น้องเกรียนตัวร้าย x พี่ชายตัวแสบ

 “เช้าแล้วกลับบ้านๆ o[]o” กลับบ้านบ้าไรบ้านผมอยู่นี้ -_-;; เออ ลืมไปว่าเมื่อคืนบอกว่าจะพามันกลับบ้านคือไม่รู้หรอกว่าจะเจอเบาะแสมั้ยแต่เห็นตอนนี้มันนอนรอหมอดูซึมๆเลยพูดปลอบใจไม่คิดว่ามันจะซื่อขนาดนี้ แต่ก็...น่ารักแฮะ -/////-

 “เออๆ...” ผมลุกขึ้นนั่งแล้วปัดมือที่เขย่าแขนผมออกอย่างรำคาญ ไอ้นี้มันก็เด็กเกินอายุนะ สิบเก้ายี่สิบงั้นเหรอ โทษทีพอดีเห็นเป็นเด็กสิบสองขวบ -0-

 “ฮืม...อาบน้ำเตรียมพร้อมเลยนะ หายแล้วไง” ผมเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นมันแต่งตัวในชุดที่มันใส่ตอนมา คงคิดว่าวันนี้คงได้กลับจริงๆละมั้งมันถึงได้เชื่อง่ายแบบนี้ แต่แหง๋ละใครๆก็อยากกลับบ้าน ทำไมผมไม่เป็นน้า....

 “นี้ราชันย์” ผมเอื้อมมือวางบนหัวมันเบาๆ

 “( ‘ ‘)?” อึ้ส! -/////- ทำไมต้องแบ๊วใส่ ?

 “ถ้าได้กลับบ้านแล้ว อย่างน้อยก็มาเยี่ยมกันบ้างนะ^ ^” นี้ผมเห็นมันเป็นเด็กจริงดิ แต่ถ้าไม่รู้อายุเป็นใครก็คิดงั้น ดูจากบุคลิกพูดตรงหน้าซื่อแถมยิ้มง่าย

 “เฮอะๆๆ ตอนแรกขับไสไล่ส่งกันจังวันนี้โลกแตกด้วยแหละ เหอๆๆๆ –[]-” มันหัวเราะหน้าเครียด อะไรวะพูดดีด้วยทำดีด้วยตอบกลับงี้นะ ผมไม่น่าเลย! เล่นกับหมาหมาเลียปาก เล่นกับเด็กเกรียนมันเกรียนกลับ ตายละโลก!!

 “เออคนอุส่าช่วยไว้น้า...”

 “ไม่ลืมหรอก...” หน้าเนียนก้มลงแล้วยิ้มออกมาบางๆจนผมฉงน

 “เอ๊ะ?!”

 “ผมจะ....ไม่ลืมพี่หรอก” แล้วก็เงยขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มสดใส...ริมฝีบากสีอ่อนฉีกยิ้มกว้างเห็นเขี้ยวเล็ก เวลามันยิ้มตาหยี น่ารักจริง...

 “หึ...เอาเดี๋ยวทำอะไรให้กินรองท้องแล้วรอพี่อาบน้ำแปบ”

 “อ่า!” เอาตามตรงแค่สามวันที่อยู่กับมัน...คงเหงาแน่ถ้ามันกลับบ้านไป แต่ผมไม่เป็นอะไรกับมันไม่มีสิทธิ์รั้งมันไว้ ไม่สิ...จะว่ารู้จักกันยังไม่เรียกไม่ได้เลย ผมรู้แค่ในวันนั้นทั้งผมและมัน เจอกันโดยบังเอิญ(มาก) ไอ้เด็กเกรียนร่วงมาจากฟ้าเอ้ย

 “หึ”

 “ยิ้มอะไร” มันหันมาถามทันทีที่เห็นผมยิ้มระหว่างที่กำลังเดินลงมาชั้นล่าง พอลงมาผมก็พามันเดินเลาะไปเรื่อยแทนที่จะใช้มอเตอร์ไซด์ วันนี้อากาศค่อนข้างดี และไอ้เด็กนี้ก็ค่อนข้างอารมณ์เป็นพิเศษด้วย ดีใจละสิที่ได้กลับบ้าน...

 “นี้ว่าแต่...ทำไมพี่ถึงไม่ค่อยออกจากห้องอ่ะ”

 “กงการอะไรของคุณครับ”

 “ชื่อจริงผมมี ส.เสือนะเพราะฉะนั้นบอกผมมา”

 “เหอะๆ หราครับ”

 “ง่า” มันหันมาแยกเขี้ยวใส่ผมทีนึงแต่เออ...มันรู้ได้ไงว่าชื่อจริงมันมี ส.เสือ

 “ผมว่านะ...ชื่อจริงต้องมี ส.เสือ”

“รู้ได้ไงเหอะ” ผมถามอย่างไม่เชื่อ ไอ้เด็กนี้เพี้ยนใหญ่แล้ว สมองกระทบกระเทือนหนักหรือว่ามันจำได้กันแน่นะ

 “ผมมีเขี้ยว...” แล้วเอานิ้วจิ้มเขี้ยวตัวเองเล่น แต่สายตาที่นิ่งลงมันสวนทางกับน้ำเสียงและคำที่ดูทะเล้นนั้นอย่าจัง มันเป็นอะไรไปวะ

 “ราชันย์”

 “ครับ ?”

 “แวะกินไอศกรีมกันก่อนมั้ย”

 “เอ๋”

 “เลี้ยง Ou<”

@ร้านไอศกรีม

 ผมพามันมานั่งเล่นในร้านที่บรรยากาศค่อนข้างดี ปกติร้านจะเปิดตอนกลางวันผมเลยไม่ค่อยได้มา ค่อนข้างจะคิดถึงแฮะแต่ร้านนี้ถ้ามาคนเดียวแล้วรู้สึกเฟลๆนะ พอได้ไอ้ตัวมีเขี้ยวนี้มาด้วยก็รู้สึกมีสีสันไปอีกแบบ

 “ชอบช็อกโกแลตไง” ผมถามเพราะเห็นมันสั่งรสนั้น

 “ความรู้สึกบอกวามันน่าจะใช่ ^ ^”

 “ใช่ ?”

 “จะชอบอะไรสักอย่างไม่ต้องจำหรอก....เพราะมันคือความรู้สึก” โฮยคมบาดลึกเลย - - เดี๋ยวนี้มันกลายเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

 “เพลง Love is a beautiful pain…” มันพูดขึ้นเบาๆพลางเอามือเท้าคางและเหยียดยิ้มมองออกนอกหน้าต่าง

 “ฮะ?”

 “เพลงที่ผมเล่นให้ฟังไง”

 “นึกออกตั้งเยอะไม่ปวดหัวเลยไง”

 “ส่วนมากมันมาจากความฝันนะ” ไอ้เกรียน! ความฝันเว้ยไม่ใช่ความจริงจะมาได้ไง เฮ้อ...ผมตบหน้าผากตัวเองเบาๆก่อนจะมองออกไปข้างนอกบ้าง มันเป็นคนเลือกที่นั่งเองซึ่งผมก็ชอบนะ เพราะมุมนี้สงบไม่มีคนแถมติดหน้าต่างพอให้เห็นวิวข้างนอกด้วย ผมลากสายตากลับมามองนัยน์ตาสีแดงฉาน ผมว่านะถ้ามันโกรธขึ้นมาคงน่ากลัวน่าดูแต่พอเวลาแบบนี้แล้ว มันเหมือนพระอาทิตย์ที่ส่องแสงสว่างตลอดเวลาแม้เวลากลางคืนซึ่งน่าแปลกที่เห็นนัยน์ตาสีแดงนั้นชัดมากในความมืด Vampire รึไงกัน  =[]= เฮ้ยแต่เหมือนอยู่ๆมีเขี้ยวด้วย

 “หึ”

 “เอ๊ะ?” ผมเอื้อมมือข้างนึงไปประคองหน้ามันไว้ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยที่เขี้ยวน้อยนั้น นัยน์ตาสีแดงสะท้อนแสงตะวันเป็นประกราย ทำไมกันน้า...ผมถึงต้องยิ้มทุกครั้งที่เห็นหน้าได้เด็กตรรลัยนี้

 “ราชันย์...”

 “พี่อย่างทำเสียงงั้นผมกลัว” ไอ้...เอ้ยฟอร์มผมเสียแล้วเรียบร้อย กำลังบิ้วอารมร์อยู่เว้ยไอ้นี้มันขัดซะได้ เออ แล้วผมจะทำอะไรมันวะ....(นึก)

.....

บ้าไปแล้ว! ผมเนี่ยนะจะชมมันว่าน่ารัก โครตพ่อโครตแม่ที่ไหนมาบังคับผมก็ไม่ยอม ไม่ๆๆๆ

 “เอ้าตาย ไม่ทำตัวน่าขนลุกก็ส่ายหน้าเป็นหมาสลัดน้ำเลย-0-” บอกผมทีว่ามันไม่ได้ด่าผม เอ้ยมันน่าตักไอศกรีมก้อนโตๆยัดปากให้พูดไม่ได้ไปหลายวันเลยนิ โว๊ะ!!

 “ไอ้เด็กซื่อเอ้ย” ผมบ่นเบาๆแล้วเบ้หน้าหนีทันที

 “หึ”

 “?” เฮ้ย...เมื่อกี้รอยยิ้มที่น่าจะออกแนวสดใสกลับกลายเป็นรอยยิ้มบางเฉียบเหมือนสิงโตเหยียดยิ้มอย่างพอใจกับการล่าเหยื่อ...รอยยิ้มของผู้เป็นใหญ่ ? เออสมชื่อมันจริงๆ

 “ยิ้มน่ากลัวไปแล้ว” ผมเบ้หน้าหนี รอยยิ้มอย่างนั้นมันทำให้ใจเต้นแปลกๆ นี้ผมกำลังเพราะเลี้ยงสัตว์ร้ายไว้แว้งกัดตัวเองรึเปล่าเนี่ย คงไม่หรอกมั้ง...

 หลังจากตามหาอยู่นานจนเย็นย่ำค่ำมืดก็ไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาเลยนอกจากวัตถุดิบทำอาหารเย็นวันนี้ อ้อแล้วก็แย่ลงไปอีกที่ไอ้ตัวเล็กนี้ซึมไปเลยพอรู้ว่าไม่ได้กลับบ้านถ้าเทียบเหมือนหมามันก็หูตกอ่ะ

 “เอาเหอะพรุ่งนี้ก็ยังมี”

 “ผมคิดถึง...” มันจำอะไรไม่ได้แต่มันคิดถึงอะไร...บ้านเป็นยังไงก็ไม่รู้ ครอบครัวอบอุ่นรึเปล่าก็ไม่รู้

 “ผมคิดถึง ผู้หญิงคนนั้น...” แววตาหง๋อยๆนั้น...ฮืม ทำใจมองยากแฮะ -/////-

 “พี่?”

ฟุบ....

 ผมผลักมันลงนอนบนโซฟาแต่ยังกอดมันไว้ กดหัวให้แก้มเนียนซบลงกลางอกของผมอุ้มมือเล็กกำเสื้อผมไว้แล้วค่อยหลับตาลง

 “คิดว่าอยากกลับไปให้คนที่บ้านกอดใช่มั้ย”

 “ครับ...”

 “ระหว่างนี้...ให้พี่กอดก่อนได้มั้ย”

 “....อืม” เสียงหวานเริ่มเปลี่ยนเป็นครางในลำคอแสดงให้เห็นว่าแล้วเคลิ้ม จะหลับแล้วละสิ...ฝันดีนะ

 “ไอ้เด็กซื่อ...”

 ของพี่...

  คำนี้พูดไม่ได้แฮะ....