House&Holmes

 

ผู้หญิงผมหยักศกสีน้ำตาลทองออกแดงเอ่ยละล่ำละลักพลางทิ้งตัวลงนั่งอีกฝั่งโดยไม่ต้องรอคำเชิญ

 

" เอ่อ มีสเฮาส์?? ยินดีที่ได้พบครับ" หมอหนุ่มเอ่ยไม่เต็มเสียงนัก

 

" เรียกเชอร์ลีก็ได้คะ ขอโทษด้วยนะคะ เพิ่งเลิกงานมาหมาดๆ สภาพฉันดูไม่ได้เลย คงทำคุณตกใจ" หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อย

 

" เพิ่งเลิกงาน!!!" หมอหนุ่มรำพึงกับตัวเองเบาๆชักไม่แน่ใจกับการตัดสินใจของตัวเอง

 

" ฉันไม่ใช่โสเภณีอย่างที่คุณคิดหรอกคะ แค่บางครั้งมีงานค้างคาให้ต้องสะสางยันเช้าบ้าง" หญิงสาวหัวเราะให้กับท่าทีอึกอักของอีกฝ่าย

 

" โอ้ ไม่ ไม่ครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้น จะรับอะไรดีครับ" 

 

" ขอบคุณมากกคะ ฉันมาที่ร้านนี้ประจำ จนพนักงานจำได้ละคะ" หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบ มื้อเช้าชุดใหญ่ถูกเสริฟลงตรงหน้าอย่างรู้ทัน"

 

" โอ้ ว้าว" ชายหนุ่มอุทานอย่างลืมตัวเพราะเขาไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะจัดการกับแพนเค็กและวาฟเฟิลหลายแผ่น ยังไม่นับรวมกับกล้วยและแอปเปิ้ลที่เสริฟมาคู่กัน

 

" มื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญนะคะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไรฉันขออนุญาติทานไปคุยไปนะคะ" เธอยิ้ม 

 

 

หญิงสาวเอ่ย หมอหนุ่มพยักหน้ารับอย่างยอมแพ้ เพราะเชอร์ล็อคมักเสียดสีในความซื่อของเขาเสมอๆเช่นกัน 

 

 

หญิงสาวยังคงพูดไปกินไป เธอเงยหน้ามองอีกฝ่ายนิดนึงเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบผิดปกติ

 

 

ชายหนุ่มพยักหน้าคล้อยตาม เพราะไม่ง่ายเลยจริงๆที่จะอยู่ร่วมกับเชอร์ล็อค หมอหนุ่มมองหญิงสาวทานอาหารเพลินจนไม่ได้พูดอะไร จนเมื่ออีกฝ่ายจ้องกลับมาด้วยความสงสัยจึงรู้สึกตัว

 

" เอ่อ คือ ขอโทษครับ" ชายหนุ่มกระแอมแก้เขินเบาๆ

 

 

ชายหนุ่มพูดเสียงติดขัด หญิงสาวยิ้มหันไปแตะหลังมืออีกฝ่ายเบาๆ

 

*******************************************

 

จอห์นวางของที่เพิ่งซื้อมาจากซุปเปอร์พลางเหลือบมองคนที่นั่งหลังตรงดีดไวโอลินติ๊งๆ เหมือนไม่ใส่ใจกับคำตอบ แต่เขารู้ดีภายใต้ท่าทีนิ่งๆนั้นกระหายจะได้คำตอบสุดชีวิต" 

 

" ดี ชาสักถ้วยไหม" ประโยคท้ายเขาหันไปถามอีกฝ่าย ซึ่งเริ่มมีเค้าหงุดหงิด

 

 

อีกฝ่ายเริ่มขึ้นเสียง อาการเคาะเท้ากับพื้นติดๆกันนั่นละแสดงว่ากำลังถูกขัดใจอย่างแรง

 

" อือหือ" จอห์นรับคำเอื่อยๆเหมือนไม่มีอะไรสำคัญ

 

 

หมอหนุ่มเอ่ยถามเมื่อย้ายมานั่งบนโซฟาตัวโปรด อาการสะบัดหน้าหนีของอีกฝ่ายเป็นคำตอบที่ชัดเจน เกือบเดือนแล้วที่สารวัติไม่เคยติดต่อขอคำปรึกษาเกี่ยวกับเหตุการฆ่าตกรรมโดยเฉพาะกับคดีฆ่าตกรรมตำรวจติดต่อกัน2รายแล้วในระยะเวลาแค่เดือนเดียว ที่น่าแปลก เจ้าหน้าที่ตำรวจกลับตอบคำถามได้ดีมีเหตุผลโดยไม่ต้องอาศัย" จอมเกรียน" ตรงหน้า เจ้าตัวถึงได้หงุดหงิดงุ่นง่านอย่างที่เห็น จอห์นจิบน้ำชาซ่อนรอยยิ้มแอบสะใจเล็กๆ

 

" ฉันรู้นายหัวเราะฉันอยู่" อีกฝ่ายหันมาเอ่ยหน้านิ่ง

 

" โทษที ฉันไม่รู้" หมอหนุ่มกระแอม ทำหน้าเฉย