[SF] Love be late มันคงสายเกินไป

                               4

ร่างสูงที่นั่งทำงานอยู่เพียงคนเดียวภายในห้อง เงยแหงนหน้ามองนาฬิกาเรือนหรูที่ถูกแขวนไว้บนผนัง ที่ยังคงเลื่อนเข็มตลอดเวลาไม่ยอมหยุด

"จะบ่ายโมงแล้วหรอเนี่ย..."

พึมพำกับตัวเองเบาๆ เมื่อมองเข็มนาฬิกาที่ยังคงเคลื่อนไปเรื่อยๆ เวลาเริ่มล่วงเลยช่วงพักทานอาหารเที่ยงของเขาไปจนเกือบหมด

ขนาดนี่เขายังทำงานไม่เสร็จเลยนะเนี่ย...

ก่อนที่เขาจะตัดสินใจ ลุกขึ้นไปหาอะไรทาน เมื่อท่องเริ่มร้องโครกครากอย่างน่าเกลียด

ค่อยๆ เดินออกจากห้องไปแต่ก็ต้องชะงักเมื่อยังเห็นคนตัวเล็กยังคงนั่งทำงานต่อไม่ยอมหยุด ไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

ไม่สนใจพนักงานคนอื่นที่เดินไปเดินมา

เธอยังคงมีสมาธิจดจ่ออยู่กับงานเหมือนเดิม...

"ฟาง"

เขาจึงตัดสินใจจะชวนเธอไปหาอะไทาน สภาพแบบนี้คงจะยังไม่ได้ทานอะไรทีแน่ๆ ยิ่งตัวเล็กๆ อยู่ด้วย เดี๋ยวจะได้เล็กเข้าไปอีก

แต่เธอกลับไม่ได้ยิน...?

"ฟาง!"

"คะๆ"

เธอขานตอบอย่างตกใจ เมื่อสมาธิที่ถูกสร้างขึ้นหมดไปเพราะเสียงทุ้มๆ ของใครบางคน

"กินข้าวรึยังเราน่ะ"

"ฟางหรอ? ยังค่ะ ยังไม่ได้กิน"

เธอตอบเขาก่อนจะกลับมาสนใจกองเอกสารของตัวเองต่อ โดยที่ไม่ได้ให้ความสนใจเขาเลย

"ไปกินกันเหอะฟาง"

"คะ?"

ฟางอุทานออกมาอย่างสงสัย ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง สงสัยวันนี้จะหูเพี้ยนไปหลายรอบละจริงๆ

คนอย่างเขาเนี่ยนะจะเป็นห่วงเธอ...?

'ตลกน่า...'

"พี่ชวนเราไปกินข้าวไงฟาง"

"เอ่อ...ไม่ดีกว่าค่ะ"

เธอปฏิเสธเขาอย่างเกรงใจ ก่อนจะสนใจงานของตัวเองต่อ โดยที่สติเริ่มจะไม่อยู่แล้ว มันรู้สึกแปลกๆ

มันรู้สึกดีแปลกๆ...

"นี่ก็จะบ่ายโมงแล้วนะ เลยเวลามากๆ ไม่ดีนะฟาง"

"แต่งาน..."

"พี่จำได้นะว่าเราเป็นโรคกระเพาะ อยากให้อาการกำเริบอีกหรือไงฮะ"

เขาจำได้อีกหรอ...?

อยู่ดีๆ หัวใจก็เต้นรัวตึกตัก เมื่อรู้สึกได้ว่าเขาจำรายละเอียดของเธอได้เหมือนกัน เพียงแค่เรื่องเล็กๆ แบบนี้

"พี่ป๊อปจำได้?"

"ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ"

เขาพูดแล้วฉีกยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่มองมาที่เขาอย่างไม่เข้าใจ

"ไปกันเถอะ"

ป๊อปปี้ที่กำลังจะจูงมือคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นเดินตามไปกับเขา แต่เธอกลับยื้อแขนเขาเอาไว้แล้วถามอย่างไม่เข้าใจ

"ทำไมถึง..."

เธอไม่เข้าใจเลยสักอย่าง...

ทั้งๆ ที่ดูแล้วเขาน่าจะไม่เคยสนใจเธอ ไม่เคยจะใส่ใจเธอแม้แต่น้อย

แต่ทำไมเขาถึงจำได้...

"เพราะใส่ใจ...มั้ง"

พึมพำตอบกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะจูงมือเธอไปใรขณะที่เธอยังไม่ได้ตั้งตัว จึงถูกพาตัวไปอย่างง่ายดาย

"พะ พี่ป๊อป!"

เธอเรียกชื่อเขาอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะเดินจูงมือเธอเดินในบริษัทจริงๆ

พนักงานยิ่งมองแบบนี้อยู่ด้วย สงสัยเรื่องของเธอจะต้องเป็นหัวข้อการนินทาแน่ๆ อย่างไม่ต่องสงสัย

"อะไรน่ะ เขินหรือไง?"

"เปล่านะ ปล่อยฟางสิ!"

แก้ตัวไปยังไงก็คงไม่ขึ้น เพราะแก้มสองข้างของเธอมันกลายเป็นสีชมพูระเรื่อแล้วล่ะ

แต่เธอก็กลับไม่สนใจเรื่องนั้นเลย สนใจแต่การแกะมือหนาเหนียวๆ นี่ออกจากมือของเธอ

แต่เขากลับไม่รำคาญเลย เอาแตาหัวเราะอาการน่ารักๆ ของเธออย่างขำๆ ยิ่งหน้าของเธอตอนนี้ล่ะก็...

มันน่ารักยิ่งกว่าอะไรอีกนะ!

แก้มสองข้างเป็นสีชมพู แก้มป่องออกมาเล็กน้อย หน้าตาง่ำงอ แต่ก็ยังคงน่ารักมากสำหรับเขา...

"ไม่ปล่อยหรอก ฮ่าๆ"

"พี่ป๊อป! ว๊ายยยย!!"

ฟางหันไปดุเขาอย่างเคืองๆ แต่ก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจเมื่ออยู่ดีๆ เขาก้มลงมาหอมแก้มเธอต่อหน้าพนักงานหลายๆ คนที่เดินผ่าน

แถมลักษณะของพนักงานแต่ละคนที่เริ่มจะหันมาตั้งวงกันพูดอะไนสักอย่าง

เธอฟันธงได้เลยว่าหัวข้อการสนทนาต้องเกี่ยวกับเธอหับบอสใหญ่ของที่นี่แน่ๆ

ยิ่งเธอเป็นแค่ 'เลขา' ของเขาเพียงเท่านั่น...

แถมเขายังไม่เคยคิดที่จะมีเลขา พอมีเลขาก็มีเธอเป็นคนแรก แถมเธอยังพึ่งมาทำงานวันแรกก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก

คงจะเป็นข้อสงสัยสำหรับพนักงานหญิงของที่นี่โดยเฉพาะแน่ๆ !!

เพี้ยะ!!

เสียงมือนุ่มตีแขนแกร่งของเขาอย่างแรงเมื่ออยู่ดีๆ ก็ช่างกล้าที่จะมาหอมแก้มของเธอต่อหน้าคนมากมายแบบนี้

"โอ๊ยยยยย เจ็บ...ตายแหละ ฮ่าๆๆ"

เสียงร้องโอดโอยดังออกมาจากปากหนาอย่างแสนจะโอเวอร์ ไม่พอยังหัวเราะออกมาเสียงดัว

"อยากโดนแรงๆ จริงๆ ใช่มั้ยพี่ป๊อป!"

"เราทำให้พี่เจ็บไม่ได้หรอกตัวเล็ก ฮ่าๆ"

"แน่ใจ?"

"แน่อยู่แล้ว อ๊ากกกกกกกก"

เขาตอบออกมาอย่างปากดี แต่ก็ต้องแหกปากร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

เมื่อเธอจิ้มเข้าที่แขนของเขา บริเวณที่เป็นรอยช้ำสีเขียวนั่น ทำเอาร้องลั่นเลยล่ะ

"เจ็บนะฟาง!"

"สม"

ฟางพูดพลางแลบลิ้นใส่เขา ก่อนที่จะเดินลิ่วนำหน้าไปก่อน โดยมีเขาเดินตามหลัง พลางมองไปที่ร่างเล็กๆ ของยัยตัวเล็กที่เขารักนักรักหนา

'คอยดูเหอะ จะเอาคืนให้สาสมเลย'

 

 

 

 

 

 

"ยัยนั่นใครน่ะแก"

เสียงของพนักงานหญิงคนหนึ่งดังโพล่งขึ้นมาหลังจากที่คู่หนุ่มสาวเดินจูงมือผ่านไป

"นั่นสิแก ดูจะสนิทกับบอสมากเลยอะ"

เสียงดังออกมาจากอีกปากหนึ่ง แววตาสลดมองตามบอสหนุ่มสุดหล่อที่พนักงานหญิงส่วนใหญ่ในบริษัทหมายปองจะเป็นคู่ครอง

บอสหนุ่มสุดหล่อที่ใครเห็นแล้วต้องหลงรัก...

"หรือว่าจะเป็นแฟนบอสอะ เห็นเดินจูงมือถือแขนกันด้วยอะแก"

"อกหักเลยอะแก พี่ป๊อปสุดหล่อของฉันนน"

"เฮ้อออ..."

เสียงเหล่าพนักงานสาวๆ ของบริษัทถอนหายใจออกมาพร้อมๆ กัน

ก่อนที่จะมีพนักงานสาวอีกคนที่ดูมีอายุกว่าเหล่าพนักงานสาวที่นั่งถอนหายใจเพียงนิดหน่อยเดินเข้ามา

"เลิกถอนหายใจ แล้วทำงานต่อได้แล้ว!"

เสียงตำหนิอย่างดุๆ ดังขึ้นทำเอาพวกพนักงานสาวสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมองทันที

"โห่...ก็อกหักนี่คะพี่มะปราง บอสเล่นออกตัวซะขนาดนั้นอะ"

"ไปยุ่งเรื่องบอสเค้าอีกละ! กลับไปทำงานเลยนะ"

"ชิ ทำก็ได้!"

ได้ยินเพียงแค่นั่น พนักงานคนนั้นก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้าห้องทำงานของเจ้านายของตัวเอง เพื่อไปรายงานผลอะไรบางอย่าง

"ได้ผลเหลือเชื่อเลยค่ะท่าน"

"อืม ดีมาก ไปทำงานของเธอต่อเถอะมะปราง"

"ค่ะ"

เลขาส่วนตัวของนางขานตอบก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้นางนั่งใช้ความคิดอยู่คนเดียว

ในที่สุดพวกพนักงานหญิงก็จะได้เลิกยุ่งกับลูกชายของนางสักที

นางเห็นพวกเหล่าพนักงานหญิงแต่ละคนที่อุตส่าห์รับเข้ามาทำงาน ส่วนใหญ่จะต้องมาตามจับลูกชายของนางตลอด

ซึ่งยังไงนางก็ไม่ยอมหรอก...

'ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกสะใภ้ของนางจะต้องเป็นหนูฟางเท่านั้น!!'

 

---

หายไปนานมากกก...ไม่ยอมอัพ ทั้งๆ ที่ รร ก็ปิดตั้งแต่วันพุธละ ฮ่าๆๆ