น้องเกรียนตัวร้าย x พี่ชายตัวแสบ

  ผมสะดุ้งตื่นเพราะลมเย็นเข้าปะทะร่างกายแม้ก่อนนอนผมจะจัดการผิดหน้าต่างแล้วก็ตาม นี้มันเข้าหน้าหนาวแล้วรึไงวะ ยิ่งกว่าขัวโลกเหนือ =_=

 “เฮ้ยราชันย์”

 “...” ผมจะเรียกให้มันลุกหยิบผ้านวมในตู้ถ้ามันหนาวแต่กลับไม่มีสัญญาตอบรับจากไอ้เด็กเกรียนที่ท่านเรียก -_- แม่งแข็งตายแล้วมั้งนั้น ชะโงกหน้าดูมันก็นอนนิ่งปกตินิหว่า โฮยหนังหนาใช้ได้ เยี่ยมๆ (-u- b)

 “ไอ้ราชันย์” ผมเรียกมันอีกรอบเพื่อความแน่ใจว่ามันยังไม่ตาย แต่แม่งนิ่งเว้ย เฮ้ยๆนี้ฉันยิ่งหลอนๆอยู่ เล่นงี้พี่กลัวน้องอย่าเล่น T^T

 “เฮ่ย เป็นไรวะ” ผมลุกพรวดเดินมาหามัน คิ้วบางขมวดเข้าหากันสีหน้าดูทรมานสุดๆมือบางกุมแผลตัวเองไว้

 “เฮ้ยๆเป็นอะไรเนี่ย” เปลือกตาหลับสนิทพยายามลืมขึ้นอย่างยากลำบาก ริมฝีปากบางเฉียบตอนนี้ซีดจนน่ากลัวพยายามขยับพูดแต่ออกมาเป็นเพียงเสียงแหบที่จับใจความได้ยาก

 “ไม่ไหว....”

 “ฮะ?”

 “ปวดหัว...”

 “อะไรนะ”

 “หนาว...” คือได้ยินแหละก็แค่อยากขอแกล้งนิดนึง แต่พอเห็นมันเริ่มไอถึงกับสงสารเลยวุ้ย เออเลิกแกล้งก็ได้ ไอ้เด็กนี้สำออยเก่งจริงๆ -*- ผมพยุงตัวมันขึ้นในอ้อมแขน ตัวมันร้อนมากแล้วที่ท้องก็เริ่มมีเลือดซึมด้วย บอกให้ทำแผลก็ไม่เชื่อ เอ้ยมันทำไม่เป็นนิหว่า - -

 “ไข้ขึ้นด้วยเว้ย...”

 “ไข้ไม่ได้ลงซะหน่อย...แค่กๆ” ครับ! เวลาแบบนี้มันยัง....เออไอ้เกรียนเอ้ยปล่อยแม่งตายลงตรงนี้เลยเฮอะให้มันรู้ซึ้งไปเลย

 “โอเค งั้นก็นอนอยู่เฉยๆให้ไข้มันลงเองละกัน” หมดละทั้งความสงสารและความอดทน ปล่อยแม่ง

 “เดี๋ยวดิ จะไปไหนอ่ะ” มันพยายามยื้อผมไว้แต่มือที่เอื้อมไม่ถึงห้อยลงกับโซฟาอย่างหมดแรง แล้วเปลี่ยนมากุมที่หน้าอกเหมือนคนขาดอากาศ

 “อะไรอีกละ เมื่อกี้ยังเล่นไข้ลงได้เลย” ผมย้อนกลับแล้วเดินมานอนต่อตามปกติ แก้เผ็ดเด็กตรรลัยนี้สักคือพ่อแม่มันคงไม่ว่าหรอกนะ หรือว่าพ่อแม่เลี้ยงตามใจวะ

.

.

.

 “มันร่วงมาแถวๆนี้จริงๆครับ”

 “ตามหาให้ทั่ว!” ผมพยายามฝืนลืมตาเท่าที่ทำได้ ตอนนี้ปวดหัวจนภาพทุกอย่างเบลอไปหมดเจ็บแผลจนพูดไม่ออก รู้สึกการหายใจติดขัด เสียงใครกัน…

 ปัง ปัง!

 “ขอโทษนะช่วยเปิดประตูหน่อย” เสียงคนจากข้างนอกดังเอะอะโวยวายปลุกให้ซีเวลลุกขึ้นนั่งอย่างหงุดหงิด

 “ครับๆ” ผมมองการกระทำของซีเวลที่ไม่ค่อยจะชัดนัก สนใจคนอื่นมากว่าผมน้า...จำไว้เลย!

 “พอดีผมตามหาเด็กอายุราวๆสิบเก้ายี่สิบ...ไม่สิ สูงประมาณร้อยเจ็ดสิบผมสีดำสนิทตาสีแดงนะครับ พอจะเห็นบ้างมั้ย” คำพูดและการกระทำของกลุ่มชายในชุดสูททำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยไว้วางใจสักเท่าไหร่ แต่ถ้าหากเขาตามหาผมอยู่ นี้ก็คงเป็นโอกาสของซีเวลที่จะส่งตัวผมคือ

 “อ๋อ เด็กนี้รึเปล่าครับ” ซีเวลเปิดประตูให้กว้างขึ้น พอให้คนข้างนอกเห็น พวกเขามีสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะเดินดุ่มๆเข้ามากระชากตัวผมออกจากห้องทันที การกระทำที่ค่อนข้างป่าเถื่อนทำให้ตอบโต้โดยอัตโนมัติ

 “คราวนี้แกไม่รอดแน่”

 “พวกแกเป็นใครเนี่ย!”

 “อย่ามาทำซื่อ แกเล่นนี้พวกฉันโดยการโดดจากฮอล์แล้วมาทำเป็นลืม!!” มือหนาบีบแขนผมแรงขึ้น ตอนนี้มันเหวี่ยงผมขึ้นรถอย่างแรง แต่เพราะอาการป่วยแปลกๆบวกกับแผลที่เจ็บไม่หายทำให้ผมนอนคาอยู่อย่างนั้น จุก...เจ็บเป็นบ้า...

 “ซีเวล...ช่วยผมด้วย...” เสียงของผมจุกอยู่แค่ในลำคอ ร่างกายระบบไปหมดแต่ไม่นานก็ได้ยินเสียงมอเตอร์ไซด์  ขับไล่หลังรถที่ผมนอนอยู่ไม่ไกล

 “ราชันย์! ยังไหวอยู่มั้ย” ซีเวลตะโกนเมื่อขับมาทันเทียบกับรถคันนี้ ไอ้พวกหน้าโหดสองคนที่นั่งอยู่หน้าเห็นการกระทำแบบนี้ก็ตกใจไม่แพ้กัน

 “โดดมาราชันย์!” พี่แกต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ! เล่นเปิดประตูรถที่ไอ้พวกนี้ลืมล็อกแล้วบอกให้ผมโดดนี้นะ ไม่ตายก็พิการอ่ะเอา แค่ความจำเสื่อมก็ปวดหัวจะแย่แล้วนะเว้ย T^T

 “เร็ว!”

 “พี่จะบ้ารึไง!!”

 “เชื่อฉัน!!”

 “....” ใจผมเต้นวูบไปชั่วขณะ ณ วินาทีนั้น...

 “เร็ว!!”

 “โธ่เว้ย!” ผมหลับหูหลับตาโดดสุดแรงใส่มอเตอร์ไซด์ ท่อนแขนแกร่งคว้าตัวผมไว้ในอ้อมกอดแล้วเลี้ยวรถเข่าแทบติดพื้น โหดไปแล้ว T[]T จากนั้นก็บิดมิดรถพุ่งไปข้างหน้าจะเกือบจะยกล้อหน้าแล้วนะ !

 “ไม่เป็นไรนะ” พอออกมาห่างจากไอ้พวกนั้นซีเวลก็ก้มลงถามผมที่ยังตัวสั่นงกๆ ผมพยักหน้าตอบเบาๆก่อนมองไปยังทางข้างหน้า ลมหายใจร้อนรดหน้าผากทำให้หน้าผมรู้สึกร้อนตาม ทำไมกันวะ... -/////-

 “ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่....”

 “ทำไมถึงช่วยผม”

 “ดูจากการกระทำของไอ้พวกนั้น...มันไม่ได้มาดีเลยสักนิด” เออเป็นใครก็ต้องดูออกละนะ แต่มันก็คงนึกไม่ถึงว่าไอ้การที่มันกระทำการป่าเถื่อนใส่ผมต่อหน้าชายคนนี้จะเกิดอะไร ใบหน้าขาวเนียนเมื่ออาบแสงจันทร์ทำให้ใจผม....มันกระตุกวูบอีกครั้ง

 “เฮ้ยนิ่งเลยนะ ตกใจรึไงเนี่ย!”

 “แค่สะดุ้งมั้ง เกือบตายแล้วมั้ยละ” ผมบุ้ยหน้าใส่ ถ้ารับผมพลาดขึ้นมาแล้วผมเป็นอะไรไปก็ความคิดของพี่แกคนเดียว เล่นให้โดดจากรถที่แล่นเร็วขนาดนั้น โอยผมมันบ้าที่ดันเชื่อใจสายตาแบบนั้น /(T^T)\ (ทึงหัวตัวเอง!)

 “ขอโทษนะ...ที่เมื่อตอนหัวค่ำปล่อยให้นอนไข้ขึ้นอย่างนั้น”

 “สมควรขอโทษนานละ!” ถ้าไม่พูดนิผมคงลืมไปแล้วนะเนี่ย ดีเลยที่ลื้อความจำผมขึ้นมา แค้นนี้ต้องชำระผมไม่ยอมแน่ๆที่ปล่อยให้คนอย่างผมนอนซมอย่างนั้น

 “เออแล้วแกก็เรียกฉันว่าพี่ได้เต็มปากและ แกก็แค่อายุราวๆสิบเก้ายี่สิบ” ความจำดีเกินไปแล้ว T^T แค่คุยกับไอ้พวกนั้นแวบเดียวขนาดผมยังลืมไปแล้วเลย

 “แล้วนี้จะไปไหนเนี่ย” ผมถามเสียงต้าลม

 “หาคลินิกใกล้ๆแถวนี้แหละ” อย่างน้อยถึงแม้จะเป็นพี่ชายที่ทำให้รู้สึกแสบทรวงขนาดไหนก็ยังมีมุมดีละนะ มุมดีๆ (_ _) (- -) (_ _)