้วไปไหนแล้วล่ะครับหืม”ป๊อปปี้พูดแล้วอุ้มเด็กชายคนนั้นขึ้นมาทำให้แก้วรู้ทันทีว่า

เด็กคนนี้คือใคร

 

 

 

“ลูกของคุณหรอคะ”ฟางกลั้นใจถามป๊อปปี้

 

 

 

“อืม ลูกของชั้นกับแก้ว”ป๊อปปี้ตอบสั้นๆทำให้ฟางแอบหน้าเสียนิดนึง

 

 

 

 

“นี่ยัยเลดี้ หลานเธอมาถึงแล้วนะจะยืนทำอะไรอยู่ตรงนี้ตั้งนานเนี่ย”กั้งเดินมาบ่นกับฟางแล้วชะงัก

เมื่อเจอป๊อปปี้

 

 

 

"นี่แกจะทำอะไรยัยเตี้ยนี่น่ะ"กั้งโวยวายเข้ามาเอาเรื่อง

 

“ไม่มีอะไรหรอกกั้งไปกันเถอะ”ฟางห้ามกั้งแล้วพูดก่อนจะเดินออกไป 

 

 

"ก็มีคนดูแลดีนินา"ป๊อปปี้มองฟางและกั้งที่เดินออกไปไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

“เอาโกโก้ร้อนค่ะ”แก้วเดินมาสั่งโกโก้ที่ร้านกาแฟของสนามบินโทโมะหันไปมองตามเสียงที่คุ้นเคย

แล้วชะงักเมื่เห็นร่างสูงบางที่คุ้นเคย แก้ว เธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยนะ

 

 

“ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะครับ”โทโมะพูดเมื่อไปทักแก้ว

 

 

 

“เอ่อ ค่ะคุณมาทำอะไรที่นี่หรอคะ”แก้วชะงักก่อนจะปรียสีหน้าเป็นปกติแล้วถาม

 

 

“ผมมารับหลานของฟางน่ะ นี่กลับมานานแล้วหรอครับ”โทโมะถามต่อ

 

 

 

 

“เครื่องพึ่งมาถึงน่ะค่ะ เอ่อ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะคะ พอดีลูกกับสามีรออยู่”แก้วพูดจบแล้ว

รับโกโก้เดินหลบโทโมะไป ชายหนุ่มอึ้งก่อนจะยิ้มกับตัวเอง จริงสิ แก้วแต่งงานกับป๊อปปี้ไปนานแล้ว

นิ จะมีลูกก็ไม่เห็นแปลก

 

 

 

 

 

 

 

“น้าฟาง”อันดาวิ่งไปกอดฟางเมื่อเห็นว่าฟางมารอรับตัวเอง

 

 

“มาให้น้ากอดหน่อยสิคะ คิดถึงจังๆๆ”ฟางหอมแก้มอันดาซ้ายทีขวาทีสลับกันไป

 

 

 

 

“อ๊าย อันดาคิดถึงน้าฟางที่สุดเลยค่ะ”อันดาพูดก่อนจะหันไปสวัสดีขนมจีน โทโมะ และกั้งที่มารับ

เธอพร้อมฟาง

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวเราไปกันเลยเนาะใกล้เที่ยงละเดี๋ยวน้าฟางพาไปกินพิซซ่า”ฟางพูดแล้วจูงมืออันดาไปแล้ว

ต้องชะงักเมื่อเห็นครอบครัวของป๊อปปี้กำลังจะขึ้นรถแท็กซี่ ป๊อปปี้และฟางสบตากันนิ่ง ฟางมองไปที่

แก้วที่อุ้มลูกอยู่ก้รีบเบือนหน้าหนีเช่นเดียวกับโทโมะ

 

 

 

 

 

 

“เค้ามีครอบครัวไปแล้ว คุณน้องฟางเห็นแล้วก็ควรจะตัดจากเค้านะคะ”ขนมจีนพูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

“ค่ะ ฟางจะไม่สนใจเค้าอีกแล้ว ต่อไปนี้เราจะต่างคนต่างอยู่”ฟางพูดแล้วเดินนำทุกคนขึ้นรถไป

 

 

 

 

 

 

นี่จะเป็นPartหลังแล้วนะคะ อย่าลืมติดตามนะว่าเรื่งนี้จะเป็นยังไงต่อไป

 

ที่สำคัญเม้นกับโหวตเรื่องนี้หน่อยน้าๆๆ

 

ตัวละครบางตัวหายไป อาจจะมีตัวใหม่เข้ามาก็ได้นะ