[SF] Love be late มันคงสายเกินไป

                                      1
'ฟางขอโทษนะคะสำหรับทุกอย่างที่เคยทำให้พี่เหนื่อยใจ...'
ร่างบางของหญิงสาวตัวเล็กเอ่ยออกมาอย่างเศร้าๆ พลางถอดแหวนหมั้นออกมากำเอาไว้ในมือ
'ฟางเข้าใจแล้ว...ยังไงพี่ก็ไม่รักฟางอยู่ดี ฟางขอโทษที่ต้องทำให้พี่กับพี่พิมทุกข์ใจ แต่ตอนนี้...ฮึก'
เธอยังคงพูดไปสะอื้นไป โดยที่อีกฝ่ายไม่ได้โต้ตอบกลับมาเลย ได้แต่ยืนอยู่นิ่งๆ ฟังเธอพูด...
'ฟางขอเป็นฝ่ายถอย ให้พวกพี่รักกันดีกว่าค่ะ ฟะ ฟางขอโทษจริงๆ นะคะ...'
'ฟาง...'
'ฟางคืนให้ค่ะ...'
ฟางพูดพลางจับมือของเขาขึ้นมา แล้วแบมือของเขาออก
วางแหวนหมั้นเอาไว้ในมือก่อนจะกำมือของเขาเอาไว้ให้เก็บมันไป แต่มือของเธอก็ยังจับมือของเขาอยู่...
'ลาก่อนค่ะ พี่ป๊อป...'
เธอพูดเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่จะปล่อยมือของเขาให้เป็นอิสระ
แล้วเดินออกไปจากที่นั่นไปช้าๆ...
พร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย...
"ฟาง!!!"
เขาตะโกนออกมาเสียงดัง พลางเด้งตัวขึ้นอย่างตกใจ เหงื่อไหลซึมกายเต็มไปหมด
"ฟางพี่ขอโทษ...โธ่เว๊ย!!"
เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่จะสบถออกมาอย่างรู้สึกผิด
วันนั้นเขาไม่น่าอยู่นิ่งๆ ปล่อยให้ฟางเดินจากไปเลย...
เพียงเพราะเขา...
...เพราะเขาไม่เคยสนใจเธอเลย
เอาแต่บอกว่ารักของเธอมันไม่มีค่า...
แต่ตอนนี้ เขากลับอยากให้เธอกลับมารักเขาเหมือนเดิม ไม่ต้องมากขึ้นหรือน้อยลง
เขาดันมาเห็นความสำคัญของเธอในวันที่เธอตัดใจจากเขาไป...
พึ่งรู้ตัวว่ารักในวันที่สาย...
ในวันที่ไม่มีเธออยู่ข้างกาย...
เขาไม่น่ารู้ใจตัวเองช้าเลย ที่แท้ความรู้สึกที่เขามีต่อพิมมันเป็นเพียงความรักความห่วงใยแบบเพื่อนเท่านั้น...
...ไม่ใช่แบบคนรัก
และในตอนนี้เรื่องเขากับพิมก็ไม่มีอะไรต่อกันแล้ว แถมยังเข้าใจจากกันไปด้วยดี
เขาได้ข่าวมาว่าตอนนี้พิมมีแฟนใหม่ไปแล้วแหละ
ส่วนเขาน่ะหรอ...
หึ...
'เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน...'
มันใช้ไม่ได้กับเขาเลย...
นี่ขนาดผ่านมาเกือบจะครบสี่ปีแล้ว ความรู้สึกทุกอย่างมันยังเหมือนเดิม...
เหมือนกับไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสักนิดเลยมากกว่า
รักยังไงก็ยังรักอยู่อย่างนั้น...
ไม่มีท่าว่าจะเปลี่ยนไปซะด้วย...
จะคิดถึงมั้ยก็คิดถึง...
คิดถึงเธอได้ทุกที...
ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ชอบมาตามเอาใจเขาคนนั้น...
...เมื่อไหร่เธอจะกลับมา
"โอ๊ยๆๆ เลิกคิดเรื่องนี้ซะทีสิว่ะไอป๊อป! มัวแต่คิดถึงแบบนี้จะลืมได้ยังไงว่ะ!"
ป๊อปปี้ตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย พลางทึ้งหัวตัวเองให้ปัดทิ้งความคิดทั้งหมดออกไป
แกร็ก...
"อ้าว พี่ป๊อปตื่นแล้วหรอ? ตื่นเช้าดีนะพี่วันนี้อะ"
เสียงห้าวๆ ดังขึ้นมาพร้อมกับร่างบางร่างหนึ่งที่เกินเข้ามาในห้องมองเขาอย่างตกตะลึง
"ฮะ? เออแก้ว แล้วนี่กี่โมงแล้วอะ"
ป๊อปปี้อุทานออกมาอย่างงงๆ หน้าตาเหลอหลาทำเอาคนเป็นน้องเริ่มจะเข้าใจว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะตื่น แต่เพียงฝันร้ายนั่นเอง
แถมฝันร้ายเรื่องเดียวกันมาเกือบสี่ปีแล้วซะด้วย
"พึ่งจะหกโมงเช้า"
แก้วบอกพี่ของเธอไป ก่อนที่เขาจะพยักหน้าเบาๆ แล้วนำมือขึ้นมาลูบหน้า พยายามให้เลิกคิดถึงเรื่องผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนั้น
"ฝันถึงฟางอีกแล้วล่ะสิ"
แก้วพูดไปถึงเพื่อนสนิทของตัวเอง ที่เคยมีฐานะเป็นคู่หมั้นของพี่ชายของเธอ แต่ก็ขอถอนหมั้นไปเอง ก่อนที่จะหนีไปเรียนต่อต่างประเทศ
'อยากหลอกใจตัวเองดีนัก พอเค้าไปก็แทบจะอยู่ไม่ได้ ฝันถึงเค้าทุกคืน สมน้ำหน้า!!'
แก้วได้แต่ตะโกนออกดังๆ ในใจอย่างซ้ำเติม แถมยังแอบสะใจเล็กน้อย
'อยากรู้ใจตัวเองช้าเองหนิ ช่วยไม่ได้ แบร่...'
"เลิกพูดถึงฟางสักทีสิ!"
"ป่านนี้ฟางคงจะมีแฟนใหม่เป็นฝรั่งหล่อล่ำไปแล้วมั้ง"
คราวนี้แก้วยังคงพูดต่อ เพื่อทำให้พี่ชายของตัวเองประสาทแตก
แถมยังแอบลอยิ้มอย่างสะใจ
"หยุดพูดสักทีสิ อ๊ากกกกกกกกกก!!!"
ป๊อปปี้ตะโกนออกมาอย่างทนไม่ได้ มือทั้งสองถูกยกขึ้นมาแนบหู พยายามปิดหูเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงพูดจากน้องสาวตัวแสบ
'อย่าพูดให้เจ็บใจสักทีได้มั้ยยัยน้องตัวแสบ!! T T'
 
 
 
 
 
 
"คิดถึงจัง ประเทศไทย"
เสียงพึมพำดังออกมาจากปากบาง รอยยิ้มถูกแต่งแต้มขึ้นบนใบหน้าหวานทันทีที่เดินลงมาถึงยังพื้นแผ่นดินบ้านเกิดที่เธอจากไปนานแสนนาน
"ไม่ได้กลับมานานมาก..."
ไม่ได้เคยกลับมาเลยสักครั้ง
ทำไมน่ะหรอ...
เธอไม่อยากเห็นหน้าของผู้ชายที่เธอรักต่างหากล่ะ
ป่านนี้คงจะมีครอบครัวที่อบอุ่น อยู่กันอย่างมีความสุข มีพร้อมทั้ง พ่อ แม่ และ...ลูก แล้วล่ะมั้ง
"เฮ้...ฟาง!!!"
เสียงตะโกนเรียกชื่อเธอดังก้องไปทั่วบริเวณ ทำเอาคนหลายคนหันไปมองคนที่ตะโกนเป็นตาเดียว
"เควิน?"
เธอพึมพำเบาๆ ทันทีที่เห็นร่างสูงของใครบางคน
ซึ่งหน้าของเขามันคุ้นๆ ทำให้นึกถึงได้ลางๆ
"กลับมาแล้วหรอ? หายไปตั้งนานนะนั่น รู้มั้ยว่าเฮีย..."
"ถ้าไม่กลับมาแล้วฉันคงไม่ยืนอยู่ตรงนี้หรอกนะ"
รีบตอบแทรกอย่างกวนๆ ทำเอาเควินหัวเราะแห้งๆ ออกมา
"ที่กลับมานี่เรียนจบแล้ว?"
"เปล่าๆ แค่มาเยี่ยมที่นี่สักเดือนสองเดือนอะ"
"อ่อ แล้วกลับไงล่ะเนี่ย?"
"คงจะนั่งแท็กซี่กลับแหละมั้ง"
"งั้นฉันไปส่งเอง"
 

คิดถึงเค้ามั้ย ฮ่าๆๆ ครั้งนี้แต่งจบแล้ว เหลือแค่อัพ แต่จะอัพเมื่อไหร่นั่นอีกเรื่องนึงนะ เอิ่ม...