หนี้แค้นแสนรัก

 

 

 

 

 

 

“เมียผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ”โทโมะพูดขึ้นเมื่อหมอออกมาจากห้องตรวจ เขาแทบบ้าเพราะห้าม

เลือดได้แล้วเมื่อลูกน้องมารับที่เกาะเสร็จถึงขึ้นขี่เรือแทนลูกน้องแล้วพาแก้วมาที่โรงพยาบาลประจำ

ของตระกูลเขา

 

 

“เมียนายน้อยปลอดภัยแล้วครับ แต่เพราะเสียเลือดมากเลยยังไม่ฟื้นอาจจะต้องนอนพักที่นี่เพื่อดู

อาการนะครับ”หมอบอกโทโมะหลังจากตรวจเสร็จ

 

 

 

“นายน้อยครับ เอ่อ ถ้ามีเรื่องอะไรกันก็อย่าให้ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันขนาดนี้เลยนะครับ เพราะสภาพ

จิตใจผู้หญิงบอบบางมากกว่าที่เราคิดนะครับ”หมอพูดอีกครั้งก่อนจะเดินไป

 

 

 

 

“ฮัลโหลพิม ช่วยเตรียมห้องและหมอประจำตระกูลชั้นหน่อยนะ ชั้นจะกลับกรุงเทพ เปล่าๆ ชั้นไม่

เป็นอะไรหรอก คนที่เป็นคือแก้ว”โทโมะโทรสั่งพิมก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

 

 

 

“คุณโทโมะจะพาคนไข้ไปไหนคะ”นางพยาบาลพิเศษที่เฝ้าแก้วถามขึ้น

 

 

“พาเมียชั้นกลับไปที่โรงพยาบาลกรุงเทพน่ะสิ บอกหมอนะ ว่าไม่ต้องห่วง เดี๋ยวชั้นให้สาขาที่

กรุงเทพจัดการ เอาล่ะ ว่างใช่มั้ย ช่วยชั้นพาเมียชั้นไปที่รถหน่อยสิ”โทโมะพูดจบก็บอกให้ลูกน้อง

เข็นเตียงแก้วออกไปทันที

 

 

 

 

 

“เรียบร้อย”เฟย์เดินมาหามีนตามนัดอีกร้านนึงที่นัดกันไว้ไม่ไกลจากร้านที่เธอนัดกับเขื่อน

 

“แล้วจะให้ชั้นมั่นใจได้ยังไงว่าแกจะเลิกยุ่งกับพี่เขื่อน”มีนพูด

 

 

“เอาเป็นว่า ถ้าเธอเล่นยื่นข้อเสนอมาขนาดนี้ ชั้นก็ทำให้เธอแล้วนี่ไง เอาล่ะ ชั้นบอกเลิกพี่เขื่อนแล้ว

ค่าจ้างชั้นก็เอามาด้วยล่ะ”เฟย์พูด มียิ้มนิดนึงก่อนจะยื่นซองเงินให้เฟย์

 

 

 

“หวังว่าเธอคงจะรักษาคำพูดนะ เฟย์”มีนพูดก่อนจะเดินไปขึ้นรถ เฟย์ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

พลางเก็บซองเงินเข้ากระเป๋า แล้วเดินกลับไปเรียกแท๊กซี่เพื่อกลับห้องพัก

 

 

 

 

“ว้าย ปล่อยชั้นนะ”เฟย์ร้องเมื่อเขื่อนดึงเธอมาหาเขา

 

“พี่ไม่ยอมหรอกนะที่เราจะไปจากพี่น่ะ”เขื่อนพูดแล้วลากเฟย์ไปขึ้นรถ

 

 

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้วค่ะพี่เขื่อน ปล่อยเฟย์ลงรถนะ เฟย์จะไปเรียกแท๊กซี่”เฟย์จะเปิดประตู

ลงแต่เขื่อนรั้งไว้

 

 

“แท็กซี่หรอ ได้”เขื่อนพูดจบก็เอาเชือกที่หลังรถมามัดเฟย์ก่อนจะขับรถออกไปทันที

 

 

 

 

 

 

 “ทำไมต้องเป็นฟางด้วยคะที่ออกมากับคุณ”ฟางเดินหน้างอเดินตามป๊อปปี้ที่พาเธอมาที่ย่านชุมชนแห่งหนึ่งใกล้ๆบ้านสวยของย่าสมร

 

 

“เพราะชั้นไม่ไว้ใจเพื่อนเธอน่ะสิ เหอะ ทำเป็นอาศัยจังหวะที่ชั้นไปประชุมที่บริษัทพาน้องชั้นออก

มางั้นหรอ”ป๊อปปี้ว่าเมื่อกลับบ้านมาแล้วรู้ว่าโบว์ออกมากับกั้งก็ลากฟางมาด้วยทันที

 

 

“ไม่น่าหลุดปากเลยเรา”ฟางบ่นอุบ

 

 

“ไม่ต้องบ่น เพื่อนเธอพาน้องชั้นไปเธอต้องรับผิดชอบไง โอ๊ย ร้อนชะมัด”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอามือ

ปาดเหงื่อตัวเอง

 

 

“รู้ว่ามาที่ชุมชนแล้วก็ยังจะใส่ชุดสูทก็ร้อนเป็นธรรมดาสิคะ”ฟางพูดก่อนจะเขย่งตัวปลดกระดุมและ

เนคไทป๊อปปี้ออก

 

 

“นี่จะลวนลามชั้นกลางชุมชนเลยหรอ กลางวันแสกๆด้วยนะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“คนบ้า แค่เห็นว่าร้อนเท่านั้นล่ะค่ะไม่ได้คิดอกุศลแบบคุณเลย”ฟางหน้าเดินหนีหนีป๊อปปี้ที่แอบยิ้ม

ขำตัวเองไป

 

 

“นี่ไง เจอตัวล่ะ ยัยโบว์นะยัยโบว์”ป๊อปปี้เห็นโบว์และกั้งนั่งอยู่กับเด็กๆก็จะเข้าไป

 

 

“หยุดนะคะคุณป๊อป กั้งไม่ได้พาคุณโบว์ไปทำเรื่องเสียหายซะหน่อย นี่เค้ากำลังสอนพวกเด็กๆอยู่

นะคะ อย่าเข้าไปกวนเลย”ฟางพูดก่อนจะดึงป๊อปปี้มาอีกทาง

 

 

“ทำไมเธอรู้ดีอย่างงั้นน่ะ”ป๊อปปี้มองฟางและฮึดฮัดที่ถูกลากออกมา

 

 

“ก็ที่นี่มันใกล้แถวบ้านคุณท่าน สมัยที่อยู่ที่นี่อยู่พวกเรารับอาสาสอนหนังสือเด็กที่บ้านเลี้ยงเด็ก

กำพร้าเล็กๆที่นี่ค่ะ บางทีคุณท่านก็ออกเงินสนับสนุนให้ฟางมาเลี้ยงอาหารกลางวันที่นี่อีกนะคะ”ฟางเล่าถึงเมื่อก่อนให้ป๊อปปี้ฟัง

 

 

“นี่กะจะเป็นนางฟ้ารึไง รักเด็กน่ะ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ถ้าเป็นนางฟ้าได้ก็ดีน่ะสิคะ จะได้มีพรวิเศษ เสกให้แม่กลับมาหาฟางแล้วใช้ปีกตัวเองบินหนีไป”ฟางพูด

 

 

“ถ้ามีปีก งั้นชั้นจะเด็ดปีกแล้วพาเธอกลับมา เพราะดูอย่างพรานบุญสิยังจับนางฟ้าได้เลย”ป๊อปปี้พูด

 

 

“นั่นมันนางมโนราห์ค่ะไม่ใช่นางฟ้า เรียนภาษาไทยโรงเรียนไหนเนี่ย”ฟางแอบขำ

 

 

“ชั้นเรียนไฮลสคูล เอาเถอะน่าแต่ถึงยังไง ชั้นบอกแล้วว่าเธอเป้นของชั้น ชั้นคือเจ้าชีวิตเธอ ต่อให้

เธอเป็นนางฟ้าหนีไปชั้นก็จะจับเธอมาให้ได้ เป็นนางฟ้าก็นางฟ้าของชั้นนี่ล่ะ”ป๊อปปี้พูด เล่นเอาฟาง

แอบใจเต้นเมื่อได้ยินว่านางฟ้าของชั้น

 

 

 

 

“อะ เอ่อ อากาศมันร้อนฟางว่าเรากลับกันเถอะค่ะ”ฟางรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

 

 

“เอ้า เมื่อกี้บอกที่นี่มันใกล้แถวบ้านสวนคุณย่า ก็แสดงว่าใกล้บ้านแม่เธอไม่อยากกลับไปดูบ้านตัวเองรึไง”ป๊อปปี้พูดทำเอาฟางที่เดิน

นำนั้นหยุดเดินทันที

 

 

 

“กลับค่ะกลับ งั้นเราไปกันเลยนะคะ”ฟางพูดอย่างดีใจก่อนจะรีบดึงแขนป๊อปปี้วิ่งกลับไปที่รถอย่าง

ดีใจ จนป๊อปปี้เผลอยิ้มออกมาไม่ได้

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรกันคะ ทำไมต้องอุ้มกันมาด้วย”แบมเห็นโทโมะอุ้มแก้วเข้ามาในบ้านก็โวยวาย

 

“เอาน่าแบม แล้วนี่แก้วเป็นอะไรคะ ทำไมมีสายน้ำเกลือด้วย”พิมถามต่อ

 

“ความคิดโง่ๆชั่ววูบน่ะ เอาเป็นว่าไปจัดห้องไว้เร็ว”โทโมะพูดก่อนจะอุ้มแก้วไปที่ห้องนอนของแก้ว

แล้ววางแก้วลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน

 

 

 

“เกลียดชั้นมากขนาดถึงกับอยากตายให้พ้นๆชั้นเลยหรอแก้ว”โทโมะมองแก้วที่นอนอยู่ก่อนจะ

เอื้อมมือมาจับมือที่เป็นแผลกรีดข้อมือแล้วถูกพันแผลไว้ขึ้นมา

 

 

“ถ้ามันคือสิ่งที่เธอต้องการชั้นก็จะทำให้ แต่ตอนนี้ชั้นขอแค่ได้ดูแลเธอ ชั้นขอโทษนะแก้ว”โทโมะ

พูดจบก็จูบลงที่หน้าผากแก้วก่อนจะโอบกอดร่างบางที่หลับอยู่อย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

“นี่ขนาดป่วยแล้วยังทำให้คุณโทโมะหลงเสน่ห์ได้ขนาดนี้เลยหรอ”แบมพูดเมื่อแอบดูอยู่กับพิมก่อน

จะเดินปึงปังออกไป

 

 

 

 

 

 

 

“คนบ้า ปล่อยเฟย์นะพี่เขื่อน”เฟย์ถูกเขื่อนลากมาที่คอนโดแล้วพาขึ้นห้องตัวเองไป

 

 

“ไม่ปล่อยหรอก เราต้องเคลียร์กันให้รู้เรื่อง”เขื่อนพูดแล้วล๊อคเฟย์ไว้ก่อนจะไขกุญแจห้อง

 

 

“กะแล้วว่าแกต้องแอบมาเจอพี่เขื่อน แกมันไม่ทำตามข้อตกลงไว้ เฟย์”มีนเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น

 

 

 

“มีน คือว่าชั้น”เฟย์อึกอัก

 

 

“อะไรกันน่ะมีน”เขื่อนมองมีนแล้วถาม

 

 

 

“เห็นชัดแล้วรึยังคะพี่เขื่อน ถ้าไม่ชัด มีนจะเอาอะไรให้ฟัง”มีนชูมือถือที่อักเสียงเฟย์ไว้

 

 

 

“เอาเป็นว่า ถ้าเธอเล่นยื่นข้อเสนอมาขนาดนี้ ชั้นก็ทำให้เธอแล้วนี่ไง เอาล่ะ ชั้นบอกเลิกพี่เขื่อนแล้ว

ค่าจ้างชั้นก็เอามาด้วยล่ะ”

 

 

“หมายความว่ายังไงกัน”เขื่อนที่ปล่อยเฟย์แล้วมองเฟย์และมีนสลับกันไปมา

 

 

 

“2แสนบาทสำหรับการบอกเลิกผู้ชายคนนึงไปง่ายๆ เป็นไงคะพี่เขื่อนคนนี้ที่พี่เลิกกับมีนแล้วมา

คบน่ะ เค้าจริงใจกับพี่เขื่อนมากพอมั้ยคะ นี่พี่เขื่อนคือรายที่เท่าไหร่แล้วนะเฟย์”มีนพูดเยาะ

 

 

 

“หยุดนะมีน เธอก็รู้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง”เฟย์รีบพูดก่อนจะเดินเข้ามาเอาเรื่อง

 

 

 

“อย่าทำอะไรมีนนะ”เขื่อนเข้ามาขวาง เฟย์อึ้ง“พี่เขื่อน คือว่าจริงๆแล้ว”เฟย์พยายามอธิบาย

 

 

 

“เธอเห็นความรู้สึกของพี่มีค่าแค่2แสนแค่นั้นน่ะหรอเฟย์”เขื่อนมองเฟย์ด้วยความผิดหวัง

 

 

 

 

ปล่อยให้คู่อื่นเค้ามีปัญหาก่อน แล้วให้ป๊อปฟางหนีไปสวีทกันก่อนนะ 555

 

 

อัพให้แล้วน้าๆๆๆๆๆ อย่าลืมเม้นกับโหวตเรื่องนี้เหมือนเดิม