หนี้แค้นแสนรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
“จะไปไหนคะโทโมะ”พิมพลิกตัวมาจะกอดโทโมะแต่พบกับความว่างเปล่าก็ลุกขึ้นแล้วเห็นโทโมะ
กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่
 
 
 
“วันนี้ชั้นนัดกับแก้วไว้น่ะ สัญญากันว่าจะพาไปเที่ยว”โทโมะพูดพลางสวมเสื้อยืด
 
 
“แต่แก้วเป็นคนบอกเองไม่ใช่หรอคะว่าให้คุณมาหาพิม ก็เท่ากัยว่าแก้วเค้ายอม”พิมพูดแต่โทโมะ
พูดดักไว้ก่อน
 
 
 
“ชั้นไม่ยอม ที่แก้วให้ชั้นมาอยู่กับเธอเพราะแก้วเห็นว่าเธอมาก่อนแก้วและให้ชั้นกลับไปดูแล สนใจ
เธอบ้าง แค่ชั้นจะเลยจริงๆนะว่าถ้าหลังงานแต่งงานของชั้นกับแก้วแล้ว เราคงต้องยุติความสัมพันธ์
แบบนี้ เพราะชั้นไม่อยากให้แก้วกับลูกเสียใจ”โทโมะพูดทำให้พิมกำมือแน่นอย่างเจ็บปวด
 
 
 
“แต่พิมรักโทโมะนะคะ โทโมะจะทิ้งพิมไม่ได้นะ ไหนโทโมะสัญญากับพิมแล้วไงว่าจะไม่ทิ้ง”พิม
พูดออกมาก่อนน้ำตาจะไหลออกมาไม่หยุดโทโมะเห็นก็อดสงสารไม่ได้เลยเดินมานั่งลงข้างๆพิม
แล้วจูบที่หน้าผาก
 
 
 
“ชั้นก็ไม่ได้ทอดทิ้งเธอไง ชั้นยังดูแลเธอเหมือนเดิมส่งเสียเงินให้เธอเหมือนเดิมทุกอย่างตาม
สัญญา แต่เพียงแค่เราควรยุติความสัมพันธ์แบบนี้ซะ เพราะชั้น ไม่อยากทำร้ายคนที่ชั้นรัก”โทโมะ
พูดยิ่งทำให้พิมเจ็บใจ
 
 
 
“พิมเองก็รักคุณไม่แพ้แก้วนะ ฮึก ผิดก็แค่พิมไม่ได้ท้องเหมือนแก้ว นี่ถ้าพิมท้องคุณคงไม่ทิ้งพิมใช่
มั้ย”พิมพูด
 
 
 
“ถึงแก้วไม่ได้ท้องชั้นก็เลือกแก้ว เพราะชั้นรักเค้า แต่กับพิม ยิ่งเรารู้จักกันชั้นยิ่งรู้สึกว่าเธอเหมือน
น้องสาวชั้นคนนึง”โทโมะพูดก่อนะพยายามแกะมือพิมที่กอดเขาไว้ออก
 
 
“ชั้นขอโทษนะพิม ถ้าคืนนั้นชั้นห้ามตัวเองไว้อยู่ ความสัมพันธ์ของเรา2คนคงไม่ต้องทำให้ใครเจ็บ
กันแบบนี้ ชั้นอยากให้เธอเจอคนที่ดีๆ ดีกว่าชั้น เข้ามาดูแลเธอนะพิม”โทโมะพูดก่อนจะเดินออก
จากห้องไป
 
 
 
 
“ทำไม ทั้งๆที่แบมก็ไม่อยู่แล้ว ทำไมถึงไม่เลือกชั้น ถ้าไม่มีเธอ ฮือๆ ทุกอย่างคงไม่ต้องเป็นแบบ
นี้”พิมพูดออกมาอย่างคับแค้นใจพลางปาดน้ำตาทิ้ง แอ้ด โทโมะเดินเข้ามาในห้องแก้วเห็นแก้ว
กำลังนอนหลับอยู่ก็เดินไปจูบแก้วอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
“มาแล้วหรอ ทำไมไม่อยู่กับพิมต่อล่ะ”แก้วขยี้ตาแล้วถามโทโมะ
 
 
“เธอเป็นเมียชั้นนะแก้ว ทำไมชอบให้ชั้นไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นจัง”โทโมะกอดแก้วแล้วพูด
 
 
“พิมไม่ใช่คนอื่นนะโทโมะ พิมมาก่อนแก้ว และที่สำคัญพิมก็รักโทโมะมากเลยนะ”แก้วพูด
 
“แล้วแก้วล่ะไม่รักโทโมะหรอถึงให้โทโมะทำแบบนี้”โทโมะถามแก้วขึ้นพลางจ้องตาแก้ว
 
 
“ถ้าไม่รักก็คงจะหนีไปแล้ว จะอยู่ที่นี่ทำไมเล่าคนบ้า”แก้วเขินสายตาของโทโมะก่อนตะซุกตัวกอด
โทโมะไว้
 
 
“แล้วทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ”โทโมะถาม
 
 
“แก้วบอกแล้วไงว่าแก้วสงสารพิม พิมเป็นเพื่อนแก้วคนนึงที่มาอยู่ที่นี่แก้วมาที่หลังแต่ได้โทโมะไป
มันรู้เหมือนไม่แฟร์กับชีวิตพิมเค้ามากเลยนะ”แก้วพูด
 
 
 
“ถ้าคืนนั้นชั้นห้ามใจไว้อยู่พิมคงจะไม่รักชั้นแบบนี้”โทโมะพูดเศร้าๆแก้วจึงจับมือโทโมะไว้
 
 
“ไม่เป็นไรแก้วเข้าใจ”แก้วพูด
 
 
 
“แก้วรู้ด้วยหรอเรื่องนั้น”โทโมะถามแก้วชะงักนึกได้ว่าตัวเองแอบอ่านบันทึกของพิม
 
 
 
“เอ่อ แก้วเดาน่ะ ไปอาบน้ำละดีกว่า”แก้วพูดแล้วรีบลุกขึ้นเข้าห้องน้ำไปทันที โทโมะมองตามด้วย
ความสงสัยก่อนจะนั่งมองข้าวของในห้องของแก้วเรื่อยๆพลางอมยิ้ม
 
 
 
“สมุดอะไรเนี่ย”โทโมะเห็นสมุดบันทึกที่อยู่ใต้หมอนแก้วก็ถือวิสาสะเปิดดูทันที
 
 
 
 
 
 
“ค่อยๆนะแครอล”ป๊อปปี้กับโบว์ช่วยกันพยุงแครอลนั่งลงที่โซฟา
 
 
“แครอลชั้นดีใจมากเลยนะที่เธอฟื้นขึ้นมา จากนี้ไปพี่ป๊อปจะได้ไม่ต้องมาดุชั้นแค่คนเดียวอีกแล้ว”โบว์ยิ้ม
 
 
 
“เหอะ ไม่ต้องเลย ถึงแครอลฟื้นแล้วพี่ก็ยังจะดุเราเหมือนเดิมนี่ล่ะ ไม่ต้องทำเป็นดีใจเลย เรื่องเรา
กับไอ้เก้งนั่นยังไม่เคลียร์นะ”ป๊อปปี้รีบพูดก่อนจะขยี้ผมโบว์เบาๆ
 
 
 
“กั้งค่ะ ไม่ใช่เก้ง แหม ก็ลองขัดขวางความรักของโบว์สิคะ โบว์จะฟ้องฟาง”โบว์รีบพูดทำให้ฟางที่
ทำความสะอาดอยู่ได้ยินก็แทบทำของหล่น
 
 
 
“นี่แครอลคงจะหลับไปนานมากสินะคะ งั้นบอกหน่อย ว่าเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่บ้าง”แครอลถามทำเอา
ป๊อปปี้และโบว์มองหน้ากันอึกอักไม่รู้จะเริ่มพูดกันยังไง
 
 
 
“อะไรกันรึเปล่าคะ บอกแครอลมาสิ แล้วนี่พ่อกับแม่ไปไหนแล้วล่ะคะ รึว่าไปทำงาน”แครอลถามถึง
พ่อแม่ยิ่งทำให้ป๊อปปี้พูดไม่ออกพลางมองน้องสาวตัวเองเป็นระยะๆ
 
 
 
“แครอลคือตั้งใจฟังพี่ดีๆนะ คือ หลังจากเหตุการณ์รถชนวันนั้น แครอลเป็นเจ้าหญิงนิทรา ส่วนพ่อ
กับแม่เสียชีวิตทันที”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“มะ ไม่จริงใช่มั้ยพี่ป๊อป พี่ป๊อปกำลังแกล้งแครอลใช่มั้ย”แครอลอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
 
 
 
“มันเป็นความจริงแครอล คุณอากับคุณน้าเสียชีวิตไปตั้งแต่5ปีก่อนแล้ว”โบว์พูดแล้วเบือนหน้าหนีไม่ให้น้ำตาไหล
 
 
 
 
“ฮือๆ ทำไมกัน ทำไมพ่อกับแม่ถึงโชคร้ายแบบนี้ ทำไม ฮือๆ”แครอลทรุดลงกับพื้นร้องไห้ป๊อปปี้รีบเข้ามาปลอบ
 
 
 
“เดี๋ยวพี่พาไปเยี่ยมหลุมศพพ่อกับแม่นะ”ป๊อปปี้พูด ฟางมอง2พี่น้องแล้วสงสารจับใจเมื่อทั้งคู่ต้องสูญเสียพ่อแม่ไป
 
 
 
“แม่คะ พ่อคะ แครอลฟื้นแล้วนะคะ ฮือๆแครอลขอโทษที่ไม่ได้ไปงานศพพ่อกับแม่ แครอลฮือๆ แค
รอลไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามันเกิดเรื่องแบบนี้กับครอบครัวของเรา”แครอลว่างดอกไม้ลงที่หลุมศพ
ของพ่อแม่แล้วทรุดลงร้องไห้หนัก
 
 
 
“พ่อครับแม่ครับตอนนี้น้องฟื้นแล้วนะครับผมสัญญาผมจะดูแลน้องเอง เพราะน้องคือสิ่งเดียวที่ผม
เหลืออยู่ในตอนนี้พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดปลอบแครอลตรงนั้น ฟางมอง
ป๊อปปี้กับแครอลก็น้ำตาไหล
 
 
 
“ไม่เอาไม่ร้องสิฟาง”โบว์ปลอบฟาง
 
 
“แต่ทุกอย่างมันเกิดจากพ่อของฟาง”ฟางพูดอย่างรู้สึกผิดที่พ่อเธอทำร้ายครอบครัวนี้ไป
 
 
“แต่พ่อเธอคือคนทำไม่ใช่เธอซักหน่อยนะฟาง อย่าคิดมากเลยนะ เธอเองก็ต้องเสียแม่ของเธอไปจากเรื่องวันนั้นนะ”โบว์ปลอบฟาง
 
 
 
“เออ จริงสิ แครอลหลับไปเกือบ5ปีแล้วพี่ป๊อปมีแฟนรึยังคะ เมื่อกี้ได้ยินโบว์พูดอะไร ฟางๆ”แครอล
ถามทำให้ป๊อปปี้อึกอักแอบหันไปมองฟางที่ยืนกับโบว์
 
 
 
 
“แล้วพี่คนนี้เค้าเป็นใครหรอคะเห็นตั้งแต่อยู่บ้านเราละ แครอลว่าจะถามก็ไม่ได้ถาม อย่าบอกนะว่านี่
คือคนที่ชื่อฟาง”แครอลขี้ไปที่ฟางที่ยืนกับโบว์ทันที
 
 
 
“ถูกต้อง/เอ่อ คือ”โบว์รีบพูดเพราะเห็นป๊อปปี้อึกอักหน้าแดงไม่ยอมพูด
 
 
 
“แล้วพี่ฟางเป็นใคร มาจากไหน แล้วมาอยู่ด้วยกันได้ยังไง แต่งงานกับพี่แครอลแล้วหรอคะ หรือว่า
ยัง ถ้ายังมาอยู่ด้วยกันแล้วพ่อแม่ไม่ว่าหรอ แล้วพี่2คนรักกันได้ยังไง”แครอลรัวคำถามชุดใหญ่ถาม
ฟางจนเธอตอบไม่ทัน
 
 
 
“พอเลยๆแครอล กลับบ้านกันเถอะแล้วค่อยว่ากัน”ป๊อปปี้รีบพูดแล้วขับรถพาสาวๆกลับบ้านไป
 
 
“เออ จริงสิพี่ป๊อป แล้วตำรวจว่ายังไงเกี่ยวกับคดีของพ่อแม่เรา จับตัวคนร้ายได้มั้ย”แครอลถาม
 
“ไม่ได้ เอ่อ คดีทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุน่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“อะไรกัยพี่ป๊อปก็รู้ว่าพ่อแม่เราระมัดระวังในการขับรถแค่ไหนไม่มีทางเกิดอุบัติเหตุได้หรอก”แครอลพูด
 
 
“คือเรื่องทั้งหมดเป็นความผิดของพ่อพี่เองค่ะ”ฟางเงียบมานานก็เปิดปากพูด
 
 
 
“อย่านะฟาง”ป๊อปปี้มองฟางอย่างตกใจเพราะเห็นฟางจะพูดทุกอย่าง
 
 
 
“อย่าอะไรพี่ป๊อป ทุกคนปิดบังอะไรแครอลบอกมานะ พี่ฟางเล่ามาไม่ต้องกลัวพี่ป๊อปหรอก”แครอล
พูด ฟางมองหน้าป๊อปปี้ที่ส่ายหน้า ก่อนจะสูดลมหายใจช้าๆ
 
 
 
“ที่พ่อแม่ของน้องแครอลเสียชีวิตมันเป็นความผิดทั้งหมดของพ่อฟางเอง พ่อของฟางเป็นคนขับรถ
ชนรถของพ่อแม่น้องแครอลแล้วร่วมมือกับญาติที่เป็นตำรวจแก้ไชคดีให้คดีพลิกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ
ทั้งหมด”ฟางพูดออกมาทั้งน้ำตา
 
 
 
“แก แล้วแกมาอยู่ที่นี่ทำไมกัน จะมาฆ่าชั้นกับพี่ชั้นเหมือนกับที่พ่อแกฆ่าพ่อแม่ชั้นงั้นหรอ”แครอล
อึ้งกับสิ่งที่ได้ยินก็ผลักฟางล้มลงกับพื้น
 
 
 
“แครอลอย่าทำฟางเลย”ป๊อปปี้ดึงแครอลห้ามไม่ให้แครอลทำร้ายฟาง
 
 
 
“พี่ป๊อปปล่อยฟาง มันฆ่าพ่อแม่เรานะ”แครอลมองอย่างแค้นใจ
 
 
 
“แต่ฟางเองก็แต่งงานกับพี่แล้วนะแครอลใจเย็นๆก่อน”ป๊อปปี้รีบพูด
 
 
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน มันเป็นลูกคนที่ฆ่าพ่อแม่เรานะพี่จะแต่งงานกับมันทำไม"แครอลแผดเสียงร้องออกมาอย่างไม่พอใจ
 
 
 
 
"มันคือความต้องการของคุณย่า เพราะฟางคือลูกสาวของคุณน้านิตยาคนสนิทของคุณย่าและพี่ฟางต้องเสียแม่ของเค้าไปในเหตุการณ์วันนั้นเหมือนกันค่ะ มันคือความต้องการของคุณย่าที่อยากให้ทั้งคู่แต่งงานกัน เอ่อมันค่อนข้างซับซ้อนมากกับเรื่องนี้แต่จริงๆแล้วพี่ป๊อปยอมคุณย่าเรื่องนี้เพราะจะพาฟางมาแก้นแค้น"โบว์ที่เห็นเรื่องเริ่มบานปลายก็รีบพูดขึ้นเพื่อให้แครอลใจเย็นลง
 
 
“พี่ป๊อปเอามันมาแก้แค้นให้กับพ่อแม่เรางั้นหรอ พี่ป๊อปเป็นพี่ที่น่ารักที่สุดเลย เหอะ นี่คงจะคิดสินะว่าพี่ชายชั้นแต่งงานกับเธอมาแล้วเค้าจะรักเธอจริง ทุกอย่างมันก็แค่การแก้แค้นกับสิ่งที่พ่อแกทำกับครอบครัวชั้นทั้งนั้นล่ะ อย่างสำคัญตัวเองไปหน่อยเลย”แครอลหันขวับกลับไปว่าฟาง
 
 
 
“ค่ะฟางรู้ตัวดีว่าเรื่องทุกอย่างเป็นยังไง”ฟางพูด
 
 
 
“ก็ดี ในเมื่อเธอพูดแบบนี้ก็ดี เพราะชั้นคงทำใจไม่ได้หรอกนะที่จะมีพี่สะใภ้เป็นลูกฆาตกรอย่าง
เธอ ก็อีแค่แต่งงานกันในนาม”แครอลกอดอกแล้วพูดใส่ฟางเยาะๆ
 
 
“แครอลแต่พี่ว่าเราแก้แค้นกันไปก็เท่านั้นนะ มันไม่ได้ทำให้พ่อแม่ฟื้นกลับขึ้นมาหรอก”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“พี่ป๊อปพูดแบบนี้แปลว่าพี่ใจอ่อนงั้นหรอ มันฆ่าพ่อแม่เรา มันทำแครอลเป็นเจ้าหญิงนิทรามา
เกือบ5ปี มันกับพ่อสมควรต้องชดใช้ แค่ติดหนี้สินพวกเรามันยังน้อยไป หนี้ชีวิตที่มันพรากพ่อแม่ไป
จากเรามันต้องชดใช้ เข้าใจมั้ยว่าแกต้องชดใช้ให้ชั้น ฮือๆ”แครอลพูดก่อนจะดึงฟางไปเขย่าว่าอย่าง
แรงจนโบว์และป๊อปปี้รีบมาห้ามแครอลไว้
 
 
 
 
“ค่ะ ฟางรู้ว่าฟางเป็นใคร ฟางยินดีที่จะชดใช้ความผิดนี้แทนพ่อของฟาง”ฟางพูด แครอลยิ้มเยาะ
ก่อนจะเดินเอาถังน้ำที่ฟางกำลังถูพื้นอยู่สาดใส่ฟางทันที
 
 
 
 
“แครอลมันจะมากไปแล้วนะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“พี่ป๊อปเอามันมาล้างแค้นไม่ใช่หรอคะ จะให้มันอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขได้ยังไงกันคนอย่างพวกมัน
แค่นี้โดนยังน้อยไป ส่วนพี่มานี่พี่ป๊อปพาแครอลไปหาหมอด้วยนะคะ”แครอลพูดจบก็ดึงป๊อปปี้ออก
ไปจากบ้านทันที ป๊อปปี้สบตากับฟางที่พยายามกลั้นน้ำตาอยู่ก็สงสาร
 
 
 
 
“ฟางเป็นยังไงบ้างไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวชั้นช่วย”โบว์รีบเข้าไปพยุงฟางขึ้นมา
 
 
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟางทนได้”ฟางยิ้มก่อนน้ำตาจะไหลออกมา โบว์จึงดึงฟางมากอดไว้เพื่อปลอบเธอ
 
 
 
 
 
 
ทั้งแก้วทั้งโดนเล่นหนักแน่ๆตอนต่อไป อย่าลืมเม้นกับโหวตกันน้าาาา