รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ๊าย หลานกั้มฟ์”มายด์วิ่งมาหาแก้วที่อุ้มลูกแล้วขออุ้มกั้มฟ์มาทันที

 

 

 

 

“น้อยๆหน่อยยัยมายด์ เห่อหลานเกินไปแล้วนะ”มดเดินเชิดเข้ามาหามายด์ที่มารับป๊อปปี้ แก้วและ

กั้มพ์ที่หน้าบ้าน

 

 

 

“ก็หลานน่ารักดีออกนิคะ แก้วเดี๋ยวมายด์จะช่วยเลี้ยงหลานเองนะไม่ต้องห่วง”มายด์ยิ้มให้แก้ว

 

 

 

 

 

“ดูๆไป เด็กอะไรหน้าไม่เห็นเหมือนพ่อเลยสักนิด”ทีเจพูดเยาะๆเมื่อมองดูลูกชายของแก้วที่หน้าตา

ไม่เหมือนป๊อปปี้เลยสักนิด หน้าตาออกไปทางหวานๆด้วยซ้ำ

 

 

 

 

“พูดให้มันดีๆนะ ลูกของชั้นก็ต้องหน้าเหมือนชั้นสิจะไปหน้าเหมือนใครให้ล่ะ”ป๊อปปี้พูดห้วนๆ

 

 

 

“เหมือนมือ1ของมังกรดำดีเนาะ จริงมั้ยมด ถ้าแก้วไม่แต่งงานกับบอสนี่ก็ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ากั้มพ์คือ

ลูกของบอส นึกว่าลูกของไอ้โทโมะ”ทีเจพูดเยาะๆทำให้แก้วและป๊อปปี้ชะงัก

 

 

 

 

“นี่ท่าจะมาแขวะกันแบบนี้ก็ไปเถอะทีเจ กั้มพ์ลูกไปพักผ่อนกันนะครับ”แก้วพูดแล้วอุ้มกั้มพ์มาจาก

มายด์

 

 

 

 

“เห้อ เอาลูกเค้ามาเลี้ยงเอาเมี่ยงเค้ามาอมแท้ๆ”มดพูดเยาะๆให้ป๊อปปี้หันขวับไปมอง

 

 

 

“ลูกของใครไม่สำคัญแต่แก้วแต่งงานกับชั้น และเด็กคนนี้ยังไงก็คือลูกของชั้นไม่มีวันเป็นลูกของคน

อื่นจำไว้”ป๊อปปี้พูดแล้วเดินหนีไปพร้อมกับมายด์ ทีเจและมดหงุดหงิดที่ทำให้ป๊อปปี้เกลียดลูกของ

แก้วไม่ได้ก็ฮึดฮัดเดินออกไปจากบ้าน โซ่มองดูการกระทำของมดและทีเจแล้วถอนหายใจก่อนจะ

เดินหนีไปหลังบ้านตามเดิม

 

 

 

 

 

 

 

“งานที่นี่เป็นยังไงบ้างมายด์”ป๊อปปี้ถามมายด์เรื่องงานที่นี่

 

 

 

“ก็ยังเหมือนเดิมค่ะ ดีนะคะรอบนี้โซ่เค้ายอมมาช่วยงานบริษัททำให้พี่มดกับทีเจไม่ทำเละเหมือน

ครั้งที่แล้ว”มายด์พูด

 

 

 

“เอกสารงานทั้งหมดได้แล้วค่ะคุณมายด์”สาวน้อยร่างสูงคนหนึ่งเดินมาหามายด์แล้วเอาเอกสารให้

 

 

“ใครน่ะมายด์”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

“นี่คือโบว์ค่ะจะมาเป็นเลขาของบอสตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เพราะคนเก่าเค้าพึ่งลาออกไปแต่งงานค่ะ

มายด์เลยรับบคนนี้มา”มายด์พูดแล้วให้โบว์ไหว้ป๊อปปี้

 

 

 

 

“งั้นฝากหน่อยละกันนะครับ”ป๊อปปี้ยิ้มให้โบว์ก่อนสายตาจะหันไปมองที่หนังสืพิมพ์ที่มีข่าวควงคู่

ของฟางและไทม์ นักธุรกิจจิวเวอรี่ไฮโซของเมืองไทยไปงานเลี้ยงแห่งหนึ่ง

 

 

 

“ยัยนี่อยู่ที่นี่นะทั้งเนื้อหอม ทั้งเสน่ห์แรง หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างรุมล้อมอยากทำธุรกิจด้วยไม่รู้จะ

เป็นธุรกิจเฉยๆรึว่าธุรกิจบนเตียงก็ไม่รู้”มายด์แขวะเรื่องของฟางให้ป๊อปปี้ฟัง

 

 

 

 

“มายด์พูดเข้า มันอาจจะไม่ใช่แบบนั้นจริงๆก็ได้”แก้วที่กล่อมกั้มพ์หลับแล้วก็พูดขึ้น

 

 

 

 

“จริงนี่แก้ว รู้อะไรมั้ยยัยเลดี้มังกรดำนี่นะ นักข่าวเค้าเม้าท์กันให้แซดว่านางใช้เสน่ห์ของนางนี่ล่ะที่

คอยมัดหนุ่มๆให้มาร่วมทำธุรกิจกับนาง ก็งี้ สวย โสด เก่ง เป็นธรรมดาที่จะน่าจับตามอง”มายด์พูด

โดยที่ป๊อปปี้ฟังอยู่เงียบๆ

 

 

 

“แล้วคู่หมั้นฟางล่ะมายด์ไปไหนแล้ว”แก้วถาม

 

 

 

“นางไม่ได้แต่งงานนิ แบงค์ ลูกชายท่านทูตก็ยังอยู่ เค้าเม้าท์กันอีกว่าที่นางไม่ยอมแต่งงานนะ

เพราะว่านางมองแบงค์เป็น1ในตัวเลือกคู่ของนาง มีทั้งไทม์ นักธุรกิจไฮโซ ตูน ลูกนายธนาคารใหญ่

ดีกรีนักแข่งรถมารุมจีบนางตลอด จนหัวกระไดบ้านไม่แห้งน่ะ เค้าลือกันนะว่าที่ธุรกิจมั่นคงได้เพราะ

ผู้ชายพวกนี้เข้ามาช่วยล่ะ”มายด์เล่าให้แก้วฟังทำให้ป๊อปปี้ลุกขึ้นอย่างพรวดพราดทำเอาแก้วและ

มายด์ตกอกตกใจ

 

 

 

 

“เดี๋ยวชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆแล้วเดินออกไปทันที โดยที่แก้วและมายด์มองตามกันงงๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว่าไง วันนี้อยากได้ดอกไม้อะไรเป็นพิเศษรึเปล่าเดี๋ยวเราหาให้ได้นะ”โซ่ทักฟ้าที่เดินเข้ามาในร้าน

ต้นไม้ของเขาที่เปิดมาได้ปีกว่าแล้ว แล้วบ่นให้ฟ้าฟังว่าเบื่อพวกธุรกิจไร้สาระของทางบ้าน สู้มาเปิด

ร้านต้นไม้สบายใจดีกว่า

 

 

 

“ต้นไม้อ่ะเอาไว้ก่อน ว่าจะมายืมที่จัดดอกไม้น่ะ ขอยืมที่หน่อยนะคะ”ฟ้าพูดแล้วหอบดอกไม้แล้ว

ของพะรุงพะรังเข้ามาในร้าน โซ่มองฟ้าที่ง่วนอยู่กับการเตรียมของก็ขำ

 

 

 

“พรุ่งนี้จะไปที่หลุมศพของกราฟล่ะสิ”โซ่ถามเมื่อเห็นฟ้าจัดช่อดอกไม้และใช้ดอกทานตะวันที่กราฟ

ชอบ

 

 

 

 

“อื้อ เห็นว่าคุณฟางไปเอาซุปที่ร้านอาหารจีนไม่รู้จะมาถูกร้านรึเปล่าน้า”ฟ้าพูดแล้วกดโทรศัพท์โทร

หาฟาง

 

 

 

“แกหนีมาเปิดร้านเงียบๆคนเดียวแบบนี้ทำไมไม่บอกชั้นโซ่”ป๊อปปี้เดินเข้ามาพูด ทำให้ฟ้าและโซ่อึ้ง

 

 

 

“เรื่องของชั้นน่า แล้วนี่ไม่เข้าบริษัทรึไง”โซ่ถาม

 

 

 

 

“พึ่งประชุมเสร็จ เห็นมายด์บอกว่านายเปิดร้าน เลยแวะมาดูกิจการ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองไปรอบๆร้าน

ต้นไม้

 

 

 

 

“เอ่อ แล้วลูกเมียนายล่ะ ไม่ไปดูแลรึไงมาหาชั้นแบบนี้”โซ่รีบถามเพราะไม่อยากให้ป๊อปปี้กับฟาง

เจอกัน

 

 

 

“มายด์กับโบว์พาไปซื้อของที่ห้างน่ะ ปล่อยผู้หญิงเค้าไปเถอะน่า และอีกอย่างแกเป็นน้องชั้นนะ ชั้น

ก็อยากจะมาดูความสำเร็จของน้องสิ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

“เอ่อ ขอบใจที่ยังเป็นห่วง”โซ่พูดแล้วไม่มองป๊อปปี้ ป๊อปปี้จึงเดินไปดูพวกแปลงดอกไม้ด้านหลัง

ร้านทันที

 

 

 

 

 

 

“นี่ฟ้า ด้านนนอกรถติดมากเลยนะรู้มั้ย สงสัยต้องรอสักพักล่ะ เห็นด้านหน้าเค้าบอกว่าที่ติดเพราะมี

รถชนน่ะ”ฟางหอบของเข้ามาในร้านโซ่แล้วพูด

 

 

 

“แต่ถ้าฟ้าจัดดอกไม้เสร็จแล้ว เราก็กลับเลยก็ได้นะคะ ฟ้ามีททางเบี่ยง”ฟ้ารีบพูด

 

 

 

“โห วันนี้ชั้นขับรถเองเลยนะ ร้านร่มรื่นดีนะคะคุณโซ่ ขอเดินดูสักพักก่อนนะคะ”ฟางพูดจบก็เดินดู

ต้นไม้ ฟ้าและโซ่เหวอที่ห้ามความดื้อของฟางไม่ทัน

 

 

 

“วันนี้สงสัยร้านคงแตกแน่ๆเลยโซ่”ฟ้าหันไปมองโซ่ โซ่พยักหน้านิดนึงก่อนจะส่ายหน้าด้วยกันทั้งคู่

 

 

 

 

 

“ร้านเล็กๆไม่คิดว่ามันะลึกลงไปขนาดนี้นะเนี่ย ว้าว น่ารักจัง”ฟางพูดแล้วมองพวกกระถางลาย

แปลกๆที่ฟ้ามาช่วยเพ้นท์ไว้ที่ร้านของโซ่แล้วหยิบมาดูเรื่อยๆ

 

 

 

 

“ว้าย”ฟางต้องร้องเมื่อจู่ๆก็มีจิ้งจกที่หลบมาซ่อนด้านในกระถางก็กรี้ดแล้วรีบวางกระถาง ป๊อปปี้ที่ยืน

อีกฝั่งของด้านในร้านได้ยินก็รีบวิ่งมาตามเสียง

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

จุ๊บ

 

 

 

 

ฟางวิ่งมาชนป๊อปปี้ล้มลงไปทำให้ปากทั้งคู่ประกบกันทันที

 

 

 

 

 

“นี่เธอมาทำอะไรที่นี่”ป๊อปปี้ที่ถูกฟางทับตัวพูดขึ้นหลังจากถอนจูบนั้น

 

 

 

“ปะ ปล่อยชั้นนะ”ฟางตกใจรีบลุกจากตัวของป๊อปปี้ทันที แต่ป๊อปปี้กลับดึงฟางมาแนบที่อก

 

 

 

 

“ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สวยขึ้นนิ ได้ข่าวว่ามีหนุ่มมารุมจีบ นี่ไม่คิดจะจริงจังกับใครเลยรึไง”ป๊อปปี้ว่า

 

 

 

“แล้วทำไมคะ มันเรื่องของชั้น ชั้นอยากจะเลือกใคร ไปไหนกับใครมันก็เรื่องของชั้น”ฟางพูดแล้ว

พยายามขืนตัวเองลุกขึ้นแต่ป๊อปปี้กลับไปปล่อย

 

 

 

“เหอะ ผู้หญิงหลายใจ”ป๊อปปี้ว่าฟาง

 

 

 

“ชั้นมันผู้หญิงหลายใจแล้วทำไม อย่างน้อยหัวใจของชั้นก็ไม่ได้มีไว้ให้คุณ”ฟางว่าแล้วยื้อตัวเองให้

ลุกขึ้นจากป๊อปปี้แต่ป๊อปปี้ไม่ยอมก่อนจะพลิกตัวเองมาคร่อมฟางไว้

 

 

 

 

“แต่เธอก็เคยเอามันมาให้ชั้นไม่ใช่รึไง”ป๊อปปี้เยาะ ฟางนิ่งเงียบก่อนจะเบือนหน้าหนีป๊อปปี้ไป

ป๊อปปี้มองฟางนิดนึงก่อนจะค่อยๆก้มลงจูบที่แก้มฟางอย่างไม่มีเหตุผลว่าทำแบบนั้นไปทำไม

 

 

 

“เมื่อก่อนชั้นมันเคยเป็นคนโง่ที่เอาความรักและอารมณ์เป็นหลัก จนกลายเป็นคนโง่ถูกหลอกและ

เหยียบย่ำความรักของชั้น แต่ตอนนี้ ชั้นจะไม่มีวันที่จะเป็นคนแบบนั้นอีกแล้ว”ฟางพูดออกมาก่อนจะ

รวบรวมแรงทั้งหมดผลักป๊อปปี้ชนกับกองกระถางต้นไม้ทันที

 

 

 

 

 

“เสียงอะไรน่ะ ว้าย ตายแล้วคุณฟาง”ฟ้าและโซ่วิ่งมาตามเสียงโครมใหญ่ที่กระถางต้นไม้ตกลงมา

ก่อนจะร้องเมื่อเห็นป๊อปปี้เอามือกุมที่หัวตัวเองแล้วมีเลือดออก

 

 

 

 

“ขอโทษที่ทำให้เจ็บตัว งั้นถือว่าชั้นชดใช้ให้ละกัน นี่ค่าเสียงหาย”ฟางตกใจแต่ต้องฝืนทำเป็นเข้ม

แข็งแล้วควักเงินในกระเป๋าเป็นแบงค์พันจำนวนหนึ่งปาใส่ป๊อปปี้แฃ้วเดินจ้ำไป

 

 

 

 

“เอ่อ ฟ้าต้องขอโทษแทนคุณหนูด้วยนะคะคุณภานุ”ฟ้าพูดแล้วรีบวิ่งตามฟางออกไป โซ่จึงประคอง

ป๊อปปี้เข้าไปในร้านเพื่อทำแผลให้

 

 

 

“หึ ยัยตัวแสบ เอาเงินฟาดหัวงั้นหรอ”ป๊อปปี้พูดอย่างแค้นเคืองและกำเงินที่ฟางปามาแล้วหาทาง

เอาคืนฟางอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“อึ้บๆ”กั้มพ์กำลังเขย่งเอากล่องหุ่นยนต์บนชั้นวางที่สูงโดยไม่มองว่ากล่องหุ่นยนต์ที่อยู่ด้านบนจะ

ล้มลงมาใส่ตัว

 

 

 

 

“ระวัง”โทโมะเดินผ่านมาเห็นก็รีบอุ้มกั้มพ์ออกมาจากมุมของเล่นตรงนั้น

 

 

 

โครม เสียงกล่องของเล่นหล่นจำนวนมาก

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะครับ”โทโมะถามกั้มพ์

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยกั้มพ์ อ๋า รองเท้าขาดเลย แม่แก้วต้องว่ากั้มพ์แน่ๆ”กั้มพ์

ไหว้ขอบคุณโทโมะแล้วร้องเมื่อเห็นว่าสายรองเท้าของกั้มพ์ขาด โทโมะได้ยินชื่อแก้วก็ชะงัก

 

 

 

 

“งั้นเอางี้ เดี๋ยวอาพาไปซื้อใหม่ให้นะครับ เราจะได้ไม่ต้องถูกแม่ว่าไง”โทโมะพูดแล้วพาเดินไปที่

แผนกเสื้อผ้าเด็กชายเพื่อเลือกรองเท้าคู่ใหม่ให้กั้มพ์

 

 

“เป็นไงใส่ได้มั้ยครับ”โทโมะคุกเข่าดูกั้มพ์ที่ใส่รองเท้าคู่ใหม่อยู่

 

 

 

“พอดีเป้ะเลยครับ”กั้มพ์เงยหน้าแล้วยิ้มให้กับโทโมะ

 

 

 

“งั้นเอาคู่นี้ล่ะครับ”โทโมะพูดก่อนจะพากั้มพ์ไปคิดเงิน

 

 

 

 

“แหม น่ารักจังเลยนะคะคุณพ่อเลือกรองเท้าให้ลูกชายด้วย”พนักงานคิดเงินชมโทโมะ

 

 

 

 

“เอ่อ ไม่ใช่หรอกครับ ผมไม่ใช่พ่อเค้า”โทโมะรีบพูดแล้วนึกถึงป๊อปปี้ แก้วและกั้มพ์ที่เป็นครอบครัว

กัน

 

 

 

 

“อ้าว จริงหรอคะ ถ้าไม่บอกนี่ก็ไม่รู้นะคะ เห็นหน้าเหมือนกับน้องเค้าขนาดนี้”พนักงานพูดโทโมะ

ชะงักก่อนจะหันมามองกั้มพ์ดีๆที่หน้าตาเหมือนกับเขามาแทบจะถอดเขาสมัยเด็กมาเลยก็ว่าได้

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะครับคุณอา คุณอาใจดีที่สุดเลย”กั้มพ์พูดขณะเดินมากับโทโมะ

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับแล้วนี่มาเดินเล่นคนเดียวแม่เราไปไหนล่ะ”โทโมะพูด

 

 

 

 

“อ้ะ นั่นไง แม่แก้ว น้ามายด์”กั้มพ์พูดแล้วชี้ไปที่แก้วและมายด์ที่กำลังคุยกับพนักงานในห้างอยู่

 

 

 

 

 

“กั้มพ์ หายไปไหนมารู้มั้ยแม่กับน้ามายด์เกือบจะให้พี่เค้าแจ้งที่ประชาสัมพันธ์แล้วนะครับ”แก้วอุ้ม

ลูกชายที่วิ่งมาหาเธอแล้วดุเบาๆ

 

 

 

 

“อ๋อ กั้มพ์ไปเจอคุณอาใจดีช่วยกั้มพ์ไว้ อ้าว ไปไหนแล้วล่ะเนี่ย”กั้มพ์พูดแล้วหันไปมองแล้วไม่พบ

โทโมะแล้ว

 

 

 

 

 

 

บอกเลย2คู่นี้เค้าเคลียร์กันยาวแน่ๆ เดี๋ยวจะพยายามใส่บทหวานๆลงไปนะ แต่ต้องเม้นกับ

โหวตให้เยอะๆด้วยน้าาา