our love รักของเรา

'นะๆๆๆ คืนดีกันนะฟาง' ป็อปปี้พูดแล้วขยับเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น

 

'ไม่' ฉันพูดเสียงแข็ง ความจริงก็ใจอ่อนแหละ ดูเขาทำเสียงสิ แต่แกล้งเขาหน่อยดีกว่า เขาเล่นทำให้ฉันเจ็บแทบเดินไม่ได้เองนิ

 

'ฉันบอกแล้วไงว่าถ้านายทำอะไรฉัน ฉันจะหนีไปอยู่กับยัยแก้ว' ฉันพูด แล้วลุกจากโต๊ะอาหารและมานั่งอยู่ที่โซฟาห้องนั่งเล่น

 

'ไม่' เขาตอบกลับมาทันควัน แล้วเดินตามฉันมานั่งที่โซฟา

 

'อย่าทิ้งฉันไปนะฟาง ฉันอยากอยู่กับเธอ ถ้าให้เธอไปอยู่กับยัยแก้วฉันก็ลงแดงตายพอดีสิ' เขาบอกฉันแล้วขยับเข้ามาใกล้พร้อมยื่นหน้ามาแถวๆหน้าฉันฉัน เขาน่ารักเกินไปแล้วนะ

 

'...' ฉันไม่ตอบ แล้วนั่งหันหลังให้เขา

 

อยู่ๆเขาก็เข้ากอดฉันจากด้านหลังแล้วยกตัวฉันไปนั่งบนตักเขา แล้วนำคางมาวางไว้ตรงหัวไหล่

 

'นี่นาย..' ฉันกำลังจะแกล้งโกรธเขานะ เขาทำบ้าอะไรของเขาเนี่ย โอ้ยย เขินจะตายอยู่แล้ว

 

'นะๆๆ หายงอนนะ คืนดีกันนะ' เขาพูดแล้วเอาหน้ามาใกล้แก้มของฉันเรื่อยๆ

 

'นายมันใจร้าย..' ครั้งนี้ฉันไม่ได้แกล้งนะ ฉันพูดจริงๆ เขานะใจร้ายมากที่ทำกับฉันแบบนี้

 

'โอ๋ๆๆ ขอโทษครับหายงอนนะ' เขาพูดน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วหอมแก้มฉัน แถมยังพลิกตัวฉันให้หันหน้าเข้าไปหาเขาอีก ฮึ่ยเขานี่มันทำได้ทุกอย่างจริงๆเลย

 

'นะๆๆ เดี๋ยวพาไปช็อปปิ้ง' เขาพูดแล้วทำท่าเหมือนจะหอมแก้มฉันอีกรอบ แต่ฉันดันหน้าเขาไว้ก่อน

 

'นายเนี่ยนะ ขี้ฉวยโอกาสตลอดเลย' ฉันพูดแล้วกอดคอเขาเอาไว้ ก็ไม่รู้สิว่าอะไรดลใจให้ฉันทำ แต่มันเหมือนอยากกอดเขาไปนานๆ อยากให้เขาพูดและทำแบบนี้กับฉันคนเดียว อยากให้เขาง้อฉันและห้ามไปง้อคนอื่น เฮ้ออ ฉันคงไม่เปลี่ยนใจไปรักใครแล้วล่ะ

 

'เย้ หายงอนฉันแล้วใช่มั้ย? ฉันรักเธอที่สุดเลย' เขาพูดแล้วยกฉันขึ้นแล้วกอดกลับมา

 

'นี่นายจะรักฉันคนเดียวใช่มั้ย?' ฉันถามขณะที่ฉันก็ยังกอดคอเขาอยู่

 

'ก็ใช่นะสิ เธอไม่เชื่อฉันหรอ?' เขาตอบแล้วถามฉันกลับมา

 

'ป่าวซักหน่อย' ฉันบอกไป แล้วกอดเขาแน่นกว่าเดิม

 

'นี่เธอจะฆ่าฉันหรอ กอดซะแน่นเลย' เขาพูดแล้วกอดฉันแน่นกว่าเดิมเช่นกัน

 

'ก็คนมันรัก' ฉันบอกเขาพลางเอาหน้าซุกอยู่ตรงไหล่เขา รู้สึกอบอุ่นจริงๆเลย

 

'ฮ่าๆๆ ตกลงจะไปช็อปปิ้งมั้ยล่ะเนี่ย?' เขาถามฉัน

 

'ไปสิ ฉันอยากดูหนัง ไม่ได้ไปดูนานละโดยเฉพาะกับนาย ครั้งที่แล้วนายก็ไม่ไปปล่อยให้ฉันไปกับยัยแก้วแค่สองคน' เออใช่สิพูดถึงยัยแก้วแล้วเขารู้ได้ไงว่าฉันไปผับกับยัยแก้วแล้วรู้ได้ไงด้วยว่าฉันอยู่ที่นั่น

 

'ก็ครั้งที่แล้วฉันไม่ว่างนิ'เขาตอบกลับมา

 

'นี่ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่านายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่ผับนั่นอ่ะ' ฉันถามแล้วผละกอดออกจากเขา

 

'หึ ก็ฉันเห็ยยัยแก้วอัพรูปลงอินสตาแกรมไง' เขาตอบ

 

'ยัยแก้วนะยัยแก้ว' ฉันบ่น

 

'อะไรไม่ต้องเลย' เขาพูด

'จะไปไม่ไปช็อปปิ้งเนี่ย?' เขาพูดเสียวหงุดหงิดขึ้นนิดหน่อย

 

'ไปสิๆ ไปกันๆ'ฉันบอกเขา แล้วขอเวลาเปลี่ยนเสื้อผ้านิดหน่อย

 

 

 

 

 

ห้างสรรพสินค้า

'ฉันไม่ชอบเลย หงุดหงิดว่ะ' เขาพูดขึ้น

 

เขาคงหงุดหงิดที่ฉันแต่งตัวแบบชิวๆแบบนี้มั้ง ก็มันก็ไม่ได้โป๊นิ เขาจะหึงอะไรขนาดนั้นเล่า

ฉันก็แค่ใส่แต่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวแต่เลยขึ้นมาเหนือเขาแล้วใส่กางเกงขาสั้นทับด้านใน เออกางเกงขาสั้นก็สั้นเลยจริงๆแหละเผยให้เห็นเรียวขาทั้งหมด แต่มันก็ไม่ได้ดูโป๊นิ

 

'นายเป็นอะไรของนาย?' ฉันถามเขา ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจ

 

'ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เลย รู้งี้ไม่พามาดีกว่า ดูไอ่พวกนั่นสิ มองเธอตาเยิ้มแล้ว' เขาพูดน้ำเสียงหงุดหงิดกว่าเดิม

 

ตอนนี้เขาเดินติดตัวฉันเลยไม่ยอมห่าง แต่เขาก็ด้วยนั่นแหละ แต่งตัวแค่กางยีนส์ขายาวและเสื้อเชิ้ตสีขาวเหมือนฉัน ยังดูดีมาก มากๆเลยแหละ เราสองคนก็โดนจับตามองเหมือนเป็นคู่ที่โดเด่นยังไงยังงั้นเลย

 

'อย่างอนสิ' ฉันพูดแล้วคล้องแขนเขา

 

'หึ ทำไมต้องใส่เสื้อสีขาวด้วยว่ะ รู้มั้ยว่ามันตัดกับสีชุดชั้นในเธอมาก' เขาพูดเสียงดุ แล้วเอามือมาโอบไหล่ฉันไม่ให้ห่าง ดูเหมือนเขาจะหวงฉันจริงๆแหละ

 

'ก็ฉันลืมคิดนิ อย่างอนนะๆ' ฉันลืมคิดไปจริงๆแหละเพราะฉันเพิ่งนึกได้ตอนเขาหงุดหงิดเนี่ยแหละ ฉันเลยพูดน้ำเสียงอ้อนๆเขาแล้วเอามือขึ้นไปลูบแก้มเขาให้หายงอน

 

'ไม่งอนหรอก น่ารักซะขนาดนี้' เขาพูดแล้วหันหน้ามาฉัน แล้วยิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน

 

'ขอหอมแก้มทีดิ' เขาพูดเสร็จก็นำหน้าเข้ามาอย่างรวดเร็ว แต่ดีนะฉันเอามือมาดันไว้ทัน

 

'อายเขานะ เห็นมั้ยแค่นี้คนก็มองกันจะตายอยู่แล้ว' ฉันบอก

 

'อายมันทำไม มองแค่เธอ หึ่ย พูดแล้วก็อยากเตะคน' เขาทำเอาฉันอดขำไม่ได้

 

 

 

 

 

โรงภาพยนตร์

'นายอยากดูเรื่องไรอ่ะ?' ฉันถามเขา

 

'แล้วแต่เธออ่ะ ได้หมด ยกเว้นการ์ตูน' เขาบอกฉัน

 

'แค่ฉันอยากดูนิ' ฉันบอกเขา

 

'แต่ฉันไม่..' เขาตอบกลับมาน้ำเสียงไม่ยอมเช่นกัน

 

'ฉันอยากดูนิ ถ้านายไม่อยากดูก็ตามใจ ฉันดูคนเดียวก็ได้' ฉันพูดน้ำเสียงงอนๆ

 

ก็เขาอ่ะ ไม่ยอมเองเลยต้องใช้วิธีนี้ เขาดูหนังกับฉันครั้งสุดท้ายก็ปีที่แล้ว

 

'เออๆๆ ยอมก็ยอม' เขาพูดอย่างไม่เต็มใจ

 

'เย้ น่ารักที่สุดเลย แฟนใครน้า' ฉันพูดอย่างดีใจ แล้ววิ่งไปซื้อตั๋ว

 

'หอมแก้มทีดิ' เขาขอให้ฉันหอม ฮึ่ยยย ตลอดเลยนะ

 

เขาทำแก้มป่อง แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ

 

ฟอด!

 

'พอใจยัง?'

 

'พอใจสิ มากด้วย' เขายิ้มๆ

 

'ปะๆๆ ไปดูกัน' ฉันพูดแล้วคล้องแขนเขาวิ่งเข้าไปในโรงภาพยนตร์ทันที

 

'นี่ๆๆๆ ไม่คิดจะซื้อป็อปคอร์นหรือไม่ก็น้ำเลยหรอ?' เขาถาม

 

'นายอยากซื้อก็ซื้อสิ แล้วเอารสชีสนะ'ฉันบอกเขาแล้ววิ่งเข้าไปในโรงเลย

 

'หึ แล้วก็ยังกิน แฟนใครน้า' เขาพูดขึ้นแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

'สนุกเนาะ ฉันบอกแล้ว' ฉันพูดกับเขา

 

'ปัญญาอ่อนจะตาย น่าเบื่อด้วย' เขาบอก

 

'ก็นายไม่เลือกเอง ช่วยไม่ได้' ฉันพูดอย่างสะใจ

 

'หิวอ่ะ' ฉันบอกต่อ

 

'จะกินอะไรล่ะ?' เขาพูดถาม

 

'แล้วแต่นายอ่ะ เมื่อกี้ฉันเลือกเรื่องหนังละ' ฉันบอกเขาไป

 

'ฉันอยากกิน..เธออ่ะ' เขาพูดแล้วขำ

 

'นายนี่มัน..!!' ฉันเดินหนีเขา

 

'นี่ จะเดินหนีฉันทำไม ไอ่บ้าพวกนั้นยังมองแต่เธออยู่เลยนะ!' เขาบอกแล้วรีบวิ่งเข้ามาโอบฉันไว้เหมือนเดิม

 

'หวงจริงอะไรจริง' ฉันพูดแล้วยิ้มๆ

 

'แน่นอน แฟนใครใครก็หวง รักด้วย' เขาพูดแล้วเดินเข้าร้านอาหารไปพร้อมๆกัน

 

 

 

 

 

ร้านอาหาร

'สวัสดีครับ ฟาง'เสียงผู้ชายคนนึงทักฉันขึ้น

 

'วันนั้นเรายังไม่ได้ทำความรู้จักกันมากกว่ายั้นเลย' ใช่ เคนตะ เขาเข้ามาแล้วพูดทักทายขึ้น

 

'ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยว่าอย่ายุ่งกับผู้หญิงคนนี้ แล้วถ้าแกยุ่งนะ อย่าว่าฉันไม่เตือน หึๆ' ฉันยังไม่ได้ตอบเขาเลย แต่ป็อปปี้พูดขึ้นขัดมาก่อน

 

ฉันสงสัยจังว่าเขามีปัญหาอะไรกับเคนตะถึงได้มองหน้ากันไม่ติดเลย

 

หลังจากที่เขาตอบกลับเคนตะไปก็พาฉันเดินออกจากนั้นเลยทันที

 

นี่เขาหงุดหงิดมากขนาดนั้นเลยหรอ น่ากลัวชะมัดเลย ฮึ่ยย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1.1.14

สุขสันต์วันปีใหม่นะคะทุกคน มีความสุขมากๆนะคะ

ตอนหน้ามารู้กันว่สป็อปปี้กับเคนตะเคยมีเรื่องอะไรกัน อยากรู้ก็ต้องเม้นกันด้วยนะ

ตอนนี้เอาฟางกับป็อปปี้น่ารักไปอ่านก่อนละกัน

อย่าลืมเม้นกันนะคะ