ภารกิจต้องรัก

ตอนที่ 6
 
 
~ติ๊ด ติ๊ด~
“ลี? สวัสดีค่ะ.......หลับอยู่น่ะค่ะจะให้ฉันปลุกให้ไหมคะ? ค่ะ...ค่ะ ตู๊ด~ มีผู้หญิงโทรมาหาแต่เช้าแบบนี้คงนัดกันไว้ล่ะสิ ชิ! ก๊อกๆ~ พูดปุ๊บมาปั๊บ”
“อ้าวคุณ! สวัสดีค่ะฉันชื่อลีค่ะเป็นเพื่อนของโทโมะ เขาอยู่ข้างในนั้นหรอค่ะ?” สองสาวอุทานพร้อมกันหลังจากพบหน้ากันอีกครั้ง
“เอ่อค่ะ...เชิญเข้ามาก่อนสิคะ”
“ขอบคุณค่ะ” ลี นาตาลี เพื่อนสาวคนสนิทของโทโมะ เธอได้ยินข่าวจากคุณหญิงศิริว่าเขามาดูแลโรงแรมที่เกาะโบราเคย์จึงแวะมาทักทายเขา และจะชวนเขาไปทานอาหารเช้าด้วยกัน
“คุณชายยังไม่ตื่นอีกจริงๆ เลย โทโมะ....โทโมะตื่นเร็ว โทโมะ!!”
“อือ...ลี? เธอมาทำอะไรที่นี่แต่เช้าเนี่ยหาาา” โทโมะงัวเงียถามแล้วหลับตานอนต่อโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดอีก
“ฉันก็จะมาชวนนายไปทานข้าวเช้าด้วยน่ะสิ ตื่นเร็ว........โทโมะตื่น เหวอ!”
“เธอนี่น่ารำคาญจริงๆ ฉันขอนอนก่อนแล้วค่อยไป” โทโมะบ่นทั้งที่หลับตาอยู่ แต่ก่อนหน้านั้นเขาดึงเพื่อนสาวลงไปนอนด้านข้างแล้วกอดไว้ โดยที่การกระทำของเขาทำให้อีกคนหนึ่งไม่พอใจอย่างไม่รู้ตัว
“เดี๋ยวก่อนสิคะคุณ...คุณคะ! โทโมะผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนนายรึเปล่า”
“คนหนาย”
“ก็คนที่ผอมๆ สูงๆ ขาวๆ สวยๆ คนนั้นอ่ะ”
“.....? แก้ว? เธออยู่ไหน?”
“ออกไปละ..เฮ้ยโทโมะไม่ใส่เสื้อก่อนหรอ นี่รอฉันด้วย”
จากง่วงๆ โทโมะตื่นเต็มตาทันทีเมื่อได้ยินลักษณะของผู้หญิงที่เพื่อนสาวถามถึง ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแก้วแน่นอนเพราะห้องนี้เขายกให้เธอแล้ว และในความคิดเขาเมื่อคืนนี้เธอคงพาเขากลับมาที่ห้องนี้ ป่านนี้เธอคงเข้าใจเขาผิดไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็มิอาจรู้ได้กับภาพที่ไม่ควรเมื่อครู่นี้
โทโมะมัวแต่ตื่นตกใจจนลืมสำรวจตนก่อนวิ่งออกจากห้องพักไปทำให้ใครต่อใครที่เห็นเขามองตามอย่างไม่เข้าใจ และเกิดเสียงซุบซิบนินทาขึ้นตลอดทางที่เขาผ่าน เขาวิ่งหาแก้วทุกที่บริเวณโรงแรมของเขานั้นแต่ไม่พบแม้แต่เงาของเธอ
“ฮื่อๆ ไปไหนของเขานะ” โทโมะหายใจหอบหลังจากวิ่งตามหาเธออยู่เป็นเวลานาน
“โอ๊ยแฮ่กๆ นี่ฮื่อๆ......นายจะวิ่งไปชิงเหรียญทองที่ไหนเนี่ยโอ๊ยเหนื่อย!” ลีที่วิ่งตามเขามาที่หลังบ่นและโวยวายใส่เขา
“ช่วยด้วย..ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย.........ช่วยดะ..”
“แก้ว!!”
“เฮ้ย! คนจมน้ำค่าช่วยด้วยค่าใครก็ได้ช่วยด้วย”
หลังจากโทโมะวิ่งหาแก้วมาเป็นเวลานานเขาได้มาหยุดพักหายใจหายคอที่บริเวณชายหาดสีขาวสะอาดตาด้านหน้าโรงแรมของเขาเอง และเมื่อมองไปรอบๆ บริเวณนั้นเขาไม่เห็นอะไรผิดสังเกตจนกระทั่งได้ยินเสียงดังมาจากทะเล ซึ่งต้นเสียงนั้นเป็นแก้วที่ร้องเรียกให้คนช่วยมีเพียงศีรษะและมือเธอเท้านั้นที่โผล่พ้นน้ำ แต่ตอนนี้กำลังจะจมหายลงไปพร้อมกันหมดทั้งตัว
โทโมะวิ่งลงน้ำทะเลตรงหน้านั้นอย่างไม่คิดชีวิตเพื่อไปช่วยแก้วแล้วเขาสามารถช่วยเธอขึ้นมาบนฝั่งได้อย่างสำเร็จ แต่ทว่าเธอนอนนิ่งด้วยคงจะสำลักน้ำเข้าไปเยอะและไม่มีการตอบสนองใดจากการช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้นของโทโมะเลยแม้แต่น้อย
“แก้วฟื้นสิเธอจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ แก้ว..แก้ว”
“โทโมะหยุดก่อนนายอย่าเขย่าเธอแบบนั้นสิหลบไปฉันทำเอง” ลีว่าแล้วผลักเพื่อนหนุ่มให้ออกห่างและเข้ามาแทนที่เขาจากนั้นทำการปฐมพยาบาลให้กับแก้ว ไม่นานแก้วสำลักน้ำออกมาลอกใหญ่แล้วหมดสติไปทันที
แก้วถูกโทโมะอุ้มกลับมายังห้องพักแล้วให้เพื่อนสาวช่วยผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าให้กับเธอ โดยที่เขาไม่ห่างไปไหนคอยมองดูอยู่ไม่ไกลเรียกว่าอยู่ในสายตาเขาตลอดเวลาเลยกว่าได้ และเหตุนี้เองที่ทำให้ลีสงสัยในตัวเขาจนห้ามความอยากรู้ไม่ได้เอ่ยถามเขาไปตรงๆ
“นายกับเธอเป็นอะไรกันหรอ?”
“เป็นอะไร? เสร็จแล้วใช่มะงั้นก็ออกไปได้แล้วฉันเหนื่อยอยากพักผ่อน” โทโมะไม่ตอบคำถามแล้วยังเอ่ยไล่ลีเพื่อเป็นการตัดบท และตัดความรำคาญจากคำถามมากมายที่จะออกมาจากปากของเธอ
“ชิ! ยังไงฉันก็ต้องรู้ให้ได้ว่านายกับเธอเป็นอะไรกัน อะนี่..ฝากให้เธอด้วยฉันแกะตั้งนานกว่าจะออกเธอกำไว้แน่นมากกก อย่าลืมให้เธอทานยาด้วยล่ะเผื่อจะมีไข้แล้วเย็นนี้ฉันจะแวะมาใหม่ บาย” ลียื่นสร้อยข้อมือที่แกะได้จากมือของแก้วที่เธอกำไว้แน่นเหมือนมันจะหลุดหายไปให้กับโทโมะก่อนจะออกจากห้องไปพร้อมกับความสงสัย
“บาย แต่ไม่ต้องมาก็ได้นะ” เขาโบกมือเหมือนไม่เต็มใจให้เธอแล้วกำสร้อยข้อมือที่รับมาเดินเข้าไปใกล้ๆ เตียง
อย่าบอกนะว่าเธอจมน้ำเพราะลงไปงมหาไอ้นี่! งี่เง่าๆ จริงๆ
“อย่าไปเลยนะ.......ฉันรักนา.ย...”
“....ฉัน.. ติ๊ด~ ใครโทรมาตอนนี้วะ! คุณแม่? สวัสดีครับคุณแม่...ครับ....พรุ่งนี้งานก็น่าจะเสร็จแล้วนะครับ ได้ครับผมจะดูแลอย่างดีเลยครับ.............เรื่องนั้นคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ......ครับสวัสดีครับ ตู๊ด~”
~ก๊อกๆ~
“ใครอีกวะเนีย!..........มีอะไร!” เขาเปิดประตูแล้วถามกระชากเสียงใส่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูนั้น
“00! ผมไปก่อนนะครับขอโทษที่มารบกวน”
“เดี๋ยวก่อน! ผมจำได้ว่าผมเคยเห็นคุณ คุณ..”
“คุณจำผิดคนแล้วครับไปก่อนนะครับ บาย”
“หึ! มีผู้ชายตามมาถึงนี่เชียว เพล้ง~ แก้ว!.............เธอจะทำอะไร” เขาเข้ามาเห็นเธอกำลังใช้มือข้างหนึ่งปัดไปมาอยู่แถวบริเวณโต๊ะเล็กข้างเตียงนั้น เหมือนต้องการจะหยิบอะไรบางอย่าง
“นายเข้ามาได้ไงออกไปนะ” เพราะร่างกายเธอกำลังอ่อนแอเธอจึงจำเป็นต้องปกป้องตนเองจากเขา
“ไม่มีแรงขนาดนี้ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก..มันไม่ได้อารมณ์ จะเอาอะไร?” เขาไม่ได้พูดประชดเธอแต่เขาไม่คิดที่จะทำอะไรเธอจริงๆ เพียงแค่ต้องการอยากจะช่วยเหลือเธอเท่านั้น
แก้วไม่ได้ตอบคำถามเขาเป็นเสียงเพียงแ