ภารกิจต้องรัก

ตอนที่ 5 “โชคดีนะจ๊ะลูกกลับมาแล้วพาหนูแก้วมาทานข้าวที่บ้านเราอีกนะจ๊ะ” “ครับ” คุณหญิงศิริบอกลาลูกชายพร้อมฝากคำเปรียบดั่งคำสั่งทิ้งท้ายก่อนที่เขาจะเดินทางไปต่างประเทศเพื่อทำหน้าที่แทนบิดากับมารดาเป็นเวลาสามวัน และก่อนที่เขาจะไปตลอดทั้งคืนที่ผ่านมาเขาได้พยายามติดต่อกับแก้วแต่ทำอย่างไรก็ติดต่อเธอไม่ได้ และไม่มีใครรู้ว่าเธอไปไหนกับใครอย่างไร จึงเป็นผลให้เขาสีหน้าไม่ค่อยดีในเช้านี้และจากประเทศไทยไปด้วยความไม่สบายใจ เครื่องบินเที่ยวแรกกรุงเทพฯ-เกาะโบราเคย์ ประเทศฟิลิปปินส์ออกเดินทางตั้งแต่เช้าตรู่และไม่กี่ชั่วโมงต่อมาผู้โดยสารมาถึงสนามบินโดยปลอดภัย มีผู้คนมากมายมารอต้นรับคนในครอบครัว ลูกทัวร์ หรือไม่ก็เป็นพนักงานโรงแรมมารอต้อนรับลูกค้า เช่นเดียวกับที่โทโมะมีคนของโรงแรมที่เขาพักมายืนคอยอยู่ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมงแล้ว “สวัสดีครับคุณโทโมะ” “สวัสดีครับคุณพิชิต” “เชิญทางนี้เลยครับ” พิชิตรับกระเป๋าจากเจ้านายและเดินนำเขาไปยังรถที่จอดรออยู่ด้านหน้าประตูทางออกเพื่อไปยังโรงแรม โรงแรมบนเกาะโบราเคย์มีเพียงไม่กี่แห่งที่มีชื่อเสียงและติดอันดับเป็นหน้าตาให้กับประเทศ ซึ่งหนึ่งในนั้นคือโรงแรมในการดูแลของครอบครัวเสตสุวรรณ์ที่สืบต่อกันมาเป็นปีที่สิบ ในวันครบรอบของทุกปีโรงแรมจะจัดงานขึ้นเพื่อตอบแทนลูกค้าที่เข้าพักและเป็นการคืนกำไรให้กับลูกค้า ทั้งนี้โทโมะจึงต้องมาเป็นตัวแทนของนายพลพลกับคุณหญิงศิริ ส่วนอีกสองหนุ่มอยู่ดูแลธุรกิจร้านกาแฟของพวกเขา “Excuse me, My neighbor is being very noisy. Can I please change to another room?” “Please wait................Sorry sir, no available room.” “Please help me! I don't like noise..................help me, pleaseee?” “Hmm............Please wait..........your room number’s 326, here’s your room key.” “Thank you very much.” ลูกค้าของโรงแรมคนหนึ่งเกิดปัญหาข้างห้องของเขาส่งเสียงดังทำให้เธอรำคาญมาขอเปลี่ยนห้องพัก แต่ทว่าช่วงนี้เป็นช่วงเทศกาลพอดีทำให้ห้องพักเต็มทุกห้องพนักงานจึงไม่สามารถเปลี่ยนห้องได้ แต่นับว่าเธอโชคดีที่ลูกชายเจ้าของโรงแรมให้ย้ายไปพักที่ห้องของเขาได้ “เงียบสงบวิวก็สวยกว่ามากนายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกแล้วฉันจะซื้อขนมไปฝาก บาย ตู๊ด~ เฮ้อ...ได้มาเที่ยวพักผ่อนทั้งทียังโดนเช็คซะ” แก้วล้มตัวลงนอนทันทีที่วางสายจากคิมบอมด้วยความเหนื่อยทั้งกายและใจ พลันหนังตาทั้งสองข้างปิดลงเพื่อพักผ่อนสายตา ~จุ๊บ~ “?? นาย! เข้ามาได้ไง?” “ฉันก็ไขเข้ามาสิ” โทโมะใช้กุญแจสำรองไขเข้าห้องพักมาเขาเห็นแก้วกำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงจึงก้มลงกดจูบบนหน้าผากมนของเธอเป็นการปลุก “นายมาที่นี่ได้ไงหรือว่าแอบตามฉันมา” “หึ! เธอนี่หลงตัวเองจริงๆ คนอย่างฉันไม่มีทางตามเธอได้หรอกรู้เอาไว้ซะด้วย” “แต่ฉันฟังจากเสียงนายแล้วเนี่ยไม่ใช่อย่างที่พูดเลยนะ” เธอไม่ได้อยากคิดเข้าข้างตนเองอะไรนักหรอกแต่จะให้เธอคิดอย่างไรที่เขามาอยู่ที่นี่และเข้ามาในห้องที่เธออยู่นี้อีก เป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นหรอ?