หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

วันต่อมา

 

“เห้อ กว่าจะเสร็จ”ฟางเดินลงมาจากห้องนอนป๊อปปี้แล้วพูดขึ้นพลางปาดเหงื่อ ตั้งแต่เมื่อวานที่ป๊อปปี้พาเธอมาอยู่ที่นี่ เขาก็จัดการสั่งให้เธอทำงานแทบไม่ได้พัก

 

 

“แกเป็นใครน่ะ เข้ามาในห้องป๊อปปี้ทำไม”สาวสวยคนหนึ่งพูดเสียงเกรี้ยวกราดที่เห็นฟางเดินออก

มาจากห้องนอนป๊อปปี้

 

 

“คือ ชั้นมาทำความสะอาดห้องน้ำให้คุณป๊อปค่ะ”ฟางพูดก็จะนึกอ๋อในใจ นี่สินะหวาย 

 

 

“โกหก ทำไมไม่ใช้คนใช้ล่ะ บ้านนี้มีคนใช้ตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องหล่อนด้วย แล้วหล่อนน่ะเป็นใคร

กันยะ”ผู้หญิงคนนั้นว่า

 

“ชั้นเป็นเมียคุณป๊อปค่ะ”ฟางตอบตามตรงทำให้ร่างบางตรงหน้าแทบจะกรี้ดออกมา

 

 

“หน้าด้านแกโกหก คงจะเป็นคนใช้ใหม่สิท่า บอกมานะว่าแกคิดจะมาอ่อยแฟนชั้นน่ะ”ผู้หญิงคนนั้นโมโหเดิน

เข้ามาจิกหัวฟางทันที

 

 

 

“โอ๊ย คุณ ชั้นเจ็บนะคะ”ฟางร้องด้วยความเจ็บ

 

 

“เจ็บนะสิดี จะได้รู้ว่าอย่าหน้าด้านมายุ่งกับแฟนชาวบ้านอีก”ผู้หญิงคนนั้นพูดก่อนจะผลักฟางล้มลง

เกือบตกบันได

 

 

 

“หวาย เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”ป๊อปปี้เดินเข้ามาหาแฟนสาวทันที

 

 

 

“ป๊อป ยัยนี่เป็นใครกันถึงได้ออกมาจากห้องป๊อปแบบนี้ แถมมันยังบอกว่ามันเป็นเมียป๊อปอีก”หวายโวยวายแล้วชี้ไปที่ฟางที่นั่งกุมหัวที่ถูกตนเองกระชากผมไปเมื่อกี้

 

 

 

“ก็แค่ทาสรับใช้คนใหม่น่ะหวายอย่าไปสนใจเลย ยัยนี่พูดเพ้อเจ้ เมียอะไรล่ะ ป๊อปมีหวายแค่คนเดียวนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้แฟนสาว

 

 

“ทาสบ้าอะไรจะสวยแบบนี้ บอกมานะป๊อป นังนี่เป็นเมียของป๊อปจริงๆใช่มั้ย ป๊อปนอกใจหวายงั้น

หรอ”หวายโวยวายไม่หยุด

 

 

 

“หวาย ฟังผม ผมไม่มีวันลดตัวไปเกลือกกลั้วกับลูกฆาตกรที่ฆ่าพ่อแม่ผมหรอกนะ แค่คิดก็กลัวเลือด

สกปรกๆพวกนั้นจะเข้ามาเปื้อนปผมอยู่แล้ว”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะโอบเอวหวายไว้

 

 

“อะไรนะ นังนี่น่ะหรอคือลูกของคนที่ฆ่าคุณลุงคุณป้า”หวายมองกลับมาที่ฟางอย่างทึ่งๆ

 

 

“ในเมื่อกฎหมายเอาผิดพวกมันไม่ได้ ผมนี่ล่ะจะเป็นคนจัดการพวกนี้ให้ได้รับโทษที่พวกมันควรรับ

อย่างสาสม”ป๊อปปี้มองฟางด้วยสายตาที่คับแค้นใจ

 

 

“ดีค่ะ เพราะใครที่มันทำร้ายป๊อปก็เหมือนมันทำร้ายหวายเหมือนกัน”หวายยิ้มเยาะพลางมองกลับไปที่ฟางด้วยสายตาดูถูก

 

 

“นั่งบื้ออะไรล่ะ ไปเก็บของแล้วเตรียมอาหารเย็นให้ชั้นกับหวายสิ”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟาง ฟางรีบวิ่งไปทันที

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้นนะ ไอ้บ้าพวกนี้ปล่อยยยย”ทางด้านแก้วร้องโวยวายเมื่อถูกลูกน้องโทโมะมัดมือมัดเท้าเข้ามาใน

บ้านก่อนจะโยนแก้วลงไปกับพื้นพรมรับแขกในบ้านโทโมะ

 

 

“เจ็บนะ โยนกันมาได้ไงเนี่ย”แก้วร้อง

 

 

 

“โทโมะขา นี่ใครหรอคะ หรือว่าเป็นอีหนูคนใหม่”สาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาคล้องแขนโทโมะไว้

 

 

“อะไรนะ อีหนูคนใหม่ของโทโมะหรอแบมไม่ยอมนะคะโทโมะ”แบมสาวอีกคนที่นั่งที่โซฟาก็ร้อง

แล้ววิ่งมาเกาะแขนโทโมะอ้อนทันที

 

 

“บ้า ชั้นไม่มีวันจะเป็นอีหนูของใคร ชั้นไม่ได้ขายตัวนะ”แก้วร้องโวยวาย

 

“นี่ยังไม่หมดฤทธิ์อีกหรอเธอน่ะ”โทโมะพูดขึ้นแล้วทำหน้าเอือมๆ

 

 

“แน่นอนคนอย่างชั้นมันแรงเยอะอยู่แล้วจะทำไม”แก้วพูด

 

 

“งั้นเก็บแรงไปไว้ใช้บนเตียงดีกว่านะ อย่าเสียเวลาตรงนี้เลย”โทโมะพูดแล้วยิ้มยั่ว

 

 

 

“อ๊ายยย ชั้นบอกแล้วไงชั้นไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวนะ ชั้นไม่มีวันยอมเป็นของนายเด็ดขาด”แก้วร้องโวยวาย

 

 

“ได้ไง พ่อแม่เธอขายเธอให้กับชั้นแล้วนะ”โทโมะพูด

 

 

“นี่ ถ้านายอยากมากนายก็ไปหาผู้หยิงคนอื่นสิ และอีกอย่างนายก็มีเมียอยู่แล้วตั้ง2คนนายจะ

มักมากไปถึงไหน ไอ้บ้ากาม”แก้วโวยวายว่าโทโมะฉอดๆ

 

 

“ปากดีนัก อยากจะรู้พอเธอเป็นของชั้นแล้วเธอยังจะพยศกับชั้นอยู่มั้ย”โทโมะว่า

 

 

“อ๊ายยยย ไม่มีวัน ชาติหน้าตอนบ่ายๆหรอกน่ะที่ชั้นจะยอมเป็นของนาย”แก้วว่า

 

 

“ไม่ต้องรอถึงขาติหน้าหรอก เร็วๆนี้ล่ะ”โทโมะยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้แก้วง้างหมัดจะชกโทโมะแต่ชายหนุ่มหลบได้ทัน

 

 

“แล้วนี่ต้องให้พิมทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้หรอคะ”พิมถามโทโมะต่อ

 

 

“พิม ช่วยดูแลยัยนี่หน่อยสิ จัดการให้ยัยนี่เป็นกุลสตรีทีนะครับ”โทโมะพูดก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้าน

 

 

 

“มาเดี๋ยวชั้นช่วยแกะนะ พวกนั้นมัดเธอซะแน่นเลย”พิมนั่งลงแก้มัดให้แก้ว

 

“พิม จะไปช่วยมันทำไมอ่ะ มันจะมาเป็นเด็กใหม่โทโมะนะ”แบมโวยวาย

 

 

“เราขัดอะไรคุณโทโมะเค้าไม่ได้หรอกถ้านี่คือความต้องการของเค้า”พิมพูดก่อนจะพาแก้วไปที่ห้อง

ที่โทโมะโทรมาสั่งให้จัดให้แก้ว

 

 

“นี่เธอเป้นเมียหมอนั่นหรอ”แก้วถาม

 

 

“ไม่ใช่หรอก ชั้นไม่ใช่เมียเค้า”พิมยิ้มแก้วมองพิมก่อนจะนั่งลงที่เตียง

 

 

“แล้วทำไมพวกเธอถึงยอมเค้าล่ะ หมอนี่ดูท่าทางร้ายกาจจะตาย”แก้วพูดแล้วนึกถึงโทโมะที่ตั้งท่า

จะนอนกับเธออย่างเดียวตลอด

 

 

“ไม่หรอก ถ้าเธออยู่ที่นี่ไปนานๆเธอจะรู้ว่าคุณโทโมะเป็นคนดีจริงๆ เอาล่ะเธอพักผ่อนเถอะ”พิมพูด

ก่อนจะเดินออกไปจากห้องของแก้ว

 

 

 

“ดีตรงไหน หื่นกามน่ะสิไม่ว่า”แก้วพูดแล้วนึกถึงโทโมะอย่างแค้นเคือง

 

 

 

 

 

บ้านป๊อปปี้

 

 

“ชักช้าอะไรล่ะ ไม่เอาอาหารมาเสิร์ฟอีกรึไง”ป๊อปปี้ว่าฟางที่ทยอยช่วยแม่บ้านเอาอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะ

 

 

“นี่ เดินให้มันดีๆหน่อยสิยะถ้าแกงหกรดชั้นขึ้นมานะ แกเจอดีแน่”หวายว่า ฟางจึงค่อยๆวางถ้วย

แกงอย่างระมัดระวัง

 

 

“จะไปไหน”ป๊อปปี้ถามฟาง

 

 

“ก็ไปหลังครัวสิคะพวกคุณจะได้ทานข้าวสบายๆไม่ต้องมองหน้าลูกฆาตกรอย่างชั้น”ฟางพูดประชด

 

 

“ปล่อยเธอให้ละสายตาชั้นเธอก็ได้หาทางจัดการชั้นเหมือนที่พ่อเธอทำไงล่ะ อยู่ที่นี่คอยรับใช้พวก

ชั้น ส่วนพวกเธอมีอะไรไปทำก็ไป”ป๊อปปี้พูดก่อนจะสั่งสาวใช้คนอื่นไปทำงานของตัวเอง ฟางอึดอัด

แต่ไปไหนไม่ได้ก็จำเป็นต้องยืนอยู่ที่เดิมเพื่อรอให้ป๊อปปี้เรียกใช้

 

 

“นังฟาง เติมน้ำหน่อยสิ”หวายว่า ฟางรีบเอาน้ำไปเติมให้หวายทันที

 

“เอาไวน์มาให้ชั้น”ป๊อปปี้สั่ง ฟางก็รีบไปเปิดไวน์ให้ป๊อปปี้แล้วรินให้ทันที

 

 

 

“อ๊ะ แกงนี้น้ำหมดไปเอามาเติมหน่อยสิยะ”หวายว่าก่อนจะสั่งให้ฟางเอาหม้อแกงมาเติมให้หวาย

ป๊อปปี้แอบเหล่มองฟางที่ถือหม้อมาอย่างทุลักทุเล จังหวะนั้นเองฟางเดินผ่านหวายแล้วลื่นน้ำที่

หวายแอบเทไว้ทันที

 

 

 

โพล้ะ

 

 

หม้อแกงร้อนๆตกลงกับพื้นทันที

 

 

“แกทำบ้าอะไรของแกห้ะ ทำไมซุ่มซ่ามแบบนี้”หวายโวยวาย

 

 

“ฟางขอโทษค่ะ ฟางไม่ได้ตั้งใจ”ฟางพูดแล้วจะหาผ้ามาเช็ด

 

“ไม่ต้องเอาผ้ามาเช็ด เอากระโปรงเธอนั่นล่ะเช็ด”ป๊อปปี้สั่ง ฟางและหวายอึ้ง

 

 

“คุณป๊อป แต่ว่ามัน”ฟางจะพูด

 

 

“มันอะไร อย่าลืมเธอมันเป็นแค่ทาสกล้าขัดคำสั่งชั้นรึไง”ป๊อปปี้ว่า

 

 

“ค่ะ”ฟางพูดก่อนจะค่อยๆก้มเอากระโปรงจะเช็ดน้ำแกงที่หล่นกับพื้น

 

 

“เช็ดให้มันเร็วๆสิ อืดอาดอะไรห้ะ”ป๊อปปี้ว่าฟาง

 

 

“สงสัยยัยนี่จะกลัวเปื้อนสินะคะ เพราะแกงที่พื้นมันสกปรกจะตาย”หวายว่า

 

 

“ไม่มีอะไรในบ้านสกปรกไปกว่าเลือดฆาตกรอย่างเธอแล้วล่ะ”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะเดินมาใกล้ฟางแล้ว

คว้าเหยือกน้ำเหยือกหนึ่งมาด้วย

 

 

 

ซ่า

 

 

 

ป๊อปปี้เอาเหยือกน้ำราดลงหัวฟางจนหมดเหยือก

 

 

“ป๊อป”หวายอึ้งตกใจกับสิ่งที่ปป๊อปปี้ทำ

 

 

“ก็ล้างคราบสกปรกไงล่ะ ช่วยเธอล้างคราบน้ำแกงนะเนี่ย”ป๊อปปี้ยิ้มเยาะ ฟางที่ข่มอารมณ์ไว้ตั้งแต่

ตอนในห้องน้ำเริ่มคุมอารมณ์ไม่อยู่

 

 

“คุณป๊อปคะ มันจะมากไปแล้วนะ”ฟางทนไม่ไหวลุกขึ้นมาว่าป๊อปปี้ทันที

 

 

“กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงกับชั้นห้ะ ยัยลูกฆาตกร”ป๊อปปี้ตะคอกใส่ฟาง

 

 

“คุณทำเหมือนกับชั้นไม่ใช่คน คุณทำเกินไปแล้วนะคะ”ฟางว่า

 

 

“เกินไปแล้วยังไงชั้นบอกแล้วไง ลูกฆาตกรอย่างเธอไม่จำเป็นต้องมีความสงสาร”ป๊อปปี้ว่าก่อนจะผลักฟางล้มลงในกองน้ำแกงที่หกรดพื้น

 

 

“คนเลว”ฟางว่าป๊อปปี้

 

 

 

 

“เลวงั้นหรอ งั้นดี”ป๊อปปี้พูดจบก็เอาพวกอาหารบนโต๊ะราดใส่ฟาดไม่เว้นแม้แต่จานข้าวที่ป๊อปปี้จัดการ

เอาข้าวในนั้นมายีหัวจนเลอะไปทั่วตัวฟางจนหมด

 

 

 

“จัดการทำความสะอาดด้วยล่ะ ยัยทาส”ป๊อปปี้พูดจบก็จูงมือหวายออกไปนอกบ้านทันที ฟางนิ่งอึ้ง

ก่อนที่น้ำตาใสๆจะไหลออกมาจากตาของเธอทั้ง2ข้าง

 

 

 

 

“ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาก่อนจะลุกขึ้นเก็บของ

 

 

 

“ตายแล้วฟาง”โบว์ที่ได้ยินเสียงรถป๊อปปี้ออกไปก็เดินมาจากบ้านอีกหลังข้างๆบ้านป๊อปปี้เข้ามาก็

เจอฟางที่เลอะไปด้วยเศษอาหารก็เข้ามาหาฟาง

 

 

“ฮือๆฟางมันผิดมากรึไง คุณป๊อปถึงได้ร้ายกับฟางแบบนี้”ฟางร้องไห้ก่อนจะลุกขึ้นเก็บเศษอาหาร

และจานชาม โดยมีโบว์ช่วย

 

 

 

“ไม่เป็นไรนะฟาง อดทนไว้ ชั้นจะอยู่ข้างเธอเองไปอาบน้ำเถอะ”โบว์พูดกับฟาง

 

 

“ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณ”ฟางยิ้มก่อนจะปาดน้ำตาทิ้งแล้วเดินกลับไปที่ฝั่งคนใช้เพื่ออาบน้ำ โบว์

มองตามด้วยความสงสารแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพราะตั้งแต่ที่สูญเสียพ่อแม่ไปป๊อปปี้ก็กลายเป็น

คนละคนเลย

 

 

ป๊อปปี้เรื่องนี้จะร้ายเพราะเสียพ่อแม่และน้องสาวไป เอาน่าเดี๋ยวเกลียดมากเท่าไหร่จะ

ทำให้รักกันมากเท่านั้นเลยนะ ตอนนี้หาช่องใส่มุมหวานๆอยู่นะอย่าเศร้าๆ

 

เม้นกับโหวตด้วยนะๆๆๆ