หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

“เธอเห็นความรู้สึกของพี่มีค่าแค่2แสนแค่นั้นน่ะหรอเฟย์”เขื่อนมองเฟย์ด้วยความผิดหวัง

 

 

“เอ่อ คือว่าเฟย์ขอโทษ”เฟย์อึ้งไม่รู้จะพูดยังไง เพราะเธอเองก็ทำอย่างที่มีนบอกจริงๆ

 

 

 

“ที่มีนทำเนี่ยก็ไม่อยากจะมาขัดขวางความรักครั้งใหม่ของพี่นะคะ แต่เพราะมีนกับเฟย์เราเป็นเพื่อน

กันมานาน แล้วมีนก็รู้นิสัยเฟย์ดี และอีกอย่างพี่เองก็เคยคบกับมีนดูแลมีนดีหมดทุกอย่าง มีนไม่

อยากให้พี่ต้องมาถูกหลอกเหมือนคนอื่นๆที่เฟย์มันเคยหลอกเอาเงินมานะคะ”มีนรีบพูด

 

 

“นอกจากพี่แล้วเฟย์เคยหลอกคนอื่นอย่างที่มีนว่าจริงๆใช่มั้ย”เขื่อนหันไปถามเฟย์ที่ก้มหน้าแล้วเม้มปาก

 

 

“ที่เฟย์ทำมันเป็นเพราะว่าเฟย์มีความจำเป็นจริงๆนะคะ”เฟย์พูดหลังจากนิ่งเงียบ

 

 

“มันจะจำเป็นอะไรมากมายถึงขั้นเอาความรู้สึกของคนที่รู้สึกดีกับเฟย์มาหลอกกันง่ายๆแบบนี้

ล่ะ”เขื่อนมองเฟย์อย่างเสียใจมาก

 

 

“ไม่จำเป็นต้องหาคำพูดดีๆหรอกนะเฟย์ เฟย์ก็แค่ทำเหมือนกับที่หลอกเอาเงินพวกคนก่อนๆไง ใช้

มันไปอย่างไม่คิดถึงความรู้สึกพวกเค้า”มีนพูดตอกย้ำเฟย์เข้าไปอีก

 

 

 

“ฮึก ฮือ”จู่ๆน้ำตาเฟย์ก็ไหลออกมาทำให้เฟย์ถอยหลังวิ่งออกไปจากเขื่อนและมีนทันที

 

 

 

 

 

 

“จะรอด้านนอกก็ได้นะคะ ฟางไปแค่แปปเดียวเอง”ฟางพูดเมื่อป๊อปปี้มาจอดที่หน้าบ้านตัวเอง

 

 

“เหอะ เรื่องอะไร เผื่อเธอหนีชั้นไปล่ะ ไปก็ไปด้วยกันมันนี่ล่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลงรถไปพร้อมฟาง

แล้วเดินเข้าไปในบ้านของเเม่เธอที่อยู่ในตัวบ้านสวนของย่าเขา

 

  

 

 

“เอ่อ ขอฟางอยู่ที่นี่แปปนึงได้มั้ยคะ ฟางอยากซึมซับบรรยากาศเดิมๆที่อยู่ที่นี่ น้า นะคะๆ เดี๋ยวกลับ

ไปฟางจะล้างห้องน้ำให้คุณด้วยเลยก็ได้นะคะ”ฟางรีบอ้อนป๊อปปี้ทำเอาชายหนุ่มเบือนหน้าหนีทันที

 

 

“ชั้นไม่ได้ว่าอะไรนิ จะอยู่ก็อยู่ไปสิ”ป๊อปปี้พูดแตไม่ยอมมองฟาง ฟางยิ้มก่อนจะขึ้นไปชั้นบน ป๊อปปี้

เดินตามขึ้นไป

 

 

“ห้องเธอหรอเนี่ย ชั้นนึกว่าหลุดเข้ามาในโลกเทพนิยาย”ป๊อปปี้มองรอบๆห้องนอนฟางที่เป็นโทนสี

ขาว เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างออกแนวผู้หญิงจ๋า เหมือนพวกเจ้าหญิงในเทพนิยาย

 

 

“ฟางกับแม่ช่วยแต่งเลยนะคะ ออกจะสวย”ฟางย่นหน้าใส่ก่อนจะเดินไปดูรูปตัวเอง แล้วก็หยิบพวก

ของใช้ต่างๆที่เธอไม่ได้หยิบไปด้วยมาด้วย

 

 

 

“ห้องใครเหรอเนี่ย”ป๊อปปี้ชี้ไปอีกห้องที่อยู่ข้างห้องของฟาง

 

 

“ห้องของเฟย์น่ะค่ะ น้องสาวต่างแม่ของฟาง ฟางอยากจะรับน้องมาอยู่ด้วยกันที่นี่ แต่รายนั้นไม่ยอมมา ให้ไปอยู่กับพ่อก็ไม่ไป แถมยังไม่ชอบฟางแบบนั้น คงจะมาอยู่กับฟางยากแน่ๆ”ฟางพูดแล้วถอนหายใจคิดถึงเฟย์

 

 

“น้องประสาอะไร มีพี่หวังดีแบบนี้แล้วแท้ๆคิดจะกลับมาหาเธอเลยรึไงนะ”ป๊อปปี้แอบดุเฟย์เพราะเห็น

ฟางใส่ใจรายละเอียดน้องสาวต่างแม่ของเธอมาก

 

 

“ช่างเถอะค่ะ รายนั้นเค้าทิฐิกับพ่อ ฟางก็ว่าจะไปตามเฟย์ที่ห้องเช่า แต่ดันมีเรื่องซะก่อน”ฟางพูด

แล้วนึกถึงชะตาชีวิตตัวเอง

 

 

“ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้าเลย ชั้นไม่ได้มาอัดรายการวงเวียนชีวิต ชั้นไม่สงสารหรอก”ป๊อปปี้พูด

 

 

“นั่นหยิบอะไรออกมาด้วยคะ อะไรเนี่ย ไม่ได้เลยนะ ชิ้นนี้เพื่อนฟางซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด อย่า

ไปจับมันเดี๋ยวก็แตกหรอก”ฟางหันขวับไปเห็นป๊อปปี้ถือกล่องเพลงรูปม้าหมุนเทพนิยายมาด้วยก็รีบ

คว้ากลับไปก่อนจะเอาไปเก็บไว้ที่ห้อง

 

 

 

“มุ้งนี่กางได้รึเปล่าเนี่ย”ป๊อปปี้พูดแล้วเอื้อมไปจับมุ้งบนเตียงของฟาง

 

 

“ทำไมซนจังเลยคะคุณป๊อป อย่าจับโน่นนี่นั่นในห้องฟางสิ”ฟางบ่นก่อนจะเดินไปหาป๊อปปี้ ชายหนุ่ม

อาศัยความไวรวบฟางไปกอดก่อนจะล้มลงไปนอนบนเตียงด้วยกันทั้งคู่

 

 

“อ๊ะ ปล่อยเลยนะคะ”ฟางดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอด

 

 

“เรื่องอะไร อ้อ มีแอร์ด้วยนิ เอาน่า นี่ช่วงบ่ายอยู่เลย เรามาหาอะไรสนุกๆทำดีกว่า”ป๊อปปี้พูดแล้ว

พลิกตัวมาคร่อมฟางไว้

 

“อย่านะคะ ฟางไม่อยากให้ห้องสวยๆของฟางแปดเปื้อน”ฟางดิ้นไม่ยอม

 

 

“หรอๆๆ ห้องสวยๆแปดเปื้อน ชั้นยิ่งชอบ อยากห้องสวยนักใช่มั้ย”ป๊อปปี้พูดจบก็หอมแก้มฟางซ้าย

ที ขวาทีสลับกันไปมา

 

 

“ไม่เอานะคะคุณป๊อป อย่าทำแบบนี้”ฟางทั้งเขินทั้งตกใจไม่ยอมปนๆกัน

 

 

 

“ไม่ยอมก็ไปเปิดแอร์”ป๊อปปี้พลิกตัวออกจากฟางแล้วมานอนหงายข้างฟาง ฟางถึงกับงงกับอาการ

ชายหนุ่ม

 

 

“อะไรคะเนี่ย เปิดแอร์”ฟางทวนคำถามอีกครั้ง

 

 

“ก็ใช่น่ะสิ ร้อน เมื่อย เหนื่อย เร็วๆ ไปเปิดแอร์ รึว่าจะให้ทำแบบเมื่อกี้อีก ได้นะ ชั้นพร้อม

เสมอ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลุกมาถอดเนคไทและเสื้อสูทตัวเอง

 

 

 

“ไปแล้วค่ะๆ”ฟางรีบวิ่งไปเปิดแอร์ ป๊อปปี้แทบกลั้นขำไว้ ก่อนจะหลับตาลงด้วยความเหนื่อย ฟางที่

ไปเอาน้ำเย็นมาให้เห็นป๊อปปี้หลับบนเตียงตัวเองสบายก็เผลอยิ้มไม่รู้ตัว

 

 

“คนบ้า มานอนเตียงเค้าได้ยังไง”ฟางนั่งลงข้างป๊อปปี้แล้วพูดก่อนจะล้มตัวนอนลงข้างๆป๊อปปี้ แล้ว

หลับไปเช่นเดียวกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นแล้วหรอแก้ว”พิมทักเมื่อเห็นแก้วลืมตามามองรอบๆห้อง

 

“ทำไมไม่ให้แก้วตายๆไปเลยล่ะ มาช่วยทำไม”แก้วพูดอย่างเสียใจ

 

 

“แก้ว จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ ชีวิตคนเราชีวิตมันมีค่ามากนะ กว่าพ่อแม่จะคลอดเราออกมาน่ะ”พิมพูด

 

 

“ชีวิตนี้ แก้วยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นพ่อแม่แม้ๆของแก้ว เกิดมาในซ่อง สุดท้ายก็ต้องมาเป็นผู้หญิง

ขายตัว”แก้วพูดอย่างเลื่อนลอยกับเรื่องราวตัวเอง พิมมองแก้วแล้วอดสงสารไม่ได้ก็ลุกออกมานอก

ห้องเพื่อหาอะไรให้แก้วกิน

 

 

“แก้วเป็นยังไงบ้างหรอพิม”โทโมะถามถึงแก้วเมื่อพิมออกมานอกห้อง

 

 

“เหม่อค่ะ ซึมไปเลย คุณโทโมะคะพิมถามอะไรหน่อยสิคะ ทำไมคราวนี้ทะเลาะกันแรงถึงขึ้นเลือด

ตกยางออกแบบนี้คะ”พิมถามโทโมะทันที

 

 

“มันคงเป็นความผิดชั้นเองล่ะพิม ช่างเถอะ เดี๋ยวไปหาอะไรให้แก้วทานละดูแลแก้วด้วยนะ”โทโมะ

พูดแล้วพิมก้เดินลงไปชั้นล่าง

 

 

“ชั้นทำให้เธอเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอแก้ว ชั้นมันเลวมากสินะ ที่เอาความสดใสไปจากเธอแบบนี้”โท

โมะมองที่ประตูห้องแล้วถอนหายใจ

 

 

 

โครม

 

 

 

“แก้ว”โทโมะได้ยินเสียงดังในห้องแก้วก็รีบเข้าไปด้านในทันที

 

 

“ออกไปนะ ชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย”แก้วที่ล้มลงเงยหน้ามาเจอโทโมะก็ออกปากไล่

 

“เธอเจ็บอยู่ มานี่ม้ะ”โทโมะพูดจบก็อุ้มแก้วมาที่เตียง แก้วทั้งทุบทั้งตีโทโมะรัวไม่ยอม

 

 

“ปล่อยนะ ฟังไม่รู้เรื่องรึไง ชั้นเกลียดนาย ชั้นไม่อยากเห็นหน้านาย”แก้วว่าโทโมะตลอด ยิ่งทำให้

ชายหนุ่มเจ็บที่ถูกแก้วว่าแต่ไม่พูดอกไรออก

 

 

“ชั้นไม่ทำอะไรเธอหรอก พักรักษาตัวให้หายล่ะ ถ้าคิดอะไรโง่ๆอีก”โทโมะพูดเมื่อวางแก้วลงบน

เตียงแล้วสบตาแก้วนิ่ง แก้วมองโทโมะแล้วเบือนหน้าหนีก่อนจะคลุมโปงไม่ยอมมองหน้าโทโมะอีก

เลย ชายหนุ่มเสียใจที่เห็นแก้วเป็นแบบนั้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องแล้วไปที่ห้องทำงานตัวเอง

 

 

“ถ้ามันจะทำให้ความสุขของเธอกลับมา ชั้นกะทำ”โทโมะพูดแล้วมองเช็คเงินสด30ล้านที่ตัวเองพึ่ง

เซ็นไปนิ่งลังเลใจก่อนจะเอามันเก็บไว้ในลิ้นชักก่อนจะกดโทรศัพท์สั่งให้เลขาจองไฟล์ทไปญี่ปุ่น

ทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เย็นป่านนนี้แล้วหรอเนี่ย”ป๊อปปี้ลืมตาตื่นมาแล้วมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง พอชายหนุ่มจะพลิกตัวลุก

แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นฟางนอนหลับอยู่

 

 

“นี่คิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงรึไงนะ ยัยบ้า”ป๊อปปี้มองรอบๆห้องฟางอีกครั้งก่อนจะหันกลับมามองคน

ตัวเล็กที่หลับปุ๋ยอย่างมีความสุขแล้วยิ้มก่อนพูดออกมา

 

 

 

“อื้ออ”ฟางเริ่มหายใจไม่ออกลืมตาพบว่าป๊อปปี้เอามือบีบจมูกเธอเองอยู่

 

 

“5555555 ทำหน้าอย่าลูกหมาตกน้ำ”ป๊อปปี้หัวเราะ ฟางรีบคว้าหมอนที่นอนอยู่ไปตีป๊อปปี้ทันที

 

 

“นี่แน่ะ คนบ้า ใจร้าย แกล้งคนที่หลับอยู่ ทีฟางยังปล่อยให้คุณหลับเลย”ฟางหน้างอ

 

 

“เอาน่า เดี๋ยวเลี้ยงข้าว ไปกันเถอะเย็นมากแล้ว”ป๊อปปี้พูด

 

 

“นี่เราจะไปจากบ้านนี้จริงๆแล้วหรอคะ”ฟางมองบ้านตัวเองแล้วถอนหายใจ

 

 

“เดี๋ยวชั้นพามาเที่ยวบ้านใหม่น่า ถ้าเธอยังทำหน้าแบบนี้อยู่นะ ชั้นปล้ำเธอแน่ ไปเร็ว”ป๊อปปี้พูดฟาง

รีบวิ่งออกไปจากห้องนำป๊อปปี้ทันที ป๊อปปี้แอบขำก่อนจะเดินตามฟางออกไป

 

 

 

“ว้ายๆ”ฟางวิ่งมาด้วยความเร็วทำให้สะดุดขาตัวเองจะตกบันได ป๊อปปี้ตกใจรีบคว้าตัวฟางเอาไว้

 

 

 

จุ๊บ

 

 

 

“เอ่อ ขอโทษค่ะ”ฟางตกใจที่เผลอจูบป๊อปปี้ไปก็รีบขอโทษก่อนะวิ่งลงไปทันที

 

 

“วิ่งอีกคราวนี้ล้มหน้าแหกนะยัยบ้า”ป๊อปปี้ตะโกนไล่หลังไปก่อนจะเอามือมาจับที่ปากแล้วยิ้มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“มาร้องไห้อะไรตรงนี้คนเดียวจ้ะน้องสาว”ชายคนหนึ่งพูดทักที่เห็นเฟย์นั่งร้องไห้คนเดียวที่สวน

สาธารณะไม่ไกลจากคอนโดเชื่อน

 

 

“พะ พี่ปั้นจั่น”เฟย์ตกใจรีบวิ่งหนีแต่ปั้นจั่นก็รีบหนีไปแต่ปั้นจั่นคว้าแขนไว้ได้

 

 

“จะไปไหน แหมๆ ไม่เอกันตั้งหลายเดือนสวยขึ้นนะ นี่เอาเงินที่หลอกพี่ไปทำสวยมาล่ะสิท่า”ปั้นจั่น

พูด

 

 

“เงินนั่นพี่ให้เฟย์เองนะ แล้วก็ปล่อยเฟย์ได้แล้ว”เฟย์ดิ้นโวยวาย

 

 

“ไม่ปล่อย เสียไปตั้ง2หมื่น ขอคิดเงินหน่อยละกัน”ปั้นจั่นพูดจบก็ชกท้องเฟย์แล้วอุ้มพาดบ่าไปที่รถ

 

 

 

 

“เห้ย ปล่อยเฟย์นะ”

 

 

 

 

 

ปล่อยให้คู่อื่นดราม่าแข่งกันก่อน ส่วนป๊อปฟางจะเอาไปดราม่าเรื่องอื่น55555

 

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตกันนะจ้ะ