ดั่งดวงหฤทัย (Ver.PF,TK,KF)

"ม้า"ฟางรีบวิ่งไปตามเสียงร้องของม้าทันที

 

"เจ้าเป็นอะไรน่ะ เจ้าเป็นอะไร"ฟางจะวิ่งเข้าไปจับม้า แต่ป๊อปปี้กระชากฟางออกมาก่อน

 

"ระวัง"ป๊อปปี้กระชากฟางออกมา

 

"นี่ปล่อยน่ะ จะทำอะไรปล่อยฉันน่ะ"ฟางโวยวายใส่ป๊อปปี้

 

"แมงป่อง เห็นรึป่าวน่ะ"ป๊อปปี้บอกฟาง แล้วชี้ไปที่แมงป่อง 

 

"ว้าย แมง แมงป่องหรอ"ฟางรีบกระโดดกอดป๊อปปี้ด้วยความกลัวจนหน้าทั้งสองชิดกันมาก ทั้งสองจ้องกันนานอยู่พอสมควรก่อนที่ฟางจะรีบผละออก แล้วทำเป็นปัดเนื้อปัดตัว ป๊อปปี้มองฟางนิดนึงก่อนจะเดินไปดูม้า

 

"สงสัยม้าคงถูกแมงป่องต่อยน่ะ"ป๊อปปี้บอกอาการของม้า

 

"โถ่ เจ็บมากไหม"ฟางเดินเข้าไปจับม้าอย่างสงสาร ป๊อปปี้ลอบมองการกระทำฟางก็อดยิ้มไม่ได้ ก่อนจะลุกขึ้น

 

"ไปเถอะ เราต้องหาถ้ำพักก่อนมืด แถวนี้กลางคืนอากาศหนาวมาก และที่สำคัญหมาป่าชุม"ป๊อปปี้พูดยิ้มๆ ฟางตกใจรีบมองหน้าป๊อปปี้ทันที

 

"ละ แล้วม้าตัวนี้ล่ะ"ฟางถามอย่างเป็นห่วงม้า

 

"คงต้องปล่อยไว้ เอาไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร มันเดินไม่ไหวแล้วนี่"ป๊อปปี้พูด แล้วทำลอยหน้าลอยตา

 

"จะปล่อยมันไว้แบบนี้ได้ยังไง เมื่อกี้ทรงบอกเองนี่ว่าแถวนี้หมาป่าชุกชุมอ่ะ"ฟางโวยวายใหญ่

 

"ความจำดีนี่ อย่างมากก็คงถูกหมาป่าทั้งฝูงรุมแทะ แต่ถ้าเกิดโชคดีหน่อยอาจจะตายแบบไม่ทรมานมาก ป้ะ เราต้องไปกันแล้ว"ป๊อปปี้พูดก่อนจะดึงฟางให้ไปกับเขา แต่ฟางสะบัดออก

 

"ไม่ หม่อมฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าเราจะพามันไปด้วย"ฟางมองหน้าป๊อปปี้อย่างโกรธจัด"นี่เจ้าลุกขึ้นสิ ลุกขึ้นมาน่ะ เราจะได้ไปด้วยกัน"ฟางพยายามเรียกม้าที่ถูกแมงป่องต่อยให้ลุกขึ้น

 

"เชิญเสด็จ"ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบ ฟางจึงหันไปมองป๊อปปี้

 

"ไม่ ถ้ามันไม่ไปกับฉันด้วย"ฟางพูดไม่ยอมป๊อปปี้ ป๊อปปี้จึงชักมีดออกมาจะแทงม้าตัวนั้น แต่ฟางรีบเข้าไปห้าม

 

"นี่ อย่าน่ะ จะทรงฆ่ามันทำไม ทำไมถึงทรงโหดร้ายแบบนี้"ฟางพูด พลางน้ำตาไหลพราก พร้อมจับแขนป๊อปปี้เชิงห้าม ป๊อปปี้จึงชะงักไป

 

"แล้วใครล่ะ ที่นำทางมันมาทางนี้"ป๊อปปี้หันไปถามฟางเสียงเรียบ ฟางจึงปล่อยแขนป๊อปปี้ แล้วปาดน้ำตา ป๊อปปี้จึงมองหน้าฟางก่อนจะเก็บมีด

 

"จะเสด็จไปเอง หรือว่าจะให้หม่อมฉันอุ้มไป"ป๊อปปี้พูด แล้วเดินตรงมาหาฟางทีละนิด ฟางจึงถอยหลังหนีป๊อปปี้ทีละนิดเหมือนกัน

 

"ไม่ต้อง"ฟางพูดเสียงแข็ง

 

"หึ"ป๊อปปี้แสยะยิ้มใส่ฟางนิดนึง ก่อนจะเดินนำฟางไป แต่ฟางไม่ได้เดินตามป๊อปปี้ไป เพราะเมื่อป๊อปปี้เดินไปแล้ว ฟางจึงหันหลังแล้ววิ่งหนีป๊อปปี้ไปทันที ป๊อปปี้ที่หันหลังมาแล้วไม่เจอฟางก็นิ่งไป

 

"ได้ ถ้าอยากเล่นแมวจับหนูล่ะก็ จัดให้เลย เจ้าหญิงธนันต์ธรณ์"ป๊อปปี้ยิ้มนิดนึง ก่อนจะวิ่งตามฟางไปทันที..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ณ ตำหนักป้อมปืน แคว้นพันธุรัฐ

 

 

"ตายแล้ว เจ้าชายทรงบาดเจ็บ"เฟย์ที่เห็นเขื่อนได้รับบาดเจ็บจากการฝึกซ้อมการทหารก็รีบตรงเข้าไปหา

 

"เคนตะ"เฟย์เรียกเคนตะ ที่กำลังจะเดินไปหาเขื่อนที่ห้องพยาบาล

 

"มีอะไรหรือ พระเจ้าค่ะ"เคนตะหันไปถามเฟย์

 

"เกิดอะไรขึ้น"เฟย์ถามเคนตะ

 

"เจ้าชายทรงพลาดดาบระหว่างฝึกซ้อมพระเจ้าค่ะ"เคนตะบอก

 

"ตายแล้ว แล้วนี่ตามหมอหลวงรึยัง"เฟย์ได้ยินก็ร้อนใจเป็นอย่างมาก

 

"ที่ตำหนักนี่ยังไม่มีหมอหลวงหรอกพระเจ้าค่ะ"เคนตะบอกเฟย์

 

"แล้วแถวๆนี้ล่ะ ไม่มีหมอรึไง"เฟย์ถามอีก

 

"มีพระเจ้าค่ะ แต่เจ้าชายทรงรับสั่งว่า เจ็บเองก็หายเองได้ ไม่ต้องตามหมอให้ยุ่งยาก"เคนตะบอก

 

"แล้วจะหายเองได้ยังไงล่ะ แล้วนี่ทรงเป็นยังไงบ้าง"เฟย์ถาม ก่อนจะมีเสียงเขื่อนดังขึ้น

 

"เคนตะ กล่องเครื่องมือได้รึยัง"เขื่อนตะโกนออกมา

 

"พระเจ้าค่ะ"เคนตะขานรับ แล้วเดินไปหาเขื่อนทันที

 

 

"โอ้ย"เขื่อนร้องเพราะเคนตะนำแอลกอฮลล์มาทำแผลให้เขื่อน

 

"ขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะ"เคนตะก้มหน้าแล้วทำแผลต่อ เฟย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องก็ร้อนใจจึงเดินเข้าไปในห้องทันที

 

"หะ หะ ให้หม่อมฉันช่วยไหมเพค่ะ"เฟย์พูดเสียงสั่นๆ เพราะกลัวว่าเขื่อนจะดุเธออีก

 

"ทรงออกไปข้างนอกดีกว่า ในนี้ไม่มีอะไรให้น่าทอดเนตร(มอง)หรอก มีแต่เลือดทั้งนั้น"เขื่อนบอกเฟย์

 

"เอ่อ คะ คือหม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาเกะกะ แต่หม่อมฉันแค่อยาทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง"เฟย์พูด เขื่อนจึงมองเฟย์นิดนึง ก่อนจะร้องขึ้น

 

"โอ้ย เคนตะ เบาๆหน่อยสิ นายจะทำให้แผลฉันช้ำรึไงห้ะ"เขื่อนหันไปว่าเคนตะที่ทำแผลให้เขาทันที

 

"ขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะ บาดแผลกว้างแบบนี้คงต้องเย็บดีกว่า"เคนตะรายงานเขื่อน

 

"ก็เย็บสิ แล้วนี่มีอุปกรณ์ครบรึป่าว"เขื่อนถาม

 

"ขาดแต่ยาชาพระเจ้าค่ะ"เคนตะบอก

 

"ไม่มีก็เย็บสดๆนี่แหละ"เขื่อนพูด เฟย์ตาโตมองเขื่อนทันที..

 

 

 

 

 

 

 

"ว้าย"ฟางที่วิ่งออกมไกลแล้ว ก็มองไปรอบๆ ก็เห็นป๊อปปี้วิ่งมาทางเธอ เธอจึงไปแอบอยู่หลังต้นไม้ ป๊อปปี้หยุดแล้วมองและเดินไปรอบๆ

 

"กรี๊ดดดด"ฟางกรีดร้องออกมาเพราะมีเหยี่ยวตัวหนึ่งบินมาหาเธอแล้วร้องออกมา ทำให้ป๊อปปี้ยิ้มแล้วเดินมาตามเสียงร้อง ฟางมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นป๊อปปี้แล้วก็รีบวิ่งหนีออกไปทันที แต่หารู้ไม่ว่าป๊อปปี้อ้อมไปอีกทางนึงเพื่อไปดักฟางไว้แล้ว ฟางวิ่งมาได้ไกลก็เหนื่อยจึงหยุดพักแล้วมองไปรอบๆก็โล่งใจ ก่อนจะได้ยินเสียงคนควบม้ามาทางเธอ

 

 

ตึก ตึก ตึก ตึก !

 

 

"ใครควบม้ามาน่ะ"ฟางเงี่ยหูฟาง ก่อนมันจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ก่อนที่ฟางจะหันหลังไป

 

"ว้ายๆ"ฟางตกใจที่เห็นป๊อปปี้ควบม้าอีกตัวมาอยู่ข้างหลังเธอแล้ว"ไม่น่ะ"ฟางที่เห็นป๊อปปี้ยิ้มให้เธออยู่ก็หนีไปอีกทางทันที

 

"ไป"ป๊อปปี้ควบมากลับทางเก่าเพื่อไปดักฟางไว้ เพราะทางที่นี่เขารู้จักดี

 

"แฮ่กๆๆ"ฟางหอบ แล้วมองไปรอบๆ ก่อนที่จะหันหลังก็เจอกับป๊อปปี้อีกแล้ว

 

"ว้ายๆ งื้ออ"ฟางล้มลงทันทีที่เห็นป๊อปปี้อยู่ข้างเธอ

 

"เล่นไล่จับสนุกพอรึยัง แต่หม่อมฉันเบื่อล่ะ"ป๊อปปี้มองหน้าฟางนิ่ง ฟางเห็นก็ก้มหน้าหลบสายตาคมกริบของเขาผู้นี้

 

"อย่าน่ะ อย่าทำอะไรฉันน่ะ"ฟางเขยิบถอยหลัง ป๊อปปี้ชักมีดออกมาก่อนจะพุ่งมีดไปที่ฟาง

 

"กรี๊ดดดดด"ฟางร้องออกมาอย่างตกใจเพราะคิดว่าป๊อปปี้จะฆ่าเธอ แต่ป๊อปปี้ช่วยชีวิตเธอเพราะมีแมงป่องตัวหนึ่งจะมาทำร้ายฟางแต่ป๊อปปี้พุ่งมีดไปที่แมงป่อง

 

"ป่าแถวนี้ นอกจากแมงป่องแล้ว ยังมีสัตว์มีพิษอีกหลายอย่าง พิษมันเนี่ยฆ่าคนได้สบายเลยแหละ"ป๊อปปี้บอกฟาง แล้วมองฟางนิ่ง

 

"โดนแมงป่องกัดตายก็คงจะตายง่ายกว่าอยู่ในเงื้อมือของคนกาสิกสิน่ะ"ฟางที่ถึงแม้จะกลัวสักเพียงไหนก็ยังกล้าๆกลัวๆที่จะพูดตัดพ้อกับป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองฟางนิดนึงก่อนจะพูดขึ้น

 

"หม่อมฉันถูกสอนมาว่า ถ้ายังมีลมหายใจ ก็ยังมีความหวังเสมอ ถ้าเกิดหม่อมฉันเป็นฝ่าบาทจะไม่ทำแบบเมื่อกี้อีก"ป๊อปปี้บอกฟาง พลางมองด้วยสายตาเย็นชาเพราะเขาโกรธที่เธอพูดแบบนั้นออกมา แต่เขาก็ยังส่งมือไปช่วยฟางให้ลุกขึ้นมาอยู่ดี"เชิญเสด็จเถอะ"ป๊อปปี้พูดเสียงเรียบ แล้วส่งมือให้ฟางจับ ฟางมองป๊อปปี้ด้วยความสงสัยนิดนึง ก่อนจะจับมือป๊อปปี้เพื่อที่จะลุกขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

ตำหนักป้อมปืน แคว้นพันธุรัฐ

 

เฟย์เฝ้ามองเขื่อนที่เย็บแผลอยู่ด้วยความเป็นห่วง

 

"เอ่อ จะเอาอะไรหรอจ้ะ"เฟย์ถามเคนตะที่หาของอยู่

 

"ผ้าซับเลือดพระเจ้าค่ะ"เคนตะบอกเฟย์ เฟย์จึงอาสาหยิบให้

 

"มาเดี๋ยวฉันช่วย"เฟย์พูด แล้วค่อยๆซับเลือดให้เขื่อน เขื่อนจึงหันไปมองเฟย์ก่อนจะหลับตาลงด้วยความแสบแผล เฟย์ที่เห็นเขื่อนกำมือแน่นก็นำมือไปจับเขื่อน

 

"ทรงทำอะไร"เขื่อนตกใจที่เฟย์มาจับมือเขา ก็สะดุ้งทันที

 

"คะ คือ หม่อมฉันจะบอกว่าถ้าทรงเจ็บก็ทรงบีบมือหม่อมฉันได้ หม่อมฉันเคยไปช่วยงานที่โรงพยาบาลก็ปลอบคนไข้แบบนี้เสมอ"เฟย์พูดไม่มองหน้าเขื่อนเพราะตอนนี้เธอกลัวเขื่อนเป็นอย่างมาก

 

"หม่อมฉันเป็นทหารน่ะ ไม่ใช่คนไข้อ่อนแอ"เขื่อนตะคอกใส่เฟย์อย่างหงุดหงิด

 

"ขะ ขอประทานอภัยเพค่ะที่ทำให้กริ้ว(โกรธ) ฮึกๆ"เฟย์พูด พลางร้องไห้สะอื้นออกมา เขื่อนที่เห็นเฟย์ร้องไห้ก็รู้สึกผิดที่ตะคอกใส่เฟย์

 

"แล้วนี่เสร็จรึยัง แผลแค่นี้ทำไมช้านักล่ะ"เขื่อนหันไปว่าเคนตะ

 

"เมื่อตอนที่ทรงขยับองค์ทำให้เข็มหักคาพระอังสะ(ไหล่)พระเจ้าค่ะ"เคนตะบอกเขื่อน

 

"เพราะหม่อมฉันเอง ที่ทำให้ฝ่าบาทเป็นแบบนี้ ฮึก หม่อมฉันขอประทานอภัยเพค่ะ"เฟย์พูด พลางร้องไห้ไปด้วย เขื่อนมองอย่างรู้สึกผิด

 

"หม่อมฉันไม่เป็นอะไรหรอก แค่เอาเข็มออกก็เสร็จแล้ว ใช่ไหมเคนตะ"เขื่อนพูด แล้วหันไปมองเคนตะ

 

"พระเจ้าค่ะ"เคนตะก้มหน้า

 

"หม่อมฉันไม่เจ็บหรอกน่ะอย่ากันแสง(ร้องไห้)เลย"เขื่อนปลอบเฟย์

 

"เพค่ะ"เฟย์พูด พลางปาดน้ำตา เขื่อนจึงยิ้มให้เฟย์ เฟย์จึงยิ้มตอบเขื่อน

 

 

 

"เอาพระเขนย(หมอน)รองหน่อยดีกว่าจะได้สบายขึ้น"เฟย์ที่อาสาเดิมาส่งเขื่อนที่ห้องพร้อมเคนตะก็รีบจัดที่นอนให้เขื่อน

 

"ขอบพระทัยฝ่าบาท ตอนแรกหม่อมฉันคิดว่าฝ่าบาททอดเนตร(มอง)แผลหม่อมฉันไหนจะเลือดอีกแล้วจะทรง"เขื่อนพูด แล้วหันไปหาเฟย์

 

"เป็นลมงั้นหรอเพค่ะ"เฟย์ตอบ เขื่อนจึงพยักหน้า"ไม่หรอก ถึงหม่อมฉันจะไม่ชอบเห็นเลือดเท่าไหร่ แต่หม่อมฉันมักจะหนีเสด็จพ่อไปช่วยงานกาชาดบ่อยๆสนุกจนลืมกลัวหน่ะเพค่ะ"เฟย์พูดยิ้มๆ เขื่อนจึงพยักหน้าตาม

 

"แล้วทำไมต้องทรงหนีด้วยล่ะ"เขื่อนถาม

 

"ก็เสด็จพ่อทรงชอบให้เรียนรู้เรื่องการเมือง หม่อมฉันยอมแพ้ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เรียนไปก็ปวดหัว หม่อมฉันหนีไปทำอย่างอื่นดีกว่าเพค่ะ"เฟย์พูด พร้อมทำหน้ามุ่ย

 

"ฮ่าๆ ฝ่าบาทนี่ทรงขยันหนีเนาะ ไหนจะหนีเสด็จพ่อ ไหนจะหนีการอภิเษก"เขื่อนพูดขำๆ แต่เฟย์นั่นไม่ได้ขำด้วยเลย แถมยังทำหน้าจ๋อยลงไปอีก

 

"นี่คงเป็นวิธีแก้ปัญหาสำหรับหม่อมฉันมั้งเพค่ะ"เฟย์พูด พลางฝืนยิ้ม...

 

 

 

 

 

 

 

 

"โชคดีที่เราเจอถ้ำ พอให้เราพักได้คืนนึง หม่อมฉันสำรวจดูแล้ว ปลอดภัยดี หม่อมฉันจะออกไปหาฟืน ทรงรออยู่ในนี้ และอย่าทรงคิดหนีอีก"ป๊อปปี้พลางเก๊กโหดใส่ฟาง

 

"อึ้ม"ฟางตอบพลางมองไปรอบๆ ป๊อปปี้ลอบมองฟางนิดนึง ก่อนจะเดินออกไปหาฟืน แต่ก็ไม่วายจะหันไปมองฟาง ก่อนจะเดินออกไป

 

"หึ จะให้ฉันอยู่รอเป็นเชลยแห่งกาสิกอย่างนั้นหรอ ให้ฉันไปตาบดาบหน้ายังดีกว่าอีก"ฟางพูดอย่างไม่เกร็ง ก่อนจะเดินหนีออกไปอีก

 

 

โบร๋วววว !!

 

 

เสียงหมาป่าร้องดังกึกก้องป่า ในเวลานี้ก็มืดแล้ว ฟางเดินตามทางมาเรื่อยๆด้วยความหนาวเหน็บ

 

"ไม่กลัว ไม่กลัว เราต้องไม่กลัวสิ ธนันต์ธรณ์ เราต้องหาทางกลับชายแดนพันธุรัฐให้ได้สิ"ฟางพูดปลอบตัวเอง

 

"ว้ายๆ"ฟางที่พอหันหลังมาก็ชนเข้ากับอกกว้างของป๊อปปี้ทันที"จะ เจ้าหลวง"ฟางรีบไปเกาะแขนป๊อปปี้ด้วยความกลัว

 

"หม่อมฉันให้รอในถ้ำไม่ใช่หรอ"ป๊อปปี้บอกฟางเสียงโหด

 

"เอ่อ.."ฟางมองหน้าป๊อปปี้เจื่อนๆ ก่อนจะปล่อยมืออกจากแขนป๊อปปี้ แล้วเชิดหน้าหนี

 

"ก็ ก็หม่อมฉัน หม่อมฉันอยากออกมาช่วยเจ้าหลวงหาฟืนอ่ะ"ฟางแก้ตัวทันที

 

"งั้นหรอ พระทัยดีจริงน่ะ หม่อมฉันมีแค่มีดเล็กๆ สั้นๆแค่อันเดียว ต่อให้เก่งแค่ไหนคงสู้หมาป่าทั้งฝูงไม่ได้หรอก"ป๊อปปี้พูด พลางมองหน้าฟางอย่างเคืองๆ ที่ฟางหนีเขาแล้วหนีเขาอีก

 

"เอ่อ แล้ว มะ ม้าละ นะ นี่เราจะไม่กลับไปช่วยม้าจริงๆหรอ"ฟางพูดสั่นๆ

 

"ถ้ามันโชคดีก็คงรอด แต่ถ้าไม่รอดก็เป็นอาหารหมาป่าก็เท่านั้น ไม่ต้องทรงเป็นห่วงหรอก"ป๊อปปี้บอก

 

"พระทัยดำที่สุดเลยอ่ะ"ฟางโวยวายใส่ป๊อปปี้

 

"หม่อมฉันถือว่าเป็นคำชม"ป๊อปปี้พูดอย่างลอยหน้าลอยตา ฟางส่งค้อนวงใหญ่ไปที่ป๊อปปี้ทันที ป๊อปปี้จึงแสยะยิ้มนิดนึง ก่อนจะพาฟางกลับถ้ำ

 

 

 

"เอ่อ อากาศชื้นขนาดนี้ ทำไมยังทรงก่อไฟติดเร็วจังล่ะ"ฟางถามอย่างสงสัย

 

"ก็ไม่เห็นยากอะไรชาวกาสิกทุกคนทำได้ คนพื้นบ้านอย่างพันธุรัฐคงไม่ชิน ยังมีอีกหลายอย่างที่ทรงคาดไม่ถึง"ป๊อปปี้บอกฟาง

 

"หึ้ม"ฟางมองป๊อปปี้ ก่อนจะหันไปมองทางอื่น

 

"หม่อมฉันนำไก่ติดตัวมาด้วย เดี๋ยวอีกสักพักก็คงจะสุกเหวยก่อนได้เลยน่ะไม่ต้องรอหม่อมฉัน เดี๋ยวหม่อมฉันจะเอาน้ำไปให้ม้า"ป๊อปปี้บอกฟาง ฟางยิ้มนิดนึงก่อนจะทำเป็นเชิด ป๊อปปี้แอบมองฟางอยู่ก็ยิ้มกับความน่ารักของฟางอีกแล้ว ก่อนเขาจะเดินออกไป

 

"หืมม หอมจังเสร็จฉันล้ะ"ฟางที่เห็นป๊อปปี้ออกไปแล้ว ก็หยิบไก่ขึ้นดูแล้วพลิกไปพลิกมาเพื่อรอมันสุก

 

 

สักครู่ต่อมา...

 

ป๊อปปี้เดินเข้าก็ถึงกับต้องขมวดคิ้วทันทีที่ได้กลิ่นไหม้ของไก่ เพราะฟางเอาแต่พลิกไก่ไปพลิกไก่มาจนมันไหม้จนกินไม่ได้

 

"ไหม้จนดำขนาดนี้ แล้วจะเหวยได้ยังไง"ป๊อปปี้เข้ามาก็ดุฟางทันที

 

"นี่หม่อมฉันเป็นเจ้าหญิงน้ะ มีเรื่องบ้านเมืองให้ดูแลตั้งเยอะเรื่องแบบนี้หม่อมฉันทำไม่เป็นหรอก"ฟางพูด พลางเชิดใส่ป๊อปปี้

 

"อ๋อ งั้นทรงทราบสิน่ะ ว่าเจ้าหญิงพรปวีณ์แยู่ที่ไหนของพันธุรัฐ"ป๊อปปี้เดินเข้ามาใกล้ฟาง พลางทำเสียงนิ่งจนฟางกลัว

 

"หม่อมฉันไม่เคยเจอเจ้าหญิง หม่อมฉันคงบอกไม่ได้หรอกว่าเจ้าหญิงอยู่ที่พันธุรัฐรึป่าว"ฟางพูดอย่างหวั่นๆ

 

"งั้นหรอ"ป๊อปปี้พูดอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ฟางพูด

 

"การที่พระคู่หมั้นหายไปก็ทรงต้องเป็นห่วงมาก หม่อมฉันเข้าใจ แต่ถ้าพระทัยเย็นลงอีกนิดหม่อมฉันจะ.."ฟางพูดเสียงอ่อหวานเพื่อให้ป๊อปปี้เชื่อ แต่ป๊อปปี้พูดขึ้นก่อน

 

"ที่ทำแบบนี้เพราะไม่ต้องการให้กาสิกใช้ทานตะส่งสินค้าออกสู่ทะเลสิน่ะ"ป๊อปปี้พูดอย่างโมโห

 

"ฉันไม่เคยคิดแบบนั้น"ฟางรีบท้วง

 

"อ๋อ ก็แปลว่าพันธุรัฐยอมโดดเดี่ยว ถ้ากาสิกกับทานตะจะรวมกัน"ป๊อปปี้พูด

 

"ถ้าทรงพอพระทัยเจ้าหญิงพรปวีณ์มันก็ไม่ใช่เรื่องของพันธุรัฐ"ฟางเถียง

 

"พันธุรัฐพร้อมรับมือทุกอย่างรวมทั้งสงครามด้วยใช่ไหม"ป๊อปปี้พูดอีก ฟางมองหน้าป๊อปปี้อย่างโกรธจัด

 

"ทำไมถึงตรัสแต่เรื่องผลประโยชน์มีแต่พันธุรัฐ กาสิก แล้วก็ทานตะ แล้วเรื่องความรักล่ะ ทำไมไม่เห็นตรัสถึงว่าทรงรักเจ้าหญิงพรปวีณ์มากแค่ไหน"ฟางเดือดจัดพูดใส่ป๊อปปี้ทันที ป๊อปปี้เงียบไปก่อนจะมองหน้าฟางที่ตอนนี้กังวลเป็นอย่างมาก

 

"ไม่เห็นจำเป็น นี่มันเป็นหน้าที่ของเจ้าหลวงที่ควรทำก็ถูกต้องแล้วนี่"ป๊อปปี้พูดใส่ฟางบ้าง

 

"งั้นหรอ หึ"ฟางมองหน้าป๊อปปี้อย่างเคืองเขาเป็นอย่างมาก ก่อนจะก้มหน้าลง ป๊อปปี้ลอบมองฟางด้วยความเจ็บปวด ทำไม ทำไมกัน?

 

 

 

 

 

 

ตำหนักป้อมปืน แคว้นพันธุรัฐ

 

"เคนตะ ทำไมถึงชอบเอาอะไรมาให้ฉันกินห้ะ ดูสิแหยะๆแบบนี้ เอาออกไปเลยไปเอาไปให้พวกผู้หญิงกินนู่น"เขื่อนว่าเคนตะที่เอาข้าวต้มมาให้เขา

 

"แต่หม่อมฉันว่าควรเสวยอาหารอ่อนน่ะเพค่ะ ลองชิมดูสักนิดก็ได้ถ้าไม่โปรดหม่อมฉันจะทำอย่างอื่นถวาย"เฟย์เดินเข้ามาหาเขื่อนทันที

 

"นี่ทรงทำเองหรอ"เขื่อนที่เห็นเฟย์เดินเข้ามาก็ถาม

 

"เพค่ะ หม่อมฉันอยู่ว่างๆก็เลยเข้าไปช่วยในครัว"เฟย์บอกเขื่อนยิ้มๆ

 

"อ๋อ"เขื่อนยิ้มเจื่อนๆก่อนจะหยิบช้อนขึ้นมาตักกินคำนึง เฟย์ที่ยืนมองก็ลุ้นว่าเขื่อนจะกินต่อไหม แต่ก็ได้ผลเขื่อนตักกินต่อจนหมดชาม

 

"เพิ่มอีกนิดไหมเพค่ะ ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันตักถวายน่ะ"เฟย์ถามเขื่อน พลางยิ้ม เขื่อนพยักหน้านิดนึง ก่อนที่เฟย์จะจัดเตรียมทุกอย่าง

 

"ทรงทำอาหารอร่อยแบบนี้ เจ้าหลวงกาสิกคงจะได้ชิมบ่อยๆ"เขื่อนพูดแล้วฝืนยิ้ม เฟย์จึงก้มหน้าลง

 

"หม่อมฉันพูดอะไรผิดรึป่าว"เขื่อนหันไปถามเฟย์ เพราะเขาเห็นเฟย์ก้มหน้าลงไป

 

"เจ้าหลวงอาจไม่โปรดฝีมือหม่อมฉันก็ได้"เฟย์พูด พลางทำหน้าเศร้า

 

"หม่อมฉันถามจริงๆเถอะน่ะ ไม่ทรงดีพระทัยหรอที่ได้อภิเษกสมรสกับเจ้าหลวงกาสิกผู้ร่ำรวย หรือว่าเจ้าหลวงทรงทำอะไรให้ไม่พอพระทัยรึป่าวถึงหนีมาแบบนี้"เขื่อนถามเฟย์

 

"ไม่มีผู้หญิงคนไหนหรอกเพค่ะ ที่อยากแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก"เฟย์พูด พลางเหม่อลอย เขื่อนลอบมองเฟย์อย่างไม่เข้าใจ...

 

 

 

 

 

 

 

"มาประทับนี่สิ ประทับใกล้ๆกองไฟถ้าดึกกว่านี้ในถ้ำจะอากาศหนาวมากกว่านี่น่ะ"ป๊อปปี้เรียกฟางที่นั่งห่างกับเขา

 

"ตรงนี้ก็ สะ สบายดี"ฟางพูดติดขัด เพราะไม่อยากไปใกล้ป๊อปปี้ทั้งๆที่ตนเองหนาวจะตายอยู่แล้ว ป๊อปปี้จึงลุกขึ้น ฟางตกใจจึงลุกขึ้นตาม

 

"นักรบกาสิกถูกฝึกให้แข็งแกร่งอากาศหนาวแค่นี้เล็กน้อยมาก คลุมนี่ดีกว่านะ"ป๊อปปี้ถอดเสื้อคลุมของเขาออกมาแล้วจะนำไปคลุมให้ฟาง

 

"นี่ ยะ อย่าเข้ามาน่ะ หม่อมฉันไม่หนาว คนกาสิกทนได้ คนพันธุรัฐก็ต้องทนได้เหมือนกัน"ฟางดันป๊อปปี้ออก

 

"ก็ดีถ้าทรงอยากบอกว่าชาวพันธุรัฐ แข็งแกร่งไม่แพ้ชาวกาสิก ก็ได้ หึ"ป๊อปปี้เคืองที่ฟางพูด จึงเดินกลับมานั่งกองไฟตามเดิม

 

"เอ่อ นี่ แล้วจะประทับอยู่ที่นี่ทั้งคืนเลยหรอ"ฟางถามป๊อปปี้

 

"ใช่"ป๊อปปี้ตอบสั้นๆ

 

"ทรงเป็นถึงเจ้าหลวงไม่ทรงทราบธรรมเนียมเลยหรือไง ฝ่ายนอกกับฝ่ายในไม่ได้อยู่ด้วยกันน่ะ"ฟางบอกป๊อปปี้

 

"ที่นี่ไม่ใช่ตำหนัก แล้วก็ไม่มีใครเห็น ประเพณีเว้นๆไปบ้างก็ได้"ป๊อปปี้บอก

 

"แต่ถ้าละเว้นเรื่องนึง ก็ต้องละเว้นทุกเรื่อง กฎก็จะไม่มี"ฟางเถียงป๊อปปี้

 

"หึ งั้นหม่อมฉันอยู่หน้าถ้ำก็แล้วกัน"ป๊อปปี้ลุกขึ้น ฟางพยักหน้ากวนๆใส่ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองนิดนึงก่อนจะเดินออกไป ฟางที่เห็นป๊อปปี้ออกไปแล้วก็รีบไปนั่งที่กองไฟทันที

 

 

 

ตกดึกต่อมา..

 

ฟางได้เผลอหลับอยู่ข้างกองไฟ ป๊อปปี้เดินเข้ามาแล้วก็พบฟางที่หลับไปแล้ว

 

"อวดเก่งจริงๆเลย"ป๊อปปี้เดินเข้ามาแล้วนำเสื้อคลุมของตัวเองมาห่มให้ฟาง ก่อนจะนั่งมองฟางสักพักนึง

 

"ถ้าเรารักกันมันก็คงจะดี"ป๊อปปี้พูดเบาๆ แล้วลูบหัวฟางช้าๆ ก่อนจะเดินออกไปอยู่หน้าถ้ำตามเดิม..

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนนี้เป็นของเขื่อนเฟย์ กับ ป๊อปฟางสลับกัน

 

ช่วยกันเม้นโหวตเยอะๆเลยน้า