ดั่งดวงหฤทัย (Ver.PF,TK,KF)

ณ วังหลวง แคว้นพันธุรัฐ
 
"ทูลกระหม่อมเพค่ะ ทูลกระหม่อมฟ้าหญิง"แม่นมของฟาง เจ้าฟ้าหญิงธนันต์ธรณ์ เรียกหาเธอในห้องสมุดของวังหลวง
 
"วะ วะ ว้ายยย"เสียงของฟางร้องขึ้น เพราะเธอขึ้นเก้าอี้ไปหยิบหนังสือที่อยู่บนชั้นบน จนจะตกลงมาแต่แม่นมของเธอรับทันก่อน
 
"ระวังหน่อยสิเพค่ะ ทูลกระหม่อม"แม่นมว่าตำหนิฟาง ฟางจึงก้มหน้ารับผิด
 
"ขอโทษค่ะนม"ฟางพูด แม่นมจึงลูบหัวฟางอย่างอ่อนโยน
 
"ทรงปีนขึ้นไปหยิบเองทำไมเพค่ะ ไม่ทรงเรียกข้าหลวงล่ะเพค่ะ"แม่นมพูดกับฟางอีก
 
"ก็ฟางอยากอ่าน ฟางก็ต้องขึ้นไปหยิบเองสิค่ะ"ฟางพูดยิ้มๆแล้วไปนั่งที่โต๊ะประจำของเธอ
 
"เด็จเข้ามาในนี้ทีไร ก็ทรงลืมวันลืมคืนทุกทีเลยน่ะเพค่ะ ทรงรู้ไหมเพค่ะว่าเกิดเรื่องแล้ว"แม่นมเดินมาที่โต๊ะของเธอ
 
"อ๋อ แม่ไม่ยอมทานยาอีกแล้วใช่ไหม โหย ก็ยาของนมอ่ะขมปี๋ซ่ะอย่างนั้น แต่ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวฟางจัดการเองค่ะ แต่ขอเวลาฟางอ่านหนังสืออีกแปปนึงน่ะ"ฟางพูด พลางอ่านหนังสือต่อไป
 
"แต่เอ่อ"แม่นมซึ่งกำลังจะพูดต่อฟางก็แทรกขึ้น
 
"นี่ทำไมจารึกโบราณของพันธุรัฐเล่มนี้เนี่ย ฟางไม่เคยเห็นเลยล่ะค่ะ"ฟางพูด แล้วพลิกดูหนังสือไปมา
 
"เด็จเลยเถอะเพค่ะ ขืนชักช้าจะไม่ทันกาล"แม่นมของฟางพูด แล้วทำสีหน้าร้อนรน
 
"มีอะไรด่วนนักหรอนม"ฟางถาม เพราะเห็นแม่นมของเธอทำสีหน้ารีบร้อนรน
 
"ก็เจ้าคุณกลาโหม กับ เจ้าคุณธรรมการ มารอเข้าเฝ้าอยู่ที่ห้องรับรองเพค่ะ"แม่นมพูดจบ ฟางจึงเงยหน้าขึ้นมา แล้วเปลี่ยนจากสีหน้ายิ้มแย้มเป็นสงสัยทันที
 
"เข้าเฝ้าพร้อมกันเชียวหรอ"ฟางพูด แล้วทำหน้าสงสัยอีก
 
 
ณ ห้องรับรอง
 
"ขบวนเกียรติยศส่งตัวพระคู่หมั้นของทางทานตะ ได้หายไปในช่วงรอยต่อติดชายแดนสามแคว้น คงจะเป็นการโดนโจมตีน่ะพระเจ้าค่ะ"เจ้าคุณกลาโหมพูดให้ฟางฟัง ทันทีที่เธอนั่งลงที่ที่นั่งประจำของเธอ
 
"มีสายรายงานว่า เจ้าชายภัทรดนัยประทับอยู่ในบริเวณนั้นด้วยพระเจ้าค่ะ"เจ้าคุณธรรมการพูดขึ้นอีก ฟางพยักหน้ารับ
 
"แต่เราคิดว่าพี่ชายคงไม่ทำอะไรให้พันธุรัฐต้องเข้าไปเสี่ยงอะไรในตอนนี้หรอก ถึงแม้เราจะไม่เคยเกรงทานตะและกาสิก"ฟางพูดเด็ดขาดให้ท่านทั้งสองได้รับรู้
 
"กระหม่อมก็ขอให้เป็นเช่นนั้นเถอะพระเจ้าค่ะ มิเช่นนั้นเราคงหลีกเลี่ยงสงครามมิได้พระเจ้าค่ะ"เจ้าคุณธรรมการพูดอีก ทำให้ฟางถอนหายใจยาว พลางครุ่นคิดเป็นอย่างมาก
 
ณ ตำหนักป้อมปืน
 
"อย่าน่ะพระเจ้าค่ะ องค์หญิง อย่าน่ะพระเจ้าค่ะ"ทหารรอบๆตำหนักรีบเข้ามาห้ามเฟย์ทันที เพราะเธอกำลังจะกระโดดหน้าผาเพราะเธอคิดจะฆ่าตัวตาย
 
"จะทรงทำอะไรน่ะ"เขื่อนรีบวิ่งมาดูทันที เพราะมีทหารไปบอกเขา เฟย์ตกใจรีบหันไปหาเขื่อน
 
"ลงมาเถอะ"เขื่อนพูดอีก เฟย์จึงมองหน้าเขื่อน พลางร้องไห้ไปด้วย
 
"หม่อมฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป เว้นแต่จะทรงพระกรุณา"เฟย์พูด แล้วปาดน้ำตาของเธอ
 
"นี่ใครปล่อยให้เจ้าหญิงขึ้นมาถึงที่นี่ได้ฮ่ะ"เขื่อนพูดกับทหารอย่างหัวเสีย
 
"องค์หญิงทรงขอทหารเวร หลอกว่าจะออกมาเดินเล่นพระเจ้าค่ะ"เคนตะทหารคนสนิทของเขื่อนเล่าให้เขื่อนฟัง
 
"งี่เง่าที่สุด แค่นี้ก็โดนหลอกได้ สั่งขังทหารเวรนั่นให้หมดเลยน่ะ"เขื่อนตะโกนบอกเคนตะอย่างโมโห
 
"อย่าเลยเพค่ะ อย่าให้ทหารพวกนั้นต้องมาเดือดร้อนเพราะหม่อมฉัน ถ้าจะลงโทษหม่อมฉันขอรับโทษนั่นเอง"เฟย์บอกเขื่อนไป
 
"เอาล่ะ ก็ได้ตามใจฝ่าบาท ทรงต้องการอะไรก็บอกหม่อมฉันมา ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้หรอก"เขื่อนจ้องหน้าเฟย์อย่างโมโห
 
"ทรงรับปากหม่อมฉันก่อนได้ไหมล่ะเพค่ะ"เฟย์พูดเสียงสั่นเครือ
 
"ถึงหม่อมฉันจะยังไม่ได้เป็นเจ้าหลวง แต่คำพูดของหม่อมฉันก็เชื่อถือได้ ฝ่าบาททรงต้องการอะไรบอกหม่อมฉันมาเลย"เขื่อนพูดอีก เฟย์จึงมองหน้าเขื่อนอย่างกล้าๆกลัวๆ
 
"หม่อมฉันขอลี้ภัยได้ไหมเพค่ะ"เฟย์บอกเขื่อน เขื่อนงงและอึ้งไปชั่วขณะ
 
"จากอะไร"เขื่อนถามเฟย์
 
"จากการอภิเษก หม่อมฉันไม่อยากอภิเษกกับเจ้าหลวงแห่งกาสิก หม่อมฉันคงขอมากเกินไป นำความยุ่งยากมาให้พระองค์ แต่ถ้าจะส่งหม่อมฉันกลับ หม่อมฉันขอตายซ่ะตอนนี้ดีกว่า"เฟย์พูดจบ ก็จะกระโดดลงหน้าผา แต่เขื่อนรีบวิ่งไปรับทันที
 
"ฝ่าบาท"เขื่อนพูด แล้วกระชากตัวเฟย์ให้ไปอยู่ในอ้อมกอด เฟย์ที่อยู่ในอ้อมกอดเขื่อนนั้นก็ร้องไห้อย่างหนัก
 
"ถ้าไม่ทรงช่วยหม่อมฉัน ขออย่าช่วยหม่อมฉันเลยเพค่ะ"เฟย์พูด น้ำเสียงสั่นเครือเพราะเธอร้องไห้อย่างหนัก เขื่อนที่มองเฟย์ก็หนักใจและแปลกใจว่าทำไมเฟย์ถึงไม่อยากแต่งานกับเจ้าหลวงภาณุ
 
กลับมาที่ วังหลวง แคว้นพันธุรัฐ 
 
"เฮ้อ ทูลกระหม่อมฟ้าชายน่ะ ไม่รู้ว่าทรงคิดอะไรอยู่ โจมตีขบวนเกียรติยศแบบนั้น ถือว่าเป็นการหมิ่นเกียรติกาสิกอย่างแรงเลยน่ะเพค่ะ"แม่นมของฟางพูดกับฟางอย่างหัวเสีย
 
"แต่เราก็ยังไม่รู้น่ะค่ะ ว่าเรื่องทั้งหมดความจริงมันเป็นยังไง"ฟางพูดแก้ตัวให้พี่ชายตนเอง
 
"แต่การที่นมมองรูปการแล้วเนี่ย นมหวั่นใจยังไงไม่รู้น่ะเพค่ะ เพราะว่าพวกคนภูเขาอย่างกาสิกเนี่ย เค้ามีความอดทนและมีความชำนาญในการรบมากๆเลยเพค่ะ แถมเจ้าหลวงองค์ใหม่ก็ทรงสนับสนุน ว่ากันว่ายังทรงหนุ่มอยู่น่ะเพค่ะ แต่ก็มะ มะมีพระทัยโหดเหี้ยมมากเลยเพค่ะ ญาติหม่อมฉันที่อยู่ทางแถบชายแดนเล่าว่า กาสิกเนี่ยมีโทษอยู่สองอย่างเท่านั้นก็คือตัดหัว กับตัดมือไม่มียกเว้น"แม่นมเล่าถึงกาสิกให้ฟางฟัง ทำเอาฟางที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ค่อยพอใจ
 
"ใจร้าย คนใจร้ายเท่านั้นที่จะทำได้ถึงขนาดนี้ ทูลกระหม่อมพ่อเคยบอกว่า การเป็นเจ้าหลวงที่ดีเนี่ยไม่ได้ใช้แค่อำนาจเพียงอย่างเดียว"ฟางพูด แล้วถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยล้า
 
"เอ่อ ไม่ใช้แค่นี้ ยังมีอีกน่ะเพค่ะ เค้าว่ากันว่าเจ้าหลวงกาสิกเนี่ย สามรถที่จะฆ่าคนแล้วนำมาเสวยต่อได้เลยน่ะเพค่ะ"แม่นมพูด ชวนฟางขนลุกซู่
 
"ป่าเถื่อนที่สุดเลย สงสารเจ้าหญิงทานตะน่ะที่ต้องไปแต่งงานกับผู้ชายที่โหดเหี้ยมอย่างนี้ นี่ฟางพูดในฐานะที่เราเป็นผู้หญิงเหมือนกันน่ะค่ะ แต่ในฐานะของขัตติยะกุมารีที่เกิดมาพร้อมกับภาระและหน้าที่แล้วเนี่ย เจ้าหญิงก็ทรงปฏิเสธหน้าที่นี้มิได้"ฟางพูด แล้วทำหน้าหนักใจ
 
"ธนันต์ธรณ์"เสียงพระราชมารดาของฟางเรียกเธอ..
 
 
 
 
 
 
ติดตามต่อตอนหน้าน่ะค่ะ ป๊อปฟางเยอะแน่นอนจ้ะ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ ตอนนี้ขอเล่าความเป็นมาก่อนเดี๋ยวจะงงกัน ฝากเม้นต์โหวตกันเยอะๆน่ะค่ะ