[SF] Love be late มันคงสายเกินไป

                               2

"แม่ ฟางกลับมาแล้วนะคะ"

ฟางเดืนเข้าไปใกล้ๆ แม่ของเธอที่กำลังนั่งจิบชาไปอ่านหนังสือไป แล้วค่อยๆ กอดคอแม่ของเธอ ใบหน้าซุกเข้ากับผมนุ่มของแม่ของตนอย่างแสนคิดถึง

"คุณพระ!! ฟางกลับมาแล้วหรอลูก"

คนเป็นแม่เอ่ยออกมาอย่างตกใจเมื่อหันไปเห็นเจ้าลูกสาวคนสุดท้องที่ไม่ได้กลับบ้านมาเกือบสี่ปีแล้ว

"ค่ะ ฟางกลับมาแล้ว คิดถึงแม่จัง"

เธอพึมพำเบาๆ แต่คนเป็นแม่ก็ยังคงได้ยิน ก่อนที่เธอจะคลายอ้อมกอดออกทีละนิด แล้วหันไปมองแม่ของตน

"ไม่เอานะแม่ ไม่ร้องๆ"

พูดพลางใช้นิ้วเรียวปาดน้ำตาที่คลอิยู่ที่ดวงตากลมของแม่ของเธอ

"แม่ครับเกิดอะไรขึ้น...ยัยฟาง!!"

เสียงทุ้มดังขึ้นเพื่อถามคนเป็นแม่อย่างเป็นห่วง และรีบวิ่งลงมา แต่ก็ต้องชะงักทันทีที่เห็นเธอยืนยิ้มอยู่

"อะไรของเราอีกล่ะเจ้าโทโมะ พ่อบอกให้ลงมาดูแม่ใช่มั้ย?"

"พะ พ่อครับ นั่นยัยฟาง..."

โทโมะพูดพลางชี้ไปทางที่คนเป็นแม่ยืนอยู่ ก่อนที่คนเป็นพ่อจะมองตาม และต้องตะโกนออกมาเสียงดัง

"ฟางลูก!!"

"พ่อคะ ฟางกลับมาแล้ว"

ฟางพูดพลางยิ้มกว้างอย่างมีความสุข ก่อนจะอ้าแขนพุ่งตัวเข้ากอดพ่อของตนเอง

"แล้วนี่เราเรียนจบแล้วหรือไงทำไมกลับมาแล้วล่ะ"

"ก็ยังอะค่ะ แค่มาเยี่ยมสักเดือนสองเดือนค่ะ"

เธอพูดพลางยิ้มแป้น ก่อนจะหันไปหาพี่ชายของตัวเองที่ไม่พูดกับเธอเลย

"พี่โมะอะ ไม่คิดถึงฟางเลยหรือไง น้องสาวพี่ทั้งคนเชียวนะ"

ฟางพูดกับพี่ชายคนเดียวของตนเอง พลางทำหน้ามู่ใส่เมื่อไม่เห็นท่าทีว่า เจ้าพี่ชายของเธอจะพูดกับเธอเลยสักนิด

"ยัยเตี้ยเอ๊ยยยย..."

โทโมะพูดอย่างหมั่นไส้พลางยีหัวยัยน้องสาวตัวแสบที่หายไปจากบ้านมานาน

"ไม่ได้เตี้ย แค่ตัวเล็กเอง!"

"แค่ตัวเล็กน่ะหรอ ฮ่าๆๆๆๆ"

โทโมะพูดพลางหัวเราะออกมาเสียงดังกับคำพูดแก้ตัวของยัยน้องสาวตัวแสบ

'เตี้ย' กับ 'ตัวเล็ก' งั้นหรอ...

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ"

เขาได้แต่ตะโกนหัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างดังเมื่อลองเปรียบเทียบคำในใจดูเล่นๆ

"ล้อน้องอีกละ! เดี่ยวเหอะ"

คนเป็นแม่เริ่มดุใส่เจ้าลูกชายคนเดียวของตน ทำเอาฟางแลบลิ้นปริ้นตาใส่อย่างกวนๆ

ส่วนคนเป็นพ่อน่ะหรอ หัวเราะขำกลิ้งจนปวดท้องไปตั้งนานแล้วล่ะ

"แม่อ่ะ เชอะ งอนแม่เล่า ยัยเตี้ยยยย..."

โทโมะเอ่ยออกมาอย่างงอนๆ ก่อนที่จะเดินขึ้นห้องของตัวเองไปอย่ารวดเร็ว แต่ก็ไม่ลืมจะมาล้อเธออีก

"แล้วนี่ลูกมายังไงเนี่ย ทำไมไม่โทรมาบอกสักคำแม่จะได้ให้พี่เค้าไปรับ"

ผู้เป็นแม่ถามอย่างเป็นห่วงพลางหมุนตัวสำรวจร่างของเจ้าลูกสาวตัวน้อยของตัวเอง

"มากับเพื่อนค่ะ เพื่อนมาส่ง"

เธอพูดพลางชี้ไปที่หน้าประตูบ้านบานใหญ่ ที่กำลังมีร่างๆ หนึ่งกำลังยืนพิงอยู่

"แฟนเรารึเปล่านั่นน่ะ"

คนเป็นพ่อถามขึ้นมาอย่างติดตลกเมื่อเห็นคนที่ลูกสาวของตัวเองชี้ไปที่หน้าประตู

ซึ่งคนๆ นั้นเป็นผู้ชาย แถมยังหน้าตาดีในระดับหนึ่งอีกด้วย...

"ฮะ!!! ไม่ใช่นะพ่อ แค่เพื่อนค่ะ เพื่อนนน"

คำพูดของพ่อของเธอ ทำเอาเธอแก้ตัวไม่ถูก ลิ้นมันพันกันไปหมดอย่างไม่ทราบสาเหตุ

"ฮ่าๆ พ่อแค่ล้อเล่นเอง โธ่ๆ ฮ่าๆๆ"

"คุณนี่ก็"

คนเป็นแม่ถึงกับหันไปดุคนเป็นพ่อเป็นรายที่สอง ก่อนที่จะหันไปคุยกับเจ้าลูกสาวที่ทำท่าจะงอนพ่อของเจ้าตัวไปแล้ว

"ทำไมไม่ชวนเพื่อนเข้าบ้านล่ะลูก เสียมารยาทหมด ไปๆ ไปชวนเพื่อนเข้ามาทานของว่างก่อนสิลูก"

 

 

 

 

 

 

"เฮ้อ...เมื่อไหร่เธอจะกลับมานะ"

ป๊อปปี้บ่นออหมาเบาๆ พลางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ อยู่ในบริเวณเดิมๆ มุมเดิมๆ ที่เขาชอบมานั่งมองอยู่ทุกวัน

ถ้าจะถามว่าเขามองอะไรได้ทุกวัน...

...บ้านหลังข้างๆ ยังไงล่ะ

บ้านของผู้หญิงตัวเล็กๆ บ้านของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด บ้านของผู้หญิงที่เขาคิดถึงมากที่สุด บ้านของฟาง...

แต่ทุกวันนี้เขาก็ได้แต่มองไปทางบ้านข้างๆ แหงนมองขึ้นไป ก็จะเห็นหน้าต่างและระเบียงของห้องของเธอ

ซึ่งระเบียงนั้นมันห่างกับระเบียงห้องนอนเขาแค่นิดเดียว

ได้แต่มอง และภาวนาขอให้เธอกลับมาสักที เขาจะได้บอกความรู้สึกในใจไปสักที และอีกอย่าง...

...เขาอยากจะขอโทษเธอ

ขอโทษสำหรับทุกๆ อย่างที่เคยทำให้เธอเจ็บ...

แต่ยังไงก็คงได้แต่หวังเพียงเท่านั้น หวังไปลมๆ แล้งๆ หวังทั้งที่มันคงจะเป็นไปไม่ได้

"อ้าว เฮีย! ทำไมนั่งอยู่นี่ล่ะ มีงานไม่ใช่หรอ?"

เสียงเรียกอีกเสียงหนึ่งทำเอาเขาสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ทันที แล้วหันมามองคนที่เรียกด้วยใบหน้าเหลอหลา

"ฮะ? เออๆ แค่มานั่งพักสายตานิดหน่อยน่ะ"

เขาพูดแก้ตัวไปงั้นๆ ทั้งที่จริงแล้วในความจริงมันไม่ใช่อย่างนั้น

"อ้อ งั้นหรอเฮีย"

"ก็เออสิ"

ป๊อปปี้พูดสั้นๆ อย่างรำคาญ เพื่อปกปิดจุดประสงค์ที่แท้จริงของตนเอง

ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นแล้วเดินเข้าไปในบ้าน แล้วเดินขึ้นไปเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง โดยที่มีเควินเดินตามเข้าไปอยู่อย่างนั้น

"เออ...แล้วแกล่ะมาทำไม ฮะเควิน? ได้ข่าวว่าบ้านไม่ได้อยู่ใกล้ๆ บ้านฉันหนิ?"

คำถามแรกที่เควินถูกถาม ทำเอาตัวเขาเองแอบยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

ทำเอาป๊อปปี้ได้แต่มองรอยยิ้มนั้นอย่างสงสัย

"ยิ้มทำไม?"

"เฮียอยากรู้จริงๆ อะ?"

"แล้วทำไมฉันต้องอยากรู้ด้วย"

"แน่ใจหรอ"

"เออๆ"

พูดปัดๆ ก่อนที่จะสนใจเจ้ากระเป๋าทำงานของตนเอง แล้วหยิบเอกสารที่เอากลับมาจากบริษัทออกมาวางไว้บนโต๊ะ

ในขณะที่กำลังจะจรดปลายปากกาลงบนเอกสาก็ต้องชะงัก เมื่อเควินพูดขึ้นมา

"แล้วถ้ามันเกี่ยวกับคนของเฮียล่ะ"

"คนของฉัน?"

"ใช่"

"ใคร"

"ฟางไงเฮีย"

"ฟาง!! ทำไม! เกิดอะไรขึ้น! ฟางเป็นอะไร!"

เมื่อป๊อปปี้ได้ยินชื่อที่หลุดออกมาจากปากของเจ้ารุ่นน้องตัวแสบ ก็รีบเอ่ยออกมาเสียงดังอย่างตกใจ และเป็นห่วง

"ทีแบบนี้อยากรู้เชียวนะเฮีย ฮ่าๆๆ"

"ฉันไม่ตลก"

น้ำเสียงจริงจังและใบหน้าเคร่งเครียดทำให้เควินเริ่มรู้ว่า เขาไม่ได้เล่นด้วย จึงค่อยๆ ปรับเปลี่ยนโหมดของตัวเอง

"เออ...บอกก็ได้ว่ะ"

"..."

"คือ..."

"..."

"ฟางน่ะ..."

"..."

"ฟางเค้า..."

"..."

"แบบว่า..."

"..."

"จะพูดไงดีอะ"

"แกจะบอกดีๆ หรือต้องใช้กำลังฮะ ไอ้เควิน!!"

เริ่มจะลุ้นจนโมโห ก่อนจะพูดขึ้นเสียงด้วยมาดโหดทีไม่ค่อยมีใครเห็นสักเท่าไหร่

แต่สำหรับเควินน่ะคงจะชินแล้ว ไปกวนประสาทเจ้านายตัวเองบ่อย

"บอกดีๆ ก็ได้ ชิ"

"..."

"ฟางเค้า..."

"..."

"ฟาง..."

"ไอ้เควิน..."

"คร้าบบบ ยอมแล้วคร้าบบบ"

"..."

"ฟางเค้าอะ...กลับมาแล้ว"

"กลับมาแล้ว?"

 

---

อัพแล้วนะ รอนานกันเปล่าเนี่ย (ไม่หรอกมั้งแค่วันเดียวเอง) *โดนถีบ*