หนี้แค้นแสนรัก

 
 
 
 
 
 
 
 
“เห้ย ปล่อยเฟย์นะ”เขื่อนเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น เฟย์ที่ถูกปั้นจั่นอุ้มอยู่มองไปที่เขื่อน
 
 
“มึงมายุ่งอะไรด้วยวะ อ๋อ หรือว่ามึงเป็นหนุ่มๆของนังนี่อีกคน”ปั้นจั่นพูด
 
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก”เขื่อนพูด
 
 
“โอ๊ะ โอ สงสัยจะจริงแฮะ เป็นไง โดนยัยนี่หลอกเอาเงินไปรึยังล่ะ ชั้นบอกไว้เลยนะว่าคบกับยัยนี่
น่ะมีแต่เสียกับเสีย นายสนใจจะมาช่วยกันเอาคืนยัยนี่มั้ยล่ะ ยัยจอมลวงโลกนี่น่ะ”ปั้นจั่นพูด
 
 
“นายถูกเฟย์เอาเงินไปเท่าไหร่”เขื่อนถาม
 
 
“2หมื่น”ปั้นจั่นพูด เขื่อนพูดก่อนจะเปิดกระเป๋าแล้วควักเอาใบเซ็นเช้คมาเซ็นให้ปั้นจั่น
 
 
“เอาไป ชั้นแถมให้เป็น5หมื่น ถือว่าเป็นค่าทำขวัญส่วนนายก็ส่งยัยนี่มา”เขื่อนพูด
 
 
“เฮ้ๆ นายจะสนใจยัยนี่ทำไม มันจอมลวงโลกหลอกผู้ชายมานับไม่ถ้วนนะ นายเองก็ระวังๆเอาไว้ละ
กันเถอะ”ปั้นจั่นพูด
 
 
“ส่งมาให้ชั้นเถอะ ขั้นมีวิธีจัดการกับคนที่หลอกลวงความรู้สึกของคนอื่นแบบยัยนี่ยังไง”เขื่อนพูด
แล้วมองเฟย์อย่างเย็นชา ปั้นจั่นยิ้มก่อนจะโยนเฟย์ลงกับพื้นอย่างไม่ไยดีแล้วเดินไปรับเงินมาก่อน
จะเดินจากไป
 
 
 
 
“ลุกขึ้น”เขื่อนพูดเสียงเย็นชา
 
 
“แต่พี่เขื่อน เฟย์เจ็บเท้า”เฟย์ทั้งจุกจากโดนชกเมื่อกี้แล้วยังมาเจ็บข้อเท้าที่แพลงอีก
 
 
“ชั้นบอกให้ลุกชึ้น”เขื่อนกระชากเฟย์ลุกขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
“โอ๊ย เฟย์เจ็บนะ”เฟย์ร้องเมื่อถูกเขื่อนมากระชากตัวเธอขึ้นไป ก่อนจะลากเฟย์กลับไปที่คอนโดเขา
อย่างไม่ไยดี
 
 
 
“โอ๊ย”เฟย์ร้องเมื่อถูกเขื่อนโยนลงพื้นห้องของเขาอย่างแรง พลางเอามือกุมข้อเท้าที่ตอนนี้เจ็บกว่า
ที่ท้องซะอีก
 
 
 
“จ่ายค่าตัวไปตั้ง5หมื่นแล้ว จะให้ชั้นปล่อยเธอไปโดยไม่ทำอะไรเลยน่ะหรอ ชั้นไม่โง่ขนาดนั้น
หรอก”เขื่อนเยาะ
 
 
“ดะ เดี๋ยวเฟย์เอาเงินคืนให้ก็ได้”เฟย์ที่เริ่มกลัวกับเขื่อนท่าทางแบบนี้ก็รีบเปิดกระเป๋าช้าซองเงินที่รับ
มาจากมีน
 
 
 
“นี่สินะ เงินที่ได้จากมีน เงินจากการหลอกลวงความรู้สึกของชั้นน่ะ”เขื่อนเดินเข้ามากระชากซองเงิน
ไปจากเฟย์
 
 
“หึ หลอกชั้นยังไม่พอ แต่เธอเคยหลอกเอาเงินคนอื่นไปอีก หลอกผู้ชายมานับไม่ถ้วน เธอนี่มัน
ร่าน”เขื่อนว่าเฟย์อย่างผิดหวัง เฟย์อึ้งก่อนจะตบหน้าเขื่อนอย่างแรง
 
 
 
“เฟย์ไม่ได้ร่านนะ เฟย์คบผู้ชายหลายคนก็จริงแต่พี่อย่าลืมสิว่าเวอร์จิ้นน่ะเฟย์เสียให้พี่ไปนะ”เฟย์
พูดและแอบเสียใจที่เขื่อนว่าเธอว่าร่าน
 
 
 
“อ๋อ จะบอกว่า2แสนที่หลอกชั้นคือค่าเวอร์จิ้นเธอน่ะสินะ ค่าตัวสูงเกินไปรึเปล่า ดี งั้นต่อไปนี้จะเป็น
ค่าที่ไถ่ตัวเธอมาอีก5หมื่นละกัน”เขื่อนพูดจบก็เหวี่ยงเฟย์ลงเตียงไปอย่างแรง
 
 
 
“ไม่นะพี่เขื่อน อย่าทำแบบนี้”เฟย์พูด แต่เขื่อนไม่ฟังจัดการฉีกทึ้งเสื้อผ้าของเฟย์
 
 
 
“มาขอร้องชั้นตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะสาวน้อย”เขื่อนพูดก่อนจะก้มลงซุกไซร้ไปตามซอกคอของเฟย์
อย่างบ้าคลั่ง
 
 
 
“กรี๊ดดดดด ไม่”เฟย์ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัวกับการกระทำอันป่าเถื่อนของเขื่อน
 
 
 
 
 
 
“เฟย์”ฟางสะดุ้งตื่นขึ้น เหงื่อผุดขึ้นเต็มตัวของฟาง ฟางนั่งกุมขมับคิดถึงฝันมื่อกี้นี้ แล้วกังวลคิดถึง
น้องสาวทันที ก่อนจะออกมาจากห้องนอนตัวเองแล้วไปที่ครัวเพื่อหาน้ำดื่ม
 
 
 
“นี่ดึกๆดื่นๆออกมาหาอะไรกิน มิน่า เอวถึงหนาเชียว”ป๊อปปี้พุดขึ้นเล่นเอาฟางที่กำลังดื่มน้ำสำลักน้ำทันที
 
 
“แค่กๆ คะ คุณป๊อปคะ มาไม่ให้สุ้มให้เสียง แค่กๆ”ฟางที่ไอสำลักจนหน้าแดงพูดขึ้น ปีอปปี้เห็นก็
เดินมาลูบหลังฟางเบาๆ
 
 
“ขวัญอ่อนจริงๆเลยนะเธอน่ะ ถ้าชั้นเป็นผีเธอคงจะตกใจช้อคตายเลยใช่มั้ยเนี่ย”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ว่าแต่คุณป๊อปเถอะค่ะ มาทำอะไรกลางดึกแบบนี้ล่ะคะ”ฟางที่ค่อยยังชั่วถามป๊อปปี้ต่อ
 
“ทำงานไม่เสร็จก็ออกมาหากาแฟดื่มน่ะสิถามได้ นี่คงจะนอนเพลินจนน้ำลายยืดเลยล่ะสิ”ป๊อปปี้พูด
 
 
“จะบ้าหรอคะ ฟางไม่ได้นอนน้ำลายยืดซะหน่อย”ฟางพูด
 
 
“ดี งั้นชงกาแฟให้หน่อยสิ และเอาไปให้ชั้นด้านบนด้วยนะ นี่คือคำสั่ง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินขึ้นไป
 
 
 
“คนอะไร ดีแต่สั่งๆ”ฟางพูดก่อนจะเดินไปชงกาแฟให้ป๊อปปี้แล้วเดินขึ้นไปบนห้องทำงานชายหนุ่ม
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
 
ฟางเคาะห้องทำงานป๊อปปี้ก่อนจะเปิดเข้าไปด้านในและพบว่าชายหนุ่มนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานแต่ไม่ได้
ทำงานแต่กลับนั่งมองรูปที่อยู่ด้านหลังเขา เป็นรูปครอบครัวของป๊อปปี้ ที่มีพ่อ แม่ เขาและแครอล
 
“กาแฟได้แล้วค่ะคุณป๊อป”ฟางพูดแล้ววางกาแฟลง ป๊อปปี้หันไปมองฟางนิดนึงก่อนจะหันไปมองรูปต่อ
 
 
“ดึกแล้วจะกลับไปนอนก็ไปเถอะ”ป๊อปปี้พูดสั้นๆไม่สนใจฟางทำเอาฟางแปลกใจจึงไม่ยอมไปไหนกลับยืนมองป๊อปปี้ที่เงียบอยู่ตรงนั้น
 
 
 
“เอ่อ คุณป๊อปมีอะไรรึเปล่าคะ”ฟางถาม
 
 
“เธอถามทำไม”ป๊อปปี้พูดห้วนๆ
 
 
“ถึงแม้ฟางจะช่วยอะไรคุณป๊อปไม่ได้ แต่การที่เรามีอะไรในใจแล้วเงียบไม่พูดกับใครมันจะทำให้ยิ่งเครียดนะคะ เอ่อ ทางที่ดีเราควรจะมีที่ระบายดีๆนะคะจะได้สบายใจ”ฟางพูด แล้วไม่กล้ามองป๊อปปี้เพราะกลัวป๊อปปี้จะว่าเอา
 
 
 
“รู้มั้ย วันนี้เป็นวันเกิดน้องสาวชั้น”ป๊อปปี้พูดขึ้น ฟางเงยหน้าไปมองป๊อปปี้ทันที
 
 
 
“และวันนี้คือวันที่พ่อของเธอขับรถชน พ่อ แม่ แม่ของเธอและน้องของชั้น”ป๊อปปี้พูดต่อนิ่งๆแต่แฝงไปด้วย
ความเจ็บปวดของตัวเอง
 
 
 
“เอ่อ ฟางขอโทษค่ะ”ฟางพูดเศร้าๆ เพราะเห็นแววตาป๊อปปี้ที่เศร้าก็อดเศร้าตามไม่ได้
 
 
 
“ชั้นเกลียดมาก กับคนที่ทำลายชีวิตชั้นและทำให้แครอลเป็นเจ้าหญิงนิทราจนมาถึงทุกวันนี้”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ถ้าสิ่งที่คุณทำกับฟางมันจะทำให้คุณหายแค้นพ่อฟางได้ ฟางก็ยอมให้คุณทำทุกอย่าง”ฟางพูด
 
 
“นี่เธอไม่กลัวอะไรเลยรึไง ถ้าชั้นฆ่าเธอขึ้นมาล่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ถ้าฆ่าฟางแล้วทุกอย่างจบ คุณหายแค้น แล้วไม่ยุ่งกับพ่อฟางอีก ฟางก็ยอมค่ะ”ฟางพูดเล่นเอาป๊อปปี้แอบอึ้งไม่คิดว่าคนตัวเล็ก บอบบางอย่างฟางจะใจเด็ดยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อพ่อที่ไม่เอาไหนของตัวเองขนาดนี้
 
 
 
“ชั้นไม่ฆ่าเธอหรอกเพราะชั้นจะได้ชื่อว่าเป็นฆาตกรเหมือนพ่อเธอ แต่ชั้นจะออกคำสั่งให้เธอทำงานหนักๆไม่ให้ได้พักเลยต่างหาก”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ค่ะ ฟางยอม”ฟางพูดแล้วถอนหายใจอย่างเสียไม่ได้
 
 
 
“ก็ดี งั้นเริ่มคำสั่งของวันนี้เลยละกันลุกขึ้นแล้วมานั่งตรงนี้”ป๊อปปี้พูดจบก็เลื่อนเก้าอี้ออกมาจากโต๊ะก่อนจะชี้ที่ตักตัวเอง เล่นเอาฟางเหวอไปเลย
 
 
“มันจะดีหรอคะคุณป๊อป”ฟางถาม
 
 
“มากกว่านั้นเราก็เคยทำกันมาแล้วนิ เร็วๆนี่คือคำสั่ง”ป๊อปปี้พูดเสียงดุใส่ฟาง ฟางจึงลุกแล้วมานั่งที่ตักป๊อปปี้ทันที
 
 
“ไม่เกาะชั้นแล้วไม่กลัวตกรึไง”ป๊อปปี้พูด ฟางจึงเอื้อมมือไปกอดคอป๊อปปี้ไว้เพื่อยึดตัวเอง
 
 
 
“กอดชั้น นี่คือคำสั่ง”ป๊อปปี้พูดทำเอาฟางเหวอหน้าแดง แต่พอสบสายตาคมของชายหนุ่มก็นิ่ง ก่อน
จะเลื่อนมือลงมาแล้วกอดป๊อปปี้ไว้ ฟางเองใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้กอดชายหนุ่ม ก่อนจะเอา
หน้าซุกไว้ที่อกกว้างเมื่อป๊อปปี้กอดตอบตัวเองเช่นกัน แต่ฟางรู้สึกได้ถึงความเหงาและความเศร้ากับ
กอดนี้ นี่เขาคงจะเหงามากสินะที่ต้องอยู่คนเดียวแบบนี้
 
 
"แล้วตั้งแต่พรุ่งนี้ไป ย้ายข้าวของของเธอแล้วมานอนที่ห้องชั้นด้วย"ป๊อปปี้พูดต่อ
 
 
"มันจะดีหรอคะคุณป๊อบ ก็คุณให้ฟางมาเป็นเด็กรับใช้ที่นี่นะ"ฟางรีบแย้งทำให้ป๊อปปี้กระชับกอดแน่น
 
 
"แต่ชั้นกับเธอเราแต่งงานกันไปแล้ว ตอนนี้คนทั้งบ้านก็รู้หมดแล้วว่าเธอเป็นเมียชั้น ผัวเมียนอนห้องเดียวกันไม่เป็นจะแปลก งั้นก็นอนด้วยกันวันนี้เลยพรุ่งนี้ค่อยย้ายของขึ้นมา"ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มออกมา ก่อนที่จะจัดการเก็บของแล้วดึงฟางไปที่ห้องนอนของเขาโดยที่ฟางไม่ทันแย้งอะไรเลย
 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว จะลงมาทำไมเนี่ย”พิมพูดเมื่อเห็นแก้วเดินลงมาจากชั้นบน
 
 
“ก็อยู่เฉยๆมันเบื่อนินาลงมาสูดอากาศซะหน่อย ละอีกอย่างตอนนี้แก้วก็ไม่เป็นอะไรแล้วนะ”แก้วพูด
 
“เหอะ สูดอากาศบริสุทธ์ คงจะมีความสุขมากสินะที่ทำให้คุณโทโมะไปจากที่นี่น่ะ”แบมโวยวาย
 
“อะไร นี่เธอหมายความยังไง”แก้วถามแบม
 
 
“ยังจะมาลอยหน้าลอยตาใสซื่อไม่รู้เรื่องอีกหรอไงห้ะ’แบมว่า
 
 
“ก็มันเรื่องอะไรล่ะ ถึงมาโวยวายใส่ชั้นแบบนี้เนี่ย แล้วทำไมต้องเอาชั้นไปเกี่ยวกับอีตานั่นด้วย”แก้ว
โวยวายบ้าง
 
 
“เพราะแกทำให้คุณโทโมะเสียใจ แล้วหนีไปญี่ปุ่นแล้วน่ะสิ ชั้นอยากจะรู้จังว่าแกมีอะไรดีนังแก้ว ถึง
ทำให้คุณโทโมะเค้าแคร์แกมากจนลืมชั้นกับพิมน่ะ”แบมโวยวายไม่หยุด
 
 
 
“ไปญี่ปุ่นงั้นหรอ”แก้วตกใจแล้วนึกถึงเมื่อคืนที่โทโมะแอบเข้ามาหาเธอ แต่เธอก็เอานาฬิกาตั้งโต๊ะ
ปาใส่โทโมะหัวแตกทันที
 
 
 
“อย่าไปสนที่แบมพูดเลยแก้วไม่มีอะไรหรอก คือคุณโทโมะเค้ากลับไปเยี่ยมญาติๆเค้าน่ะไม่มี
อะไรๆไปเถอะ”พิมพูดแล้วเดินพาแก้วไปอีกทาง
 
 
 
“จะไปไหนกันน่ะ พิม เธออย่าดีกับยัยนี่มากนะ มันจะมาแย่งคุณโทโมะไปจากพวกเรา เธอยอมหรอ
พิม ถ้าคุณโทโมะจะเปลี่ยนไปเพราะยัยนี่แล้วไม่มาหาพวกเรา”แบมโวยวาย
 
 
“หยุดพูดจาไร้สาระน่าแบม ไปทำอะไรก็ไปทำซะ แก้วมานี่”พิมพูดก่อนจะดึงแก้วมากับตัวเอง แก้ว
ที่ได้ยินทุกอย่างแวบนึงก็คิดถึงโทโมะขึ้นมาทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“แม่ แม่อย่าทิ้งเฟย์ไป”เฟย์ที่สลบไปแล้วเพ้อขึ้นมาทำให้เขื่อนที่นอนข้างๆลืมตาตื่นมามองเฟย์
ภาพที่เขาเห็นคือคนตัวเล็กที่บอบช้ำไปทั้งตัวกับการกระทำที่ป่าเถื่อนของเขาเมื่อกี้นี้ร้องไห้กลัวเขา
จนสลบไปแล้ว
 
 
 
 
“ฮือๆ”เฟย์ละเมอร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เขื่อนลุกขึ้นแล้วเอามือเช็ดคราบน้ำตาให้เฟย์ แล้วมองเฟย์
นิ่ง ไม่คิดว่าผู้หญิงที่ชอบหลอกลวงปั่นหัวผู้ชายเพื่อได้เงินมา จะมีมุมที่เหมือนเด็กแบบนี้
 
 
“ถ้าเธอไม่หลอกพี่ พี่ก็ไม่ทำแบบนี้กับเธอหรอกเฟย์”เขื่อนพูดแล้วมองเฟย์นิ่ง ทั้งความรู้สึกผิด
ปะปนกับความโกรธตัวเองในใจ
 
 
 
 
 
เมื่อวานไฟดับเลยไม่ได้อัพ ขอโทษน้าาาาา
 
มาอัพแล้วอย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆน้าาา