น้องเกรียนตัวร้าย x พี่ชายตัวแสบ

 หลังจากทำสงครามประสาทกับมันเล่น ผมก็ไล่มันไปอาบน้ำจะได้ออกมาทำแผล เหมือนเลี้ยงเด็กเลยเว้ย เดี๋ยวให้มันทำแผลเองผมไม่ทำแล้ว แต่ว่าอยู่กับมันก็ดีไปอีกแบบนี้จากปกติที่ผมอยู่คนเดียวปานนี้ก็ออกไปเที่ยวกลางคืนพบปะเพื่อนชั่วข้ามคืน ที่ต่างคนต่างใส่หน้ากากเข้าหากันผิดกับไอ้เด็กนี้ที่แม่งคิดอะไรก็พูดออกมาตามตรงและโครตจะตรง จะพยายามถือซะว่าเป็นมุมน่ารักของมันละกัน จะพยายาม =_=

 “ให้ตายสิ ตัวใหญ่เป็นบ้า” เออเอาเสื้อคนไปใส่แล้วยังมีหน้ามาบ่นน้า ว่าแต่ตัวมันเล็กใช่เล่นเลยเว้ยเฮ้ย แล้วก็จากที่สังเกตมาหลายรอบแล้วว่าเอวมันคอดบาง ผิวขาวเนียนมีเลือดฝาด ผมสีดำสนิทกับนัยน์ตาสีแดงที่ตัดกันบางอารมณ์ก็ให้ความรู้สึกดึงดูดอย่างนาประหลาด เอ้ยไม่แล้วๆ ไม่เอาๆๆ ให้ตายก็ไม่อยากได้มันมาเป็นผู้ร่วมชายคาเด็ดหลุด(ขาด) คนแต่ง:เออตลก มีเล่นมุกด้วย =_=

 “ยังดีที่กางเกงพอใส่ได้”

“ทำไม ผมใส่กางเกงไม่ได้แล้วคุณพี่เกิดอารมณ์รึไง” โดนอีกหนึ่งแล้วครับ -*- เอิ่มไม่ทราบกวนแล้วคุณน้องจำชื่อแซ่นายสกุลลุนชาติของคุณน้องได้เหรอครับ ถามตอบ!

 “ก็ไม่รู้สินะ...” ผมเดินเข้าไปประชิดตัว พอยืนเทียบดีๆแล้วแม่งเตี้ยเท่าคางผมเอง อายุเท่าไหร่วะเนี่ยอยากรู้จริงสูงได้แค่นี้ แต่ดูแล้วมันก็คุณหนูใช่เล่นนะเนี่ย เพราะผมมันยังหอมกลิ่มแชมพูที่ผมไม่รู้จักอยู่เลย

 “อะ...อะไรอีกละ”

 “ทำแผล...”

 “ผมทำเองได้น่า...” น้ำเสียงอายนิดๆเหมือนเด็กที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเด็ก เฮ้อ...ปลง =_=;;

 “ก็ไม่ได้จะทำให้”

เพล้ง!!

 ฮ่าๆๆ ผมเก็บมาอีกหนึ่งดอก สะใจสักนิด ^-^ มันกระชากกล่องพยาบาลแล้วเดินกระแทกส้นไปนั่งบนโซฟาซึ่งตอนนี้กลายเป็นที่ของมันไปเรียบร้อยร้อย แต่ก่อนที่มันจะจัดการทำแผลอะไรนัยน์ตาสีแดงฉานวาวโรจมองไปที่คีย์บอร์ดของผม เก่ากึ่กเลยไม่ได้เล่นนานตั้งแต่รุ่นแม่อ่ะเอา

 “มองอะไร”

 “ของลองเล่นได้”

 “ถ้าแกสามารถ” ขนาดผมได้มันมาเกือบสิบกว่าปีแล้วเล่นกี่รอบก็ไม่เคยเพราะ ร่างเตี้ยหยุดอยู่ตรงหน้าคีย์บอร์ด สีหน้าลังเลอยู่นานก่อนจะหลับตาลงแล้วบรรเลงเพลงที่ผมถึงกับตาค้าง

 “Himitakokoroni tsuki da kata I….Love you”*

(* Love is a beautiful pain)

 ผมอึ้งกับความสามารถในการเล่น เสียงหวานเอ่ยออกมาเป็นขำร้องราวกับเสียงหยาดน้ำจากสวรรค์นิ้วเรียวบรรเลงมันได้อย่างไพเราะจนผมไม่อยากจะเชื่อว่ามันคือคีย์บอร์ดตัวเดียวกัน

 “I love you….love you….kimi chita…” เสียงหวานแผ่วลงเป็นสัญญาว่าเพลงนั้นจบลงอย่างน่าเสียดายจนอยากจะต่อเนื้อเพลง นัยน์ตาแดงฉานตวัดมองผมเป็นนัยน์อะไรบางอย่างราวกับไม่ใช่ไอ้เด็กนั้น...เจ้าป่า ?

 “อึก...”

 “ปวดหัว ?”

 “อืม เพลงนี้ผมเคยฟังจากใครคนนึง ผู้หญิงผมสีดำยาวถึงกลางหลัง” คงเป็นคนที่อาจจะอยู่กับไอ้นี้ก่อนหน้า แต่แค่ผมสีดำยาวกลางหลังใครมันจะไปรู้ละครับ โอยนึกแค่นี้อย่านึกเลย -*-

 “เจ็บแผลแฮะ”

 “เออ ไม่ยอมทำแผลเอง”

 “กำลังจะทำนี้ไง” กลับมาแล้วไอ้เด็กที่ร่วงลงมาจากท้องฟ้า =_=;; จะปลงแหล่ไม่ปลงแหล่แล้วนะ ร่างบางเดินไปนั่งจัดการอุปกรณ์ทำแผลซึ่งผมไม่สนใจทิ้งตัวลงนอนแล้วเริ่มคิดหาแผนการพามันไปส่งบ้านเท่าที่จะนึกออก อย่างน้อยๆถ้ารู้ชื่อจริงนามสกุลก็น่าจะหาง่ายหน่อยนี้มาแต่ชื่อเล่น เออจริงสิถ้ามีคนหายก็ต้องออกตามหา พรุ่งนี้ค่อยออกไปเดินดูหน่อยดีกว่าว่ามีใครเขาตามหาเด็ก(เกรียน =_=)อย่างมันมั้ย

 “เฮ้อ...ให้ตายเถอะ”

 “?” ผมชะโงกหน้าดูการกระทำที่ไม่ได้สนใจก็เห็นมันนั่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเก็บอุปกรณ์พยาบาลเข้าที่โดยที่แม่งยังไม่ทำแผลเลย! ไหง๋กลายเป็นมันเอาเสื้อตัวเก่าของตัวเองมาปิดแผลแทนละเนี่ย โอยตายละเด็ก _ _*

 “เฮ่ยๆ แบบนั้นแผลมันเปิดนะเว้ย”

 “แล้วจะให้ผมทำไง- -*”

 “ก็ทำแผลสิเว้ย”

 “ก็ทำไม่เป็นนิเฮ้ย - -*” โอยเจริญทำแผลไม่เป็น พอเว้ย ปล่อยมันแห้งตายไปงั้นแหละอยากโง่ทำแผลเป็นไม่เอง นอนแล้ว! ไม่แคร์!