ดั่งดวงหฤทัย (Ver.PF,TK,KF)

"อึ้มมม"ฟางลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตนอยู่ในกระโจมหลังใหญ่

 

"ตื่นแล้วหรอ"หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยทักขึ้นจนฟางตกใจทันที

 

"วะ ว้ายๆ"ฟางร้องพร้อมลุกขึ้นเพราะตกใจเสียงของหญิงสาวคนนั้น

 

"นี่เธอเป็นอะไร"หญิงสาวคนนั้นถาม ฟางจึงมองไปรอบๆ

 

"เธอ เธอเป็นใคร"ฟางถามหญิงสาวคนนั้นทันที

 

"ฉันก็อยากจะถามเธอเหมือนกันว่าเธอเป็นใคร ทำไมนอนถึงตื่นสายจัง รู้ไหมหนมจีนไม่เคยต้องมานั่งเฝ้าใครตื่นน่ะ"หญิงสาวคนนั้นบ่นให้ฟาง

 

"หนมจีน เธอชื่อหนมจีนหรอ"ฟางถาม

 

"ใช่ ฉันชื่อขนมจีน แต่เรียกหนมจีนเฉยๆก็ได้"ขนมจีนบอกฟาง แล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร

 

"เอ่อ นี่เธอรู้รึป่าวว่าที่นี่ที่ไหน"ฟางร้อนรนรีบถามขนมจีน

 

"ไม่รู้หรอก แม่บอกให้มากับเค้าก็เลยมาอ่ะ"ขนมจีนบอกฟางไป

 

"มาเฉยๆเลยเนี่ยน่ะ"ฟางมองขนมจีนอย่างงงๆ

 

"ช่ายยย"ขนมจีนพูด

 

"นี่แล้วเธอถูกจับตัวมารึป่าว"ฟางถามอีก ขนมจีนตกใจจึงรีบบอกฟาง

 

"จับตัวอะไรกัน จะบ้าหรอ ฉันมาเอง ก็แม่รับตังเค้ามาแล้วอ่ะ ก็เลยต้องมา"ขนมจีนพูด พลางทำสีหน้าเศร้าๆ

 

"แล้วบ้านเธอล่ะ บ้านเธออยู่ไหน อยู่ที่พันธุรัฐรึป่าว"ฟางถาม

 

"บ้านฉันอ่ะอยู่หลังเขานู่นแหนะ นี่ทำไมเธอถามมากจัง ข้างนอกเค้าเก็บข้าวของกันหมดแล้วน่ะ เค้าบอกว่าถ้าเธอตื่นแล้วให้ไปอาบน้ำซ่ะ มาสิ"ขนมจีนบอกฟาง แล้วเดินไปยังที่อาบน้ำ พลางพยักหน้าเชิงให้ฟางตามมา

 

"เอ่อ นะ นี่ๆ ที่ว่าเค้าน่ะ เค้าไหนหรอ"ฟางยังคงถามอีก ขนมจีนจึงทำหน้าดุใส่ฟางทันที ฟางจึงเงียบลง เพราะเห็นหน้าดุของขนมจีนก่อนจะเดินตามขนมจีนไป

 

 

 

 

 

 

"เนี่ย อาบน้ำตรงนี้แหละ"ขนมจีนบอกฟาง ก่อนจะเดินไปยังชุดที่เตรียมไว้ให้ฟาง"แล้วนี่ก็ชุดเปลี่ยน โห ทำไมชุดสวยจังเลยอ่ะ เกิดมายังไม่เคยได้ใส่เลยน่ะเนี่ย"ขนมจีนเดินมายังชุดที่เตรียมไว้ให้ฟางแล้วก็ต้องอึ้งเพราะชุดนั้นสวยมาก สวยราวกับเจ้าหญิง ฟางที่มองขนมจีีนอยู่ก็ยิ้มอย่างมีแผนการ

 

"เอ่อ นี่ชุดสวย ชุดสวยก็ลองใส่ดูสิ"ฟางพูด แล้วมองขนมจีนยิ้มๆ

 

"ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเค้าว่าเอา"ขนมจีนส่ายหน้า

 

"ไม่มีใครเค้าว่าหรอกน่ะ ไหนลองสวมดูสิ เห็นไหมสวยจะตาย ลองใส่ดูน่ะ เดี๋ยวฉันก็ไปอาบน้ำแล้วฉันยังไม่ได้ใส่หรอก ขนมจีนก็ลองใส่ดูน่ะ"ฟางพูด แล้วนำชุดที่แขวนอยู่ไปทาบตัวขนมจีนทันที

 

"ไม่เอาหรอก"ขนมจีนพูด แล้วพยายามบ่ายเบี่ยง

 

"เถอะหน่าน่ะ ลองใส่ดูน่ะ"ฟางพูด แล้วตรงไปอ่างอาบน้ำทันที ขนมจีนมองฟางอย่างลังเลแต่ก็ลองไปใส่ชุดสวยทันที

 

 

สักพักต่อมา...

 

"เห็นไหมฉันบอกแล้ว ว่าใส่แล้วจะสวย"ฟางที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็ใส่ชุดของขนมจีนแล้วเดินออกมา ขนมจีนหันไปตามเสียงเรียก

 

"อะ อ้าว เอาชุดหนมจีนไปใส่ทำไมอ่ะ"ขนมจีนที่เห็นฟางใส่ชุดตัวเองก็ถาม

 

"อ๋อ ก็เปลี่ยนดูเล่นๆ สนุกๆน่ะ เออนี่หนมจีน ฉันว่าน่ะเราลองหาเรื่องสมมุติเล่นดูไหม คือให้หนมจีนเป็นฉัน ส่วนฉันก็เป็นหนมจีน"ฟางพูด แล้วยิ้มให้ขนมจีน

 

"ทำไงหรอ"ขนมจีนที่ฟังก็ดูสนใจในเรื่องที่ฟางกำลังพูดอยู่ก็ถาม

 

"หูยย ง่ายๆ ก็หนมจีนก็แค่ยืนตัวตรงๆน่ะ หลังตรงๆ แล้วหน้าก็เชิดๆเข้าไว้ แล้วปากก็ยิ้มให้สุดๆเลย"ฟางบอกขนมจีนจึงทำตามที่ฟางบอก

 

"อย่างนั้นแหละ ต้องไปดูกระจก ไปดูกระจกน่ะ"ฟางจึงพาขนมจีนไปที่กระจกทันที

 

"เนี่ยๆ ยิ้มเข้าไว้น่ะ หลังตรงๆ ตาเนี่ยต้องมองให้มีพลังน่ะ แล้วก็มองไปที่กระจก อย่ามองไปที่อื่นเลยน่ะ ยิ้มไว้แบบนั้นแล้วก็ดูผมตัวเองด้วยน่ะ ยิ้มไปเลย"ฟางพูด แล้วจัดตัวให้ขนมจีน พลางชะเง้อมองไปที่ข้างนอกเพื่อที่่จะหาทางหลบหนี ก่อนจะย่องไปช้าๆ

 

"จะไปไหนน่ะ"ขนมจีนหันไปถามฟาง ฟางชะงักทันที

 

"เอ่อคือ เผอิญว่าฉัน ฉันจะออกไปข้างนอกน่ะ คือฉันจะลองออกไปดูว่าคนข้างนอก เค้าจำได้รึป่าว ว่าใครเป็นใคร"ฟางพูด แล้วพยักหน้ายิ้มให้ขนมจีน

 

"ดีเลยๆ งั้นรีบกลับมาน่ะ"ขนมจีนยิ้มดีใจ ก่อนจะปล่อยให้ฟางเดินออกไป

 

"ได้ๆ แต่หนมจีน หนมจีนต้องทำตามที่ฉันบอกน่ะ แล้วก็เวลามีคนมาถามอะไรปุ๊บ หนมจีนไม่ต้องตอบอะไรเลยน่ะ เงียบไปเลย เข้าใจน่ะ"ฟางอธิบายให้ขนมจีนฟัง ขนมจีนพยักหน้ารับ ฟางจึงรีบเดินออกไปทันที

 

 

 

 

"หึ้ยย ม้านี่นา"ฟางพูดอย่างดีใจที่เห็นม้าสีขาวตัวหนึ่ง เพราะเธอเดินออกมาไกลมาก ก่อนจะรีบตรงเข้าไปขึ้นขี่ม้าตัวนั้นทันที

 

"ขโมยมีโทษสถานเดียวคือ ตัดมือ"จู่ๆก็มีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังต้นไม้ พร้อมนำผ้ามาคลุมหน้าคลุมตาเพื่อไม่ให้ฟางเห็น

 

"เอ่อคือ.."ฟางพูดไม่ออกทันทีที่ได้ยิน

 

"ม้าทรงเตรียมไว้ทางนู่น ไม่ใช่ตัวนี้ หากมีผ้าคุมพระเศียร(หัว)สักหน่อย อาจจะดูแนบเนียนกว่านี้ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของพระองค์ เชิญเสด็จ"ชายคนนั้นเดินตรงเข้ามาหาฟาง ฟางจึงควบม้าหนีไปทันที

 

"ไปเร็ว"ฟางควบม้าออกไป ชายคนนั้นจึงควบม้าตามฟางไป

 

 

หวี๊ด

 

ชายคนนั้นผิวปากส่งสัญญาณทำให้ม้าที่ฟางขี่อยู่หยุดลง

 

 

"หึ้ย ไม่น่ะ ไปต่อสิ เจ้าเป็นอะไร"ฟางพูด กับม้าเพราะจู่ๆม้าก็หยุดทันที

 

"ฮ่าๆ ทรงม้าเป็น แต่ยังไม่ดี และข้อสำคัญทรงพาหม่อมฉันเข้ามาลึกในกาสิก ก่อนขบวนจะเสด็จซ่ะอีก"ชายคนนั้นควบม้ามาหาฟาง แล้วพูดขึ้น

 

"เข้ามาลึกอย่างนั้นหรอ"ฟางหันไปถามชายคนนั้น

 

"ถูกต้อง"ชายคนนั้นตอบเสียงเรียบ

 

"อย่างนี้ก็แสดงว่าเราพลัดหลงกับขบวนใหญ่ใช่ไหม"ฟางถาม

 

"ก็อาจจะใช่"ชายคนนั้นพยักหน้า

 

"แล้วเป็นไปได้ไหมที่เราจะพลัดหลงกับขบวนกาสิกตลอดไป"ฟางถามอีก

 

"หมายความว่ายังไง"ชายคนนั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่ฟางพูด จึงถาม

 

"นายต้องการสักเท่าไหร่ สำหรับพาฉันไปส่งยังป่าชายแดน เขตแคว้นพันธุรัฐ"ฟางพูด ชายคนนั้นนิ่งลงไป

 

 

 

 

 

 

 

ณ พระตำหนักป้อมปืน แคว้นพันธุรัฐ

 

 

ด้านเฟย์ที่มาพักที่ตำหนักป้อมปืนก็ไม่มีอะไรทำจึงไปเก็บดอกไม้ระแวกนั้นมาร้อยเป็นมงกุฎแล้วนำไปวางไว้ที่ห้องทำงานเขื่อนทันที

 

 

กึ๊กๆ

 

 

"ตายล่ะ มีคนมา"เฟย์รีบตรงไปหาที่ซ่อนทันที ซึ่งเธอวิ่งไปแอบอยู่หลังม่านทันที

 

"เคนตะ เคนตะ นายเอาดอกไม้มาไว้ที่โต๊ะฉันทำไม เดี๋ยวนี้ทหารเอาเวลาซ้อมดาบมาร้อยดอกไม้งั้นหรอ"ทันทีที่เข้ามาเขื่อนเห็นมงกุฎดอกไม้ จึงเรียกเคนตะ ทหารคนสนิททันที"เคนตะ เคนตะ"เขื่อนเรียกเคนตะ แต่ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครมาเลย

 

 

ตึก

 

เสียงนี้ทำเอาเขื่อนหันขวับไปยังม่านทันที ก่อนจะย่องไปช้าๆ ช้าๆ พร้อมถือมีดเข้าไปด้วย ก่อนจะดึงแขนคนที่อยู่หลังม่านออกมาทันที ทำให้เฟย์ที่อยู่หลังม่านเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดเขื่อนทันที

 

"ว้าย"เฟย์ร้องเบาๆด้วยความตกใจ

 

"เจ้าหญิงพรปวีณ์"เขื่อนเรียกเฟย์ ก่อนจะรีบปล่อยเฟย์ออกทันที

 

"เอ่อ เพค่ะ หม่อมฉันเอง"เฟย์บอกเขื่อน"คือหม่อมฉันออกไปเก็บดอกไม้รอบๆป้อมมาร้อยถวาย เพื่อเป็นการขอบพระทัยที่ช่วยหม่อมฉัน"เฟย์พูดยิ้มๆ

 

"ออกไปเก็บดอกไม้ นี่ทรงออกไปนอกป้อมมางั้นหรอ"เขื่อนตะคอกใส่เฟย์อย่างแรงด้วยความโมโห

 

"อะ เอ่อ คะ คือหม่อมฉันให้ทหารยามพาออกไป"เฟย์ก้มหน้าลงด้วยความกลัว

 

"หม่อมฉันขอทูลเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังทรงต้องการลี้ภัยอยู่ที่นี่ล่ะก็ ห้ามก้าวเท้าออกจากที่นี่โดยที่หม่อมฉันไม่อนุญาติเป็นอันขาด"เขื่อนตะคิกใส่เฟย์อย่างแรงด้วยความโมโหเธอคนนี้

 

"เพค่ะ แต่ยังไงหม่อมฉันก็ต้องขอบพระทัยอีกครั้ง"เฟย์พูด น้ำใสๆไหลออกจากตาช้า เขื่อนที่มองอยู่ก็ตกใจ

 

"เอ่อ มีแค่นี้ใช่ไหม หม่อมฉันมีงานต้องทำ"เขื่อนพยายามหันหน้าหนีก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะตัวโปรดทันที เฟย์สะอื้นก่อนจะเดินออกไป แต่ก่อนที่จะเดินออกไปเธอก็ไม่ลืมที่จะหยิบมงกุฎดอกไม้ที่ตั้งใจจะเอามาให้เขื่อนกลับไปด้วย

 

"จะนำมาให้หม่อมฉันไม่ใช่หรอ วางเอาไว้ก็ได้ ไม่ได้เกะกะอะไร"เขื่อนพูดไม่มองหน้าเฟย์ และทำเป็นตั้งใจทำงานทันที เฟย์ที่ได้ยินก็ยิ้มออก พลางปาดน้ำตา แล้วรีบเดินออกไปทันที

 

 

เขื่อนที่เห็นเฟย์เดินออกไปแล้ว ก็มองไปที่มงกุฎดอกไม้ที่เฟย์นำมาให้ ก่อนหยิบขึ้นมาดู

 

 

"ดื้อจริงๆเลย"เขื่อนพูดคนเดียวยิ้มๆ ก่อนจะทำงานต่ออย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

"แยกขวาลงไปจะเป็นกาสิก แต่ถ้าเกิดไปทางซ้ายจะเป็นพันธุรัฐ"ชายคนนั้นบอกทางฟาง

 

"นี่ งั้นเรารีบไปกันดีกว่า แต่เดี๋ยว ตอนที่นายตามฉันมามีใครเห็นนายบ้างรึป่าว"ฟางยิ้ม ก่อนจะถามชายคนนั้น

 

"ก็อาจจะไม่"ชายคนนั้นตอบ

 

"งั้นก็ดีเลย เรารีบไปกันดีกว่า เพราะยังไม่มีใครรู้ เพราะเค้าคงคิดว่าเจ้าหญิงคงยังประทับอยู่ในขบวนเสด็จ"ฟางบอกชายคนนั้น

 

"นี่คงจะไปขโมยเสื้อผ้ามาใช่ไหม"ชายคนนั้นถาม พลางมองฟาง

 

"ไม่ได้ขโมย ก็แต่เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเฉยๆ มีผู้หญิงที่ไหนบ้างที่ไม่อยากใส่เสื้อผ้าสวยๆ"ฟางพูด พลางทำหน้ามุ่ย ชายคนนั้นจึงยิ้ม

 

"ก็นั่นสิน่ะ แต่ก็ขโมยมา โทษขโมยในกาสิกคือตัดมือ"ชายคนนั้นบอกฟาง

 

"แต่ฉันไม่ใช่คนกาสิก"ฟางตะคอกใส่ชายคนนั้น"นายต้องการสักเท่าไหร่สำหรับพาฉันไปยังชายแดนพันธุรัฐ"ฟางถาม

 

"มีเท่าไหร่ล่ะ"ชายคนนั้นถามฟาง ฟางนิ่งไปพลางจับที่สร้อยของตัวเองเพราะทั้งตัวเธอมีอยู่แค่นี้ เธอดึงสร้อยเส้นนั้นออกมาแต่ยังไม่ให้ชายนั้น เธอมองสร้อยเส้นนั้นที่พ่อของเธอเคยให้ไว้ ซึ่งมันสำคัญกับชีวิตเธอมาก

 

"นี่นาย"ฟางร้องขึ้น เพราะชายคนนั้นกระชากสร้อยออกมาจากมือฟาง

 

"เอาเป็นว่าสินบนนี่หม่อมฉันจะรับไว้ล้ะกันน่ะ"ชายคนนั้นพูด ฟางได้แต่ฮึดฮัด

 

"นาย"ฟางพูดอย่างหัวเสีย

 

"หรือจะเปลี่ยนใจ ก็ตามพระทัย"ชายคนนั้นพูดอย่างเจ้าเล่ห์

 

"แล้วจะให้ฉันเชื่อใจนายได้ยังไง ว่านายจะพาฉันไปยังชายแดนพันธุรัฐได้จริงๆ"ฟางถามชายคนนั้นอย่างกังวล

 

"ก็นั่นสิน่ะ ฝ่าบาทก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่ นอกจากจะทรงลองเสี่ยงดู"ชายคนนั้นพูด แล้วควบม้าออกไป ฟางจึงควบม้าตามไปยังน้ำตกที่อยู่แถวนั้น

 

"น้ำ"ฟางพูดอย่างดีใจที่เจอน้ำก่อนจะเดินไปทันที

 

"ล้างพระพักตร์(หน้า)ได้แต่ห้ามเสวย"ชายคนนั้นเตือนฟาง

 

"เอ้า ทำไมล่ะ น้ำก็ออกจะใส"ฟางพูด แล้วหันไปมองชายคนนั้นอย่างงงๆ ชายคนนั้นจึงนั่งลงข้างฟาง

 

"ทรงนึกแบบนี้ประจำรึป่าว"ชายคนนั้นถามฟาง ฟางทำหน้ามุ่ย"น้ำที่นี่มีพิษ ถ้าไม่ต้มก็ดื่มไม่ได้"ชายคนนั้นพูดอีก ฟางหมั่นไส้ไม่เชื่อในสิ่งที่ชายคนนั้นพูดจึงรองน้ำใส่มือแล้วจะนำมาดื่ม แต่ชายคนนั้นกระชากแขนฟางออกแล้วลากฟางไปที่โขดหินใหญ่ทันที

 

"นี่ปล่อยน่ะ ปล่อยฉัน"ฟางหงุดหงิด พลางตีแขนชายคนนั้นให้ปล่อยเธอ จู่ๆชายคนนั้นจึงหยิบมีดขึ้นมา ฟางชะงักไปทันที

 

"จะ จะทำอะไรน่ะ ว้าย"ฟางร้องตกใจทันทีที่ชายคนนั้นจะนำมีดมาทำร้ายเธอแต่เธอคิดผิด เพราะชายคนนั้นนำมีดมาตัดเถาวัลย์ที่อยู่ข้างๆฟางเพื่อนำน้ำในเถาวัลย์นั่นมาให้ฟางดื่ม

 

"เถาวัลย์นี่มีน้ำอยู่ เสวยได้"ชายคนนั้นพูด พลางยื่นเถาวัลย์ให้ฟาง ฟางมองอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะเชิดใส่"เสวยสิ ค่าสินบน ค่านำทาง รวมค่าอาหารด้วย"ชายคนนั้นพูด แล้วยิ้มให้ฟาง ฟางลังเลก่อนจะเหลือบไปเห็นแหวนวงหนึ่งที่อยู่ในมือชายคนนั้น

 

"วะ แหวน แหวนวงนี้ไม่ใช่แหวนที่คนสามัญจะใส่ได้นี่ นี่นายบอกมาน่ะว่านายเป็นใคร"ฟางตกใจ จึงถอยหลังออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ

 

"หม่อมฉันชื่อ ภาณุ เจ้าหลวงแห่งกาสิก"ทันทีที่ฟางถามชายคนนั้นจึงนำผ้าที่คลุมหัวออกก่อนจะบอกฟางทันที

 

"ปะ ป๊อปปี้"ฟางอึ้ง ก่อนจะวิ่งหนีป๊อปปี้ไปทันที ป๊อปปี้จึงวิ่งตามไป

 

"อะ โอ้ยย"ฟางร้องขึ้น เพราะเธอสะดุดกิ่งไม้ล้ม

 

"หม่อมฉันไม่มีเวลามาเล่นวิ่งไล่จับกับฝ่าบาททั้งวันหรอกน่ะ"ป๊อปปี้พูด แล้วส่งมือให้ฟางจับ ฟางสะบัดมือป๊อปปี้ออกแล้วจะวิ่งหนีต่อ แต่ป๊อปปี้รู้ทันจึงกระชากตัวฟางทันที

 

"ว้ายๆ นี่ปล่อยฉันน่ะ"ฟางพูด แล้วดิ้นไปมา ป๊อปปี้จึงปล่อยตัวฟาง

 

"งั้นก็เอาเลยสิ"ฟางพูดสะอื้น เพราะเธอตกหลุมพรางของป๊อปปี้ไปซ่ะแล้ว

 

"จะทรงทำอะไรอีก"ป๊อปปี้ถาม พลางมองฟาง

 

"ตัดคอ ตัดคอไง ชาวกาสิกชอบตัดคอไม่ใช่หรอ งั้นก็ตัดคอฉันเลยสิ"ฟางพูดเด็ดขาด ป๊อปปี้จึงยิ้มให้กับความกล้าของฟาง

 

"นั่นสิน่ะ แต่เผอิญหม่อมฉันลืมเอาดาบมาด้วย ไว้วันหลังก็แล้วกัน"ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ เพราะหน้าของฟางตอนนี้นับว่ากลัวป๊อปปี้มาก

 

"หึ ไม่ต้องหรอก ก็ใช่มีดเล่มนี้ไง"ฟางยังคงท้าป๊อปปี้อยู่อีก

 

"จริงสิ ขอบพระทัยน่ะที่ทรงแนะนำ"ป๊อปปี้พูด แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินรอบตัวฟาง

 

"คนพันธุรัฐไม่เคยกลัวตาย แม้จะอยู่ในมือของคนป่าเถื่อนอย่ากาสิกก็เถอะ"ฟางพูดอย่างไม่กลัว แต่ในใจและสีหน้าก็หวั่นอยู่เหมือนกัน ป๊อปปี้จึงยื่นกิ่งไม้ไปที่ไหล่ฟาง ฟางที่ถูกกิ่งไม้มาวางไหล่ก็คิดว่าเป็นมีด ทั้งตัวจึงสั่นเกร็ง

 

"มีดมันเล็กและสั้นเกินไป ตัดพระศอ(คอ)คงไม่สนุก น่าเสียดายพระศอเล็กๆสวยๆแบบนี้ หม่อมฉันไม่พลาด"ป๊อปปี้นำกิ่งไม้เขี่ยไปตามคอฟางช้าๆ ฟางไม่ได้มองว่าในมือป๊อปปี้คืออะไรคิดอย่างเดียวว่าเป็นมีดก็หลับตา

 

 

แกร๊ก

 

 

"กรี๊ดดด"ฟางตกใจก่อนจะลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าป๊อปปี้หักกิ่งไม้นั้นทิ้ง นี่นายแกล้งฉันงั้นหรอ หึ้ย !

 

"ฮ่าๆๆ"ป๊อปปี้หัวเราะให้ฟาง ฟางจึงหันไปหาป๊อปปี้ ป๊อปปี้จึงเก๊กขรึมทันที

 

"นี่นาย"ฟางมองหน้าป๊อปปี้อย่างพอใจ 

 

"เชิญเสด็จ เราต้องตามขบวนให้ทันก่อนค่ำ หึ"ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบ แล้วผายมือให้ฟาง เมื่อฟางเดินไปแล้วป๊อปปี้จึงขำออกมา แล้วเดินตามฟางไป

 

 

 

"ทรงเหนื่อยไหม"ป๊อปปี้ถามฟาง เพราะเขาและเธอควบม้ามาได้ไกลแล้ว

 

"ไม่เหนื่อย"ฟางตอบนิ่งๆ 

 

"อ้ะ นิดเดียวพอ แค่จิบ"ป๊อปปี้ยื่นน้ำให้ฟาง ฟางจึงรับมาแล้วดื่ม ไม่ได้จิบอย่างที่ป๊อปปี้บอก ป๊อปปี้จึงรีบดึงออกทันที

 

"อื้ออ ไหนบอกว่าสินบนค่านำทางเนี่ย รวมค่าน้ำแล้วก็ค่ออาหารแล้วไง"ฟางพูด

 

"หม่อมฉันไม่ได้หวง แต่ทรงเหนื่อย เหวยน้ำมากๆ จะทรงจุก"ป๊อปปี้บอกฟาง ฟางมองค้อนใส่ป๊อปปี้ทันที

 

"แล้วไหนบอกว่าจะพาไปพันธุรัฐ ทำไมถึงทรงพาขึ้นสูงขึ้นมาเรื่อยๆล่ะ อ๋อ หรือว่าคำพูดของเจ้าหลวงแห่งกาสิกจะเชื่อถือไม่ได้ล่ะ"ฟางหันไปถามป๊อปปี้ ป๊อปปี้จึงมองฟาง

 

"หม่อมฉันพาเสด็จกลับพันธุรัฐด้วยตัวหม่อมฉันเองแน่นอน แต่ขอทรงตอบคำถามอะไรบางอย่างก่อน"ป๊อปปี้มองฟางอย่างสงสัย ฟางที่รู้ว่าป๊อปปี้จะถามอะไรก็เบือนหน้าหนี ป๊อปปี้จึงควบม้าออกไป ฟางจึงรีบตามป๊อปปี้ไปทันที

 

"หม่อมฉันว่าให้ม้าพักสักหน่อยดีกว่า ถึงจะไม่ทรงเหนื่อย แต่เจ้านี้มันคงไม่ไหว"ป๊อปปี้ที่ควบม้ามาไกลอีกเรื่อยๆ ก็หยุดให้ม้าพัก ฟางจึงลงมาจากม้า แล้วมองป๊อปปี้อย่างไม่เป็นมิตร ก่อนจะเดินหนีป๊อปปี้ออกมา ป๊อปปี้จึงรีบตามฟางมาทันที

 

"ท่าทางจะรู้ทางที่นี่ดีกว่าหม่อมฉันถึงได้ทรงนำลิ้วมา"ป๊อปปี้พูด แล้วยักคิ้วกวนๆ

 

"หม่อมฉันก็แค่ทำตามพระประสงค์จะได้ไปถึงกองทหารเร็วๆ"ฟางเถียงป๊อปปี้เหมือนเด็ก ป๊อปปี้จึงยิ้ม

 

"งั้นต้องขอบพระทัยที่พาลึกเข้ามาในกาสิก แต่หม่อมฉันก็ไม่รู้เหมือนกันแถวนี้อยู่ตรงไหน"ป๊อปปี้ยักคิ้วกวนๆใส่ฟาง ฟางจึงมองหน้าป๊อปปี้อย่างเอาเรื่อง

 

"ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่าเรา เราหลงทางงั้นหรอเพค่ะ"ฟางรีบหันไปถามป๊อปปี้ ป๊อปปี้พยักหน้ากวนๆ

 

"นี่ฝ่าบาททรงล้อเล่นรึป่าว"ฟางมองป๊อปปี้อย่างจับพิรุธ ป๊อปปี้ไม่ตอบแล้วมองฟางที่ตอนนี้กำลังร้อนรน จึงยิ้มกับความน่ารักของฟาง

 

"ทรงยิ้มอะไร"ฟางหันมาแล้วเจอป๊อปปี้ยิ้มทันที

 

"ยิ้มให้คนแถวนี้ล่ะ ฮ่าๆ"ป๊อปปี้บอกแล้วทำลอยหน้าลอยตา

 

"นี่ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ขำกับฝ่าบาทหรอกน่ะ"ฟางมองไปรอบๆป่า เพราะเวลานี่ก็พลบค่ำแล้ว ก็ลูบแขนอย่างกลัวๆ

 

"ทรงเป็นอะไร"ป๊อปปี้ถามเพราะสังเกตุอาการของฟาง

 

"หม่อมฉันอยู่ตรงนี้ ฝ่าบาททรงไม่เป็นอะไรหรอก"ป๊อปปี้พูด แล้วยิ้มอย่างมั่นใจให้ฟาง

 

"หม่อมฉันจะเชื่อพระทัยฝ่าบาทได้แค่ไหนกัน"ฟางถามป๊อปปี้

 

"หม่อมฉันเป็นกษัตริย์ กษัตริย์ตรัสแล้วไม่คืนคำ"ป๊อปปี้บอกฟางจึงพยักหน้าช้าๆ

 

"หม่อนฉันว่าเราหาที่พักกันเถอะ นี่ก็พลบค่ำแล้ว อากาศเย็นจัง"ฟางพูด แล้วมองไปรอบ แล้วรูปแขนตัวเองด้วยความหนาว

 

"งั้นก็ป้ะ"ป๊อปปี้พูด แล้วเดินนำ แต่ก่อนที่จะเดินม้าที่เขาพักไว้ก็ร้องขึ้น

 

"ม้าเป็นอะไรน่ะ"ฟางหันไปทันที ก่อนที่ทั้งสองจะวิ่งไปหาม้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

บอกแล้วว่าตั้งแต่ตอนนี้ไปจะยาว ขอโทดน้าหายไปนานเลย

 

มาอัพแล้วน้า เม้นโหวตเยอะๆเลยน่ะค่ะ