Destiny รักฉันให้เธอ

Destiny 2
 
      ♫ ~ โทรศัพท์ของป๊อปปี้ดังขึ้น เจ้าตัวล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วมองเบอร์ที่โทรมา ก่อนจะตัดสินใจกดรับ
 
"ฮัลโหล .." เจ้าของโทรศัพท์กรอกเสียงลงไป
 
"ไอ้ป๊อป แก้วอยู่ไหน ? ทำไมกูโทรไปไม่มีใครรับ ?" ปลายสายถามอย่างรีบร้อน
 
"เอ่อ .. แก้วก็อยู่กับกูนี่" ป๊อปปี้พูดอย่างใจเย็น
 
"แล้วทำไมแก้วไม่รับสายกู ?"  ปลายสายถามต่อ
 
"แก้ว ... ไม่สบาย นอนพักอยู่" ป๊อปปี้เลี่ยงที่จริงพูดความจริง
 
"อ้าว ! แล้วแก้วเป็นไงบ้าง ?" 
 
"ก็ไม่เป็นไรมาก ดีขึ้นแล้วละ"
 
"อื้ม.. กูต้องวางแล้ว อยู่ที่นี่น่าเบื่อชะมัด ดูแลแก้วดี ๆ ล้ะป๊อปปี้" 
 
 
"แก้ว ..นี่รูปตอนม.4 แกโคตรห้าวเลย ฮ่า ๆ" เฟย์ชี้ไปที่รูปเด็กผู้หญิงผมซอยสั้น
 
"ฉันเหรอ ?" แก้วชี้หน้าตัวเอง
 
"ก็ใช่น่ะสิ"
 
"แล้วรูปนี้ละ ? ผู้ชายคนนี้ใครเหรอฟาง ?" แก้วชี้ที่รูปคู่ของเธอ กับผู้ชายคนหนึ่ง
 
"เอ่ออ.. นี่โทโมะไงแก้ว แฟนแกอ่ะ .." ฟางตอบไป
 
"...."
 
"จำได้มั้ย ?" 
 
"ปวดหัว.." แก้วพึมพำเบา ๆ 
 
"ไหวมั้ย ? นอนพักมั้ย ?" ฟางถามอย่างเป็นห่วง
 
"อื้ม.." แก้วตอบเบา ๆ 
 
 
     ตอนนี้ก็เกือบ 5 เดือนแล้ว ที่เกิดอุบัติเหตุกับแก้ว ตอนนี้เหมือนเธอจะเริ่มจำอะไรมาได้บ้าง แต่ยังไม่ใช่ทั้งหมด 
 
Tomo : กูอยู่สนามบินแล้ว .. อยู่หอใช่มั้ย ? เดี๋ยวเข้าไปหา
     
     ข้อความในไลน์ของป๊อปปี้ เจ้าของอ่านอยู่สักพัก แล้วพิมพ์ตอบไป
 
Poppy : ทำไมรีบกลับมาวะ ? ยังไม่ครบกำหนดเลย
 
 
Tomo : กลับไปถึง แล้วกูจะบอก 
 
     ป๊อปปี้มองโทรศัพท์ของตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจกดเบอร์โทรหาใครบางคน
 
"เชี่ยเขื่อน อยู่ไหน ? มาที่ห้องกู ตอนนี้เลย เรียกเฟย์กับฟางมาด้วย" 
 
 
"อะไรว้ะป๊อป ? มีอะไร ?" เขื่อนที่มาถึงโวยวายใส่เพื่อน ที่เรียกมาตอนที่เขากำลังทำโปรเจ็คใหญ่ที่ต้องส่งในอาทิตย์หน้า
 
"โทโมะกำลังมาที่นี่ !"
 
"ห้ะ !?" ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวกัน
 
"เอาไงมึง ?" เขื่อนหันไปมองป๊อปปี้
 
"ทำตัวให้เป็นปกติที่สุด" ป๊อปปี้ตอบ
 
"แก้วอยู่ไหน ?" เสียงของเพื่อนสนิทอีกคนของพวกเขาดังขึ้นจากหน้าประตู
 
"โทโมะ"
 
"แก้วละ ? แก้วอยู่ไหน ?" โทโมะถามต่อ
 
"โทโมะทำไมรีบกลับมา ?" ป๊อปปี้ถามทันที ก่อนเขื่อนจะไปลากคนที่โวยวายอยู่ที่ประตูเข้ามาในห้อง
 
"กูติดต่อแก้วไม่ได้มา 5 เดือนแล้วนะ ที่กูใจเย็นอยู่ที่นู้นเพราะมีงานต้องทำอยู่ กูทนไม่ไหวเลยกลับมา เกิดอะไรขึ้นที่นี่รึเปล่า ? แล้วทำไมไม่มีใครบอกกูเลย" โทโมะพูดอย่างใจร้อน 
 
"ป๊อป เล่าเหอะนะ ฟางว่าปิดไปก็แค่นั้นแหละ" ฟางบอกกับแฟนหนุ่ม
 
"อะไรป๊อป ? มึงเล่าดิ" โทโมแทบจะกระชากคอเสื้อป๊อปปี้ด้วยอย่างใจร้อน
 
"มึงใจเย็นก่อนโทโมะ" เขื่อนจับทั้งคู่แยก แล้วดึงโทโมะให้ไปนั่งที่โซฟา
 
"ตอนนี้แก้วเขาจำพวกเราไม่ได้หรอกโทโมะ แก้วความจำเสื่อมน่ะ..."
 
"......" ตอนนี้คนที่ฟังนิ่งไปทันที
 
"มีอุบัติเหตุนิดหน่อย .. 5เดือนก่อนแก้วโดนรถชน" ป๊อปปี้เริ่มหลุบตาลงต่ำ "ไม่ใช่อะไรหรอก ..แก้วน่ะเข้ามาช่วยกูแล้วตัวเองก็มาเจ็บเอง...."
 
"แล้วตอนนี้แก้วเป็นยังไงบ้าง ?" โทโมะถาม
 
"ภายนอกน่ะ ไม่เป็นไรแล้ว แต่เรื่องความจำน่ะยังไม่กลับมาร้อยเปอร์เซ็นหรอก" เขื่อนตอบ
 
"กูเข้าใจละ ขอโทษที่โวยวายนะ" 
 
"อื้ม.. นายเพิ่งมาถึงไปพักก่อนเถอะ" ฟางยิ้มบอก
 
"ขอไปหาแก้วหน่อยได้มั้ย ?" โทโมะพูด ป๊อปปี้พยักหน้า แล้วพาไปที่ห้องที่อยู่ติดกัน
 
คนดีของโทโมะ ขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแลนะ
 
 

 
writer :
อัพได้แล้ววว TT นั่งพิมพ์ทั้งวัน เผลอกดปิดไป2รอบอยากจะร้องไห้ TT 
ป๊ากลับมาดูแลม๊าแล้วนะอิอิ >< พิมพ์ผิดหรือพิมพ์ตกต้องขอโทษด้วยนะคะ  สนุกมั้ยเม้นด้วยน้าาา
เราไปนอนละฝันดี เจอกันตอนหน้าค่าาา :)