รักที่เป็นไปไม่ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้ว นี่ไปตกโคลนกันที่ไหนมาคะเนี่ย”ขนมจีนแทบสำลักน้ำเมื่อเห็นฟางขี่หลังป๊อปปี้เข้ามาใน

ออฟฟิศแล้วมีสภาพเปื้อนโคลนพอๆกับป๊อปปี้ที่แบกฟางมา

 

 

“ก็อีตานี่ล่ะค่ะพี่ขนมจีน แกล้งฟาง”ฟางย่นหน้าใส่คนที่แบกเธอมา

 

 

“เหอะๆ ใครล่ะอยากดื้อแล้วนี่ก็ซุ่มซ่ามล้มไปเองนะ ชั้นเปล่าแกล้งเธอก่นเธอต่างหากล่ะที่แกล้ง

ชั้น”ป๊อปปี้พูด

 

 

“นายจะเถียงชั้นอีกหรอ นี่แน่ะๆ”ฟางพูดแล้วล๊อคคอป๊อปปี้ที่แบกเธออยู่ทันที

 

 

“โอ๊ย แค่กๆ ล๊อคทำไม หายใจไม่ออก เธอแกล้งชั้น”ป๊อปปี้ร้อง

 

 

 

 

“พอเลยค่ะ พอกันทั้งคู่นั่นล่ะ ไปอาบน้ำเถอะค่ะ ดีนะคะที่ฟาร์มนี้พี่เขื่อนมีเสื้อผ้าสำรองอยู่ด้วย

น่ะ”ฟ้าพูดก่อนจะประคองฟางที่เท้าแพลงไปอาบน้ำก่อนที่ป๊อปปี้จะเดินตามไป เฟย์เห็นก็เบ้ปากใส่

ฟ้า

 

 

 

“ชิ ทำตัวอย่างกับเป็นเจ้าของที่นี่”เฟย์พูดแล้วมองเขื่อนอย่างน้อยใจที่เอาแต่เดินตามเฟย์ไป จึงมา

นั่งลงข้างๆกราฟ โทโมะและขนมจีน

 

 

 

 

 

 

“ว้าว เขื่อน ทำไมแกมีชุดผู้หญิงที่ห้องได้เนี่ย”ฟางถามเมื่อล้างเนื้อล้างตัวแล้วออกมาในชุดใหม่

 

 

“ก็พอดีว่าเตรียมเผื่อเวลาพาแฟนมาเที่ยวแล้วจะได้มีชุดให้เปลี่ยนไง”เขื่อนพูดแล้วโอบเอวฟ้าก่อน

จะหอมแก้มฟ้าไปทีนึง

 

 

 

“ปากหวานนะคะ ไม่รู้ละ ฟ้าไปทายาให้คุณฟางดีกว่า”ฟ้าพูดแล้วเอายานวดมาทาให้ฟาง เขื่อนเลย

เดินไปอีกห้องเพื่อดูป๊อปปี้ว่าเปลี่ยนชุดเสร็จรึยัง

 

 

 

 

 

“เสื้อไปไหนนะ”ป๊อปปี้ออกมาจากห้องน้ำมองหาเสื้อยืดที่เขาเอามาจากเขื่อนแล้วมาหยุดตัวเองที่

กระจก ก่อนจะมองร่างกายที่เปลือยท่อนบนของตัวเองที่มีรอยสักรูปพระอาทิตย์ที่อกข้างซ้ายอยู่

 

 

“เฮ้ ตัวเมื่อกี้มันเก่าน่ะชั้นเลยเอาเสื้อยืดอีกตัวมาให้น่ะ”เขื่อนเดินประตูเข้ามาพูด

 

 

 

“เห้ย เอ่อ จะเข้ามาทำไมไม่บอกล่ะครับคุณเขื่อน”ป๊อปปี้ตกใจรีบกอดอกหันหลังหนีเขื่อนไม่ให้เห็น

รอยสักตัวเอง

 

 

 

 

“เอาน่าเป็นผู้ชายเหมือนกันจะอายทำไม รึว่านายมีพุง บอดี้การ์ดมมีพุงนี่เหนื่อยนะ”เขื่อนแซว

 

 

“เอ่อ ประมาณนั้นน่ะครับ ขอบคุณนะครับที่เอาเสื้อตัวใหม่มาให้”ป๊อปปี้พูดเขื่อนจึงวางเวื้อไว้ที่ชั้น

ข้างๆประตูก่อนจะเดินออกไป พอเขื่อนไปป๊อปปี้รีบเดินไปเอาเสื้อยืดมาใส่ที่หน้ากระจกทันที

 

 

“ทำไมป๊อปปี้ถึงมีรอยสักนั่นนะ”เขื่อนที่แอบดูอยู่ก็พูดออกมา

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวจะไปไหนต่อกันหรอคะ”เฟย์ถามทุกคนเมื่อฟางและป๊อปปี้ออกมาจากห้อง

 

 

“ว่าจะไปทานข้าวกันที่บ้านพักของพี่เขื่อนน่ะค่ะนี่ก็เที่ยงจะบ่ายแล้วด้วย”ฟ้าตอบแทน

 

 

“ชั้นถามพี่เขื่อนไม่ใช่เธอ อย่าสอด”เฟย์พูดอย่างหงุดหงิด

 

 

“จะสอดได้ไม่ได้แต่ฟ้าก็เป็นแฟนพี่นะ”เขื่อนพูดแล้วโอบไหล่ฟ้าเดินนำทุกคนออกไป เฟย์กำมือ

แน่น

 

 

 

“เอ่อ คุณเฟย์ไม่เป็นไรนะครับ ไปทานข้าวกันเถอะ”กราฟพูดแล้วเดินไปกับเฟย์

 

 

“นี่เขื่อนทำไมฟาร์มแกถึงติดกับป่าแบบนี้อ่ะ ไม่กลัวพวกโจรเข้ามาปล้นพวกไข่มุกแกหรอ”ฟางถาม

ไปขณะเดินด้วยกัน

 

 

 

“ลองมาดูสิ มันได้เป็นผีเฝ้าทะเลแน่ กล้ามากที่เข้ามาปล้นฟาร์มของหัวหน้าแก้งค์เสือขาว”เขื่อนพูด

 

 

“จ้าๆ โหดจริงๆ งี้แต่งงานไปคงหวงแฟนน่าดูเนาะ”ฟางแซว

 

 

“แน่นอน ก็ของของชั้นก็ต้องหวงธรรมดา ใช่มั้ยจ้ะฟ้าจ๋า”เขื่อนยิ้มหวานให้ฟ้า

 

 

“จะบ้าหรอพี่เขื่อนใครเค้าเป็นของพี่กัน”ฟ้าพูดแล้วเขิน

 

 

“ไม่ใช่อีกหน่อยก็ใช่เองล่ะจ้า”เขื่อนยิ้มๆ

 

 

 

“แหม เป็นแฟนกันแต่ไม่มีอะไรกันระวังพี่เขื่อนจะทิ้งไปนะคะ”เฟย์พูดเยาะๆ

 

 

 

“ฟ้าน่ะเค้าเป็นคนดีน่ะ เลยไม่อยากจะล่วงเกิน อยากจะถนอมไว้ไม่ได้ง่ายเข้าหาผู้ชายก่อน นี่ล่ะผู้

หญิงที่มีค่า”เขื่อนพูด เฟย์อึ้งก่อนจะเดินจ้ำๆหนีเขื่อนและฟ้าไป

 

 

 

“อย่าไปสนใจเลย เดี๋ยวถึงเวลาอาหารเค้าก็มาเองล่ะ”เขื่อนพูดอย่างไม่ใส่ใจ

 

 

 

“แต่ยังไงคุณเฟย์ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมั้นคุณเขื่อน ผมว่าควรจะใส่ใจเธอมากกว่านี้นะครับ ถ้าไม่อย่างงั้น

ก็ถอนหมั้นเถอะ มันทรมานคุณเฟย์เค้าเปล่าๆ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินหนีไป

 

 

“แหม พูดซะหล่อเลยนะยะ”ฟางแกล้งแหย่ป๊อปปี้

 

 

 

“มันเป็นความจรริงนี่ครับ เอาเถอะ ไปทานข้าวกันดีกว่า”ป๊อปปี้พูดแล้วทุกคนก็ทานข้าวที่บ้านพัก

ของเขื่อนโดยที่เฟย์ไม่มาร่วมโต้ะด้วยเลย

 

 

 

“คุณเขื่อนผมว่าไปดูคุณเฟย์หน่อยดีมั้ยครับ หายไปแบบนี้เดี๋ยวก็มีเรื่องหรอก”กราฟพูดเมื่อานข้าว

เสร็จแล้ว

 

 

 

“อ่ะๆ ก็ได้ๆ ฟ้าอยู่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวเค้ามา”เขื่อนพูดแล้วเดินออกไปตามหาเฟย์โดยที่กราฟไปเป็น

เพื่อน

 

 

 

 

“จะไปไหนน่ะ”ป๊อปปี้ถามฟางเมื่อเห็นฟางเดินออกไปข้าวนอก

 

 

“ก็บรรยากาศดีแบบนี้น่ะ ก็ขอออกไปเดินเล่นย่อยหน่อยสิ นั่งๆนอนๆอ้วนพอดี”ฟางพูด

 

 

“ดีบ้าอะไร ฟ้าครึ้มเนี่ยนะ นั่งอยู่นี่ล่ะ”ป๊อปปี้สั่งเพราะขนมจีน โทโมะและฟ้าออกไปคุยกับชาวต่าง

ชาติด้านนอกส่วนเขื่อน กราฟไปตามหาเฟย์

 

 

 

“หึๆ คิดว่าสั่งชั้นได้งั้นหรอ ชั้นเป็นเจ้านาย ดังนั้นชั้นไม่ฟัง”ฟางพูดแล้วผลักป๊อปปี้ออกก่อนจะเดิน

เล่นด้านนอก

 

 

 

“ว้าย ฝนตกจริงๆด้วย”ฟางเดินออกมาใกล้ๆกัยป่าละเมาะก็ร้องตกใจเมื่อฝนเทลงมาจากบนฟ้าก็รีบ

วิ่งเข้าไปหลบที่เพิงไม้เล็กๆทันที

 

 

 

ครืน

 

 

 

 “ว้าย”ฟางร้องแล้วรีบเอามืออุดหูเมื่อฟ้าร้อง

 

 

 

“นี่ ฝนตกขนาดนี้ยังจะดื้อออกมาอีกนะ เท้าน่ะหายเจ็บแล้วรึไง ยัยเด็กดื้อ”ป๊อปปี้วิ่งฝ่าฝนมาหาแล้ว

พูด

 

 

 

“ชั้นไม่ใช่เด็กนะ อ่ะๆ ก็ได้ๆ ชั้นผิดเองล่ะที่ออกมาแบบนี้”ฟางพูดแต่เมื่อเจอป๊อปปี้จ้องหน้าก็รีบพูด

เพราะว่าเธอผิดจริง

 

 

 

“เธอนี่นะ ลดๆบ้างก็ได้นะ นิสัยไม่ยอมคนน่ะ แบบนี้จะปกครองลูกน้องในอนาคตได้ไง”ป๊อปปี้ส่าย

หน้าก่อนจะยืนข้างๆฟางเพื่อหลบฝน

 

 

 

“ก็ได้ๆ แต่บางทีที่มันก็อดไม่ได้นินา มันชิน”ฟางพูดเสียงอ่อยก่อนจะกอดตัวเองพลางเอามือลูบ

ตามเนื้อตัว

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

แจ็คเก็ตของป๊อปปี้โยนให้ฟาง

 

 

 

“เอาไปใส่ซะ เห็นละน่าสงสาร อย่างกับลูกหมาตกน้ำแน่ะ”ป๊อปปี้พูดขึ้น ฟางเงยหน้ามองป๊อปปี้ที่

กอดอกมองอยู่ก็พยักหน้าขอบคุณก่อนจะสวมเสื้อแจ้คเก็ตของป๊อปปี้

 

 

 

“หยุดยากแฮะแบบนี้ดูสิ ตกหนักจนท้องฟ้าเป็นสีขาวมองไม่เห็นอะไรเลย”ป๊อปปี้พูดแล้วชี้ให้ดูก่อน

จะกอดตัวเองด้วยความหนาว

 

 

 

“ขอโทษนะที่เอาแต่ใจ”จู่ๆฟางก็พูดขึ้น

 

 

 

“ตัวก็ไม่ร้อนนิ รึว่าวิ่งมาเมื่อกี้ล้มใส่อะไรรึเปล่าน่ะ”ป๊อปปี้แปลกใจเอามืออังที่หน้าผากฟางก่อนจะ

พูดขึ้น

 

 

 

“อะไรยะ แค่พูดดีๆแค่นี้มันแปลกตรงไหน”ฟางดันมือป๊อปปี้ออกแล้วพูด

 

 

 

“เอ้า ก็ปกติออกจะดื้อ ขี้งอน ขี้วีนไม่ยอมฟังใครนี่นา แล้วจู่ๆก็มาพูดดีๆแบบนี้มันต้องมีอะไรแปลกๆ

แน่ๆ”ป๊อปปี้มองฟางอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

 

 

 

“นานทีชั้นพูดดีๆนะยะ ไม่เชื่อเลยรึไง”ฟางถาม ป๊อปปี้พยักหน้าฟางจึงย่นจมูกใส่อย่างหงุดหงิดก่อน

จะเอามือถูกกันไปมาแล้วอังความร้อนจากปากตัวเอง

 

 

 

 

“นี่ เวลาชั้นไปเล่นสกีกับเพื่อน หนาวๆนะชอบทำแบบนี้”ฟางพูดจบก็เอามือที่ตัวเองถูจับที่แก้ม

ป๊อปปี้ทั้ง2ข้าง ป๊อปปี้ตาโตตกใจแต่ก็ไม่ได้หลบอะไรมองฟางที่ปกติเป็นสาวขี้วีน มามองมุมนี้ก็

เหมือนกับเด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น

 

 

 

“แต่แถวบ้านชั้น ถ้าหนาวน่ะเค้าบอกว่าต้องกอดกันจะได้อุ่นๆ”ป๊อปปี้พูด ฟางเมื่อได้ยินก็ผละมืออก

จากแก้มป๊อปปี้แล้วกอดป๊อปปี้ทันที

 

 

 

“อะไรเนี่ย มากอดชั้นแบบนี้น่ะ”ป๊อปปี้เหวอปนหน้าแดง

 

 

 

“ก็นายบอกเองไม่ใช่หรอ ถ้าหนาวให้กอดกันไง”ฟางพูดแล้วแอบยิ้มนิดนึง

 

 

 

“ใครจะไปคิดว่าเธอจะทำจริง เธอเป็นเจ้านายชั้นนะทำแบบนี้เดี๋ยวใครก็มองเธอแล้วไปนินทาได้

นะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“Don’t careย่ะ so what ก็แค่นินทาก็แค่เม้าท์กันเสียงนกเสียงกาแค่นั้นเอง”ฟางพูด

 

 

 

“ไม่สนแม้คำนินทา ทั้งๆที่เมื่อก่อนจะแคร์จัง เอ รึว่าเธอชอบชั้น”ป๊อปปี้พูดแกล้งแหย่ฟาง

 

 

 

“พูดมากน่า แล้วไงยะ ถ้าชั้นบอกว่าใช่ ชั้นชอบนาย นายจะทำไง”ฟางพูดก่อนจะเงยหน้ามองหน้า

ป๊อปปี้ ป๊อปปี้อึ้งแล้วสบตากับคนตัวเล็ก

 

 

“จะบ้ารึไง ล้อกันเล่นล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะพยายามถอยห่างแต่ฟางไม่ยอมกลับกอดป๊อปปี้แน่นขึ้น

 

 

 

“ถ้าชั้นบอกว่าไม่ได้ล้อเล่นล่ะป๊อป ถ้าชั้นจะบอกว่าชั้นรู้สึกแบบนั้นกับนายจริงๆ”ฟางพูดยิ่งทำป๊อปปี้

อึ้ง

 

 

 

 

“แต่ ชั้นเป็นแค่บอดี้การ์ดนะ เธอเองก็เห็นความรักของเขื่อนกับฟ้าไม่ใช่รึไงว่ารักกันแค่ไหนแต่มันก็

เป็นไปไม่ได้”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“เรื่องความรัก เราจำเป็นต้องสนคนอื่นรึไง ขอแค่เรา2คนคิดเหมือนกันเท่านั้นก็พอแล้วนิ แล้วนาย

ล่ะป๊อปปี้ นายคิดเหมือนกับชั้นรึเปล่า”ฟางถามพร้อมกับสบตาคนตัวสูงที่เธอกอดนิ่ง

 

 

 

“ไม่รู้แฮะ แต่รู้ตัวอีกทีชั้นก็ละสายตาจากเธอไม่ได้เลย ฟาง”ป๊อปปี้พูดแล้วหลบตาของฟาง

 

 

 

 

“งั้นเราเป็นแฟนกันมั้ย”ฟางพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

“ห้ะ พูดจริงดิ”ป๊อปปี้เหวอทันที

 

 

 

“ชั้นพูดเล่นรึไงตาบ้า ก็ถ้าชั้นชอบนาย นายก็โอเค เราก็คบกันไง”ฟางพูด

 

 

“เอ่อ แล้วถ้าเธอต้องแต่งงานล่ะชั้นไม่แห้วแย่หรอ”ป๊อปปี้มองฟางแล้วพูด

 

 

“ถึงเวลานั้น ชั้นนี่ล่ะจะทิ้งท้องกับนายก่อนเลย เค้าจะได้ไม่ให้ชั้นแต่งงานกับใคร”ฟางพูด

 

 

 

“จะบ้าหรอ”ป๊อปปี้หน้าแดงก่อนจะหัวเราออกมาทั้งคู่ แล้วป๊อปปี้ก็เลื่อนตัวไปกอดฟางก่อนจะช้อน

หน้าฟางขึ้นมาแล้วจูบฟางอย่างอ่อนโยนท่ามกลางบรรยากาศข้างนอกที่ฝนตกหนัก

 

 

 

 

 

เอ้า งานนี้ฟางขอป๊อปปี้เป็นแฟนก่อจ้า เริดเนาะ