Destiny รักฉันให้เธอ

Destiny1

"แก้ว..." โทโมะ แฟนหนุ่มของแก้ว เรียกแฟนสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เสียงแผ่ว

"ว่าไง ?" เธอหันมามองหน้าคนข้าง ๆ พลางเลิกคิ้วเชิงถาม

"อีก 3 วัน โทโมะต้องไปญี่ปุ่นแล้วนะ .." เขาก้มหน้าไม่สบตาเธอ

"ไปนานแค่ไหน ?" 

"2 ปี หรืออาจนานกว่านั้น .." เขาบีบมือเธอเบา ๆ

"...." แก้วนิ่งไปอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้น "ทำไมไปนานนักละ ? แล้วแก้วจะอยู่กับใคร ?"

"เอาหน่า.. ยังไงโทโมะก็ต้องกลับมาหาแก้วอยู่แล้ว" เขาหันหน้ามายิ้มให้เธอ "รอโทโมะได้มั้ยคนดี ?"

"อื้ม แก้วจะรอโทโมะนะ :)" แก้วยิ้มจนตาหยี แต่ก็แอบใจหายอยู่มากเหมือนกัน

2ปีเลยเหรอโทโมะ ? นี่มันไม่นานไปเหรอ ?

          จนถึงตอนนี้โทโมะก็ไปญี่ปุ่นเกือบครึ่งปีแล้ว ทุกวันแก้วออกมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ มหา'ลัยของเธอ ที่ ๆ เขาบอกรักเธอ  ที่ ๆ เขาขอเธอเป็นแฟน ที่ ๆ เธอและเขามีความสุขด้วยกัน และอีกหลาย ๆ อย่างที่เขากับเธอทำร่วมกันที่นี่

"แก้วว ..." เสียงบางเสียงเรียกแก้ว เธอหันไปตามต้นเสียงนั้น

"คะ พี่ป๊อป ?" 

"เย็นแล้ว ทำไมยังไม่กลับหออีก ?" ป๊อปปี้ ลูกพี่ลูกน้องของแก้วถาม 

"ออกมาเดินเล่นนิดหน่อย เดี๋ยวจะกลับแล้วค่ะ" เธอตอบไป

"อ่าา.. คิดถึงโทโมะสินะ" ป๊อปปี้พูดขึ้นอย่างรู้ทัน แก้วได้แต่ก้มหน้างุด ๆ 

"...." เธอพยักหน้าเบา ๆ

"ฮ่า ๆ งั้นไปหาอะไรกินกันเถอะ พี่หิวแล้ว" ป๊อปปี้ยิ้มให้น้องสาว ก่อนจะไปคว้ามือเธอ แล้วพาเดินออกไปนอกสวนสาธารณะนั้น

ปิ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน ! รถเก๋งคันนี้บีบแตรลั่น และมันกำลังวิ่งตรงมาหาสองพี่น้องที่กำลังเดินอยู่หน้าสวนสาธารณะ

"พี่ป๊อปหลบ !" แก้วใช้แรงทั้งหมดของเธอผลักป๊อปปี้ออกไป 

โครมมมมมมมมมมม ! เสียงรถกระแทกอย่างแรก ป๊อปปี้มองดูเห็นการณ์อยู่ เพิ่งได้สติ รีบวิ่งเข้าไปหาร่างน้องสาว ที่ตอนนี้เลือดกำลังไหลออกมามากมาย .. 

"อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะแก้ว !" เขาประคองร่างน้องสาวขึ้นมา ตอนนี้เหมือนกำลังช็อคไปชั่วขณะ .. มือเรียวรีบล้วงโทรศัพท์ของเขามากดเบอร์ของโรงพยาบาลแถวนั้นนทันที

"ป๊อป !" ฟางแฟนสาวของป๊อปปี้วิ่งเข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง "เป็นยังไงบ้าง ?"

"ไม่เป็นไร ป๊อปแค่ถลอกนิดหน่อย แต่แก้วน่ะ .." พอพูดถึงแก้ว ป๊อปปี้ก็นิ่งไป

"ใจเย็น ๆ เว้ยไอ้ป๊อป แก้วต้องไม่เป็นอะไร" เขื่อนเดินมาตบไหล่ป๊อปปี้เบา ๆ อย่างให้กำลังใจ ป๊อปปี้นั่งเอามือกุมหน้าตัวเองไว้

"หมอออกมาแล้วค่ะ" เฟย์บอกทุกคน ป๊อปปี้รีบยืนขึ้นทันที

"น้องผมเป็นยังไงบ้างครับ ?" ป๊อปปี้รีบถาม

"ปลอดภัยแล้วครับ.." หมอบอก ทำเอาฟางถอนหายใจอย่างโล่งอก "แต่.. หมอยังไม่ค่อยแน่ใจอย่างนึงนะครับ"

"...." ทุกคนเงียบอย่างตั้งใจฟัง

"ตอนที่ประสบอุบัติเหตุ ศีรษะของคนไข้ได้รับการกระแทกอย่างแรง ซึ่งมันอาจทำให้เธอสูญเสียความทรงจำบางส่วนไป .. หรือความจำเสื่อมนั่นแหละครับ" ป๊อปปี้ที่ได้ยินแทบจะล้มทั้งยืน ยังดีที่มีเขื่อนยืนอยู่ช่วยประคองไว้ "แต่.. มันก็มีวิธีรักษาอยู่นะครับ .."

"ยังไงครับ ?" เขื่อนโผล่งขึ้นมา

"ขึ้นอยู่กับเวลา และก็พวกคุณนั่นแหละครับ" หมอพูด "หมอขอตัวนะครับ"

"ขอบคุณครับ" เขื่อนโค้งให้หมอนิด ๆ หมอพยักหน้าก่อนจะเดินจากไป

"อื้อออ ..โทโมะ" เสียงจากคนบนเตียงเรียกความสนใจจากคนในห้องพักผู้ป่วยทันที ป๊อปปี้ที่นอนพักอยู่ที่โซฟา รีบลุกขึ้นมาดูอาการน้องสาวทันที

"แก้ว.. เป็นยังไงบ้าง ? เจ็บมากมั้ย ?" ป๊อปปี้รีบถาม

"......" 

"หิวมั้ย ? รู้มั้ยแกหลับไปตั้งหลายวัน ? พวกเราเป็นห่วงแทบแย่" ฟางถามบ้าง

"พวกคุณเป็นใครคะ ?" แก้วพูดแล้วหน้าบุคคลแปลกหน้าสำหรับเธอ ที่กำลังยืนล้อมเตียงอยู่ทีละคน .. .

แก้วความจำเสื่อมงั้นเหรอ ?

Destiny 

writer :

สวัสดีครัชชช เราชื่อ ดา หรือเรียก แจสก็ได้ 5555 นี่เป็นนิยายเรื่องแรกของเรานะ จริง ๆ แล้วก็ไม่ใช่เรื่องแรกหรอก 555 พิมพ์ผิดหรือคำตกหล่น ก็ขอโทษด้วยน้าาา 

ชอบไม่ชอบเม้นบอกได้นะคะ มาอัพเรื่อย ๆ แน่นอน ช่วงนี้ว่าง เจอกันตอนหน้าค่ะ :)