House&Holmes

" มิสเตอร์วัตสัน? ต้องขอโทษที่ฉันสายไปหลายนาที อยากจะโทรบอกคุณแต่เพิ่งรู้ตัวว่าแบตหมด ขอโทษด้วยนะคะ"
 
ผู้หญิงผมหยักศกสีน้ำตาลทองออกแดงเอ่ยละล่ำละลักพลางทิ้งตัวลงนั่งอีกฝั่งโดยไม่ต้องรอคำเชิญ
 
" เอ่อ มีสเฮาส์?? ยินดีที่ได้พบครับ" หมอหนุ่มเอ่ยไม่เต็มเสียงนัก
 
" เรียกเชอร์ลีก็ได้คะ ขอโทษด้วยนะคะ เพิ่งเลิกงานมาหมาดๆ สภาพฉันดูไม่ได้เลย คงทำคุณตกใจ" หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อย
 
" เพิ่งเลิกงาน!!!" หมอหนุ่มรำพึงกับตัวเองเบาๆชักไม่แน่ใจกับการตัดสินใจของตัวเอง
 
" ฉันไม่ใช่โสเภณีอย่างที่คุณคิดหรอกคะ แค่บางครั้งมีงานค้างคาให้ต้องสะสางยันเช้าบ้าง" หญิงสาวหัวเราะให้กับท่าทีอึกอักของอีกฝ่าย
 
" โอ้ ไม่ ไม่ครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้น จะรับอะไรดีครับ" 
 
" ขอบคุณมากกคะ ฉันมาที่ร้านนี้ประจำ จนพนักงานจำได้ละคะ" หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบ มื้อเช้าชุดใหญ่ถูกเสริฟลงตรงหน้าอย่างรู้ทัน"
 
" โอ้ ว้าว" ชายหนุ่มอุทานอย่างลืมตัวเพราะเขาไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะจัดการกับแพนเค็กและวาฟเฟิลหลายแผ่น ยังไม่นับรวมกับกล้วยและแอปเปิ้ลที่เสริฟมาคู่กัน
 
" มื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญนะคะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไรฉันขออนุญาติทานไปคุยไปนะคะ" เธอยิ้ม 
 
" เคยมีคนบอกคุณไหมคะว่าคุณเป็นคนโกหกไม่เก่งเลย ทุกอย่างคล้ายเขียนอยู่บนหน้าคุณ"
 
หญิงสาวเอ่ย หมอหนุ่มพยักหน้ารับอย่างยอมแพ้ เพราะเชอร์ล็อคมักเสียดสีในความซื่อของเขาเสมอๆเช่นกัน 
 
" แต่ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องดีนะคะ ยิ่งคุณมีแฟลทเมทแสนพิเศษแบบนั้น เพราะถ้าไม่ใช่คุณ รับประกันได้เลยว่าปรี๊ดแตกทุกๆวินาที"
 
หญิงสาวยังคงพูดไปกินไป เธอเงยหน้ามองอีกฝ่ายนิดนึงเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบผิดปกติ
 
" ไม่มีใครในลอนดอนไม่รู้จักเขาหรอกนะคะ แล้วในจะรีวิวของคนเก่าๆที่เคยย้ายเข้าไปอยู่ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาต้องไม่ธรรมดา เพราะฉะนั้น ฉันเชื่อเลย คุณก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน"
 
ชายหนุ่มพยักหน้าคล้อยตาม เพราะไม่ง่ายเลยจริงๆที่จะอยู่ร่วมกับเชอร์ล็อค หมอหนุ่มมองหญิงสาวทานอาหารเพลินจนไม่ได้พูดอะไร จนเมื่ออีกฝ่ายจ้องกลับมาด้วยความสงสัยจึงรู้สึกตัว
 
" เอ่อ คือ ขอโทษครับ" ชายหนุ่มกระแอมแก้เขินเบาๆ
 
" คือผมไม่ค่อยได้มองใครทานอาหารมานาน หมายถึงคนรอบข้างผม พูดง่ายๆก็เมทผม"
 
ชายหนุ่มพูดเสียงติดขัด หญิงสาวยิ้มหันไปแตะหลังมืออีกฝ่ายเบาๆ
 
" ไม่ต้องอธิบายก็ได้คะ ฉันไม่ได้ว่าอะไร"
*******************************************
" ไง แฟลทเมทใหม่นาย"
 
จอห์นวางของที่เพิ่งซื้อมาจากซุปเปอร์พลางเหลือบมองคนที่นั่งหลังตรงดีดไวโอลินติ๊งๆ เหมือนไม่ใส่ใจกับคำตอบ แต่เขารู้ดีภายใต้ท่าทีนิ่งๆนั้นกระหายจะได้คำตอบสุดชีวิต" 
 
" ดี ชาสักถ้วยไหม" ประโยคท้ายเขาหันไปถามอีกฝ่าย ซึ่งเริ่มมีเค้าหงุดหงิด
 
" นายหายไปครึ่งวันได้คำตอบมาแค่ดีนี่อะนะ"
 
อีกฝ่ายเริ่มขึ้นเสียง อาการเคาะเท้ากับพื้นติดๆกันนั่นละแสดงว่ากำลังถูกขัดใจอย่างแรง
 
" อือหือ" จอห์นรับคำเอื่อยๆเหมือนไม่มีอะไรสำคัญ
 
" ยังไม่ได้รับการติดต่อจากเลอสเตรด?"
 
หมอหนุ่มเอ่ยถามเมื่อย้ายมานั่งบนโซฟาตัวโปรด อาการสะบัดหน้าหนีของอีกฝ่ายเป็นคำตอบที่ชัดเจน เกือบเดือนแล้วที่สารวัติไม่เคยติดต่อขอคำปรึกษาเกี่ยวกับเหตุการฆ่าตกรรมโดยเฉพาะกับคดีฆ่าตกรรมตำรวจติดต่อกัน2รายแล้วในระยะเวลาแค่เดือนเดียว ที่น่าแปลก เจ้าหน้าที่ตำรวจกลับตอบคำถามได้ดีมีเหตุผลโดยไม่ต้องอาศัย" จอมเกรียน" ตรงหน้า เจ้าตัวถึงได้หงุดหงิดงุ่นง่านอย่างที่เห็น จอห์นจิบน้ำชาซ่อนรอยยิ้มแอบสะใจเล็กๆ
 
" ฉันรู้นายหัวเราะฉันอยู่" อีกฝ่ายหันมาเอ่ยหน้านิ่ง
 
" โทษที ฉันไม่รู้" หมอหนุ่มกระแอม ทำหน้าเฉย