[SF] Love be late มันคงสายเกินไป

                                    3

ร่างเล็กขึ้นมาถึงห้องนอนสีชมพูหวานแหววของตัวเองพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบหนึ่ง ก่อนจะลากเข้าไป

แต่ก็ต้องหยุดอยู่หน้าบอร์ดรูปของตัวเองที่ เธอไม่เคยจะติดรูปของเธอเลย มีแต่รูปของเขา...

...ป๊อปปี้

เธอลูบบอร์ดที่เธอไม่ได้เห็นมันมานับเกือบสี่ปีแล้ว แต่มันก็ยังคงอยู่ในสภาพเดิม พร้อมกับคำที่สลักเอาไว้

' It's you... '

เธอไม่คิดเลยว่าตอนนั้นเธอจะบ้าทำเพื่อเขาได้ถึงขนาดนี้ แต่เขาก็ยังไม่เคยจะสนใจ

แถมยังมาหักหน้าเธอ โดยการควงแฟนของเขาออกงานอีก

แต่เธอไม่เคยโกรธ...

เธอก็ไม่รู้ว่าตอนนั้นเธอทนได้อย่างไรมีเพียงความรู้สึกน้อยใจที่มันแทรกซึมเข้ามาเพียงเท่านั้น

ก่อนที่เธอจะสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไปจากหัว แล้วค่อยนำผ้าที่ถูกแขวนอยู่ข้างๆ มาคลุมเอาไว้

เพียงเพราะไม่อยากเห็นมันอีก...

...พยายามจะลืมอยู่แล้วเชียว

แล้เธอก็ค่อยๆ กลับมาสนใจกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ของตนเองที่ถูกวางลงกับพื้น

กระเป๋าที่วางอยู่บนพื้นถูกสองมือเล็กยกขึ้นมาวางไว้บนเตียงด้วยแรงทั้งหมดของตนเอง

"เฮ้อ...หนักจัง"

บ่นอุบอิบเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอย่างเหนื่อยล้า แต่อยู่ดีๆ ใบหน้าของเขาก็ลอยเข้ามาในหัวของเธอซะงั้น

ภาพใบหน้าเกลี้ยงเกลา ดวงตาคม ริมฝีปากสีแดงสดราวกับริมฝีปากผู้หญิง...

แต่กลับเห็นภาพใบหน้าของเขามาทาบทับกับภาพของผู้หญิงอีกคนหนึ่งมาด้วย
ซึ่งเป็นใครไปไม่ได้...

'...พี่พิม'

อยู่ดีๆ น้ำใสๆ ก็เริ่มคลออยู่ที่ดวงตากลมสวย ทำเอาเธอต้องปาดมันทิ้งก่อนที่จะตะโกนออกมาเพื่อระบาย

"เลิกคิดซะทีสิยัยฟาง!!"

'ทำไมต้องคิดถึงคนที่ใจร้ายกับเรามากซะขนาดนั้นด้วย...'

คิดในใจอย่างแอบเคืองตัวเอง ที่วันๆ ได้แต่คิดถึงใครอีกคนโดยที่เขาไม่รู้ คิดถึงคนที่ไม่สนใจกันสักครั้ง

แต่ทำยังไงมันก็ยังไม่หยุดคิดสักที เธอจึงต้องลองเปิดผ้าม่านทีถูกปิดกั้นเอาไว้ไม่ให้คนภายนอกเห็นเธอได้

ก่อนจะมองไปตรงข้ามระเบียง มองไปที่ห้องตรงข้าม ที่ถูกเปิดผ้าม่านเอาไว้อยู่

'ขอแค่เห็นหน้าสักครั้งเหอะนะ'

ให้เหตุผลกับตัวเอง ก่อนที่จะไล่สายตาตามหาร่างสูงของใครบางคนในห้อง

แต่กลับไม่มี...?

'ทุกทีเขาจะชอบทำงานตรงนี้นี่นา...'

เธอคิดในใจก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองไปยังห้องข้างๆ ห้องนอนของเขา แล้วค่อยๆ มองไปที่โต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารของเขา

ก่อนจะเจอร่างสูงกำลังนั่งทำงานอย่างเคร่งเครียดกับกองเอกสารกองโตนั่น

'ยังไม่ยอมมีเลขาอีกหรอเนี่ย...'

บ่นเบาๆ ในใจกับความเอาแต่ใจของเขามี่ยังไม่ยอมมีเลขา เอาแต่นั่งทำงานเคร่งเครียดอยู่คนเดียวแบบนั้น

"ดูไอ้ป๊อปอยู่หรือไงฮะ"

"อืม...ทำไมพี่เค้ายังไม่ยอมมีเลขาส่วนตัวช่วยงานสักทีอะ"

เธอพึมพำถามออกมาเบาๆ อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยว่าใครมายืนแอบอยู่ด้านหลัง

"คงกำลังรอฟางกลับมาเป็นเลขาอีกมั้ง ไม่ไปช่วยมันแล้วหรอ"

"ก็อยากอยู่นะ...เฮ้ยยย! พี่!!!"

ตะโกนออกมาอย่างตกใจ เมื่อเริ่มสงสัยว่าเมื่อกี้ยังอยู่คนเดียวอยู่เลยทำไมอยู่ดีๆ กลับมีคนพูดด้วยซะงั้น

เธอจึงหันกลับไปมองเห็นเป็นร่างของเจ้าพี่ชายตัวแสบของตัวเองที่กำลังยืนมองอยู่

"คิดถึงมันหรือไง?"

"พี่อะ เปล่าสักหน่อย! ใครเค้าคิดถึงกัน ไม่ได้มามงมามองอะไรด้วย ไม่มี๊"

ฟางรีบเถียงกลับอย่างรวดเร็ว แก้ตัวทุกอย่างอย่างเสียงสูง ก่อนจะค่อยๆ เดินออกห่างจากบานกระจก

แต่ยังไงคนเป็นพี่ก็ยังไม่ยอมหยุดถาม

เธอจึงค่อยๆ ล้มตัวลงนอนซุกใบหน้าเข้ากับหมอนใบใหญ่ เอามือสองข้างขึ้นมาปิดหูราวกับไม่อยากรับรู้อะไรอีก

"พี่จะบอกอะไรให้..."

โทโมะพูดออกมาพลางนั่งลงที่เตียงของเจ้าน้องสาว พูดอย่างพยายามทำให้เธอยากรู้ และมันก็ใช้ได้ดีจริงๆ ด้วย

มือเล็กค่อยๆ เลื่อนออกมาจากการปิดหูของตัวเองอย่างช้าๆ ทีละนิดด้วยความอยากรู้อยากเห็น

'ไอต่อมอยากรู้นั้นหยุดทำงานสักแปปบ้างก็ได้นะ!'

"มันน่ะคิดถึงฟางมากนะรู้มั้ย"

"..."

"ที่มันยังไม่ยอมมีเลขาสักที มันคงกำลังรอฟางให้กลับมาเป็นก็ได้นะ"

"พี่โกหก"

"ฮะ?"

เขาอุทานออกมาเบาๆ อย่างสงสัย นี่เขาไปโกหกอะไรยัยน้องสาวตัวเตี้ยนั่นเมื่อไหร่นะ?

"ถ้าเขาคิดถึงจริงทำไมไม่มาหาฟางที่บ้านทุกวันล่ะ วันนี้ฟางก็กลับมาแล้วด้วย"

"พนันกันมั้ยล่ะ?"

"แลกกับ?"

"ถ้ามันคิดถึงฟางจริง ฟางต้อง..."

 

 

 

 

 

 

"ว่าไงนะครับแม่? ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องเอาเลขา ผมทำเองได้"

เสียงบ่นพึมพำเบาๆ ดังออกมาพร้อมกับร่างสองร่างที่กำลังเดินคู่กันเข้าไปยังห้องทำงาน

"ไม่ต้องมาเถียงเลยนะป๊อป เดี๋ยวนี้ลูกทำงานหนักเกินไปแล้ว มีเลขาสักคนบ้างเถอะ"

"แม่อะ"

พูดออกมาอย่างงอนๆ เมื่อแม่ของเขาเริ่มหว่านล้อมเหตุผลไปทุกทาง ทำให้เขาเถียงไม่ค่อยขึ้น

นี่เขาไม่รู้เลยว่าเลขาครั้งนี้เป็นใครมาจากไหน ทำไมแม่ถึงถูกใจนัก แล้วมาคยั้นคยอให้เขาซะงั้น

ก่อนที่จะเปิดประตูบานใหญ่ของห้องทำงานที่ถูกติดป้ายเอาไว้ว่าผู้บริหาร ซึ่งเขา้ป็นผู้บริหารของที่นี่ หรือพูดง่ายๆ ก็คือ บอสใหญ่นั่นเอง

เมื่อเข้าไปก็จะพบกับหญิงสาวผมยาวสลวยที่ถูกดัดลอนเล็กน้อย ผมที่ยาวลงไปถึงกลางหลัง

แค่ดูจากด้านหลังก็ดูเธอสวยซะขนาดนี้แล้ว สงสัยหน้าตาของเธอคงจะดูดีมากไม่ใช่น้อยเลยแน่ๆ

แต่เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าความรู้สึกคุ้นเคยนี้มันคืออะไร? มันเหมือนกับ ใครบางคนที่เขารักมากที่สุด

"ฟางจ๊ะ ขอโทษที่ช้าไปนิดหน่อยนะลูก"

"ค่ะ ฟางก็พึ่งมาถึงเองค่ะ"

คำสรรพนามที่แม่ของเขาเรียก และ ที่เธอเรียกตัวเอง ทำเอาหัวใจของเขากระตุกวูบ ทำไมเขาต้องรู้สึกแบบนี่ด้วย มันคุ้นเคย รู้สึกคุ้นเคยเอามากๆ

ยิ่งเสียงหวานๆ นั่น ก็ยิ่งเหมือนเธอคนนั้นจริงๆ ด้วย...

ยิ่งเมื่อเธอหันมา ยิ่งทำให้หัวใจเขาเต้นแรง...

'ฟาง!!!!'

"ป๊อปจำฟางได้มั้ยลูก"

"..."

"เอ่อ...สวัสดีค่ะพี่ป๊อป"

ฟางพูดเสียงหวาน พลางฉีกยิ้มหวานให้เขา ใบหน้าของเธอที่ถูกแต่งหน้าอ่อนๆ ทำให้เธอดูหวาน ยิ่งเธอยิ้มนี่ก็...

หัวใจของเขาเต้นรัว อาการอึ้งยังไม่หาย เขายังไม่คิดว่าเธอจะกล้ามาสู้หน้ากันซะขนาดนี้ ถึงแม้ว่าจะรู้แล้วว่าเธอจะกลับมาแล้วก็ตาม

นี่น่ะหรอเลขาใหม่ของเขา...

เธอจะมาเป็นเลขาของเขาจริงๆ น่ะหรอ !?!

"ฟางจะมาอยู่นี่เพื่อจะมาเป็นเลขาของพี่ป๊อปค่ะ"

ประโยคที่เธอพึ่งจะเอ่ยออกมา ทำเอาเขาถอยหลังออกมาก้าวหนึ่ง ก่อนจะหยิกตัวเองไปทีนึง เขากลัว...

...กลัวว่ามันจะเป็นแค่ฝัน

"ป๊อปลูก!! หยิกตัวเองทำไมเนี่ย เขียวเลย"

"อ้าว ทำไมไม่ยอมตื่นล่ะเนี่ย"

ป๊อปปี้พูดกับตัวเองก่อนจะจัดการหยิกแขนตัวเองไปแรงๆ อีกครั้งหนึ่ง ในบริเวณเดิม

"นี่เราไม่ได้ฝันนะลูก หนูฟางจะมาเป็นเลขาเราจริงๆ"

"..."

"สงสัยจะดีใจเกินไปจนอึ้งน่ะลูก ตอนที่หนูฟางไม่อยู่ รู้มั้ยเจ้าป๊อปก็เพ้อถึงบ่อยมากเลยนะลูก แล้วก็..."

"แม่ครับ!!!"

คนเป็นแม่พูดยังไม่จบ เขารีบขัดขึ้นมาทันทีก่อนที่แม่ของเขาจะบอกอะไรเธอไปมากกว่านี้

เพราะเขาไม่แน่ใจว่าเธอยังรักเขาอยู่รึเปล่า หากเธอไม่รักเขาแล้ว แล้วแม่ของเขาเล่าไปมันคงน่าตลกอยู่ไม่น้อย

"คะ?"

ฟางอุทานออกมาอย่างสงสัย

นี่เธอหูเพี้ยนไปรึเปล่า...?

เขาเนี่ยนะจะเพ้อถึงเธอ เขาเนี่ยนะจะดีใจจนอึ้งที่เธอกลับมา

เขาคงจะเซ็งซะด้วยซ้ำไปที่เธอกลับมา

"มะ ไม่มีอะไรหรอกฟาง แม่ประชุมไม่ใช่หรอครับ นี่จะสายแล้วนะ"

"แม่จะกลัวทำไม แม่มีอำนาจสูงสุดในบริษัทนะ"

"ไม่ดีนะแม่ มันดูไม่ดี เอ่อ..."

"เข้าใจล่ะจ่ะ ไม่เห็นต้องหาเหตุผลหว่านล้อมไล่กันเลย แม่ไม่มาเกะกะหรอกลูก อยากอยู่สองต่อสองก็บอกกันดีๆ สิลูก ฮ่าๆๆ"

คนเป็นแม่พูดพลางหัวเราะออกมา ก่อนจะค่อยเดินออกไป ปล่อยให้สองหนุ่มสาวอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

"ไม่ใช่นะแม่! แม่ครับ..."

เขารีบตะโกนบอกคนเป็นแม่ที่เริ่มเข้าใจอะไรผิด เขาเนี่ยนะจะอยากหาเหตุผลไล่ท่านแม่สุดที่รักตัวเอง เพื่อจะอยู่กับฟางสองต่อสอง ไม่มี๊ (ถึงแอบคิดก็เหอะ)

"เอ่อ...แล้วเรากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?"

เขาถามคนตัวเล็กที่ทำท่าจะลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของเขา ส่วนเขาเองก็เดินอ้อมไปนั่งฝั่งของเขาเอง

ถึงแม้ว่าเรื่องนี้จะรู้แล้ว แต่ก็อยากหาเรื่อยให้คนจัวล็กตรงหน้าคุยกับเขาบ้าง

"ก็เมื่อวานค่ะ"

แต่ห้องก็กลับเงียบอีกครั้งจนหน้าอึดอัด เมื่อบทสนทนาเริ่มหายไปอีกครั้ง

ป๊อปปี้จึงเริ่มจะทำงานของตัวเอง กองเอกสารยักษ์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าทำเอาเขาเหงื่อตก

ส่วนฟางก็ค่อยๆเดินอ้อมไปยืนข้างๆ เขา ยืนทางด้านที่แขนของเขามีรอยฟกช้ำสีเขียว ที่เขาเป็นคนทำมันขึ้นมาเอง

"พี่ป๊อป หยุดทำงานก่อนเถอะค่ะ"

ประโยคที่ถูกเอ่ยออกมาจากปากบางทำเอาเขาหันมามองอย่างสงสัย

ก่อนที่เธอจะหยิบยาทาแก้ฟกช้ำออกมาจากกระเป๋าของเธอเอง แล้ววางมันเอาไว้บนโต๊ะ

ก่อนที่มือนุ่มจะแนบเข้ากับแขนแกร่ง เลื่อนแขนนั้นมาใกล้ๆ เธอ แล้วค่อยๆ เปิดฝายา ป้ายเนื้อยามันออกมาเล็กน้อย

จากนั้นนิ้วเรียวก็ค่อยๆ แตะลงบนแขนแกร่ง บริเวณที่เป็นวงสีเขียวม่วง หรือ บริเวณที่เป็นรอยช้ำ

"ไม่เห็นจะจำเป็นเลย พี่ไม่ได้เจ็บสักหน่อย"

ป๊อปปี้พูดพลางเบ้ปากให้กับรอยช้ำที่แขนของตัวเอง ก่อนที่จะหันกลับไปสนใจงานของตัวเองต่อ

ด้วยความหมั่นไส้ นิ้วเรียวจึงกดลงบริเวณรอยช้ำเข้าแรงๆ อย่างจัง ทำเอาเขาสะดุ้งร้องโอดโอยออกมาทันที เสียงดังก้องไปทั่วห้อง

"อ๊ากกกกกกกก!!"

"สมน้ำหน้า"

ฟางแลบลิ้นปริ้นตาใส่ ก่อนที่จะหยิบสัมภาระของตัวเอง พร้อมกับเอกสารกองโต ยกมาเกือบทั้งกองเหลือให้เขาไว้ทำไม่ถึงยี่สิบแผ่น

ก่อนที่เธอจะรีบเดินหนีออกไป โดยมีสายตาคมมองตามเธอไปตลอด ก่อนจะอุทานออกมาอย่างหมั่นไส้ความน่ารักของเธอ

"ยัยแสบเอ๊ย!!"

 

---

ความสุขของเราคือการแกล้งรีดเดอร์ ปล่อยให้ค้างกันไป ฮ่าๆๆ