เล่ห์รักซาตาน

"พี่ฟาง"แจมกับป๊อปปี้รีบเขยิบให้ห่างกัน

"ยัยแจม เมื่อกี้แกทำอะไร"ฟางถามทันที

"จะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเธอนิ"ป๊อปปี้ตอบแทน

"นายบอกมาเดี๋ยวนี้นะ นายต้องการอะไรกันแน่"

"พี่ฟาง เป็นบ้าอะไรเนี่ย"แจมโวยวายทันที เมื่อฟางจะเข้ามาทำร้ายชายหนุ่ม

"ยัยแจม...นี่แกเห็นไอ้ลูกคนชั้นต่ำนี่ดีกว่าฉันเหรอ"

"พี่ฟาง พี่ป๊อปปี้เป็นพี่ชายเรานะ"แจมพูด

"ฉันไม่นับญาติกับมัน"ฟางมองหน้าเขาอย่างเกลียดชัง

"ช่างเขาเถอะ แจม อย่าไปใส่ใจ"ป๊อปปี้บอก

"ฉันไม่อนุญาติให้แกติวกับนายป๊อป "ฟางดึงแขนแจม

"แต่พ่อของเธออนุญาติ"ป๊อปปี้บอก

"ฉันไม่ไว้ใจนาย ไม่เชื่อใจแม่นาย แจม...ฉันจะให้แกติวกับทีเจ"

"แต่แจมไม่สนิทกับพี่เขานะคะ"แจมแย้ง

"ไม่ต้องมาอ้าง แกอยากติวกับไอ้ลูกเมียน้อยนี่จนตัวสั่นก็บอกมาเถอะ"

"พี่ฟาง ไม่ใช่นะคะ"แจมรีบบอก

"ทำตามที่ฉันสั่ง แกห้ามยุ่งกับนายป๊อป"ฟางพาแจมกลับเข้าบ้าน

ตกค่ำ

"ฮัลโหล ธามไทนอนรึยังคะ"ฟางโทรคุยกับธามไทที่ระเบียง

"(ยังหรอกครับ นี่ฟางนอนไม่หลับใช่มะ ถึงได้โทรหาธาม)

"อื้ม คิดถึงนะ"

(นอนดึกไม่ดีนะครับ ดาร์ลิ่ง)

"เด็กบ้า นายว่าแต่ฉัน ธามก็ยังไม่เหมือนกัน"

(ธามทำงานอยู่น่ะ รายงานตรึมเลย)

"อย่านอนดึกนะคะ ฟางเป็นห่วง"

(เหมือนกันนะ ที่รัก ธามวางแล้วนะ เดี๋ยวงานจะไม่เสร็จเอา)

"งั้นบ๊าย บาย ฝันดีค่ะ"

(รักนะ จุ๊บ!)

ธามไทกดวางสายไป ฟางมองมือถือแล้วยิ้มๆ

"มีความสุขจริงนะ"เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้น ฟางหันไปทันที

"นายเข้ามาได้ไง"

"เข้ามาบอกข่าวดียังไงล่ะ"ป๊อปปี้ยิ้มกวนประสาท

"ฉันไม่อยากฟัง ออกไปนะ"ฟางไล่

"ฟังฉันดีๆนะ อาทิตย์หน้าแม่ฉันกับพ่อเธอจะแต่งงานกัน"ป๊อปปี้จับแขน

หญิงสาวก่อนจะบอกใส่หน้าอย่างสะใจ

"ปล่อยฉันนะ"ฟางสะบัดออกอย่างแรง

"หึ..."ชายหนุ่มยิ้มสะใจก่อนจะเดินออกไป

"อ๊าย...ไอ้บ้า ไอ้ชั้นต่ำ "ฟางแค้นใจก่อนจะปาหมอนใส่ประตูที่เขาปิดลงพอดี

"แม่เห็นนะ ป๊อป ลูกเข้าไปทำอะไรในห้องหนูฟาง"ปริยฉัตรทักขึ้นก่อนที่

ร่างสูงจะเดินเข้าห้องนอนตัวเอง

"เปล่านิครับ แม่"ป๊อปปี้พูด ปริยฉัตรมองลูกชายอย่างไม่ไว้ใจ

"บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะ ป๊อป"

"แม่ไม่ต้องห่วงหรอก ป๊อปไม่ต้องอะไรลูกเลี้ยงสุดรักของแม่หรอกน่า"

" ให้มันจริงเถอะ อย่าให้รู้ล่ะกัน ว่าแกเข้าไปหาเรื่องหนูฟางอีก"

"ทั้งๆที่ยัยนั่นเกลียดแม่ แม่ก็ยังจะไปปกป้องเขาน่ะเหรอ"

"ก็เพราะแม่รู้ไงว่าลึกๆแล้ว หนูฟางอ่ะเป็นคนดี"

"เหอะ...งั้นป๊อปขอตัวไปนอนก่อนนะครับ ง่วงล่ะ เจออะไรวุ่นวายมาทั้งวัน"

"จ้ะ"ปริยฉัตรออกไป ชายหนุ่มมองผู้เป็นแม่เดินลับสายตาไป เขาก็รีบ

ก้าวเท้าไปหยุดยืนอยู่ตรงประตูห้องหญิงสาวทีเขาเพิ่งจะออกมาไม่นานนี้

เขาค่อยๆแง้มประตูเข้าไป

"ไง...แค่นี้ถึงกับร้องไห้ฟูมฟายเลยเหรอ"ป๊อปปี้มองฟางที่ก้มหน้าก้มตา

กอดเข่าร้องไห้อยู่ตรงพื้นข้างๆเตียงนอน

"ออกไปนะ"ฟางลุกพรวดทันที

"หึ...นึกว่าจะเก่งจริง ที่แท้ก็แข็งนอกอ่อนใน แอบมาร้องไห้เวลาไม่ได้

อย่างใจ"

"นายกำลังว่าฉันเป็นเด็ก"ฟางยัวะทันที

"เบาๆสิ จะเสียงดังให้พ่อเธอรู้รึไง ว่าฉันอยู่ในห้องเธอ"

"ออกไปเดี๋ยวนี้นะ"ฟางไล่

"ฉันแค่จะมาบอกส่งท้าย ให้หลับฝันดีว่า...."ป๊อปปี้จับเธอมาชิดแนบอก

"ว่า...ให้เตรียมตัดชุดไว้ใส่ในงานแม่ฉันด้วยนะ"

"ไอ้บ้าออกไปเลยนะ ออกไป๊"ฟางปาข้าวของใส่ชายหนุ่มไม่ยั้ง ป๊อปปี้ยิ้ม

สะใจก่อนจะออกไป

ไรเตอร์อยากจะบอกว่าฟินมาก ได้เจอแกงส้ม อิๆ ชอบมาก

ฮ่าๆขอนอกเรื่องหน่อย  ขอเม้นต์เหมือนเดิม โหวตด้วยยิ่งดีเลยคร้า