หนี้แค้นแสนรัก

 
 
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
โทโมะเปิดประตูเข้ามาในห้องกลางดึกหลังจากกลับมาจากบ้านป๊อปปี้แล้วมองร่างบางของแก้วที่ถูก
มัดมือมัดเท้าไว้ นอนนิ่งอยู่ที่เตียงของเขา
 
 
 
“แก้ว ชั้นขอโทษที่ต้องทำกับเธอแบบนี้”โทโมะนั่งลงข้างๆแก้วแล้พูดอย่างอ่อนโยน ก่อนจะสังเกต
เห็นคราบน้ำตาที่อาบแก้มของแก้วและหางตาก็เอามือกรีดเช็ดให้กับแก้ว
 
 
“คงจะเจ็บสินะ เดี๋ยวชั้นแกะให้นะ เธอจะได้นอนสบายๆ”โทโมะแกะเชือกที่มัดมือและเท้าแก้วก็
เห็นรอยแดงจากที่แก้วดิ้นทำให้เชือกเสียดสีกับผิวขาวของแก้วจนแดง
 
 
 
“ขอโทษนะครับ ที่ทำแบบนี้”โทโมะพูดก่อนจะทายาให้แก้วแล้วก้มลงจูบที่แผลอย่างอ่อนโยนก่อน
จะหายไปอาบน้ำในห้องน้ำ แก้วลืมตามองโทโมะที่หายเข้าไปในห้องน้ำแล้วจะออกไปจากห้องเพื่อ
หนี แต่แล้วก็หยุดนิ่งคิดอะไรบางอย่างแล้วกลับมานอนที่เตียงตามเดิม สักพักโทโมะก็เดินออกมา
จากห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนเล่นเอาแก้วที่แอบชำเลืองมองโทโมะใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
ก่อนจะทำเป็นข่มตาหลับตาแน่น จนแก้วรู้สึกว่าโทโมะขึ้นมานอนบนเตียงแล้ว
 
 
 
 
“อย่าทำร้ายลูกของเราเลยนะ ชั้นยอมปล่อยเธอไปก้ได้ ขอแค่อย่าทำร้ายลูกเลย”โทโมะพูดเศร้าๆ
แล้วลูบี่ท้องของแก้วก่อนจะลูบที่ผมแก้ว
 
 
 
“ฝันดีนะครับคุณแม่”โทโมะก้มลงจูบที่หน้าผากแก้วก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆแล้วกอดแก้วไว้ แก้ว
ลืมตาแล้วนิ่งคิดอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับเธอและโทโมะ
 
 
 
 
“นายโทโมะปล่อยชั้นได้แล้ว นี่เช้าแล้วนะ”แก้วพูดเมื่อตัวเองลืมตาตื่นมาในตอนเช้าวันต่อมาแล้ว
เห็นโทโมะนอนกอดตัวเองไว้ก็เขย่าเรียกชายหนุ่ม
 
 
“อือ ตื่นนานแล้วหรอ”โทโมะขยี้ตาเหมือนเด็กลืมตามามองแก้วแล้วถาม เล่นเอาแก้วหน้าแดงก่อน
จะรีบเบือนหน้าหนี
 
“ก็นานแล้วสิยะ ก็ไม่คุ้นห้องนินา แถมมีใครไม่รู้มาพาดแขนไว้อีก หนัก”แก้วไม่มองโทโมะรีบพูด
 
 
“เอ้า ก็คนกลัวเมียหนีนิ แล้วก็กลัวด้วยว่าจะเมียจะทำอะไรบ้าๆแบบเมื่อวานอีก”โทโมะลุกขึ้นนั่งแล้วพูด
 
 
“นี่ น้อยๆหน่อยย่ะ ชั้นไม่ใช่เมียนาย”แก้วหันขวับไปพูดทำให้โทโมะเห็นรอยตบที่เขาตบแก้วเพื่อเรียกสติแก้วเมื่อวานนี้ชัดเจน
 
 
“ถ้าไม่ใช่เมียแล้วเธอจะท้องกับชั้นได้ไงล่ะ หื้มม”โทโมะล๊อคตัวแก้วแล้วพูด
 
 
“นี่นายปล่อยชั้นนะ ชั้นจะกลับห้องแล้ว”แก้วดิ้นในอ้อมกอดโทโมะไปมา
 
 
“ขอโทษนะ ข้างนี้ใช่มั้ยที่ตบเธอน่ะ”โทโมะพูดก่อนจะก้มลงหอมแก้มแก้วข้างที่เขาตบไว้ทำเอา
แก้วอึ้งหยุดดิ้นยอมให้โทโมะหอมแก้มตัวเอง โทโมะเลื่อนริมฝีปากมาจะจูบแก้ว
 
 
 
“โทโมะขา ว้าย นี่แกนอนอยู่ที่ห้องนี้ทั้งคืนเลยรึไง”แบมเข้ามาในห้องแล้วตกใจที่เห็นแก้วกับโท
โมะกอดกันบนเตียง
 
 
“ปล่อยชั้นได้แล้ว ชั้นจะกลับห้อง นายน่ะไปหาแบมเลย”แก้วพูดก่อนจะรีบลงจากเตียงแล้ววิ่งออก
ไปจากห้องทันที
 
 
“ใช่มั้ยคะโทโมะมันนอนที่นี่ทั้งคืนมั้ยคะ”แบมโวยวาย
 
 
“ใช่ แก้วนอนกับชั้นท้งคืน”โทโมะพูดนิ่งๆแบมอึ้งเพราะเธอกับพิมแม้จะมาก่อนก็ไม่เคยได้มานอน
ห้องนี้เลย มีแต่ชายหนุ่มไปนอนห้องของพวกเธอ
 
 
 
“แบมอยากจะรู้นัก ถ้านังแก้วมันไม่ท้องน่ะ คุณจะแคร์มันแบบนี้มั้ย”แบมพูดแล้วเดินปึงปังกลับห้อง
ไปทันที โทโมะมองแบมแล้วถอนหายใจ
 
 
 
“ทานเยอะๆนะแก้ว น้องจะได้แข็งแรง”พิมพูดแล้วยกชามโจ้กมาให้แก้ว
 
 
“ขอบใจจ้าพิม พิมเองก็ทานข้าวบ้างนะ ช่วงนี้ดูซูบจัง”แก้วพูดก่อนจะนั่งคุยกับพิมไปแล้วทานไป
ซักพักโทโมะเดินลงมาจะเข้าบริษัท
 
 
“พิม ดูแลแก้วดีๆนะ อย่าให้ยัยตัวแสบทำอะไรแผลงๆอีก”โทโมะพูด
 
 
“นี่ ชั้นไม่ได้ทำอะไรแผลงๆอีกแล้วนะยะ จะไปทำงานก็ไปทำเลย”แก้วแว้ดใส่โทโมะ โทโมะยิ้มยั่ว
ก่อนจะเดินไปหอมแก้มแก้วทันที
 
 
“ไปละนะจ้ะเมียจ๋า”โทโมะยิ้มแล่ห์
 
 
“อ๊าย จะไปไหนก็ไปย่ะ”แก้วร้องก่อนจะไม่เป็นอันทานข้าวต่อเลย เมื่อทานข้าวเสร็จแก้วก็ขึ้นไปชั้น
บนจะอ่านหนังสือที่ห้องอ่านหนังสือของโทโมะ
 
 
 
“เดี๋ยวชั้นมานะแก้ว ชั้นว่าจะไปที่หลุมศพพ่อน่ะ แล้วเย็นๆจะกลับมานะ อย่าซนล่ะ”พิมพูดแล้วเดิน
ออกไปจากห้อง
 
 
“ไม่ได้ซนสักหน่ยพิมก็”แก้วพูดก่อนจะนั่งอ่านหนังสือสักพักแล้วเดินลงไปชั้นล่างเพื่อหาอะไรดื่ม
เมื่อเปิดตู้เย็นมาก็เห็นนมขวดหนึ่งที่มีโน้ตแปะไว้ แก้วแกะโน้ตอ่านทันที
 
 
 
“ทานนมเพื่อสุขภาพ ลูกจะได้แข็งแรงนะจ้ะ เมียจ๋า”
 
 
 
 
“อีตาบ้า”แก้วอมยิ้มกับโน้ตก่อนจะเอาแก้วมาเทนมแล้วดื่มก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง
 
 
 
 
“โอ๊ะ”แก้วทรุดลงกับพื้นเมื่อตัวเองรู้สึกปวดท้อง แก้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆเหงื่อฝุดตามตัว มองไป
รอบๆเริ่มพร่าเลือน
 
 
 
“ใครก็ได้ ช่วยด้วย”แก้วพยายามเรียกคนในบ้านแต่ไม่มีใครเลยก็ล้มลงนอนขดตัวงอกับพื้น
 
 
“ฮือๆ ปวดท้อง”แก้วร้องไห้ออกมาแล้วตกเมื่อเห็นเลือดออกมาจากหว่งขา
 
 
“ละ ลูกแม่ โทโมะช่วยด้วย”แก้วร้องด้วยความเจ็บปวดก่อนจะสลบไป
 
 
 
 
 
“ดีนะวนนี้แค่ประชุมก็กลับมา จะได้กลับมาดูแลยัยตัวแสบ”โทโมะเดินเข้าบ้านมาพร้อมกล่องขนม
มากมายให้แก้วต้องตกใจกับภาพที่เห็น
 
 
“แก้ว อย่าเป็นอะไรนะแก้ว”โทโมะตกใจรีบวิ่งไปอุ้มแก้วแล้วพบว่ามีเลือดไหลออกมากหว่างขายิ่ง
ทำให้เขายิ่งใจไม่ดีพาแก้วไปส่งโรงพยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
“ฮือๆแก้ว”ฟางเมื่อมาถึงที่โรงพยาบาลก็ร้องไห้โฮทันที
 
 
“นี่ เพื่อนเธอน่ะ ยังไม่ตาย ใจเย็นๆ”ป๊อปปี้แขวะฟางแต่ก็ลูบผมฟางเพื่อปลอบใจ
 
 
“ฮือๆ แก้วจะเป็นอะไรมากมั้ยคะคุณโทโมะ”ฟางถามโทโมะ
 
 
“นี่มันเรื่องอะไรกันทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้”โทโมะพูดแล้วเครียดจัด
 
 
“หมอครับ เมียผมเป็นยังไงบ้าง”โทโมะรีบถามหมอทันที
 
 
“โชคดีนะครับที่คุณพาภรรยาของคุณมาหาหมอทัน ไม่งั้นคุณได้เสียลูกไปแล้วแน่ๆ”หมอพูด
 
 
“แล้วหมอทราบมั้ยครับว่าทำไมเมียผมถึงเป็นแบบนี้”โทโมะถาม
 
 
“คนไข้ถูกวางยาครับ เป็นยาขับเลือด ผมอยากจะราบว่าคนไข้ได้ทานอะไรไปรึเปล่าครับถึงเป็นแบบนี้”หมอพูด
 
 
“ฟาง ไอ้ป๊อป ชั้นฝากเมียชั้นด้วยนะ เดี๋ยวชั้นมา”โทโมะรีบกลับไปที่บ้านเพื่อหาหลักฐานทันที
 
 
“ทำไมนะ ใครกันที่ทำร้ายแก้วได้ลงคอแบบนี้ ใจไม้ไส้ระกำเกินไปแล้วนะ”ฟางฮึดฮัด
 
 
“เอาน่า ตอนนี้เพื่นเธอก็ปลอดภัยแล้วนะ ทั้งแม่ทั้งลูกเลย”ป๊อปปี้พูด
 
 
“แต่ฟางอดไม่ได้นะคะ นี่ทำร้ายทั้งแม่ทั้งลูก ถ้าแก้วแท้งแล้วตกเลือดเป็นอะไรมากกว่านี้ขึ้นมาล่ะ
จะว่ายังไง”ฟางพูดอย่างร้อนรน
 
 
 
“อ้ะ แก้วออกมาแล้ว เราไปหาแก้วที่ห้องกันเถอะ”ป๊อปปี้พูดก่นจะจับมือฟางแล้วเดินไปที่ห้องพัก
ของแก้ว ฟางแอบมองป๊อปปี้ที่จับมือตัวเองก็หน้าแดง
 
 
 
 
 
“แก้ว”ฟางเข้ามาในห้องเห็นแก้วตื่นพอดีก็รีบวิ่งไปหา
 
“แก ลูกชั้นเป็นยังไงบ้างแก”แก้วถามฟางทันที
 
“หมอบอกว่าลูกยังไม่เป็นอะไร แก้ว แกโดนใครทำร้ายถึงขนาดต้องกินยาขับเลือดแบบนี้นะ”ฟางถาม
 
 
“ชั้นก็ไม่รู้นะ พิมออกไปข้างนอก ยัยแบมไปไหนไม่รู้ ชั้นเลยลงมาหาอะไรกิน แล้วชั้นเห็นนมของอี
ตาโทโมะที่ในตู้เย็นเอาให้ชั้น ชั้นเลยเอามากิน พอกินเสร็จก็ปวดท้องไปหมดเลย”แก้วพูด
 
 
“ต้องมีคนแอบใส่ยาขับเลือดลงในนมของแกแน่ๆ”ฟางพูด
 
 
“แล้วนี่โทโมะไปไหนล่ะ”แก้วมองหาโทโมะ
 
 
“โทโมะมันกลับไปที่บ้านเพื่อหาหลักฐานว่าเธอกินอะไรไปน่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะนั่งลงเฝ้าแก้วและ
ฟางที่นั่งคุยกันจ้อ
 
 
“ไม่ต้องห่วงนะ ต่อไปนี้ชั้นจะปกป้องแกเอง”ฟางพูด
 
 
“ตัวเองยังซุ่มซ่ามทุกวันแล้วยังจะมีหน้าปกป้องคนอื่นอีก”ป๊อปปี้พูด ฟางหันขวับไปมองก่อนจะหัน
ไปหาแก้วต่อ
 
 
“แก้ว แล้วก็ไม่ต้องกลัวนะว่าไม่มีคนช่วยเลี้ยงเดี๋ยวชั้นน่ะจะช่วยเลี้ยงลูกเธอเอง”ฟางพูดต่อ
 
 
“เหอะ ที่หมาที่บ้านพาไปอาบน้ำยังเจ็บตัว จะเลี้ยงคนไหวเรอะนั่น”ป๊อปปี้พูดต่อ
 
 
“นี่คุณป๊อปคะ ฟางไม่ได้ซุ่มซ่ามแบบนั้นนะคะ ถ้าเลี้ยงลูกคนน่ะฟางเลี้ยงได้ดีแน่นอน”ฟางรีบพูด
 
 
“เอ พูดแบบนี้สื่ออะไรรึเปล่าฟาง อยากเลี้ยงลูกหรอ งานนี้ต้องถามคุณป๊อปนะ”แก้วแซว
 
 
 
“จะบ้าหรอ”ฟางและป๊อปปี้หน้าแดงแล้วพูดพร้อมกันแก้วแทบขำ
 
 
 
“พอเลยๆ แหม ตอนนี้หัวเราะได้แล้วนิ ฟางลงไปซื้อขนมดีกว่า”ฟางพูดแล้วเดินออกไป สวนกับโท
โมะที่เดินเข้ามาในห้อง
 
 
“เอ้า ไปๆมาๆ เออ โทโมะเดี๋ยวมานะ”ป๊อปปี้พูดแล้วรีบตามฟางออกไป
 
 
 
 
“เอ่อ ชั้นเอานมในครัวไปให้หมอตรวจแล้วนะ เดี๋ยวผลตรวจคงจะออกประมาณพรุ่งนี้น่ะ เธอไม่ต้อง
ห่วง”โทโมะพูดแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ข้างแก้ว
 
 
“ต่อไปนี้ดูแลตัวเองดีๆล่ะ ชั้นจะต้องหาคนผิดมาลงโทษแน่ๆ ไม่ต้องกลัวนะ”โทโมะพูดแล้วจับมือ
แก้วไว้
 
 
 
“ใครกลัว แก้วไม่ได้กลัวซักหน่อย”แก้วพูดแล้วเมินไปทางอื่นไม่มองหน้าโทโมะ
 
 
“หรอ เธอไม่กลัวแต่ชั้นกลัวรู้มั้ย กลัวว่าเธอกับลูกจะเป็นอะไรไปไงล่ะ”โทโมะพูดแล้วเลื่อนตัวมา
ใกล้แก้ว
 
 
 
 
“ทะ โทโมะ”แก้วสบตากับโทโมะก่อนชายหนุ่มจะเลื่อนไปจูบกับแก้วอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
บอกเลยช่วงนี้คู่โทโมะกับแก้วแย่งซีน คู่ป๊อปฟางไปละ
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้น้าาา