หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

“อาบน้ำแล้วสบายจัง”แก้วเดินออกมาจากห้องน้ำในชุดนอนที่พิมหามาให้ก่อนสายตาจะหันไปเห็น

มือถือของพิมวางอยู่ที่เตียงตัวเองแก้วเลยเดินไปหยิบมันมา

 

 

“พิมนะพิม ลืมมือถือไว้อีก”แก้วพูดก่อนจะเดินไปที่ห้องของพิมตามที่พิมบอกว่าห้องของพิมจะอยู่

มุมสุดทางขวา

 

 

 

“บ้านนี้มีหลายห้องจัง สงสัยอีตาหน้าหวานนั่นต้องมีไว้เก็บสาวๆแน่ๆ อี๋ คิดแล้วก็ขนลุก ผู้ชาย

มักมาก”แก้วเดินบ่นถึงโทโมะแล้วนึกสยอง ถ้าเธอเป็นเมียของโทโมะขึ้นมาจริงๆนี่เธอไม่ต้องมานั่ง

เสียใจตลอดรึไง

 

 

 

“ขอบคุณพิมมากเลยนะที่จัดการเรื่องเด็กนั่นในผมน่ะ”เสียงของโทโมะพูดขึ้นเมื่อแก้วแง้มประตูห้อง

พิมเข้าไป แก้วชะงักยืนนิ่งเพื่อฟัง

 

 

 

 

“นี่คุณโทโมะจะเอาแก้วมาเป็นเด็กของคุณเพิ่มอีกคนหรอคะ”พิมพูด

 

 

“ก็พ่อแม่เค้าเอามาขายกับชั้นนินา ทำไม หึงหรอ”โทโมะถามยิ้มๆ พิมจึงพลิกตัวหนีโทโมะ

 

 

“พิมจะไปมีสิทธิ์หวงอะไรคุณได้ล่ะคะ”พิมพูดโทโมะจึงเลื่อนตัวไปกอดพิมแล้วก้มลงจูบหัวไหล่

เปลือยเปล่าของพิม

 

 

“ชั้นนี่ดีจริงๆเลยนะที่ได้พิมคอยดูแลเรื่องผู้หญิงทุกคนในบ้าน”โทโมะกอดพิมไว้

 

“ก็พิมคือผู้หญิงของคุณนี่คะอะไรที่ช่วยทำให้คุณสบายใจได้พิมก็ทำ”พิมพูด

 

 

 

“งั้นแบบนี้ต้องให้รางวัล”โทโมะยิ้มก่อนจะชันตัวขึ้นเพื่อจะก้มลงจูบพิมและจะเริ่มบรรเลงเพลงรักอีก

ยกหนึ่ง

 

 

 

ตุบ

 

 

“แก้ว”พิมหันไปตามเสียงของหล่นพบว่าแก้วยืนมองอยู่ก็ร้อง

 

 

“แก้วเอามือถือมาคืนพิมน่ะ เอ่อ แก้วไปนอนล่ะ”แก้วตกใจรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที

 

 

 

“ตายๆๆๆ ไอ้บ้ากามนี่จะเจ้าชู้ไปถึงไหนเนี่ย นอกจากพิมกับแบมแล้วอีตานี่จะมีใครอีกล่ะ หนอย ไอ้ผู้ชาย

ลามก”แก้วเดินกลับเข้ามาในห้องก็พูดแล้วเอามือจับแก้มตัวเองก่อนจะกระโดดขึ้นเตียงแล้วรีบข่มตา

นอนหลับให้เร็วที่สุด

 

 

 

 

แกรกๆ

 

 

เสียงไขกุญแจเข้ามาในห้องทำให้แก้วที่ปิดไฟนอนแล้วลืมตาตื่นขึ้น ใครกันนะ

 

 

 

ซวบๆ

 

 

เสียงเหมือนคนคลานขึ้นมาบนเตียงของแก้วทำให้แก้วกระชับผ้าห่มแน่นลุ้นว่าใครจะเข้ามาหาตัวเอง

 

 

 

“แก อื้อออ”แก้วพลิกตัวมาหมายจะชกแต่โทโมะล๊อคแขนไว้ได้แล้วโดนกดให้นอนลงก่อนจะก้มลง

จูบอย่างร้อนแรง

 

 

 

“แฮ่กๆ เป็นอะไรไปจ้ะสาวน้อยแค่นี้ถึงกับหมดแรง นี่แค่จูบเองนะ”โทโมะถอนจูบออกมาเมื่อเห็นว่า

แก้วที่ดิ้นไปมาอ่อนระทวยกับรสจูบตัวเอง

 

 

 

“อี๋ ออกไปนะ ชั้นบอกแล้วไงชั้นไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว”แก้วดิ้นเมื่อได้สติ

 

 

 

“ขายไม่ขายพ่อแม่เธอก็เอาเธอมาให้ชั้นไปแล้วล่ะ ทำไมจะเอาเงินคืนรึไง ได้นะแต่ต้องแลกให้พ่อ

แม่เธอไปกินข้าวแดงในคุกโน่น”โทโมะพูดขู่แก้วนิ่งสะอึก เพราะมันคือความจริง

 

 

“แต่ชั้นไม่ยอมหรอก คุณเองมีสาวๆตั้งเยอะตั้งแยะ มาสนใจอะไรเด็กกะโปโลอย่างชั้น”แก้วดิ้นไป

มาแล้วพูด

 

 

“พอดีชั้นอยากลองของแปลกอ่ะนะ อยากจะปราบพยศคนอย่างเธอ”โทโมะพูดแล้วขึ้นคร่อมแก้วไว้

 

 

 

“ไม่เอานะ แค่เมื่อกี้นอนกับพิมยังไม่พอรึไง”แก้วพยายามยันตัวเองหนีโทโมะ

 

 

“เอ้าก็ชั้นกลัวเธออารมณ์ค้างไงชั้นเลยมาช่วยสนอง ไม่ดีรึไง”โทโมะยิ้มยั่ว

 

 

“ไม่ดี และไม่ต้องการ”แก้วพูด

 

 

“หน้าหนาวมันหนาวเค้าต้องหนาวเนื้อห่มเนื้อนะ อ่ะ ไม่พูดมากละ ขอทำเลยละกัน”โทโมะพูดจบก็

ก้มลงซุกไซร้ตามซอกคอขาวๆของแก้วก่อนจะปลดกระดุมชุดนอนแก้วออกจนหมด

 

 

“ซ่อนรูปนี่เธอน่ะ”โทโมะจ้องมองสัดส่วนที่ตัวของแก้วตาเป็นมันแก้วหน้าแดงัดจะเอามืปิดร่างกายตัว

เองก็ไม่ได้เพราะโทโมะล๊อคมือทั้ง2ข้างของตัวเองอยู่

 

 

“อย่านะไม่เอา ชั้นยังยอมม อย่า”แก้วร้องไปมาก่อนจะสลบไปด้วยความเหนื่อยอ่อนของตัวเองที่

เหนื่อยมาทั้งวัน โทโมะมองแก้วที่เป็นลมไปแล้วก็แอบขำกับความเป็นเด็กของแก้ว ก่อนจะจัดการ

ติดกระดุมคืนให้แก้ว

 

 

 

“คราวนี้ยอมให้ก่อน คราวหน้าเธอเสร็จชั้นแน่ยัยตัวแสบ”โทโมะกระซิบข้างหูแก้วก่อนจะลุกขึ้นแล้ว

ห่มผ้าให้แก้วแล้วเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

 

 

 

“ครับถึงบ้านแล้ว งั้นแค่นี้ก่อนนะหวาย ครับ ฝันดี”ทางด้านป๊อปปี้เมื่อจอดรถแล้ววางโทรศัพท์จากหวายหลังจาก

ที่ชายหนุ่มไปส่งหวายที่บ้านเสร็จ พลันสายตาหันไปเห็นห้องทางโซนนคนรับใช้ของฟางเปิดไฟอยู่

ก็หมายจะเดินไปหาเรื่องฟางต่อทันที

 

 

 

 

 

“ป้าชุ่มบอกว่ายาหม่องอยู่แถวนี้นินา”ฟางที่พึ่งอาบน้ำเสร็จใส่แค่เสื้อคลุมอาบน้ำก็เปิดกล่องยาที่ติด

ข้างฝาเพื่อหายาหม่องมาทาตามรอยช้ำที่ตัว

 

 

“นี่นุ่งแค่ชุดคลลุมอาบน้ำนี่กะมาอ่อยคนงานบ้านชั้นรึไง”ป๊อปปี้พูดขึ้นทำให้ฟางหันไปมองอย่าง

ตกใจก่อนจะรีบวิ่งหนีป๊อปปี้กลับเข้าไปในห้องทันที แต่ป๊อปปี้ยันประตูไว้ได้

 

 

 

“นี่ที่บ้านไม่ได้สั่งสอนรึไงว่าเวลาคนพูดด้วยน่ะเค้าห้ามวิ่งหนี”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะเบียดตัวเข้ามาในห้อง

ฟางสำเร็จแล้วจัดการล๊อคประตูห้องไว้

 

 

“คะ คุณป๊อปเข้ามาทำไมที่ห้องฟางคะ”ฟางมองป๊อปปี้อย่างไม่ไว้ใจ

 

 

“เมื่อกี้ทำอะไร จะขโมยของรึไง”ป๊อปปี้ถามขึ้น

 

 

“เปล่า ฟางก็แค่จะเอายาหม่องเฉยๆนะคะ”ฟางรีบพูด

 

 

 

“เอาย่าหม่องแต่ใส่เสื้อผ้าน้อยชิ้นมาเนี่ย นี่กะจะอ่อยผู้ชายที่ไหนห้ะ โทษทีนะที่คนขับรถบ้านชั้น

เค้ามีลูกมีเมียแล้ว”ป๊อปปี้เยาะ

 

 

“ฟางพึ่งอาบน้ำเสร็จ ก็ห้องน้ำอยู่ด้านนอกนี่คะเลยต้องแต่งตัวแบบนี้”ฟางพูด

 

 

“นี่ย้อนชั้นตลอดเลยนะ”ป๊อปปี้ว่าอย่างหงุดหงิด

 

 

“ฟางไม่ได้ย้อนนะคะ ฟางบอกตามตรงที่คุณป๊อปถาม”ฟางพูด

 

 

“อ๋อ หรอ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะมองฟางที่สวมเสื้อคลุมอาบน้ำยืนเช็ดผมอยู่ ที่สำคัญเสื้อคลุมอาบน้ำนั้น

สั้นเลยเข่าขึ้นมาเผยให้เห็นขาขาวๆของฟางที่มีรอยช้ำจากตอนที่เขาเหวี่ยงฟางไปกองกับพื้น

 

 

“คะ คุณมองอะไรน่ะ”ฟางเมื่อรู้สึกตัวว่าถูกป๊อปปี้ใช้สายตาแทะโลมตัวเองก็รีบดึงผ้าขนหนูที่เช็ดผม

มาปิดขาขาวตัวเอง

 

 

“จะปิดทำไมตั้งใจมาอ่อยอยู่แล้วไม่ใข่รึไง แต่งงานมาเป็นเมียชั้น นี่ยังไม่ได้ทำหน้าที่เมียเลยนิ”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฟางแล้วจะหมายดึงผ้าขนหนูของฟางออก

 

 

“อย่านะคะ อย่าทำอะไรฟางนะ”ฟางพูดแล้วขยับตัวหนีแต่บังเอิญว่าข้างหลังเป็นฟูกที่นอนของฟาง

ทำให้ฟางสะดุดล้มลงไปบนฟูกยิ่งทำให้เสื้อคลุมอาบน้ำเลิกขึ้นมาอย่างหมิ่นเหม่

 

 

 

 

“อย่าทำอะไรฟาง แต่กลับนอนให้ท่าชั้นแบบนี้ ปากไม่ตรงกับใจจริงๆนะ”ป๊อปปี้มองฟางก่อนจะค่อยๆคลานมาใกล้ฟาง

 

 

“ฟางไม่เคยมีความคิดเอาตัวเข้าแลกกับใคร โดยเฉพาะคนใจร้าย ป่าเถื่อนอย่างคุณ ไหนว่าเราแค่แต่งงานกันในนาม คุณเอาฟางมารับใช้คุณไม่ใช่รึไงคะ”ฟางพูดและพยายามขืนตัวเองออกจากป๊อปปี้

 

 

“ชั้นก็ไม่คิดจะแตะต้องเธอหรอกนะเดี๋ยวเลือดของฆาตกรจะมาติดตัวชั้นเปล่าๆ”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“งั้นก็ออกไปสิคะมาใกล้ลูกฆาตกรอย่างฟางทำไม ประตูอยู่ตรงโน้นค่ะ”ฟางรีบพูดแล้วขยับตัวหนีจน

ชิดผนังป๊อปปี้เมื่อเห็นฟางไม่มีทางหนีแล้วก็จัดการล๊อคฟางไว้แล้วเอาลำตัวทาบทับไปทันที

 

 

 

“ลืมไปแล้วรึไงนี่มันบ้านชั้น ชั้นมีสิทธ์ตรงไหนก็ได้ในบ้านนี้”ป๊อปปี้พูด

 

 

“แต่ตอนนี้ห้องนี้มันเป็นของฟางนะคะ ขอเชิญคุณป๊อปออกไปด้วยค่ะ”ฟางพูดแต่ป๊อปปี้ยิ่งได้ใจชิด

ตัวเองมาใกล้ฟางกว่าเดิมจนตอนนี้ลมหายใจป๊อปปี้กำลังรดต้นคอฟางอยู่ ป๊อปปี้ที่ได้กลิ่นแชมพูและ

สบู่อ่อนๆมาจากตัวฟางยิ่งทำให้อารมณ์ครุกรุ่น

 

 

 

“กลัวชั้นรึไง”ป๊อปปี้พูด

 

 

“คนป่าเถื่อนไม่มีหัวใจอย่างคุณใครๆก็กลัวทั้งนั้นล่ะค่ะ กลัวว่าจะบ้าฆ่าเราขึ้นมา”ฟางพูด

 

 

“งั้นก็ดีเพราะชั้นชอบให้เธอกลัวชั้น”ป๊อปปี้พูด

 

 

“คนโรคจิต”ฟางพูด

 

 

“และจะได้รู้ว่าคนๆนี้โรคจิตน่ากลัวแค่ไหน”ป๊อปปี้พูดจบก็ก้มลงบดจูบฟางอย่างร้อนแรง ฟางดิ้นหนี

แต่ป๊อปปี้ก็ตามไปจูบจนได้จนฟางเริ่มหมดอากาศหายใจอ้าปากออกมาหายใจก็ถูกป๊อปปี้สอดลิ้น

เข้าไปในโพรงปากสวยเพื่อตักตวงน้ำหวานและหยอกล้อกับลิ้นของฟางจนร่างกายคนตัวเล็กที่ดิ้น

ขัดขืนเริ่มอ่อนระทวยไปตามรสจูบนั้น มืแหนาเริ่มเลื่อนมาจากการล๊อคมือสองข้างของฟางเข้ามาบีบ

เคล้นอกสวยของฟางผ่านเนื้อผ้าก่อนจะล้วงเข้าไปหยอกล้อกับยอดทับทิมสีหวานของฟางยิ่งกระตุ้น

ความเสียวของฟาง และส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็สอดเข้าไปในขาอ่อนของฟางแล้วลูบไล้จนฟางขนลุกซู่

 

 

 

“อย่านะ”ฟางที่ตั้งสติได้เบือนหน้าหนีดิ้นแล้วพูดออกมา ป๊อปปี้มองอย่างขัดใจก่อนจะทึ้งปมชุดคลุม

อาบน้ำของฟางออกจนชุดคลุมอาบน้ำหลุดลุ่ยเผยมห้เห็นเนินอกขาวๆของฟาง

 

 

 

“มะ ไม่นะ”ฟางร้องและพยายามทุบและข่วนไปตามตัวป๊อปปี้ก่อนจะข่วนที่แก้มป๊อปปี้จนเลือดออก

 

 

“นี่เล่นถึงเลือดเลยหรอ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะล๊อคที่คอฟางแน่นจนฟางเจ็บแล้วจัดการทำคิสมาร์กที่ลำ

คอขาวและเนินอกสวยฟางทันที

 

 

 

“มะ ไม่เอา ฮือๆ อย่า”ฟางเริ่มร้องไห้ด้วยความกลัวพูดออกมาทำเอาป๊อปปี้ชะงักปล่อยฟางเป็น

อิสระก่อนจะลุกขึ้นมองฟางที่เข่าอ่อนทรุดลงไปกองกับพื้น สภาพผมที่ยุ่งเหยิง ชุดคลุมอาบน้ำที่

หลุดลุ่ยจนเห็นไหล่ขาวๆ ที่ลำคอมีคิสมาร์กไปถึงเนินอก เหมือนกับผู้หญิงถูกข่มขืนมาไม่มีผิด

 

 

“ชั้นไม่อยากแตะต้องเธอหรอกบอกแล้วไง”ป๊อปปี้พูดเยาะ

 

 

“แล้วมาทำแบบนี้กับฟางทำไม”ฟางกอดตัวเองด้วยความกลัวแล้วพูด

 

 

 

“ทำให้เธอกลัวชั้นไงล่ะ จะได้จำเอาไว้ ว่าอยู่ที่นี่น่ะเธอจะต้องไม่มีความสุข เหมือนตกอยู่ในนรก

แต่เป็นนรกทั้งเป็นยังไงล่ะ”ป๊อปปี้พูดใส่ฟางก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

 

 

ปัง

 

 

 

“ฮึก ฮืออ”ฟางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวป๊อปปี้จนตัวสั่น

 

 

 

 

 พระเอกจะแนวดิบเถื่อนนิดนึงนะ เอาน่าอย่าพึ่งเกลียดพี่ป๊อป เดี๋ยวจะพยายามสอดแทรก

ตอนหวานๆคู่นี้ให้น้า แค่หาจังหวะเข้าไม่ถูกเฉยๆ

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ