ภารกิจต้องรัก

ตอนที่ 10

หลังจากที่คุณหญิงศิริได้ทำความรู้จักกับว่าที่ลูกสะใภ้ (ในความคิดของเธอเอง) เสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะแยกย้ายไปพักผ่อนรอเวลางานเลี้ยงของโรงแรมในช่วงเย็นวันนี้เริ่ม เธอกำชับให้ลูกชายพาแก้วมาร่วมงานนี้ให้ได้ไม่ว่าจะวิธีใดก็แล้วแต่ ถึงแม้เธอจะสังเกตจากสีหน้าของหญิงสาวอาจจะดูซีดเซียวไปบ้าง เธออาจจะกำลังป่วยอยู่เล็กน้อยแต่เธออยากให้แก้วมาร่วมงานนี้ด้วยจริงๆ

“ครับคุณแม่........ครับได้ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ สวัสดีครับ เฮ้อ...” ถึงแม้ว่า โทโมะจะพาแก้วกลับมาที่ห้องพักแล้วมารดาของเขายังโทรมาย้ำกับเขาเรื่องแก้วอีก

“ทำไมนอนตัวงอแบบนี้นะ? ปวดท้องหรอ?.................ลีฉันถามอะไรหน่อยสิ เอ่อ.............................ไม่ต้องฉันทำเอง” เขากระซิบถามเธอซึ่งเธอพยักหน้าเป็นคำตอบเท่านั้น และเขาไม่รอช้าที่จะช่วยบรรเทาอาการให้เธอหยิบโทรศัพท์กดโทรหาเพื่อนสาวทันที แล้วถามเคล็ดลับต่างๆ จากเธอมาใช้กับแก้ว

หลังจากวางสายเขาวานให้คุณพิชิตช่วยจัดหาอุปกรณ์มาให้เขาแล้วนำมาให้ที่ห้องพัก ซึ่งใช้เวลาไม่นานของที่เขาต้องการมาส่งถึงที่ และเขานำมันไปวางไว้บนท้องน้อยของเธอ มันคือถุงน้ำร้อนที่ใช้สำหรับผู้หญิงเวลาปวดประจำเดือนมากๆ ซึ่งเขาเขาเองเคยเห็นมารดาใช้มันอยู่บ่อยๆ ตอนเขายังเป็นเด็ก

“ดีขึ้นมั๊ย”

“...........” ไม่มีเสียงใดๆ ตอบจากปากของเธอ เพราะอาการปวดท้องบิดๆ ทำให้เธอไม่มีแรงที่จะตอบคำถามเขา ได้แต่นอนนิ่งๆ แล้วหลับตาให้สนิท

“....คุณแม่ครับผมขอโทษนะครับแต่แก้วคงไปร่วมงานเลี้ยงกับเราไม่ได้แล้วครับ......เธอไม่สบายครับท่าทางจะลุกไม่ไหว ไม่ต้องหรอกครับคุณแม่คุณแม่..คุณแม่ครับ......... ก๊อก ก๊อก~ มาเร็วจริงๆ เล๊ย ก๊อกๆ~ มาแล้วคร้าบบ........เชิญครับ” หลังจากวางสายจากมารดาเพียงไม่กี่วินาทีคุณหญิงศิริกับนาตาลีมาเคาะประตูที่หน้าห้องพร้อมกับยาแก้ปวดสำหรับแก้ว แล้วเดินผ่านเขาไปเหมือนเขาไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้นโดยเฉพาะคุณหญิงที่ดูจะเป็นห่วงแก้วจนออกนอกหน้า ทำเอาลูกชายแท้ๆ อย่างเขานึกอิจฉาเธอขึ้นมา

“หนูแก้วจ๊ะ....หนูแก้วจ๊ะ”

“อือ....คุณป้า..”

“ลุกขึ้นมาทานยาหน่อยสิจ๊ะจะได้หายไวๆ”

“..........ขอบคุณค่ะคุณปะ..”

“คุณแม่จ๊ะ..คุณ-แม่”

“เอ่อ......ขอบคุณค่ะคุณ..แม่”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ หนูแก้วนอนพักอีกสักหน่อยนะจ๊ะเดี๋ยวดีขึ้นแล้วก็ลุกไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น แล้วก็แต่งตัวสวยๆ นะจ๊ะแม่จะให้หนูลีมาช่วยแต่งหน้าทำผมหนูให้น้า แม่ไปก่อนนะจ๊ะไปกันเถอะหนูลี” เป็นอีกครั้งที่คุณหญิงศิริพูดและสรุปเองอยู่คนเดียวแล้วเดินจากไป ปล่อยให้คนที่ถูกออกคำสั่งมึนงงอยู่กับที่ตรงนั้น

“คุณแม่คุณนี่ก็แปลกดีเนอะ เฮอะ!” ถึงเธอจะไม่เกลียดคุณหญิงศิริแต่เธอก็ไม่ชอบให้ใครมาบ่งการชีวิตเธอ ยิ่งตอนนี้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะลุกไปเข้าห้องน้ำแล้วเธอจะแต่งตัวสวยๆ ตามคำสั่งของคุณหญิงไปทำไมกัน

แก้วล้มตัวลงนอนแล้วหลับตาลงอีกครั้งเพื่อปิดกั้นตนเองจากโลกภายนอก แต่ทว่าคนข้างๆ เธอก่อกวนไม่ยอมให้เธอได้พักผ่อนเสียทีจนเธออดที่จะลุกขึ้นมาโวยวายใส่เขาไม่ได้

“คุณอยู่เฉยๆ ได้ไหมอย่ายุ่งกับฉันฉันจะนอน! เฮ้ยจะทำอะไร?”

“จะนอนก็นอนสิจะโวยวายอะไร” เขากดเธอลงนอนราบกับเตียงแล้วกอดเธอไว้หลวมๆ และหลับตาเพื่อสงบศึกกับเธอเพราะเขาเองก็เหนื่อยเพลียเหมือนกัน

“คุณเอาแขนออกไปฉันอึดอัด” เธอพยายามยกแขนอันหนักอึ้งของเขาออก แต่เขาเกร็งแขนไว้สุดแรงทำให้เธอไม่สามารถทำอะไรเขาได้

“คุณฉันจะไปเข้าห้องน้ำ......ฉันตื่นแล้ว! ฉันจะไปอาบน้ำปล่อยฉันได้รึยัง ฟอด~ อี๋....”

“รังเกียจฉันมากเลยหรอ?”

“มาก! เฮ้ยคุณ..จะ..จะทำอะไร...อย่า!”

~ปัง!~

ฟู่ว์...เกือบไปแล้วยัยแก้ว

คำตอบของแก้วทำให้โทโมะหัวเสียเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูเสียงดังใส่เธอ เธออาจจะตอบคำถามเขาแบบไม่คิดแต่คนฟังอย่างเขาคิด และคิดไปไกลเกินกว่าที่เธอจะคาดถึงได้

แก้วลุกขึ้นไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำและใช้เวลาอยู่ในนั้นเป็นเวลาเกือบชั่วโมง แต่โดยปกติแล้วเธอใช้เวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น อาจคงเป็นเพราะห้องน้ำของโรงแรมนี้กว้างขวางและสะดวกสบายจนเธอไม่อยากออกไปด้านนอก เอาแต่นอนแช่น้ำอยู่ในอ่างใหญ่จนลืมเวลา บวกกับฟองสบู่ที่ลอยอยู่เต็มอ่างทำให้เธอไม่อยากลุกจากพวกมันไปไหน

ในขณะที่แก้วกำลังเล่นสนุกอยู่กับฟองสบู่ในห้องน้ำ ที่ด้านนอกพนักงานบางส่วนกำลังช่วยกันจัด