หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

“ฮึก ฮือๆ”ฟางนอนขดตัวในผ้าห่มร้องไห้เป็นเวลานานอยู่ที่เดิมจนตาบวมเป่ง เธอร้องไห้ตลอดเวลา

ที่ป๊อปปี้กระทำอย่างป่าเถื่อนกับเธอโดยไม่สนใจเลยว่าเวลามันจะผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว

 

 

 

“จะร้องไห้ทำไม เสียใจรึไงที่ชั้นไม่ได้แสดงบทรักที่แสนหวานเหมือนกับมันทำให้กับเธอ”ป๊อปปี้

เยาะ

 

 

 

“ฟางไม่ได้มีอะไรกับเค้านะคะ ฮือๆ”ฟางร้องไห้และพูดทั้งน้ำตาป๊อปปี้โมโหพลิกตัวฟางมาหาตัวเอง

อย่างแรงก่อนจะกระชากฟางมาแนบลำตัวแล้วบีบไหล่ฟางอย่างแรง

 

 

 

“แล้วที่นอนกอดกันบนเตียงล่ะมันหมายความว่ายังไง ชั้นไม่ใช่เด็กอนุบาลนะจะดูไม่ออกว่านั่นมัน

คืออะไรน่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ฟะ ฟางเจ็บ ฮือๆ คุณป๊อปปล่อยฟางนะ ฟางไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ฟางไม่รู้”ฟางพูดทั้ง

น้ำตา

 

 

 

“ไม่รู้ๆ จะพูดอีกนานมั้ยห้ะ หาคำแก้ตัวอื่นไม่เป็นใช่มั้ยเลยต้องเล่นบทใสซื่อใส่ชั้นแบบนี้ เหอะ

โทษทีนะที่ชั้นจะไม่หลงกลมันอีกแล้ว”ป๊อปปี้พูดก่อนจะผลักฟางอย่างแรงแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำ ฟาง

มองป๊อปปี้ที่เดินเข้าไปในห้องน้ำก็กอดเข่าร้องไห้ออกมาทันที

 

 

 

 

 

“ฟางไม่รู้จริงๆฮือๆคุณป๊อปทำไมไม่ฟังฟาง”ฟางร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ

 

 

 

 

 

 

“หา อะไรนะกั้ง เจอตัวแล้วแต่ฟางไปนอนกับผู้ชายคนอื่น”แก้วรับโทรศัพท์ก็ตกใจกับสิ่งที่กั้งเล่าให้ฟัง

 

 

“มีอะไรหรอแก้ว ใครไปนอนกับใคร”โทโมะถามแก้วทันที

 

 

 

“ฟาง กั้งบอกว่าเจอตัวฟางแล้วแต่ฟางไปนอนกับผู้ชายคนนึง พอนายป๊อปปี้เห็นเท่านั้นล่ะก็โมโหหัว

ฟัดหัวเหวี่ยงลากฟางออกไปไหนก็ไม่รู้”แก้วพูดแล้วพยายามกดโทรศัพท์โทรหาฟาง

 

 

 

 

“เอาละไง ไอ้ป๊อปเวลามันรักใครรักจริงแต่พอโมโหขึ้นมานี่ยิ่งกว่าทอนาโดซะอีก ฟางนะฟางไม่น่า

เลย”โทโมะพูด

 

 

 

“นี่ แก้วรู้จักฟางมานานฟางไม่ใช่คนแบบนั้นนะโทโมะ”แก้วตีแขนโทโมะเบาๆแล้วพูด

 

 

“แล้วทำไมถึงไปนอนกับคนอื่นได้ล่ะแก้ว”โทโมะพูด

 

 

 

“นี่ล่ะที่แก้วสงสัย ทั้งๆที่ฟางไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นแต่ทำไมถึงมีเรื่องแบบนี้นะ ขออย่าให้นายป๊อปปี้

ทำอะไรฟางเลย”แก้วพูด

 

 

“เอาน่า ป๊อปมันไม่ฆ่าฟางหรอก แต่อย่างอื่นน่ะไม่แน่ โอียๆ”โทโมะพูดแล้วทำหน้าตากรุ้มกริ่มจึง

โดนแก้วหยิกไปตี โทโมะจึงรวบแก้วไปกอดแล้วหอมแก้มซ้ายทีขวาทีแล้วหัวเราะด้วยกันทั้งคู่ พิมที่

แอบมองภาพเหตุการณ์นั้นก็ช้ำใจก่อนจะตีหน้าเป็นปกติแล้วเดินยิ้มเข้ามาหาทุกคน

 

 

 

 

 

“แหม สวีทหวานกันจังเลยนะคะ แล้วนี่เลือกแบบชุดแต่งงานกันเสร็จแล้วหรอ”พิมถาม

 

 

“เอ่อ พิม คือว่า”แก้วเห็นพิมก็อึกอักไม่กล้าพูดอะไรกลัวพิมจะเสียใจ พิมจึงยิ้มและจับมือแก้วไว้

 

 

“ไม่ต้องกลัวพิมเสียใจหรอก ถ้านั่นคือความสุขของคนที่พิมรัก พิมก็ยินดีด้วย”พิมยิ้มเศร้าๆทำเอา

แก้วสงสารพิมจับใจ

 

 

“ขอบคุณมากนะพิมที่แสดงความยินดีให้ชั้นกับแก้ว”โทโมะพูดแล้วก็โอบเอวแก้วไว้แน่น พิมมอง

แล้วปวดใจ

 

 

 

“พอได้แล้วนายน่ะ เลิกมือปลาหมึกซะที”แก้วเขินแล้วพูดโทโมะจึงแกล้งด้วยการเอามือหยิกแก้ม

ของแก้วเบาๆ พิมเห็นภาพนั้นก็กำมือแน่น

 

 

“เดี๋ยวพิมช่วยเลือกแบบชุดเจ้าสาวให้แก้วนะ”พิมพูดแล้วนั่งลงข้างแก้วช่วยกันเลือกชุดแต่งงานและ

การ์ดแต่งงานโทโมะมองแล้วนิ่งก่อนจะเลี่ยงออกมาคุยโทรศัพท์

 

 

 

“ฮัลโหล เรื่องที่ชั้นให้ไปตามหาแบมน่ะว่ายังไงตามเจอรึยัง”โทโมะโทรศัพท์ถามลูกน้อง

 

 

 

“ขอบคุณเควินมากนะที่ดูแลแบมทุกอย่างเลย”แบมพูดขณะเดินอยู่กับเควินที่สวนสาธารณะ

 

 

 

“แหม แฟนเก่าเดือดร้อนยังไงก็ต้องช่วยอยู่แล้ว แบมจะพักที่คอนโดกับเควินนานแค่ไหนก็ได้นะ

เราไม่ว่า”เควินพูด แบมมองเควินแล้วยิ้มคิดถึงตอนม.1ที่เธอกับเควินเล่นเป็นแฟนกัน ตอนนั้นเควิน

ยังไม่หล่อขนาดนี้เธอเลยยอมเล่นกับเขาไม่คิดอะไรเพราะเป็นเพื่อนกัน

 

 

“ขอบคุณมากนะที่ไม่ทิ้งกัน”แบมซึ้งใจ

 

 

 

“แบมเป็นคนพิเศษของเควินในอดีตยังไง ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่นะ”เควินกุมมือแบมแล้วพูด

 

 

“แต่แบมอาจไม่ใช่คนดีที่เควินจะมารักมารอหรอก”แบมพูดเพราะในใจเธอชอบโทโมะมากและที่

สำคัญเธอก็มีอะไรกับโทโมะแล้วถ้ามีหลายคนเท่ากับว่าเธอสำส่อนน่ะสิ

 

 

 

“แบมหนีคดีมาหรอ หรือว่าเป็นมาเฟียเลยบอกว่าแบมเป็นคนไม่ดีน่ะ”เควินพูดอย่างตกใจ แบม

หัวเราะก่อนจะเดินคุยกับเควินต่อ

 

 

“เอ้ะ นั่นพิมนี่ มาทำอะไรตรงนี้นะ”แบมเอะใจเมื่อเห็นพิมสวมแว่นกันแดดเดินลับๆล่อๆเข้าไปในบ้าน

หลังหนึ่งที่ชุมชน

 

 

 

 

 

“สรุปเลือกชุดได้รึยังจ้ะ แบบการ์ดแล้วก็ของชำร่วย”โทโมะอาบน้ำเสร็จก็รีบมาหาแก้วที่ห้องนอน

 

 

“ใจคอจะให้แก้วทำเองหมดเลยรึไงคะ”แก้วมองโทโมะอย่างหมั่นไส้แล้วชายหนุ่มก็เดินมากอดแก้ว

ไว้แล้วนอนหนุนตัก

 

 

 

“ก็อยากให้แก้วเป็นคนเลือกไง เพราะงานแต่งนี้ชั้นอยากให้แก้วมีความสุขที่สุด”โทโมะพูดเล่นซะ

แก้วหน้าแดงจัด

 

 

 

“บ้า งานแต่งของเราก็ต้องช่วยกันทำสิยะ”แก้วทุบโทโมะเบาๆ

 

 

“ครับผม มีเมียรอบคอบแบบนี้น่ารักจริงๆ”โทโมะพูดแล้วลุกก่อนจะดึงแก้วมานอนข้างเขาก่อนโท

โมะจะโน้มตัวขึ้นคร่อมแก้วแล้วจูบที่หน้าผากก่อนจะไล้มาที่จมูก พวงแก้ม มาจนถึงปาก

 

 

 

“คนบ้าชั้นท้องอยู่นะ”แก้วเขินเมื่อถอนจูบออกมาด้วยความเขิน

 

 

 

“ก็ใช่ไงจ้ะ แก้วท้องอยู่ถ้าไม่ท้องน่ะ ป่านนี้เรา2คนไม่มีเสื้อผ้าติดตัวกันแล้วล่ะ”โทโมะยิ้มเจ้าเล่ห์

แก้วรีบผลักโทโมะออกไปทันที

 

 

 

“แต่พอมาคิดดูอีกทีนะโทโมะ พิมเค้าอาจจะเสียใจอยู่ก็ได้นะ เพราะช่วงหลังๆที่เราเตรียมงาน

แต่งงานกันน้อยครั้งที่พิมจะเข้ามาคุยกับแก้วน่ะ”แก้วพูด โทโมะจึงกอดแก้วไว้

 

 

 

“โทโมะพูดกับพิมแล้ว แล้วพิมก็บอกว่าพิมทำใจได้ ชั้นเองก็ห่วงเค้าเหมือนกันนะ แต่เมื่อวันก่อนที่

พิมมาช่วยเราเลือกชุดแต่งงานชั้นคิดว่าพิมคงจะทำใตได้อย่างที่พูดจริงๆนั่นล่ะ”โทโมะพูด

 

 

 

“เอ้อ แล้วนี่โทโมะเห็นสมุดบันทึกสีน้ำตาลตรงเตียงของแก้วรึเปล่าน่ะ”แก้วถาม ทำเอาโทโมะชะงัก

 

“ไม่นิ แน่ะๆอย่าบอกนะแอบเขียนจดหมายถึงหนุ่มที่ไหนแล้วไม่บอกชั้นน่ะ”โทโมะรีบเปลี่ยนเรื่อง

 

 

 

“จะบ้าหรอ เอ่อ มันก็แค่สมุดโน้ตธรรมดาน่ะ ดึกละนอนเถอะ ถ้าดื้อไม่นอน นายเจอลงไปนอนหน้า

ห้องแน่”แก้วรีบพูดขู่โทโมะจึงหอมแก้มแก้วฟอดนึงก่อนจะปิดไฟแล้วล้มตัวนอนกอดแก้วแต่ตาเขาไม่หลับ สายตายังคงกังวลอยู่ ที่เขาพูดตรงๆกับพิมวันนั้นพิมจะทำใจได้อย่างที่บอกกับเขาจริงๆหรอ

 

 

 

 

 

 หลายวันต่อมา

 

“นี่ทำงานให้มันเร็วๆหน่อยสินังทาส”แครอลผลักฟางให้ทำความสะอาดบ้านเร็วๆอย่างสะใจ ฟางก้ม

เก็บผ้าขี้ริ้วนิ่งๆแล้วแอบมองป๊อปปี้ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย หลังจากวันนั้นที่ม่านรูดป๊อปปี้ก็พาเธอมาส่งที่บ้านและไม่พูดอะไรกับเธออีกเลยก่อนที่ฟางจะต้องกลับมาอยู่ที่ห้องนอนเดิมของเธอ ส่วนมากก็มีแต่แครอลมาแกล้งเธอเท่านั้น

 

 

 

 

“นี่แกแอบมองพี่ชั้นหรอนังทาส แกอยากได้พี่ชั้นจนตัวสั่นเหมือนกับต้องการผู้ชายทุกๆคนล่ะสิ รวม

ถึงธามไทด้วย”แครอลว่าฟางทันที

 

 

 

“ฟางไม่ได้รู้จักเพื่อนคุณแครอลนะคะ”ฟางรีบพูด

 

 

“ไม่รู้จักแต่นอนกอดกัน นี่ต้องได้กี่ท่าล่ะถึงจะรู้จักกันน่ะ”แครอลว่าฟาง

 

 

 

 

“จะพูดมากอะไรนักหนา น่ารำคาญ มีงานอะไรก็ไปทำสิจะมาพล่ามอะไรแถวนี้”ป๊อปปี้ปิด

หนังสือพิมพ์อย่างแรงแล้วว่าฟางทำเอาฟางสะดุ้งฟางจึงเม้มปากก่อนจะเดินไปทำความสะอาดข้าง

นอก แครอลมองอย่างสะใจที่ฟางและป๊อปปี้ทะเลาะกัน

 

 

 

 

 

 

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะเอแคลร์มันเกิดอะไรขึ้นกับแม่กันแน่ ทั้งๆที่ฟางไม่ได้ทำอะไรเลย ตอนนี้

ไม่มีใครเชื่อฟางแล้วรวมถึงเจ้านายของลูกด้วย”ฟางทำงานเสร็จแล้วก็หนีมานั่งแปรงขนให้เอแคลร์แล้วพูดให้เอแคลร์ฟัง

 

 

 

 

“เออเนาะ คนเราพอคุยกับใครไม่ได้ก็มาคุยกับหมาเดี๋ยวนี้ฟางคุยกับหมารู้เรื่องด้วย”กั้งเดินเข้ามาหาฟาง

 

 

 

“กั้ง แล้วนี่นายมาที่นี่ได้ยังไง แล้วคุณป๊อปเห็นรึเปล่า”ฟางรีบถามกั้ง

 

 

“ครั้งนี้กั้งเข้ามาได้นะ เพราะว่าพ่อคุณโบว์เค้าอยากคุยกับกั้งน่ะ”กั้งยิ้มเขินๆ

 

 

“โห ดีจังงั้นต่อไปนี้กั้งก็จะไปไหนมาไหนกับคุณโบว์ได้สะดวกแล้วล่ะสิ ดีใด้วยนะ”ฟางพูดแล้วยิ้มให้กับกั้ง

 

 

“แต่ต้องทำงานหนักกว่าเดิมด้วยนะ เพราะถ้าคุณท่านเปิดทางให้แล้วกั้งเองน่จะต้องสร้างเนื้อสร้าง

ตัวให้มั่นคงพ่อของเค้าจะได้ไว้ใจฝากลูกสาวไว้กับเราได้ไง”กั้งพูดแล้วยิ้ม

 

 

“แหมๆ วางแผนถึงอนาคตแล้วนะเนี่ย แต่ยังไงฟางก็เอาใจช่วยนะให้กั้งเก็บเงินให้ได้ตามที่ต้องการ

นะ”ฟางพูดแล้วเอามือแตะไหล่เพื่อนเพื่อให้กำลังใจเป็นจังหวะเดียวกับป๊อปปี้เดินมาเห็นพอดี

 

 

 

“นี่ร้อนต้องการมากถึงกับเอาผู้ชายมาพลอดรักกันที่นี่เลยรึไง”ป๊อปปี้เดินเข้ามาว่าฟาง

 

 

“มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณป๊อปเข้าใจนะครับคือว่าผม”กั้งพยายามอธิบาย

 

 

 

“เงียบซะ นายเข้ามาที่นี่ได้ยังไง นี่แอบนัดเจอกับยัยนี่ล่ะสิ”ป๊อปปี้พูดแล้วจ้องไปที่ฟางอย่างไม่

พอใจ

 

 

 

“ไม่ใช่นะพี่ป๊อป วันนี้พ่อโบว์นัดกั้งมาพูดคุยด้วยต่างหากล่ะ”โบว์เดินเข้ามาคล้องแขนกั้งไว้

 

 

 

“นี่แกกับหมอนี่คบกันบอกคุณลุงแล้วหรอ ระวังเถอะพวกที่มาแต่ตัวจะไว้ใจไม่ได้เหมือนกับเพื่อน

ของมัน ที่กะจะเกาะปอกลอกเรา”ป๊อปปี้มองฟางแล้วพูดอย่างดูถูกฟางทนไม่ไหวเดินมาตบหน้า

ป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

“ฟางไม่เคยจะอยากได้เงินของคุณเลยซักนิด การที่ฟางมาอยู่ที่นี่ก็เพราะฟางจะมาชดใช้ในสิ่งที่พ่อ

ฟางทำกับครอบครัวคุณเท่านั้น ฟางเคยบอกคุณไปแล้วตั้งแต่วันที่เราแต่งงานกันว่าฟางไม่ต้องการอะไร ถ้าการที่ฟางอยู่ที่นี่มันทำให้คุณไม่พอใจฟาง

กลับนครปฐมไปก็ได้”ฟางพูดแล้วเดินหนีกลับไปที่ห้องตัวเอง

 

 

 

 

ปัง

 

 

ป๊อปปี้เดินตามเข้ามาในห้องของฟางก่อนจะลงกลอนแล้วปิดม่านไว้

 

 

 

“คุณเข้ามาทำไมออกไปนะ”ฟางปาดน้ำตาทิ้งแล้วไล่ป๊อปปี้

 

 

 

“หึ เป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอว่าจะชดใช้สิ่งที่พ่อเธอทำกับครอบครัวชั้น จะร้องไห้ทำไมล่ะ รึว่าจะบีบน้ำตาเรียกคะแนนสงสารจากชั้นเหมือนเมื่อก่อน แต่ขอโทษนะ ชั้นไม่หลงกลเธออีกแล้ว”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“ที่ชั้นร้องไห้ไม่ได้ต้องการให้คุณมาสงสาร”ฟางพูดแล้วเบือนหน้าหนีป๊อปปี้เพื่อปาดน้ำตา

 

 

 

“งั้นดี เพราะต่อขากนี้จะไม่มีความสงสารความเห็นใจจากชั้นที่มีให้เธออีก”พูดจบป๊อปปี้ก็บดจูบฟาง

อย่างร้อนแรงก่อนจะดันฟางลงไปนอนกับฟูกที่นอนของเธอแล้วลงมือปลุกปล้ำฟางโดยที่ฟางไม่

เต็มใจกับสิ่งที่ป๊อปปี้ทำเลย

 

 

 

กลับมาอัพแล้วน้าาาาา โทษทีหายไปนานเพราะติดธุระอ่าาา