ดั่งดวงหฤทัย (Ver.PF,TK,KF)

ณ วังหลวง แคว้นพันธุรัฐ

 

"ธนันต์ธรณ์"พระราชมารดาของฟางเดินมาเรียกเธอ

 

"เอ่อ แม่"ฟางพูด แล้วยิ้มให้แม่ของเธอ พร้อมกับพยุงแม่ของเธอให้มานั่งที่ที่นั่งประจำในห้องรับแขก

 

"แม่มีอะไรค่ะ ทำไมไม่ให้ฟางไปหา มาหาเองแบบนี้ทำไม"ฟางเริ่มว่าแม่ของเธอทันที เพราะแม่ของเธอกำลังป่วย เธอเลยกังวลว่าแม่จะเป็นลมไป

 

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แม่แค่อยากจะอยู่กับลูกนานๆ เดี๋ยวแม่ก็ไปต่างเมืองตั้งหลายเดือน แม่คงคิดถึงลูกแย่เลย"แม่ของฟางพูด เพราะเธอจะต้องไปรักษาตัวที่เมืองอื่น ฟางจึงเข้าไปโผกอดแม่เธอ แม่เธอจึงลูบผมอย่างอ่อนโยน

 

"แล้วแม่ทานยารึยังค่ะเนี่ย"ฟางพูดหลังจากที่ผละออกจากแม่ของเธอ

 

"ก็แม่ไม่ชอบ มันขม"แม่ของฟางพูด แล้วส่ายหน้าไม่อยากกิน

 

"ถ้าแม่ไม่กิน เดี๋ยวจะป่วยอีกน่ะค่ะ เห็นทีเนี่ยฟางจะต้องใช้วิธีของนมแล้วล่ะค่ะ ฮ่าๆ"ฟางพูด แล้วหันไปมองนมพลางหัวเราะ จนแม่ของเธอหันไปหานมบ้าง

 

"เสวยเถอะเพค่ะ หม่อมฉันใส่น้ำตาลลงไปแล้ว รับรองไม่ขมแน่เพค่ะ"นมพูด พลางยิ้มไปด้วย

 

"นมก็เราไม่ใช่เด็กๆแล้วน่ะ ฮ่าๆ"แม่ของฟางพูด ทำให้ทุกคนหัวเราะไปด้วย จากนั้นแม่ของฟางก็ทานยาทันที หลังจากทานยาเสร็จ

 

"นี่ฟาง แม่เห็นเจ้าคุณกลาโหม กับ เจ้าคุณธรรมการมาหา มีเรื่องอะไรหรอ"แม่ของฟางหลังจากที่ทานยาเสร็จก็ถามขึ้น

 

"เ่อ่อคือ เอ่อ"ฟางอึกอัก เพราะไม่อยากเล่าให้แม่ของเธอฟัง กลัวแม่ของเธอจะป่วยหนักขึ้นไปอีก

 

"ว่าอย่างไร หรอลูก"แม่ของฟางถามต่ออีก

 

"อ๋อ ท่านก็มาปรึกษาเรื่องขบวนเสด็จของแม่ในวันพรุ่งนี้ไงล่ะเพค่ะ ไม่มีอะไรหรอก ใช่ไหมค่ะนม"ฟางพูดแล้วหันหน้าไปหานม

 

"อ๋อ ใช่แล้วล่ะเพค่ะ"นมเมื่อเห็นฟางมองหน้า จึงรีบตอบทันที

 

"งั้นก็แล้วไป งั้นแม่ไปนอนล่ะ เพราะพรุ่งนี้แม่ก็ไปแล้ว"แม่ของฟางพูด ฟางจึงอาสาจะไปส่งที่ห้องบรรทมทันที

 

"ฟางขอไปส่งแม่น่ะค่ะ"ฟางพูด แล้วพาแม่ของเธอไปที่ห้อง

 

 

เช้ามืดวันต่อมา..

 

"ทูลกระหม่อมเพค่ะ ทูลกระหม่อมฟ้าหญิง เกิดเรื่องใหญ่แล้วเพค่ะ"นมรีบวิ่งเข้ามาปลุกฟางในห้องทันที 

 

"มีอะไรหรอนม"ฟางพูดน้ำเสียงงัวเงีย

 

"ก็เจ้าคุณกลาโหม มาขอเข้าเฝ้าอีกแล้วเพค่ะ ทูลกระหม่อมฟ้าชายทรงอันเชิญเจ้าฟ้าหญิงพรปวีณ์มาประทับอยู่ที่พระตำหนักป้อมปืนเพค่ะ"นมรีบพูด

 

"งั้น งั้นฟางควรช้าไม่ได้แล้ว แม่ล่ะค่ะ แม่อยู่ไหน"ฟางตกใจเป็นอย่างมาก

 

"อยู่ในห้องบรรทมเพค่ะ"นมตอบไป

 

"นมค่ะ นมช่วยดูให้แม่ประทับอยู่ในห้องก่อนน่ะค่ะ ทูลว่าขบวนเสด็จยังไม่พร้อม อย่าให้แม่รู้เรื่องนี้เป็นอันขาดน่ะ เดี๋ยวพอฟางไปคุยกับท่านเจ้าคุณเสร็จ ฟางจะไปทูลเชิญเสด็จแม่ด้วยตนเองน่ะค่ะ"ฟางพูดเสร็จ ก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวทันที

 

"เพค่ะๆ"นมตอบรับแล้วรีบวิ่งออกไปทันที

 

 

ณ ห้องรับรอง

 

"เป็นสุภาพบุรุษด้วยกัน นำแคว้นตัวเองเข้าสู่สงครามอย่างนั้นหรอ แล้วพี่ชายตรัสว่าอย่างไรอีกท่านเจ้าคุณ"ฟางหันไปหาท่านเจ้าคุณกลาโหมอย่างร้อนใจ

 

"เอ่อ ทูลกระหม่อมฟ้าชายทรงมีพระประสงค์ ให้แจ้งกับทางทานตะว่าถ้าเจ้าหญิงพรปวีณ์เสด็จกลับแล้ว ให้ทางทานตะ อย่าบังคับส่งตัวเจ้าหญิงกลับกาสิกอีก และเอ่อ.."เจ้าคุณกลาโหมอึกอักที่จะพูดออกมา

 

"ถึงขั้นนี้แล้วมีอะไรร้ายแรงกว่านี้อีกหรอ"ฟางถามไปอย่างร้อนใจ

 

"ให้แจ้งกาสิกว่า ควรทบทวนเรื่องการอภิเษกอีกครั้งพระเจ้าค่ะ"เจ้าคุณกลาโหมพูดอีก ทำเอาฟางจุกและตกใจเป็นอย่างมากที่พี่ชายเธอทำเช่นนี้

 

"พันธุรัฐนี่ยิ่งใหญ่จังเลยเนอะ สั่งทั้งสองแคว้นได้เลย พอฟางส่งเสด็จแม่เสร็จแล้วเนี่ย ฟางจะไปหาพี่ชายที่ตำหนักป้อมปืนเอง"ฟางพูดคำขาด

 

"พระเจ้าค่ะ"เจ้าคุณกลาโหมเอ่ยรับ

 

ณ หน้าประตูวัง

 

"นมฟางฝากดูแม่ด้วยน่ะค่ะ"ฟางพูดกับนมในขณะที่กำลังจะส่งเสด็จแม่ของเธอ

 

"หม่อมฉันจะถวายการดูแลสมเด็จอย่างดี ทูลหระหม่อมรักษาองค์ไว้ด้วยน่ะเพค่ะ"นมพูดพลางน้ำตาคลอ

 

"ค่ะ นม"ฟางพูดจบก็เข้ากอดนมผู้เป็นที่รัก 

 

"โอ้ย พระนมกับฟางนี่ น้ำหูน้ำตาคลอ อย่างกับว่าจะจากกัน แม่ว่าแม่ไปคนเดียวก็ได้น่ะ ให้นมอยู่ดูแลฟางที่นี่"แม่ของฟางพูดทำนองน้อยใจ

 

"ไม่เป็นไรค่ะแม่ ให้นมไปดูแลแม่ดีกว่า หญิงติดต่อหมอทางนู่นไว้แล้วน่ะค่ะ ให้แม่รักษาอาการให้ดีขึ้น"ฟางพูด แล้วจับมือแม่ของเธอ

 

"จ้ะ แม่ไปแล้วน่ะ รักษาตัวเองไว้ด้วยน่ะ"แม่ของฟางพูดจบ ก็เข้าไปกอดลูกสาวของตนเอง โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีชายคนหนึ่งกำลังมองการกระทำของเจ้าหญิงธนันต์ธรณ์อยู่ แต่หากสายตาที่จ้องมองนั้นเป็นสายตาที่อ่อนโยนและเป็นสายตาที่มองด้วยความรัีก

 

 

หลังจากส่งขบวนเสร็จ..

 

"มาเราพร้อมแล้ว ไปกันเถอะ"ฟางพูด หลังจากที่แต่งตัวเพื่อที่จะไปหาพี่ชายของเธอที่ตำหนักป้อมปืน

 

"เอ่อ ทูลกระหม่อมจะเสด็จพระตำหนักป้อมปืนทำไมล่ะพระเจ้าค่ะ"เจ้าคุณกลาโหมถามฟางไป

 

"ฟางจะทูลเชิญเจ้าหญิงพรปวีณ์ให้เสด็จมาประทับที่วังหลวง เพื่อให้ทานตะและกาสิกได้รู้ว่าเรารักษาพระเกียรติไว้อย่างดีที่สุด แล้วเราก็ปล่อยข่าวว่าเป็นการเสด็จมาพระราชพิธีอะไรก็ได้ ทำได้ไหมเจ้าคุณ"ฟางบอกเจ้าคุณอย่างเด็ดขาด

 

"พระเจ้าค่ะ กระหม่อมกำลังรีบเร่งจัดขบวนเสด็จอยู่พระเจ้าค่ะ แต่ขบวนใหญ่ต้องใช้เวลาหน่อยน่ะพระเจ้าค่ะ"เจ้าคุณพูดอีก

 

"แต่ฟางต้องไปถึงตำหนักป้อมปืนภายในคืนนี้ ฟางจะล่วงหน้าไปก่อน"ฟางพูดอีก

 

"อย่างน้องก็ต้องรอฟังข่าวจากคณะทูตที่เราส่งไปก่อนน่ะพระเจ้าค่ะ"เจ้าคุณพูดอีก

 

"ไม่มีเวลาแล้ว ขืนไปช้านาทีเดียว เราอาจจะสายไปก็ได้"ฟางพูดจบก็รีบเดินไปยังคอกม้าทันทีเพื่อที่จะขี่ม้าแล้วนำไปก่อน ทำให้เจ้าคุณกลาโหมหวั่นใจเป็นอย่างมาก

 

ขณะที่เดินทาง

 

"เราวนมาที่เดิมนี่ นี่เรามาผิดทางรึป่าว"ฟางถามทหารที่นำเสด็จ เพราะตั้งแต่เธอเดินทางมาก็วนมาทางเดิมตลอด

 

"คงไม่ผิดทางน่ะพระเจ้าค่ะ"ทหารที่นำเสด็จหันมาบอกฟาง

 

"งั้นแบ่งคนออกไปสำรวจทางข้างหน้า เราจะรออยู่ตรงนี้"ฟางสั่ง ทหารบางส่วนจึงแยกย้ายกันไป ก่อนที่ฟางจะนึกอะไรขึ้นได้

 

"เสียงนกหายไปไหนหมด ป่าทั้งป่าก็เงียบผิดปกติ"ฟางพูดขึ้น ก่อนจะมีเสียงดังขึ้น

 

หวี๊ดด !

 

"เสียงสัญญาณจากพวกเราพระเจ้าค่ะ ทางขวาพระเจ้าค่ะ"ทหารพูด 

 

"แล้วทำไมไม่ดังมาจากข้างหน้านู่นล่ะ เฮ้อ ไปทางขวาก็แล้วกัน"ฟางพูดแล้วควบม้าไปทันที แต่ก็นึกเอะใจไป ทั้งๆทีทหารของพวกเธอไปทางข้างหน้า แล้วจะดังมาจากทางขวาได้ยังไง

 

"พระเจ้าค่ะ"ทหารขานรับ

 

"เสียงเงียบไปอีกแล้ว"เมื่อรู้สึกว่าควบม้ามาได้ไกลแล้ว ฟางจึงพูดแต่ยังพูดไม่ทันจบเสียงก็ดังขึ้นอีก

 

หวี๊ดด !

 

"เสียงจากทางซ้ายพระเจ้าค่ะ"ทหารบอกฟาง

 

หวี๊ดด !

 

"เอะ ทางขวาพระเจ้าค่ะ"ทหารบอกฟางอีก

 

"ตกลงทางไหนกันแน่เนี่ย คนที่ล่วงหน้าไปก่อนก็ยังไม่เห็นเลย"ฟางที่เริ่มหงุดหงิดก็ถามขึ้น ก่อนที่จะมีทหารคนหนึ่งที่แยกไปก็เดินมาแต่เดินมาเพื่อมาขอความช่วยเหลือเพราะที่คอของเขาถูกลูกดอกอาบยาพิษเข้า

 

"ทหาร"ฟางเรียกพร้อมกับตกใจไปด้วย

 

"ระวังรักษาพระองค์ไว้ เร็ว"ทหารผู้นำ รีบตะโกนบอกทหารทั้งหมดมาคุ้มกันฟาง แต่ก่อนที่ทหารจะเข้ามานั้นกลับถูกกลุ่มชายกลุ่มหนึ่งเป่าลูกดอกอาบยาพิษใส่ทหารเป็นจำนวนมาก

 

"ทูลกระหม่อมทรงหนีไปเถอะพระเจ้าค่ะ"ทหารผู้นำพูด ก่อนที่ตนเองจะถูกลูกดกอจนตกม้า ฟางที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบควบม้าหนีไปทันที

 

และเมื่อตกดึก

 

ฟางที่ควบม้าหนีมาไกลมากแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองหลงทางและเริ่มเหนื่อยพร้อมกับหนาวด้วยเพราะตกกลางดึกอากาศจะยิ่งหนาวเรื่อยๆ แต่แล้วเหมือนโชคเข้าข้างเธอ เธอควบม้ามาเจอกับชายคนหนึ่งที่นำผ้าคลุมหน้าคลุมตาตนเองแต่เขาก็มีกองไฟเพื่อที่จะคลายความหนาว ฟางจึงไม่รอช้ารีบควบม้าไปหาชายคนนั้นทันที และฟางควบม้าเข้าไปใกล้ๆ

 

"ใครน่ะ"ชายคนนั้นที่รู้สึกเหมือนมีคนเข้ามาใกล้จึงร้องเรียก

 

"เอ่อคือ เราเองเผอิญว่าเราหลงทางน่ะ อยากจะขออาศัยผิงไฟด้วยคนได้ไหม"ฟางพูด ชายคนนั้นจึงพยักหน้า ฟางจึงรีบเข้าไปนั่งผิงไฟทันที โดยไม่รู้เลยว่าตนเองจะเจอกับอะไร

 

"ไม่มีอาหารหรอกน่ะ มีแต่ชาคงพอช่วยหายหนาวได้บ้าง"ชายคนนั้นพูดพร้อมกับยื่นแก้วชานั้นให้ ฟาง ฟางรับมาโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าชายคนนั้นใส่ยานอนหลับไว้ ซึ่งเขาพกยานอนหลับไว้ในแหวน

 

"ขอบใจน่ะ"ฟางพูด ชายคนนั้นชะงักไปชั่วขณะก่อนจะทำตัวให้เป็นปกติตามเดิม ฟางแปลกใจนิดๆก่อนจะดื่มชานั้นไป ชายคนนั้นลอบมองการกระทำของฟางเรื่อยๆจนกระทั่งฟางเห็นแหวนของเขาที่พกยาไว้

 

"แหวน แหวนนั้น แหวนนั้นมียาพิษนี่"ฟางพูดแล้วทิ้งแก้วลงก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะหนีแต่ตัวเองก็รู้สึกมึนหัว ชายคนนั้นจึงลุกขึ้น

 

"อย่าเข้ามาน่ะ อย่า"ฟางพูด ก่อนที่ตัวเองจะล้มสลบไป ชายคนนั้นจึงรีบเข้ามารับฟางที่กำลังจะล้มลง จึงทำให้ฟางตกไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา

 

 

 

 

 

 

ติดตามต่อตอนหน้าน่ะค่ะ ตั้งแต่ตอนหน้าไปจะเริ่มยาวล่ะน่ะ แล้วก็ฟางกับป๊อปปี้กำลังจะเจอกันแล้ว

เม้นต์และโหวตกันหน่อยน้า ของคุณทุกๆคอมเม้นต์ค่ะ